บทที่94

“แน่นอนว่าเรื่องขององค์หญิง หม่อมฉันเข้าไปยุ่งไม่ได้อยู่แล้ว! แต่ทำไมองค์หญิงไม่เป็นอะไร แต่คนที่เป็นกลับเป็นคุณหนูของข้า!”

หรูเยว่พูดต้อนไปเรื่อยๆ

แต่รอยยิ้มของเจียงหยุหลั่วกลับเพิ่มขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน

“งั้นก็ต้องถามคุณหนูของเจ้าเอง!”

เธอหยิบถุงหอมหนึ่งถุงมาถือไว้ในมือขณะที่พูด

“เครื่องหอมนี้ก็เหมือนกับอาหาร ต้องใส่ใจในการเสริมกำลังซึ่งกันและกัน ถุงหอมที่องค์หญิงพกเป็นประจำ กับผงหอมที่โปรยบนเบาะรองมีฤทธิ์เป็นกลางทำให้รู้สึกสงบ แต่ถ้าหากปนกับผลหอมชนิดอื่น ก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...”

เจียงหยุหลั่วยิ้มมุมปาก และมองไปที่หลินหนิงซวง

กลิ่นกายของใครบางคนหอมฟุ้งอยู่เสมอ เหมือนกลัวว่าหลิงเฟิงซั่วจะไม่ได้กลิ่น!

ต้องขอบคุณความโอ่อ่าของเธอ จึงทำให้เธอมีจุดอ่อน

เมื่อกี้เป็นหลินหนิงซวงเองที่โรยผงหอมที่ตนตั้งใจปรุงมาอย่างดีไปที่เบาะอิง!

แอบรู้สึกเสียดายอยู่นิดหนึ่งแหนะ!

ในขณะที่คิด เจียงหยุหลั่วก็แกล้งถามย้อนกลับ: “เจ้าทาอะไร ข้าก็ไม่อาจะรู้ได้ ก็ควรที่จะยอมรับว่าตัวโชคร้ายเอง อย่ามาทำให้ทุกคนเสียเวลาอยู่นี่เลย”

“เจ้า!”

หลินหนิงซวงกัดฟันกรอด เธอโดนเจียงหยุหลั่วพูดตอกกลับซะจนหมดคำพูด!