Share
บทที่ 73
Related chapter
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 74
เหลือเพียงเซบาสเตียนที่ยืนอยู่ตรงนั้นวันต่อมาซาบริน่าตื่นนอนแต่เช้าตามปกติ และกำลังเตรียมที่จะออกไปหลังจากล้างหน้า อย่างไรก็ตาม ก่อนที่จะได้มีโอกาสเดินออกไป เธอก็ได้ยินเสียงทุ้มดังมาจากข้างหลังเธอ“เดี๋ยวก่อน”ซาบริน่าหันกลับไปหาเซบาสเตียนที่สวมสูทและรองเท้าหนัง กำลังถือกระเป๋าเอกสาร ซาบริน่ามองเขาด้วยความสับสน“เช้านี้เราไปเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาลกัน” เซบาสเตียนพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลซาบริน่าพูดไม่ออกเธอเดินตามหลังเซบาสเตียนไปอย่างเชื่องช้า เดินออกมาจากลิฟต์และเห็นรถของคิงส์ตันจอดอยู่บริเวณทางเข้าซาบริน่าเดินผ่านหน้ารถโดยไม่ตั้งใจจะลดความเร็วลง ขณะที่เธอเกือบจะผ่านประตูไปแล้ว เซบาสเตียนก็คว้าแขนของเธอไว้ซาบริน่าตัวสั่นด้วยความประหลาดใจ“ขึ้นไปสิ” เขาพูดอย่างใจเย็นขณะเปิดประตูรถ โบกมือให้เธอเข้าไปก่อนที่เขาจะเปิดประตูให้ตัวเอง และเคลื่อนตัวเข้าไปนั่งข้างเธอการกระทำที่เกิดขึ้นแบบไม่ทันตั้งตัวนั้นทำให้ซาบริน่ารู้สึกผิดปกติเธอคุ้นเคยกับการที่เขาปฏิบัติต่อเธออย่างเย็นชา เธอไม่คาดคิดว่าพฤติกรรมจะเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันแบบนี้ อย่างไรก็ตาม เซบาสเตียนดูเหมือนจะไม่ได้หงุดหงิดอะไร
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 75
ซาบริน่าเงยหน้าขึ้นมองหน้าเซบาสเตียน ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อเมื่อรับประทานขนมปังเสร็จแล้ว ชายหนุ่มลุกขึ้นจากไปโดยไม่สนใจซาบริน่าเธอถึงกับพูดไม่ออกจู่ ๆ คิงส์ตันที่ยืนอยู่ด้านข้างก็ผละตัวเข้ามาใกล้และพูดขึ้น “คุณสก๊อตต์ครับ ตอนที่คุณมีท่าทีเขินอายและงุนงงเล็กน้อย คุณดูดีขึ้นมากเลยนะครับ”จากนั้น เขาก็เดินตามเจ้านายของเขาออกจากร้านอาหารไปซาบริน่ากลืนอาหารก่อนจะจากไปเช่นกัน ขณะที่เธอไม่เห็นรถของเซบาสเตียนนอกร้านอาหาร เธอคิดว่าเซบาสเตียนออกไปแล้ว เธอยืนอยู่คนเดียวที่ทางเข้าร้านอาหาร คิดกับตัวเองอยู่เงียบ ๆไม่ไกลนัก เซบาสเตียนสังเกตซาบริน่าจากในรถเธอยืนอยู่คนเดียวแบบนั้น และดูเหมือนใบไม้บาง ๆ ในสายลม ท่าทีของเธอดูเหมือนจงใจเล็กน้อย แต่ไม่คุ้นชินกับสถานการณ์เมื่อครู่มากกว่าเขายังคงเห็นหญิงสาวที่โดดเดี่ยวและไร้ที่พึ่งคนหนึ่งอีกด้วย“ไปสืบดูว่าเด็กในท้องเธอเป็นลูกของใคร” จู่ ๆ เขาก็บอกกับคิงส์ตันคิงส์ตันเริ่ม “จากไหนครับ... ผมควรเริ่มต้นที่ตรงไหนดีครับ? ถ้าเธอไม่อยากบอกว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกใคร ผมกลัว… ”“ตระกูลลินน์” เซบาสเตียนพูด “เธออยู่กับครอบครัวลินน์มาแปดปี พวกเขาต้องรู้ท
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 76
ชีวิตเธอในตอนนี้ต้องหาบางสิ่งค้ำจุนเอาไว้ การได้ให้กำเนิดลูกน้อยถือว่าเป็นความสำคัญสูงสุดของเธอผู้อำนวยการออกไปทันทีหลังจากที่เธอพูดจบซาบริน่านั่งเงียบ ๆ ที่ที่นั่งของเธอ“ซาบริน่า!” คนเก่าแก่ของฝ่ายออกแบบ อแมนด้า คลาวด์ ตะคอกออกมาอย่างดุร้าย“คุณคลาวด์ ถ้าคุณมีงานอะไรให้ฉันทำ โปรดบอกให้ฉันทราบ และฉันจะทำให้เสร็จค่ะ”ซาบริน่าพูดตามความเป็นจริง ทำให้อแมนด้างงงวงยคำพูดของซาบริน่าทำให้อแมนด้าตกใจ "เธอ…"ซาบริน่ารอคำสั่งของอแมนด้าโดยไม่พูดอะไรอีกรอยยิ้มที่เย็นชาและโหดร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของอแมนดา "รีบไปสิ! รับข้อมูลที่เรารวบรวมจากซัพพลายเออร์ นำตัวอย่างทุกชิ้นไปที่ไซต์ก่อสร้างและให้วิศวกรตรวจดู เนื่องจากผู้อำนวยการไม่อยู่ เราจึงไม่สามารถใช้รถของบริษัทได้ ขึ้นรถสาธารณะพร้อมกับของพวกนี้ไปเองแล้วกันนะ!”ซาบริน่าพูดไม่ออกตัวอย่างวัสดุก่อสร้าง อิฐ ถังดินซิลิกอน หรือแม้แต่ไดอะแกรม ของพวกนี้ทั้งหมดถูกมัดรวมกันเป็นก้อน ซาบริน่าจ้องมองพวกเขาโดยรู้ว่าเธอต้องใช้กระสอบใบใหญ่เพื่อขนของทั้งหมดนี้แต่จะขนของทั้งหมดนี้ขึ้นรถขนส่งสาธารณะจริง ๆ เหรอ?อแมนด้ามองไปยัวซาบริน่าด้วยใบหน้าซึ่งเป
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 77
แขนอันแข็งแรงของไนเจลพยุงเธอเอาไว้ ในขณะที่เขาปล่อยเธอนั่งลงบนพื้น รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขายังคงอยู่บนใบหน้า จากนั้นจึงเอ่ยขึ้น “เพียงเพราะฉันบอกว่าเธออยากจะหลอกล่อชอว์บนเรือสำราญและไม่ได้ไปช่วยเธอแค่นั้น เธอก็เริ่มจะเกลียดฉันแล้วเหรอ?”“ฉันเปล่าค่ะ” ซาบริน่าพูดอย่างตรงไปตรงมาเธอไม่ได้โกรธจริง ๆไนเจลกับเธอมีความสัมพันธ์แบบไหนกันล่ะ?เธอจะเกลียดเขาไปทำไม? ซาบริน่าเป็นคนที่วิเคราะห์ทุกอย่างอยู่ฝ่ายเดียว“นี่แม่สาวบ้านนอก! ฉันจะบอกอะไรให้ฟังนะ วันนั้นสายตาของเธอมีแต่เงิน เธอเป็นคนที่ยอมให้ตัวเองถูกคนอื่นเอาไปเป็นของเล่นเอง ไม่มีใครสามารถช่วยเธอได้ ถ้าฉันเผลอทำแบบนั้นลงไป แน่นอนแหละว่าฉันลนหาทีไปเป็นศัตรูกับพวกลูกรวยในเมืองเซ้าท์ ซิตี้เอง”ไนเจลพูดตรง ๆ กับซาบริน่าโดยไร้ซึ่งความสงสารแม้แต่น้อย“นอกจากเซบาสเตียน ลูกพี่ลูกน้องของฉันแล้ว ไม่มีใครสามารถช่วยเธอได้ แถมมันยังเป็นแค่เกมตามข้อตกลงระหว่างเธอกับมินดี้ว่าพอเสร็จงานแล้ว มินดี้จะจ่ายเงินให้ เธอไม่สิทธิจะเรียกร้องอะไรเหมือนว่าเธอเป็นฝ่ายที่โดนกระทำหรอกนะ”ซาบริน่ารักษาท่าทางสงบไว้ “ไนเจล ฉันไม่ได้เกลียดคุณจริง ๆ นะคะ”“อย่างนั้น
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 78
ซาบริน่าไม่ตอบ เธอทำเพียงก้มหน้ารับประทานอาหารต่อไป เปลือกของมันหวานยังปลอกออกไม่หมด เธอจึงรับประทานพลางปลอกเปลือกไปพร้อมกัน“ชอบมันหวานขนาดนั้นเลยเหรอ?” ไนเจลถาม“ใช่ รสชาติมันหวานดีน่ะค่ะ” ซาบริน่าตอบ“ก็ไม่ได้หวานขนาดนั้นเสียหน่อย ถ้าเป็นช็อคโกแลตก็ว่าไปอย่าง! ส่งมานี่สิ ฉันอยากลองชิมบ้าง ถ้ารู้ว่าเธอหลอกฉัน ฉันจะจัดการเธอตรงนี้เลย!”ไนเจลแย่งจานจากมือซาบริน่าไปพร้อมกับดึงมันหวานออกจากมือเธอไปด้วย ดูเหมือนว่าไนเจลจะไม่สนใจว่าพวกเขาทั้งสองอยู่ในที่สาธารณะ และเขาก็ไม่ได้ใส่ใจเรื่องฝุ่นที่กระจายไปทั่วอีกด้วย เขาใช้ส้อมจิ้มมันหวานเข้าปากซาบริน่าตกตะลึงเธอจ้องไปที่ไนเจลอย่างงงงวยไนเจลกลืนลงไปทีละน้อย หลังจากรับประทานเสร็จ เขาชะงักก่อนจะพูดว่า “ให้ตายสิ ฉันไม่คิดเลยว่าอาหารที่ไซต์ก่อสร้างจะถูกปากขนาดนี้ มันหวานนั่นอร่อยมาก…ไม่หวานอย่างเดียวมันหอมด้วย ธรรมดา ๆ แต่เหนียวนุ่ม”เขาแสดงท่าทีที่เกินจริงและเก้งก้างอย่างเห็นได้ชัดเจนแต่ซาบรินาก็หัวเราะออกมาได้เสียงหัวเราะนั้นน่ารักและมากจากใจจริงไนเจลตกตะลึง คิ้วของเขาขมวดเป็นปมเขาไม่เคยเห็นเธอหัวเราะ โดยส่วนใหญ่เขาจะเห็นเธออ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 79
ชายคนนั้นไม่ตอบกลับใด ๆ ก่อนจะลุกออกไปเกรซยิ้ม “เจ้าเด็กตัวแสบนั่นเป็นคนพูดน้อยเสมอแหละ แซบบี้ เพราะพวกลูกทั้งสองคนแต่งงานกันอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ความรู้สึกที่ลูกมีต่อกันอาจจะมั่นคงไม่มากพอ แต่แม่คิดว่าลูกจะค่อย ๆ รู้ถึงข้อดีของเขาได้นะ”“หนูรู้ค่ะแม่ เดี๋ยวหนูจะไปซื้อเสื้อผ้ากับเซบาสเตียนนะคะ” ซาบริน่าพูดพร้อมส่งกลับรอยยิ้มหวาน“ไปเถอะจ่ะ”ซาบริน่าเดินตามออกไปข้างนอก ขณะที่เดินออกจากประตู เธอก็ได้ยินเกรซตะโกนจากด้านหลัง “เซบาสเตียน แม่รู้ว่าลูกยืนอยู่ข้างนอก เข้ามาสิ แม่มีอะไรจะคุยกับลูกสักหน่อย”เซบาสเตียนยืนอยู่ข้างนอกจริง ๆ เมื่อได้ยินแม่เรียกเขา เขาสั่งคิงส์ตันว่า “พาเธอไปที่รถก่อน ฉันจะตามไปทีหลัง”“ได้ครับ นายน้อยเซบาสเตียน”เซบาสเตียนหันหลังเดินกลับเข้าไปในวอร์ด"แม่…"“เด็กโง่!” เกรซเอื้อมมือไปตีลูกชายพร้อมกับคำดุด่า “ลูกแต่งงานกับแซบบี้มาเป็นเดือนแล้วนะ แม่บอกได้เลยว่าลูกเย็นชากับเธอเกินไป แม่รู้ว่าความรู้สึกของพวกลูกทั้งสองยังต่อกันไม่ติด แม่ก็เลยไม่โทษลูกไง“เป็นโชคดีของลูกแล้วนะ ที่ได้แซบบี้ที่ดีแสนดีมาเป็นลูกสะใภ้ให้กับแม่ เธอไม่เคยบ่นเรื่องที่ลูกทำตัวแบบนั้
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 80
ซาบริน่าพูดไม่ออกเธอเหลือบมองเซบาสเตียน สีหน้าของเธอยังคงสงบนิ่งลินคอล์นยังคงพูดอยู่อีกด้านหนึ่งของสาย “เธอควรมาที่นี่ตอนนี้เลยจะดีกว่า! ถ้าเธอไม่มา ฉันมั่นใจว่าเธอจะเสียใจอย่างแน่นอน!”“โอเค” เธอพูดอย่างใจเย็นคิงส์ตันและเซบาสเตียนจ้องมองขณะเธอที่วางสาย“คือ…” ซาบริน่าขยับนิ้วของเธอ “ช่วงบ่ายที่ผ่านมา พอฉันนำของบางอย่างไปส่งที่ไซต์ก่อสร้างเสร็จ ฉันก็ตรงดิ่งมาเยี่ยมป้าเกรซเลยโดยที่ไม่ได้เข้าไปในสำนักงานเลย หัวหน้างานก็เลยอยากให้ฉันกลับไปตอนนี้เลย...สำหรับฉัน มันไม่ง่ายที่จะหางานนี้ได้”“เราไปซื้อเสื้อกันพรุ่งนี้ก็ได้” เซบาสเตียนบอกซาบริน่าถอนหายใจอย่างโล่งอก “ขอบคุณค่ะ ฉันขอตัว”“ให้คิงส์ตันไปส่งเถอะ”“ไม่… ไม่จำเป็นค่ะ” ซาบริน่าพูดขณะหันกลับไปมอง “ที่ทำงานของฉันอยู่ใกล้แค่นี้เอง”ด้วยเหตุนี้เธอจึงรีบออกมาหลังจากขึ้นรถประจำทางและออกจากโรงพยาบาลแล้ว ซาบริน่าก็โทรกลับหาลินคอล์น “ฉันไม่ได้ติดหนี้คุณเลยสักอย่าง!”“เธอขโมยสามีของลูกสาวฉัน!” ลินคอล์นคำรามอย่างชั่วร้ายคำตอบของซาบริน่านั้นสงบและเย็นชา “คุณไม่ควรหาเรื่องฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้นะ คุณควรพาลูกสาวของคุณไปหาคุณฟอร์ดด
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 81
ซาบริน่าไม่รู้ว่าต้องจะพูดอะไรเซบาสเตียนชอบอยู่คนเดียว ดังนั้นซาบริน่าจึงมักจะรับประทานอาหารจากข้างนอก นี่เป็นสาเหตุที่ป้าเทียนน่าไม่ค่อยมาเช่นกันซาบริน่าไม่คิดว่าจะเจอเธอรออยู่ที่ห้องอาหารป้าเทียนน่ายิ้มขณะที่เธอนำหม้อใบเล็ก ๆ ออกมาจากห้องครัว เธอเดินไปพร้อมกับพูดว่า “ดิฉันนำไก่สดตัวนี้มาจากหมู่บ้านของดิฉันเองค่ะ และดิฉันเคี่ยวตลอดทั้งช่วงบ่าย ลองชิมดูสิคะ เพิ่งเอาออกมาเตา น่าจะยังอุ่น ๆ อยู่นะคะ”ซาบริน่ายิ้ม “ได้ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ ป้าเทียนน่า”เธอไม่ได้กินอาหารปรุงเองที่บ้านมาเป็นนานแล้ว และไก่ตุ๋นคงจะดีเป็นอย่างมากสำหรับเด็กในท้องเธอเองก็หิวมากเช่นกันเธอมัวแต่ทะเลาะกับลินคอล์นทำให้เธอไม่ได้เอาใจใส่กับอาหารเลยแม้แต่น้อยอาหารค่ำที่ตรงกับความต้องการทำให้เธอพึงพอใจเป็นอย่างมาก ในตอนแรกเธอรู้สึกท้อแท้ แต่ต้องขอบคุณอาหารและวิธีที่เซบาสเตียนปฏิบัติต่อดูแลเธอตลอดทั้งวันด้วย เธอจึงนอนหลับสนิทเป็นครั้งแรกในระยะนี้เมื่อตื่นขึ้นในวันถัดมา ซาบริน่าลังเลที่จะออกไปข้างนอกเพราะกังวลว่าจะเจอเซบาสเตียน ข้อดีอย่างหนึ่งของการเฉยเมยต่อกันคือเขามักจะไม่สนใจเธอ และด้วยเหตุนี้ เธอจึงไม่ต้องท
Latest chapter
