Share
บทที่ 90
Related chapters
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 91
คุณหลินอายุยังน้อยแบบนี้ ช้าเร็วจะต้องล้ำหน้าปรมาจารย์ทั้งสี่ ขึ้นเป็นอันดับหนึ่งของปรมาจารย์ทั้งห้า และกลายเป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งของเมืองลั่วอย่างแน่นอนค่ะ” มู่หรงหว่านเอ๋อร์ยังคงยกยอต่อไป"พวกคุณอย่างได้ยกยอผมอีกเลย ผมเหมือนจะลืมตัวขึ้นมาเล็กน้อยแล้ว"หลินหยางก็พูดจาหยอกล้อด้วยเช่นกันในเวลานี้ เจียงจั่วเฟิงที่อยู่ด้านข้างเดินเข้ามา คุกเข่าลงเบื้องหน้าของหลินหยางดังตึง“พี่เจียง นี่คุณทำอะไรกัน?”“คุณหลิน คุณเป็นอัจฉริยะในการฝึกยุทธ์ คุณรับผมเป็นศิษย์แล้วถ่ายทอดวิชาให้ผมได้ไหมครับ? ผมอยากกราบคุณเป็นอาจารย์”เจียงจั่วเฟิงกล่าวด้วยความจริงใจ“เอ่อ…คุณลุกขึ้นมาเถอะ ผมไม่มีแผนเรื่องรับศิษย์เลย” หลินหยางกล่าว“หรือคุณรังเกียจที่พรสวรรค์ของผมมีจำกัด? ผมจะต้องตั้งใจฝึกฝนอย่างหนักแน่นอน โปรดมอบโอกาสให้ด้วยเถอะครับ”เจียงจั่วเฟิงก็หลงใหลในการฝึกวิชายุทธ์เช่นกัน ยากนักที่จะมีโอกาสแบบนี้ เขาไม่อยากพลาดโอกาสนี้ไป“คุณหลิน ไม่อย่างนั้นคุณก็รับปากพี่จั่วเฟิงเถอะค่ะ?” มู่หรงหว่านเอ๋อร์พูดอยู่ด้านข้าง“หว่านเอ๋อร์ คุณหลินย่อมมีความคิดของตัวเอง เธออย่าได้พูดมาก” มู่หรงยิ่นกล่าว“ไม่ใ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 92
มู่หรงยิ่นเงียบงันไปครู่หนึ่ง จากนั้นกล่าวว่า “แน่นอนว่ามีความรู้สึกดีๆ อยู่บ้างค่ะ เพียงแต่ว่าหว่านเอ๋อร์ชอบคุณหลิน หนูที่เป็นพี่จะไปแย่งกับเธอได้ยังไงคะ?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น มู่หรงจางก็หัวเราะออกมา“ด้วยนิสัยของหว่านเอ๋อร์เกรงว่าคงยากที่จะได้รับความสนใจจากคุณหลิน ลูกยังคงต้องคว้าไว้โอกาสให้ดี” มู่หรงจางตบบ่าของมู่หรงยิ่นเบาๆ จากนั้นก็จากไปมู่หรงหว่านเอ๋อร์พาหลินหยางมาถึงห้องรับแขก เป็นเรือนเล็กๆ พร้อมลานสวนที่มีสองชั้น“คุณหลิน คุณพักที่นี่เถอะค่ะ ฉันพักอยู่ถัดจากคุณ” “ได้ ถ้าอย่างนั้นคุณกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ” หลินหยางกล่าว“คุณหลิน คุณสอนฉันได้ไหมคะ? ฉันก็ชอบฝึกวรยุทธ์มากเหมือนกัน” มู่หรงหว่านเอ๋อร์ถามด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง“อาจารย์ของคุณไม่ใช่เจียงไห่เซิงหรือ? เขาร้ายกาจกว่าผมอีก ไม่จำเป็นต้องให้ผมสอนคุณเลย”หลินหยางปฏิเสธอย่างละมุนละม่อมมู่หรงหว่านเอ๋อร์เบะปากว่า “ปรมาจารย์เจียงเป็นแค่อาจารย์แต่ในนามเท่านั้น ฉันเคยพบเขาเพียงไม่กี่ครั้งเท่านั้น เขามีลูกศิษย์มาก ไม่มีทางมาสอนพวกเราด้วยตัวเอง”“ถ้าอย่างนั้นคุณลองประมือกับผม ผมจะแนะนำคุณสักครู่” หลินหยา
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 93
เธออาบน้ำ ปลุกความสดชื่นแล้วนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องรับแขก คล้ายกับกำลังรอให้เงาร่างของบางอย่างปรากฏขึ้นอย่างกะทันหันเธอแหงนหน้ามองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังเป็นระยะ แต่คนที่คาดหวังอยู่ในใจผู้นั้นกลับมิได้มาปรากฏตัวกระทั่งเสียงนาฬิกาตีบอกเวลาเที่ยงคืนดังขึ้น ฉินโม่หนงถึงได้ตระหนักว่าตอนนี้ดึกมากแล้วเธอวางหนังสือในมือลง เดินไปยืนที่สวนดอกไม้อยู่ครู่หนึ่ง“เจ้าสารเลวน้อยนั่น คืนนี้ไม่มาแล้วหรือ?”ฉินโม่หนงกลับไปถึงห้อง นอนลงบนเตียง แต่กลับพลิกไปพลิกมา ยากที่จะนอนหลับบางทีอาจเป็นเพราะเคยชินกับการที่มีอ้อมแขนอันแข็งแกร่งโอบกอดเข้านอน ตอนนี้เมื่ออยู่คนเดียว ในใจจึงมักรู้สึกไม่สงบขึ้นมาเช้าวันถัดมา ยังคงเป็นช่วงเวลาก่อนรุ่งสาง หลินหยางก็ตื่นขึ้นมาแล้ว เขาทิ้งโน้ตไว้แผ่นหนึ่งแล้วขับรถกลับหมู่บ้านตี้เหาการฝึกวรยุทธ์จะต้องมีความมุมานะ ไม่อาจขาดไปได้แม้แต่วันเดียวหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้า หลินหยางก็ปีนขึ้นไปบนภูเขาจื่อเสีย ไปถึงจุดฝึกวิชา รอเวลาที่ดวงอาทิตย์จะขึ้น พลังปราณสีม่วงจะปรากฏ ณ ทิศตะวันออกในเวลานี้ เขาก็สังเกตเห็นว่า ผู้หญิงที่ใส่ชุดแดงคนเมื่อวาน ก็นั่งขัดสมาธิอยู่ไม่ไกลเช
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 94
“วิชายุทธ์ของคุณแข็งกร้าวดุดัน จุดสำคัญคือมีพลังกดดันมหาศาล หากสามารถผสานเข้ากับวิชาการเคลื่อนไหวที่คล่องแคล่ว ก็จะสามารถแสดงประสิทธิภาพสูงสุดออกมาได้ ยากจะหาคู่ต่อสู้ในระดับเดียวกัน กระทั่งสามารถต่อสู้ข้ามระดับได้ด้วย” ลั่วหงอวี๋ชี้แนะวิชามังกรคชสารสะเทือนฟ้าเป็นวิชาที่แกร่งกร้าวและทรงพลังอย่างแท้จริง ทว่าตัวหลินหยางในตอนนี้เพิ่งจะเริ่มเข้าสู่ปากประตูเท่านั้นการแนะนำของลั่วหงอวี๋ ทำให้หลินหยางได้รับประโยชน์อย่างมาก“เอาล่ะ วันนี้ก็พอแค่นี้เถอะ” ลั่วหงอวี๋กล่าวหลังจากซัดหลินหยางถอยหลังไปในฝ่ามือเดียว“ขอบคุณปรมาจารย์ลั่วมากที่ชี้แนะครับ ผมรู้สึกซาบซึ้งจริงๆ”การต่อสู้ในครั้งนี้ เพิ่มประสบการณ์การต่อสู้ให้หลินหยางไม่น้อย และทำให้การตอบสนองของร่างกายเขาว่องไวขึ้นไม่น้อยหากสามารถประลองกระบวนท่ากับลั่วหงอวี๋เป็นประจำ ก็จะเป็นประโยชน์มหาศาลต่อเขา“นายมีพรสวรรค์สูงมาก แนะนำเพียงเล็กน้อยก็สามารถเข้าใจถึงจุดสำคัญได้ อนาคตย่อมไร้ขีดจำกัดอย่างแน่นอน”ลั่วหงอวี๋กล่าวชื่นชม“ปรมาจารย์ลั่วชมไปแล้ว คุณมาฝึกวิชาที่นี่ทุกวันหรือเปล่าครับ?”。หลินหยางถาม“ทำไมหรือ? ยังคิดจะต่อสู้กับฉัน
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 95
หลินหยางถาม“เธอไม่ได้ทำร้ายเหลียงควนไปหรือ? คนตระกูลเหลียงนั่นไม่ได้มีเรื่องด้วยง่ายๆ! เหลียงควนเสียโฉมแล้ว ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล แค้นเธอเข้ากระดูก จะต้องแก้แค้นเธออย่างแน่นอน”ท่าทีของอวี๋ผิง ทำให้หลินหยางรู้สึกสงสัยอยู่บ้างก่อนหน้านี้ ตอนอยู่ในงานเลี้ยงงานวันเกิดของมู่หรงจาง อวี๋ผิงยังรังเกียจเขามากอยู่เลย ทำไมแค่ชั่วเวลาสั้นๆ ก็เปลี่ยนท่าทีไปได้มากขนาดนี้?“เขาจะแก้แค้นก็แก้แค้นเถอะ”ในใจของหลินหยางสงสัยต่อท่าทีของอวี๋ผิง เขากล่าวโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า“เอาเถอะ เธอก็อย่าได้ปากแข็งแล้ว ที่เธอมาหาพวกเรา เพราะอยากให้พวกเราปกป้องเธอ ช่วยเธอจัดการเรื่องนี้ให้สงบใช่ไหม?” อวี๋ผิงถาม“ไม่ใช่ครับ” หลินหยางส่ายหน้า“ถ้าอย่างนั้นก็เป็นต้องการเงินสำหรับหนี?”อวี๋ผิงพยักหน้าพลางพูดว่า “เธอวางใจ น้ากับลุงหลิ่วของเธอจะช่วยเธอแน่ ขึ้นรถไปที่บ้านก่อน น้าจะเตรียมเงินให้เธอ จากนั้นจัดการให้เธอออกจากเมืองไปหลบก่อนชั่วคราว” อวี๋ผิงดูกระตือรือร้นอย่างมาก เป็นฝ่ายดึงหลินหยางขึ้นรถ“แม่…นี่แม่กำลังทำอะไรคะ?”ไม่เพียงแต่หลินหยางที่สงสัยอยู่ในใจ แม้แต่หลิ่วฟู่อวี่ก็งุนงงเช่นเดียวกันแม่ของเธอเก
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 96
เฉินกงหมิงเป็นแขกพิเศษของตระกูลหลิ่ว พลังยุทธ์ระดับโฮ่วเทียนขั้นห้า ในเมืองลั่วถือได้ว่ามีชื่อเสียงอยู่เล็กน้อยหลินหยางนั่งรออยู่ในห้องรับแขก ในไม่ช้า อวี๋ผิงและหลิ่วฟู่อวี่ก็ลงมา“เสี่ยวหยาง เธอนั่งรอสักครู่ น้าได้ให้คนไปเอาเงินแล้ว” อวี๋ผิงกล่าว“น้าอวี๋ ไม่ต้องจริงๆ ผมไม่ขาดเงินครับ” หลินหยางกล่าว“แม่ฉันให้นาย นายก็รับไว้เถอะ ยังจะแกล้งเกรงใจอะไรอีก? เงินทั้งหมดของนายไม่ใช่ผู้หญิงที่เลี้ยงดูนายคนนั้นให้นายหรือ?”หลิ่วฟู่อวี่ยังคงไม่มีสีหน้าที่ดีหลินหยางแม้แต่น้อย“หิวแล้วล่ะสิ? น้าอวี๋จะไปทำกับข้าว เมื่อก่อนเธอชอบกินบะหมี่น้ำกับสันในหมูเปรี้ยวหวานที่สุดที่น้าทำที่สุด”อวี๋ผิงในตอนนี้ เหมือนกับแม่ภรรยาในอดีตจริงๆ ดีกับหลินหยางมาก“ไม่ได้กินบะหมี่น้ำกับหมูผัดเปรี้ยวหวานที่น้าทำหลายปีแล้วจริงๆ พูดจนผมน้ำลายไหลอยู่บ้างแล้ว” อวี๋ผิงลุกขึ้นไปทำอาหารที่ห้องครัว เธอกลัวว่าหลิ่วฟู่อวี่หลุดปาก จึงเรียกเธอไปช่วยงานที่ห้องครัวด้วยหลินหยางรู้สึกดีใจอยู่เล็กน้อย เขาไม่อยากทำให้ความสัมพันธ์กับสกุลหลิ่วตึงเครียดเกินไปเขาแอบวางแผนอยู่ในใจ อีกครู่ตอนที่กินข้าว ก็จะเปิดเผยฐานะของตน
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 97
อวี๋ผิงก็มีท่าทีแข็งกร้าวเช่นกัน“น้าหลิ่วครับ ผมไม่เป็นไร น้าไม่ต้องเป็นห่วงผม” หลินหยางไม่อยากเห็นหลิ่วเฉิงจื้อติดอยู่ตรงกลาง ลำบากใจกับทั้งสองฝ่าย“เสี่ยวหยาง อย่าได้ทำตัวเข้มแข็ง เธอจะตายเอาได้ เธอไปกับน้า ฉันจะดูว่าใครกล้าขวาง” หลิ่วเฉิงจื้อต้านทานความน่ากริ่งเกรงของอวี๋ผิง ยังคงเลือกที่จะปกป้องหลินหยางสำหรับหลินหยาง การกระทำนี้ก็เพียงพอแล้ว ในใจของเขามีเพียงความตื้นตันเท่านั้นสำหรับผู้ชายที่กลัวเมียคนหนึ่ง สามารถทำได้ถึงขั้นนี้ ก็นับว่าไม่ง่ายแล้วในเวลานั้นเอง เฉินกงหมิงได้มาถึงแล้ว“ลุงเฉิน คุณมาได้ทันเวลาพอดี รีบลงมือจับเจ้าเด็กนี่ไว้เลยค่ะ” อวี๋ผิงรีบพูด“น้าอวี๋ ผมยังคิดว่าน้าอยากทำอาหารให้ผมกินสักมื้ออย่างจริงใจเสียอีก ที่แท้เพียงเพื่อจะหลอกผมกลับมา จะได้จับผมไว้ได้ง่าย จากนั้นส่งไปให้พ่อลูกตระกูลเหลียงจัดการ” แม้หลินหยางจะเดาถึงแผนการของอวี๋ผิงได้แล้ว แต่ในใจก็ยังคงรู้สึกเสียใจอยู่บ้าง“ไร้สาระ! ทำอาหารให้นายกิน นายคู่ควรหรือ? บะหมี่น้ำชามนี้ ฉันทำให้หมากินก็ไม่มีทางทำให้แกกิน”อวี๋ผิงกล่าวอย่างดูแคลนหลินหยางส่ายหัว รู้สึกเพียงหัวใจหนาวเหน็บ“ลุงเฉิน
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 98
“หลินหยาง นายคิดจะทำอะไร!”อวี๋ผิงตกใจหน้าซีดขาว ทว่าแสร้งพูดอย่างแข็งกร้าวทั้งที่ภายในใจขลาดกลัวหลิ่วฟู่อวี่ยิ่งถูกทำให้หวาดกลัวแล้วเธอรู้ว่าหลินหยางมีฝีมืออยู่บ้าง แต่คิดไม่ถึงว่าหลินหยางจะร้ายกาจขนาดนี้ เพียงกระบวนท่าเดียวก็เอาชนะเฉินกงหมิงได้“นายอย่าเข้ามานะ!”หลิ่วฟู่อวี่ตะโกน ใบหน้าอันสวยงามซีดขาว “พ่อ พ่อรีบช่วยพวกเราสิคะ!”หลิ่วเฉิงจื้อกัดฟัน รีบก้าวเข้ามาพูดว่า “เสี่ยวหยาง เรื่องนี้เป็นน้าอวี๋ของเธอที่ทำไม่ถูก เห็นแก่หน้าบางๆ ของน้า ปล่อยพวกเธอไปจะได้ไหม?”ถึงอย่างไรก็เป็นภรรยากับลูกสาวของตน หลิ่วเฉิงจื้อก็ไม่อาจไม่สนใจได้แต่ทำหน้าหนาขอร้องหลินหยาง“น้าหลิ่ว น้ากังวลเรื่องอะไรครับ? ผมก็แค่อยากกินบะหมี่ที่น้าอวี๋ทำชามนี้เท่านั้นเองครับ”หลินหยางเดินไปนั่งลงที่โต๊ะอาหาร กินบะหมี่ที่ร้อนกรุ่นบนโต๊ะอาหารราวไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นแต่อวี๋ผิงกับหลิ่วฟู่อวี่ก็ยังคงอกสั่นขวัญแขวน“น้าอวี๋ หลายปีมากแล้ว ฝีมือการทำบะหมี่ของน้ายิ่งมาก็ยิ่งยอดเยี่ยมขึ้นเรื่อยๆ เลยนะครับ รสชาตินี้ ผมคิดถึงมาสองสามปีแล้ว” หลินหยางด้านหนึ่งสนใจแต่การกินบะหมี่ของตน อีกด้านก็พูดชมฝีมือของอวี๋ผิงไ
Latest chapter
