Share
บทที่ 205
Related chapter
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 206
“ฉันรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติตั้งแต่ตอนที่เซบาสเตียน ฟอร์ด มาหาหัวหน้าฝ่ายโดยเฉพาะอย่างฉัน แทนที่จะไปหาพวกคนรวยในตอนแรกที่เขามาที่เมืองเคียร์ราย ฉันคิดว่าบางทีเขาอาจจะใช้เส้นสายของพี่ชายของฉันกับพวกมาเฟียมาพิจารณาด้วย แต่ตอนนี้ฉันเดาว่าคงไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้” คุณซัลลิแวนพึมพำขณะพยายามสงบสติอารมณ์ “ฟอร์ดจะต้องรู้ว่าลูกชายของเราอยู่โรงเรียนอนุบาลเดียวกับไอโนะ สก๊อตต์อย่างแน่นอน”“แล้วทำไมเขาถึงร่วมมือกับเราเพื่อรังแกลูกสาวของตัวเองล่ะ?” คุณนายซัลลิแวนยังคงงงงวย“เธอไม่รู้อะไรเลยรึยังไง?” คุณซัลลิแวนคำรามและภรรยาของเขาเงียบทันทีโดยไม่ซักถามอะไรอีก จากนั้นคุณซัลลิแวนก็จับมือของลูกชายและเขาเริ่มออกเดิน พร้อมกับตะโกนว่า "เราต้องรีบกลับบ้านไปเก็บของและรีบหนีเอาชีวิตรอดทันที เร็วเข้า!"“ผมไม่เอา!” ลีโอกรีดร้องและร้องไห้ไปตลอดทาง "ไอโนะ สก๊อตต์ยังไม่คุกเข่าให้ผมเลย! ผมอยากเอาชนะเธอ! ผมอยากให้เธอยอมรับความพ่ายแพ้!"“ฉันจะสอนแกให้ยอมรับความพ่ายแพ้ เจ้าเด็กอวดดี! แกกล้าดียังไงที่หาเรื่องแบบนี้มาให้เรา!” ด้วยความผิดหวัง คุณนายซัลลิแวนเริ่มทุบลีโออย่างฉุนเฉียว ลีโอร้องคร่ำครวญด้วยความเจ็บป
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 207
กลุ่มคนก้าวลงจากรถอย่างต่อเนื่อง แต่ละคนแต่งกายด้วยชุดที่หรูหรากว่าคนก่อนหน้า แม้จะปฏิเสธไม่ได้ว่าคนเหล่านี้คือผู้มีอำนาจ แต่พวกเขาก็กระวนกระวายใจเมื่ออยู่ต่อหน้าเซบาสเตียน เซย์นเหลือบมองและเห็นใบหน้าใหม่จำนวนหนึ่ง เช่นเดียวกับที่เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย คนเหล่านี้เป็นบุคคลที่มีอิทธิพลจากเขตต่าง ๆ ในเมืองเคียร์ราย เมื่อคิดว่าพวกเขาทุกคนมารวมตัวกันที่ลานบ้านของเขาเพียงเพื่อจะได้ประจบสอพลอเซบาสเตียน นั่นก็เป็นข้อพิสูจน์แล้วว่าอำนาจของเซบาสเตียนนั้นยิ่งใหญ่เพียงใดเซบาสเตียนมองดูฝูงชนอย่างไร้อารมณ์ ราวกับราชาจ้องมองลงมาที่ราษฎรของตน ขณะที่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "น่าเสียดายนะ ฉันมาที่นี่เพื่อจัดการเรื่องส่วนตัวเท่านั้น ฉันไม่มีเวลามาสังสรรค์หรอก"ฝูงชนเงียบทันที ขณะที่คิงส์ตันก้าวออกมา “พวกคุณทุกคนควรจะออกไปภายในห้านาที!” เขาตะคอก“แต่…” ชายผู้กล้าหาญคนหนึ่งเอ่ยอย่างลังเล “เมื่อไหร่เราจะมีโอกาสได้เลี้ยงอาหารนายท่านเซบาสเตียนล่ะครับ?”"เราจะดูกันอีกทีในวันพรุ่งนี้!" คิงส์ตันตอบอย่างไม่สบอารมณ์“ก็ได้ ก็ได้ เราจะให้นายท่านเซบาสเตียนได้จัดการเรื่องของตนเอง เราจะไปจากที่นี่ตอนนี้เลย แต่พวกเ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 208
“แน่นอนค่ะ หนูรู้ว่าควรเรียกคุณว่าอะไร!” ดวงตาของไอโนะทรยศต่อน้ำเสียงที่ไม่เกรงกลัวของเธอ ดวงตาแสดงให้เห็นว่าเธอกลัวผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอเพียงใด"?" ซาบริน่าสะบัดหัวไปมองลูกสาวด้วยความตกใจ แม้แต่คิงส์ตันที่ยืนอยู่ข้างประตูก็เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ“เจ้าหญิงน้อยรู้ด้วยสัญชาตญาณว่านี่คือพ่อของเธอเหรอ?” เขาคิด“หนูจะเรียกคุณว่าเจ้าตูดหมึกไง! เจ้าตูดหมึก เอาลุงของหนูไปไว้ไหน?? เอาลุงคืนมานะ พาหนูไปหาเขาเดี๋ยวนี้ เจ้าตูดหมึก!” ไอโนะพุ่งเข้าใส่เซบาสเตียนโดยไม่มีคำเตือนและทำการโจมตีทุกรูปแบบที่เด็กอายุห้าขวบพอจะทำได้ เธอเตะและต่อย กัดและฉีกอย่างดุร้ายเหมือนที่เธอทำ แม้จะยังเป็นเด็กแต่เด็กหญิงก็มีไฟในตัวเธอที่เริ่มจะร้อนขึ้นเมื่ออารมณ์โกรธพลุ่งพล่าน ด้วยพลังงานแห่งความหงุดหงิด เธอเตะและต่อยเข้าที่ขาของเซบาสเตียนด้วยพละกำลังอันเหลือเชื่อ ภายในชั่วพริบตารองเท้าที่เซบาสเตียนสวมซึ่งเป็นแบรนด์เนมมีมูลค่าหลายแสนก็ได้ถูกกระทืบจนบิดเบี้ยวอย่างโหดร้ายและไร้ความปรานีอีกด้านหนึ่ง ซาบริน่ายอมแพ้อย่างราบคาบ ขณะที่เธอหลั่งน้ำตาแห่งความหมดหวัง ไอโนะได้รับการสืบทอดสิ่งที่มากกว่าแค่ความฉลาดของเซบาส
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 209
ขาของคิงส์ตันเกือบหมดเรี่ยวแรงกับคำขอร้องของเธอ“นายหญิงฟอร์ดครับ ได้โปรดหยุดพูดแบบนั้นเถอะครับ คุณจะไม่ตาย เจ้าหญิงตัวน้อยก็ด้วย เจ้านายมาที่นี่เพื่อ…” เขาโพล่งอย่างบ้าคลั่ง“คิงส์ตัน!” เซบาสเตียนคำรามขัดจังหวะคิงส์ตันก่อนที่เขาจะพูดจบ คิงส์ตันหุบปากโดยทันที ไอโนะที่กำลังร้องไห้สะดุ้งตกใจจนหยุดร้องไห้และเอาแขนโอบรอบคอแม่ของเธอไว้แน่น“ครับ นายท่านเซบาสเตียน?” คิงส์ตันถามอย่างจริงจัง“หาคนมาดำเนินการจัดการธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ทั้งหมดที่นีล จอห์นส์เป็นเจ้าของ ส่วนนีล จอห์นส์ให้ส่งเขาไปที่ต่างเมือง!” เซบาสเตียนไม่แสดงออกทางสีหน้า“ครับ นายท่านเซบาสเตียน! ผมจะลงมือทันที! แต่...เราจะส่งคุณจอห์นส์ไปที่ไหนครับ?” คิงส์ตันถาม“เมืองไหนก็ได้ที่อยู่ไกลจากเมืองเซ้าท์ ซิตี้ให้มากที่สุด!” เซบาสเตียนสั่งทั้งคิงส์ตันและซาบริน่าต่างก็หมดคำเพราะคำสั่งที่ไม่สมเหตุสมผลซาบริน่ากล้ำกลืนความโกรธเอาไว้และพยายามอย่างยิ่งที่จะสงบสติอารมณ์ ขณะที่เธอมองไปยังเซบาสเตียน "สิ่งที่คุณจอห์นส์ทำคือพูดคำสองสามคำแทนฉัน เขาไม่ได้พยายามช่วยฉันให้รอดจากเรื่องนี้ เขาไม่ได้มาขวางทางคุณ มันไม่มีเหตุผลเลยคุณที่จะปฏิบั
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 210
“…” ซาบริน่าประหลาดใจเมื่อได้ยินเซบาสเตียนบอกให้ไอโนะเรียกเขาว่าพ่อ ริมฝีปากของเธอเผยรอยยิ้มอันขมขื่น “งั้นคุณก็ถือว่าเธอเป็นลูกสาวของคุณใช่ไหม?”“ฉันไม่ได้ตาบอด!” เซบาสเตียนสะบัดหัวกลับไปจ้องซาบริน่าอย่างดุร้าย และหันกลับมาหาไอโนะอีกครั้ง น้ำเสียงของเขาอ่อนโยน “เรียกพ่อสิ”“คุณไม่ใช่พ่อของหนู เจ้าตูดหมึก! คุณเป็นคนที่แม่หนูกลัวที่สุด เจ้า...” ไอโนะเป็นเด็กอายุห้าขวบที่มีความคิดสร้างสรรค์มาก เธอพิจารณารอยฟกช้ำที่ย่ำแย่รอบดวงตาของเซบาสเตียนและโพล่งออกมา “คุณเป็นแพนด้าตาบอดตาใส!""..." ชั่วครู่หนึ่ง เซบาสเตียนอึ้งจนพูดไม่ออกเพราะจินตนาการของลูกสาวเขาบ้าไปใหญ่แล้วซาบริน่าดึงลูกสาวมาไว้ในอ้อมแขน บีบแก้มไอโนะเบา ๆ แล้วพูดว่า "ลูกรัก ทำตัวดี ๆ ลูกไม่อยากทำให้ผู้ชายคนนี้โกรธหรอก เชื่อแม่นะ" ไม่แน่ชัดว่าเซบาสเตียนจะยอมทนกับไอโนะได้แค่ไหน นั่นทำให้เธอกลัวว่าในจุดหนึ่งเขาอาจตัดสินใจโยนลูกสาวของเธอไป เธอไม่รู้ว่าทำไมเซบาสเตียนถึงพยายามให้ไอโนะเรียกเขาว่าพ่อ สิ่งที่เธอรู้แน่ ๆ คือเขาไม่เคยหยุดส่งมือสังหารมาหาพวกเธอเลย ตั้งแต่เธอหนีออกมาจากเมืองเซ้าท์ ซิตี้มีครั้งหนึ่งที่นักฆ่าบอกกับเธอตรง ๆ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 211
ซาบริน่าตกตะลึงในขณะนั้น ซาบริน่าก็เข้าใจในที่สุด หลังจากเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเซบาสเตียนจะพาไอโนะไป และเธอก็ต้องตามเขากลับไปที่เซ้าท์ ซิตี้ด้วย“คุณตั้งใจจะทรมานฉันให้ตายทั้งเป็นใช่ไหม?” ซาบริน่าเอ่ยถามชายคนนั้นมองเธอด้วยสายตาแสนเจ้าเล่ห์ “แล้วคิดว่ายังไงล่ะ?”ซาบริน่าเดินโซเซและถอยหลังไปหนึ่งก้าวจากนั้น เธอก็เย้ยหยัน “ฉันไม่สนใจนักหรอกนะว่าคุณจะทรมานฉันด้วยวิธีสัปดนแบบไหน ฉันมันสมควรโดนแล้วแหละ เพราะดันเข้าไปสร้างปัญหาในงานแต่งของคุณเองนิ จะมีสักกี่คนในเซ้าท์ ซิตี้ ที่กล้าลูบคมชายผู้สูงศักดิ์และมีชื่อเสียงอย่างคุณบ้างล่ะ หรือว่ามีปัญหาที่ใหญ่กว่านั้นอีก?ผู้หญิงแบบฉันที่เพิ่งออกจากคุกมา แถมไปมีความสัมพันธ์ที่ไม่จริงจังกับหลาย ๆ คน ในขณะที่กำลังตั้งท้องลูกของคุณอยู่ด้วย สำหรับคุณแล้ว นั่นคงเป็นความอัปยศครั้งใหญ่อย่างแน่นอนจะปล่อยให้ฉันไปเสวยสุขง่าย ๆ ได้ไง จริงไหม?”ชายคนนั้นหัวเราะเยาะ “ฉลาดดีนิ! ส่งลูกสาวมาให้ฉัน!”“ได้ไงคะ?” ซาบริน่ากล่าว“จากนี้ไป ลูกสาวเธอเป็นตัวประกันของฉันแล้ว ฉันจะอุ้มเธอไปเอง!” เซบาสเตียนมองดูซาบริน่าโดยไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ จากนั้นจึงมองไอโนะด้วย
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 212
"คุณกำลังทำอะไรน่ะ?!" ซาบริน่าลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจเสียงของเซบาสเตียนเย็นชาอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ “ถ้าจะไม่สบายนั่นก็เป็นเรื่องของเธอ! แต่ว่าก่อนที่จะสะสางเรื่องหนี้จนเรียบร้อย เธอก็ควรจะดูแลเรื่องสุขภาพของเธอเองด้วยจะดีกว่านะ!”ซาบริน่าพูดไม่ออกเธอหันหน้าไปและเห็นว่าไอโนะที่หลับอยู่ตอนนี้ตื่นขึ้นแล้ว เด็กนั่งอยู่ระหว่างเขากับเธอ ถ้าคนที่ไม่รู้สถานการณ์เห็นพวกเขาตอนนี้ คนเหล่านั้นจะคิดว่าพวกเขาเป็นครอบครัวสามคนพ่อแม่ลูกเป็นแน่ไอโนะมองขึ้นไปในอากาศด้วยดวงตากลมโตราวกับว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างในใจอยู่หลังจากที่เซบาสเตียนพูดอย่างนั้น เขาก็เหลือบมองซาบริน่าและไอโนะอีกครั้ง จากนั้นก็เอนหลังและหลับตาลงเขาควรจะต้องพักผ่อนเสียหน่อยซาบริน่าถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อซาบริน่าต้องการอุ้มไอโนะไว้ในอ้อมแขน เธอก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าไอโนะคลานไปบนตักของเซบาสเตียนเสียแล้ว แต่เซบาสเตียนก็ไม่ได้ลืมตาเขาปล่อยให้ไอโนะคลานขึ้นไปบนตักของตนตามที่เธอต้องการไอโนะเห็นว่าเซบาสเตียนไม่ลืมตา เธอก็เผยรอยยิ้มออกมาทันที เพียงแวบเดียว เธอก็กำหมัดเล็ก ๆ ของเธอและต่อยดวงตาอีกข้างของเซบาสเตียนโอ๊ย!คิงส
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 213
ในเวลาเดียวกัน เซลีนก็เห็นซาบริน่าด้วยเธอทั้งสองไม่ได้เจอกันนานถึงหกปี ตอนนี้ เซลีนสวมใส่เครื่องประดับจำพวกเพชรพลอยไปทั่วทั้งตัว ความหรูหราหมาเห่าประจักษ์ตาทุกสายเธอแต่งตัวเหมือนผู้ดีชั้นสูงผู้คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดซาบริน่าเยาะเย้ยในใจของเธอ 'ช่างเป็นการเผชิญหน้าที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เสียจริง ๆ'เธอจ้องมองเซลีนด้วยสายตาอันแหลมคมและเย็นชา สายตานั้นกำลังจะบอกว่าเธอต้องการชีวิตของเซลีนมากเท่าใดเมื่อหกปีที่แล้วตอนที่เธอยังอยู่ในเรือนจำ แม้ว่าจะเกลียดตระกูลลินน์มากเหลือทน แต่ซาบริน่าก็ไม่ได้มองว่าเซลีนเป็นศัตรูเหมือนเช่นตอนนี้ แม้กระนั้น ตอนนี้ซาบริน่าประทับตราให้เซลีนและคนตระกูลลินน์เป็นศัตรูของเธอจนหมดแล้วศัตรูตัวฉกาจ!ในอดีต แม้เซลีนจะเป็นคนที่ก่ออาชญากรรมเอง แต่ครอบครัวลินน์กลับใส่ร้ายป้ายสีซาบริน่าและส่งเธอเข้าไปนอนในลูกกรงแทน ยิ่งไปกว่านั้น ลินคอล์นยังหลอกให้ซาบริน่ากลายเป็นเครื่องบรรณาการของชายหนุ่มที่กำลังจะจบชีวิตตัวเองลง แต่ความจริงแล้ว ชายผู้นั้นคือเซบาสเตียน แต่ครอบครัวลินน์ไม่ได้บอกเธอหลังจากที่ได้รับการปล่อยตัวจากเรือนจำ แต่พวกเขากลับใส่ร้ายเธอครั้งแล้วครั้งเล่าแทน
Latest chapter
