Share
บทที่ 152
Related chapter
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 153
“ลองถามใจตัวเองดูอีกสักครั้งได้ไหม? ฉันสาบานว่าจะรักเธออย่างซื่อสัตย์จริง ๆ ฉันจะปฏิบัติดูแลเด็กในท้องของเธอเปรียบเสมือนลูกของฉันเองเลย ได้โปรด ให้โอกาสฉันอีกครั้งได้ไหม ซาบริน่า?”ซาบริน่าส่ายศีรษะเบา ๆ และตอบกลับ “คุณคอนเนอร์คะ ฉันไม่ได้รักคุณ ฉันจะไม่ให้โอกาสเป็นครั้งที่สองกับคนที่ปฏิบัติกับฉันเหมือนฉันไม่ใช่มนุษย์ จริงด้วยค่ะ... คุณมาถูกเวลาจริง ๆ ฉันกำลังจะไปหาคุณอยู่พอดี”ขณะที่พูดเช่นนั้น ซาบริน่ากลับเข้าไปในห้องเพื่อไปเอาซองจดหมายเก่า ๆ ที่มีชื่อไนเจลติดอยู่ไนเจลรู้สึกได้ว่าถ้อยคำนั้นเขียนขึ้นอย่างแน่วแน่ โดยไม่มีพื้นที่สำหรับความมักง่ายหรือความลังเลใจเลย เมื่อมองดูชื่อของเขาเองบนซองจดหมาย ไนเจลคิดได้อย่างเดียวว่านี่คือความมั่นใจของซาบริน่าถ้าลายมือของคน ๆ หนึ่ง สามารถสะท้อนความรู้สึกของคน ๆ นั้นได้จริง ๆ นี่ก็เป็นข้อพิสูจน์แล้วว่ามันเป็นความจริงนี่เป็นครั้งแรกที่ไนเจลเห็นลายมือของซาบริน่า ซึ่งเขาคิดว่ามันดูสละสลวยมากมันไม่ละเอียดอ่อนเลย แต่ค่อนข้างคมและมีออร่าที่แข็งแกร่งแผ่ออกมา“นี่เงินหนึ่งหมื่นนะคะ ฉันไม่สามารถให้คุณได้มากกว่านี้ เพราะฉันไม่มีเงินจริง ๆ ฉันคิดว่
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 154
ในที่สุด หลังจากที่ไนเจลและเซย์นกลับไป ซาบริน่าก็ไปที่ธนาคารเพื่อเปิดบัญชีสำหรับฝากเงิน จากนั้นเธอก็ไปยังที่สถานีเพื่อซื้อตั๋วรถไฟ น่าเสียดายที่เธอได้รับแจ้งว่าในขณะนี้ไม่มีรถไฟที่มุ่งหน้าไปยังบ้านเกิดของเธอเลยพนักงานขายบอกว่าต้องรออย่างน้อย 3 วันสำหรับรถไฟขบวนถัดไปอีกทางเลือกหนึ่ง มีรถประจำทางที่เชื่อมต่อบ้านเกิดของเธอกับเซ้าท์ ซิตี้ แต่การเดินทางนั้นจะใช้เวลาทั้งวัน และนอกเหนือจากค่าธรรมเนียมห้าหรือหกร้อยดอลลาร์แล้ว ประเด็นหลักก็คือการนั่งรถไปบนถนนที่ขรุขระต่างหากมันอันตรายเกินไป เพื่อความปลอดภัยของลูกในท้องของเธอ เธอไม่สามารถเสี่ยงอันตรายด้วยการเดินทางบนรถประจำทางนั้นได้หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอบอกพนักงานขายว่า “ฉันขอตั๋วรถไฟ สำหรับขบวณถัดไปในอีกสามวันข้างหน้าค่ะ”เมื่อเธอได้ตั๋วแล้ว ซาบริน่าจึงตัดสินใจไปเดินเล่น เป็นเวลากว่าสองเดือนแล้วที่เธอออกจากคุกมา แต่เธอไม่เคยมีโอกาสได้เดินเล่นไปรอบเมืองอย่างสบายใจเลยเธอไม่มีทั้งเงินและเวลาตลอดทั้งเช้า เธอไปซื้อของแต่ไม่ยอมซื้ออะไรให้ตัวเองเลย หลังจากที่รับประทานอาหารกลางวัน ซาบริน่าก็โทรหาคิงส์ตัน “คุณเยทส์ คุณฟอร์ดยินยอมให้
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 155
“ลาก่อนนะคะ แม่” ซาบริน่าพูดขณะที่เธอออกจากสุสานไปอย่างไม่เต็มใจเมื่อเธอไปถึงที่พักก็เป็นเวลาสี่หรือห้าโมงเย็นแล้ว แทนที่จะเตรียมอาหาร ซาบริน่าตัดสินใจไปหาอะไรรับประทานก่อนจะกลับไปพักผ่อนขณะที่เธอนั่งลงที่แผงขายอาหาร ผู้หญิงสองคนก็เริ่มจ้องมองเธอ“นั่นเธอ ต้องเป็นเธอแน่ ๆ ! ฉากหลังของวิดีโออยู่ที่นี่ในบริเวณนี้ เป็นเธอไม่ต้องสงสัยเลย”“ฉันก็คิดว่าเป็นเธอเหมือนกัน! แค่มองดูเธอก็รู้ว่าทำเป็นเรียบร้อย สุภาพ ด้วยใบหน้าที่ดูซื่อสัตย์นั่น ฉันดูไม่ออกเลยนะว่าเธอยั่วยวนกับปั่นหัวผู้ชายเล่นเก่งขนาดนี้”“ฉันได้ยินมาว่าชายทั้งสองคนนั้นเป็นทายาทที่มีชื่อเสียงของตระกูลที่ร่ำรวยในเซ้าท์ ซิตี้ หนึ่งในนั้นคือหลานชายของหัวหน้าในกลุ่มบริษัทฟอร์ดด้วยล่ะ”“ตระกูลของอีกคนอาจจะล้มละลายไปบ้าง แต่ก็ไม่มีอะไรที่เหมือนกับคนสามัญชนอย่างเราทรัพย์สินของครอบครัวของพวกเขามีมูลค่าอย่างน้อยหลายร้อยล้าน!”ซาบริน่าไม่ได้หูหนวกผู้หญิงสองคนกำลังพูดถึงไนเจลและเซย์นอย่างเห็นชัดเจน และการยั่วยวนที่พวกเธอพูดถึงนั่นก็หมายถึงเธอเธอเดินเข้าไปหาทั้งสองคนนั้นและถามว่า “พวกคุณสองคนมองอะไรเหรอ?”ผู้หญิงสองคนที่กำลังนั่
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 156
ไม่มีเสียงตอบกลับจากปลายอีกด้านของการโทรซาบริน่าพูดอย่างใจเย็น “คุณฟอร์ดคะ ฉันรู้ว่าคุณต้องการจะพูดอะไร และฉันไม่อยากอธิบาย กรุณาบอกป้าของคุณให้ควบคุมลูกชายของเธอให้ดีเถอะค่ะ… ”“แม่สาวน้อย ถ้าเธอคิดว่าฉันจะทำอะไรเธอไม่ได้ เธอคิดผิดอย่างมหันต์!” คนที่พูดไม่ใช่เซบาสเตียนมันเป็นเสียงของชายชราคนหนึ่งซาบริน่าถามไปว่า “คุณคือ?”“ฟังนะ! หากฉันต้องการจะฆ่าเธอ มันไม่ยากเกินไปเหมือนกับการเหยียบมดนั้นแหละ!” เสียงชายชราตะโกนออกมาอย่างโกรธเคืองซาบริน่ายังบอกไม่ได้ว่านั่นคือเสียงของใครดูเหมือนจะมีการทะเลาะวิวาทอยู่เบื้องหลังปลายสาย และเมื่อเธอตั้งใจฟัง ซาบริน่าก็สามารถได้ยินเสียงของคิงส์ตันได้อย่างชัดเจน“นายท่ายผู้อาวุโสครับ คุณ… คุณทำยังงี้ได้ยังไงครับ? คุณรู้ว่านายน้อยกำลังประชุมอยู่และถือโอกาสนี้ใช้โทรศัพท์ของนายน้อยโทรหาใครอยู่ด้วย!” คิงส์ตันมองไปที่นายท่านผู้อาวุโสเฮนรี่อย่างไม่เชื่อซาบริน่ารู้ทันทีว่าเป็นเสียงของใครคือเสียงคุณปู่ของเซบาสเตียนนั่นเองเขาต้องการอะไรกับเธอ?ซาบริน่าวางสายโดยไม่ลังเลในอีกด้านหนึ่งของการโทร เฮนรี่ยิ่งโมโหมากขึ้นไปอีก แต่โทรศัพท์ถูกคิงส์ตันเอา
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 157
เซบาสเตียนไม่เคยคาดคิดว่าจะพบนายท่านผู้อาวุโสในระหว่างการประชุมของเขา“เซบาสเตียน! หาผู้หญิงคนนั้นให้เจอ ฉันอยากฆ่าเธอที่นี่!” เฮนรี่อุทานออกมา“สถานที่ในวิดีโอนั่นคือบ้านของเธอ แม้ว่าซาบริน่าจะมีเทคนิคพิเศษบางอย่างในการยั่วยวนผู้ชายก็ตาม แต่หลานชายของคุณปู่ก็คงไม่อยู่ที่นั่นแน่ถ้าเขาไม่ตกหลุมรักเธอ อย่างไรเสีย แมลงวันก็จะบินไปหาไข่ที่แตกแล้วเท่านั้นแหละ” เซบาสเตียนพูดกับเฮนรี่ด้วยท่าทางเย็นชาตามปกติคำพูดของเขาทำให้เฮนรี่ตกตะลึงผ่านไปครู่หนึ่ง เฮนรี่แสดงหน้าดื้อรั้นและพูดอีกครั้ง “เซบาสเตียน! ฉันอายุเกือบแปดสิบปีแล้ว ฉันมีหลานมานับไม่ถ้วน แต่ตอนนี้ เหลือเพียงแกกับไนเจลเท่านั้น เมื่อเห็นแกสองคนเข้าไปพัวพันกับผู้หญิงคนนั้น ฉันจะไม่กังวลได้ยังไง?”“แกเลือกที่จะไม่ส่งตัวผู้หญิงคนนั้นให้ฉันได้”“แต่ว่านะ ฉันมีชีวิตอยู่มากว่าแปดสิบปี ฉันจะหาใครก็ได้ที่ฉันต้องการในเซ้าท์ ซิตี้ ฉันไปหาเธอเองก็ได้ และเมื่อฉันทำอย่างนั้น อย่าโทษฉันที่โหดร้ายก็แล้วกันตอนที่ฉันจัดการกับเธอด้วยมือนี้เอง!“เซบาสเตียน การที่แกสามารถแสดงออกมาอย่างไร้ความปราณีและเด็ดขาด โดยไม่มีผลกระทบอะไรกับอารมณ์ของแก แกคิดว
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 158
เสียงของเซบาสเตียนเย็นชา “ทำไม? ไนเจลและเซย์นทะเลาะกันตรงนี้ไปแล้ว แล้วผิดเหรอที่ฉันจะมาปรากฏตัวที่นี่ด้วย?”ซาบริน่าดูอารมณ์เสียอย่างเห็นได้ชัดเธอไม่ต้องการให้เซบาสเตียนเห็นเธออยู่ในสถานที่แบบนี้ซาบริน่ารู้ว่าผู้หญิงจำนวนมากที่ทำงานอย่างว่าอาศัยอยู่ในบริเวณนี้ ส่วนใหญ่มาจากต่างประเทศหรือแต่งงานกับเด็กในบ้านของตนพวกเขาทำเงินได้ไม่มาก บางคนทำได้เพียงไม่กี่ครั้งในแต่ละวัน และสามารถทำเงินได้เพียงไม่กี่ร้อยในตอนกลางคืนเมื่อเทียบกับพนักงานบริษัทระดับต่ำในเมือง รายได้ของพวกเขาคงไม่ต่างอะไรกับเศษกระนั้น ถึงแม้ว่าพวกเธอจะทำเงินได้เพียงไม่กี่ร้อยต่อวัน ผู้หญิงเหล่านี้ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเก็บเงินไว้เลี้ยงลูก ๆ ที่บ้าน เพื่อจ่ายค่าเล่าเรียน ค่าใช้จ่ายในชีวิต และออมเงินไว้ใช้หลังเกษียณด้วยเหตุนี้ ห้องเหล่านี้จึงเป็นห้องที่ดีที่สุดที่พวกเขาสามารถจ่ายได้ภายใต้สภาพสังคมเช่นนี้ ผู้หญิงเหล่านี้ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องอยู่ในสลัมนอกจากการอยู่ในพื้นที่ที่สร้างความลำบากใจกับผู้คนในพื้นที่แล้ว วิดีโอที่แสดงภาพเธอยืนอยู่ระหว่างไนเจลและเซย์นก็แพร่กระจายไปอย่างกว้างขวาง มีแต่ทำให้ค
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 159
คิงส์ตันหันกลับมามองเซบาสเตียน ไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไรเซบาสเตียนย้ำด้วยสีหน้ามืดมน “กลับไป!”คิงส์ตันไม่รู้จะตอบอย่างไรอย่างไรก็ตาม หลังจากที่ได้ยินน้ำเสียงที่เฉียบคมของนายน้อย เขารู้ทันทีว่าจะไปที่ไหน เขาสตาร์ทเครื่องยนต์และพูดกับเซบาสเตียนว่า “ไม่ต้องกังวลครับนายน้อย แม้ว่าคุณสก๊อตต์กำลังจะตกอยู่ในอันตราย ตราบใดที่ผมอยู่ที่นั่น ผมรับประกันว่าจะไม่มีใครแตะต้องเธอได้ ผมจะกลับไปที่ห้องของ คุณสก๊อตต์ทันทีและเฝ้าเธอไว้ครับ!”เซบาสเตียนไม่พูดอะไร แล้วเดินไปขึ้นลิฟต์เพียงลำพังคิงส์ตันซึ่งขับรถออกไปก็มาถึงบ้านของซาบริน่าอย่างรวดเร็วเขาไม่ต้องการเข้าไปใกล้เกินไป เขาจึงเลือกที่จะนั่งในรถโดยการดับเครื่องยนต์ เมื่อเขามองไปทางห้องของซาบริน่าเขาก็สังเกตเห็นว่าไฟยังคงเปิดอยู่คิงส์ตันบีบจมูกของเขาขณะที่กลิ่นฉุนเริ่มกระจายเข้ามาในรถ เขาถอนหายใจพลางพึมพำกับตัวเอง “ผู้คนอยู่ที่นี่กันจริง ๆ เหรอเนี่ย? มีถังขยะอยู่ทุกหนทุกแห่งและถนนก็แคบจนรถสองคันไม่สามารถสวนกันได้ ฉันมาที่นี่แค่สิบนาทีเท่านั้น ก็เห็นชายสามคนกำลังช่วยตัวเองอยู่ริมถนนแล้ว“ยังมีผู้ชายอีกมากมายที่จับมือผู้หญิงและกระซิบกระซ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 160
มีคนจำนวนมากนั่งอยู่รอบ ๆ ห้องโถงอันน่าประทับใจของคฤหาสต์ฟอร์ด บางคน ซาบริน่าก็จำได้แต่คนอื่น ๆ เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ซาบริน่ามองดูผู้คนรอบตัวเธอและสังเกตเห็นว่ามีเซลีน นายท่านผู้อาวุโสชอร์ มินดี้ และพ่อแม่ของ ไนเจลก็อยู่ด้วยนอกจากพวกเขาแล้ว ซาบริน่ายังพยายามดูว่าคนอื่น ๆ เป็นใครอย่างไรก็ตาม สีหน้าของพวกเขาเมื่อมองไปที่ซาบริน่านั้นเต็มไปด้วยความรังเกียจ เหมือนกับการดูขยะที่พวกเขาต้องการกำจัดทิ้งทันที“เธอมาถึงแล้ว!” นายท่านผู้อาวุโสฟอร์ดนั่งอยู่ตรงกลางของทุกคนตะโกนขณะที่มองดูซาบริน่า“คุณต้องการจะพูดอะไร? ช่วยพูดเร็ว ๆ ด้วยค่ะ!” ซาบริน่าพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น“ก่อนอื่น เธอต้องขอโทษทุกคนที่นี่! หลังจากนั้นเธอจะต้องเขียน… ”“ขอโทษเหรอ?” ซาบริน่าขัดจังหวะเฮนรี่และถามอย่างหนักแน่นไปว่า “ทำไมฉันต้องขอโทษด้วยในเมื่อฉันไม่ได้ทำอะไรผิดด้วยฦ! ฉันไม่รู้จักคนที่นั่งอยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ ทำไมฉันต้องขอโทษด้วย?!”นายท่านผู้อาวุโสฟอร์ดไม่คาดคิดว่าซาบริน่าจะขัดจังวะเช่นนั้นเขาโกรธมาก “นางคนหยาบคายไร้การศึกษา! เมื่อแกก้าวเท้าเข้ามาในคฤหาสน์ของตระกูลฟอร์ดในวันนี้แล้ว แกคิดว่าจะจากไปง่าย ๆ เหรอ?
Latest chapter
