บทที่ 153

“ลองถามใจตัวเองดูอีกสักครั้งได้ไหม? ฉันสาบานว่าจะรักเธออย่างซื่อสัตย์จริง ๆ ฉันจะปฏิบัติดูแลเด็กในท้องของเธอเปรียบเสมือนลูกของฉันเองเลย ได้โปรด ให้โอกาสฉันอีกครั้งได้ไหม ซาบริน่า?”

ซาบริน่าส่ายศีรษะเบา ๆ และตอบกลับ “คุณคอนเนอร์คะ ฉันไม่ได้รักคุณ ฉันจะไม่ให้โอกาสเป็นครั้งที่สองกับคนที่ปฏิบัติกับฉันเหมือนฉันไม่ใช่มนุษย์ จริงด้วยค่ะ... คุณมาถูกเวลาจริง ๆ ฉันกำลังจะไปหาคุณอยู่พอดี”

ขณะที่พูดเช่นนั้น ซาบริน่ากลับเข้าไปในห้องเพื่อไปเอาซองจดหมายเก่า ๆ ที่มีชื่อไนเจลติดอยู่

ไนเจลรู้สึกได้ว่าถ้อยคำนั้นเขียนขึ้นอย่างแน่วแน่ โดยไม่มีพื้นที่สำหรับความมักง่ายหรือความลังเลใจเลย เมื่อมองดูชื่อของเขาเองบนซองจดหมาย ไนเจลคิดได้อย่างเดียวว่านี่คือความมั่นใจของซาบริน่า

ถ้าลายมือของคน ๆ หนึ่ง สามารถสะท้อนความรู้สึกของคน ๆ นั้นได้จริง ๆ นี่ก็เป็นข้อพิสูจน์แล้วว่ามันเป็นความจริง

นี่เป็นครั้งแรกที่ไนเจลเห็นลายมือของซาบริน่า ซึ่งเขาคิดว่ามันดูสละสลวยมาก

มันไม่ละเอียดอ่อนเลย แต่ค่อนข้างคมและมีออร่าที่แข็งแกร่งแผ่ออกมา

“นี่เงินหนึ่งหมื่นนะคะ ฉันไม่สามารถให้คุณได้มากกว่านี้ เพราะฉันไม่มีเงินจริง ๆ ฉันคิดว่