Share

บทที่ 32

เพียะ!

เสียงฝ่ามือใสแจ๋ว ดังขึ้นมาในห้องวีไอพี

เสียงดังเป็นพิเศษ

หวังซือซือถูกฝ่ามือนี้ตบจนแทบจะเป็นลมล้มพับไป บนใบหน้าปรากฏรอยนิ้วมือสีแดงก่ำขึ้นมาในทันใด

“แม่งเอ้ย นังคนชั้นต่ำ ไม่คิดเลยว่าจะกล้าทำร้ายฉัน!”

คุณชายพยัคฆ์ถุยน้ำลายลงบนพื้นอย่างแรงทีหนึ่ง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมอำมหิต

ผู้หญิงทุกคนต่างกลัวจนตัวสั่น แต่ละคนขดตัวกอดกันกลม กลัวว่าตัวเองจะได้รับภัยพิบัติ

ในใจของสวี่ถิงเต้นระรัว และภาวนาไม่ให้คุณชายพยัคฆ์มาระบายความโกรธกับเธอ

หลังหวังซือซือผ่านฝ่ามือเมื่อครู่นั่นมาแล้ว ก็รู้สึกตัวขึ้นไม่น้อย

เธอเอามือปิดแก้มที่ร้อนฉ่าครึ่งซีกหน้า มองคุณชายพยัคฆ์ที่บนใบหน้าเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมอำมหิตตรงหน้า ดวงตาทั้งสองที่เดิมทีพร่าเลือน ก็ถูกความตกตะลึงเข้ามาแทนที่ไปโดยพลัน

“คุณ...คุณชายพยัคฆ์?”

น้ำเสียงของเธอ เต็มไปด้วยความสั่นเครือ

นังแพศยา เธอจำฉันได้แล้วเหรอ?”

คุณชายพยัคฆ์จ้องหวังซือซืออย่างชั่วร้าย “เธอรู้ไหม เมื่อกี้เธอเอาขวดเหล้ามาฟาดหัวฉัน! บัญชีนี้ จะคิดยังไง?”

“ฮะ?”

หวังซือซืออึ้ง

ในตอนนี้เองเหมือนจะจำขึ้นมาได้แล้ว เมื่อครู่เธอรู้สึกเหมือนมีคนมาแต๊ะอั๋งเธอ เธอไม่ได้มีเรี่ยวแ
Locked Chapter
Continue to read this book on the APP

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status