บทที่ 31

“หืม? นี่แม่ทัพลู่รังเกียจงั้นรึ?”

เจียงหยุนลั่วจงใจทำหน้าบึ้งเพื่อหยอกเล่นกับเขา ลู่ถิงจึงรีบอธิบายด้วยสายตาที่เบิกกว้างทันทีว่า “องค์หญิงท่านเข้าใจผิดแล้ว! ข้าเพียงแค่....เพียงแค่....”

ทันใดนั้นเขาก็เริ่มพูดติดอ่าง และใช้เวลาพอสมควรจึงจะเริ่มพูดต่อ “ค่ายทหารนี้มีแพทย์ทหารอื่นอยู่แล้ว เพราะกระนั้นองค์หญิงไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ขอรับ! ข้าไม่รู้สึกรังเกียจเลยแม้แต่น้อย”

เขาเกรงกลัวว่าเจียงหยุนลั่วจะไม่เชื่อ จึงชูสามนิ้วขึ้น เพื่อทำท่าสาบาน

"ผู้ป่วยที่ข้าดูแล ข้าจะรับผิดชอบจนจบ แม่ทัพลู่ไม่จำเป็นต้องเกรงใจข้า"

เจียงหยุนลั่วโบกมือและยิ้มอย่างสดใส สิ่งเดียวที่เธอคิดคือ เมื่อมีลู่ถิงอยู่ การดำเนินการในค่ายทหารคงจะง่ายขึ้น

แต่ในสายตาของหลิงเฟิงซั่ว มันกลับมีความหมายที่แตกต่างไป

หญิงผู้นี้ชอบที่จะโปรยเสน่ห์ต่อหน้าชายงั้นหรือ

รอยยิ้มที่เย้าหยวนของนาง แม้แต่หญิงโสเภณีก็มิอาจเทียบได้！

“ดูเสร็จแล้วก็ไปเถิด อย่ารบกวนเวลาพักผ่อนของลู่ถิงนัก”

หลิงเฟิงซั่วอดไม่ได้ที่จะพูดไล่นางออกไปอย่างบูดบึ้ง

เจียงหยุนลั่วขยับตัวแล้วมองหลิงเฟิงซั่วด้วยหางตา

ทันใดนั้นนางก็เห็นชามยาท