บทที่ 127

“แฟนของหลานเป็นใครกัน?” เยว่ชิ่วหรงถามขึ้น

“ซูหว่านเอ๋อร์หญิงที่งามที่สุดแห่งเมืองหนานหู” เยว่ยี่เฟิงยิ้มอย่างได้ใจแล้วพูดขึ้น

“ซูหว่านเอ๋อร์? ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้เคยจัดงานแต่ง และแต่งงานไปแล้วหรอกเหรอ? แล้วไปเป็นแฟนกับหลานตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” เยว่ซิ่วหรงถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ

หลานของตัวเองไปผัวพันกับผู้หญิงที่แต่งงานแล้วได้ยังไง?

“แต่ซูหว่านเอ๋อร์เป็นผู้หญิงในสเปคที่ผมชอบเลยนะครับ เธอแต่งงานแล้วก็จริง แต่แล้วมันจะทำไมล่ะครับ บนสนามฟุตบอลมีผู้รักษาประตู แต่บอลยังเข้าโกลด์ไปได้ไม่ใช่เหรอครับ!” เยว่ยี่เฟิงพูดขึ้น

“ยังไงซะเธอก็เป็นเมียของคนอื่นไปแล้ว หลานเอาคนแบบนี้เป็นแฟน ถ้าข้างนอกรู้เข้า ตระกูลเยว่ของเราจะเอาหน้าไปไว้ไหน! อีกอย่างนะ หลานเป็นถึงคุณชายของตระกูลเยว่ ยังมีผู้หญิงไม่พออีกเหรอ? ทำไมถึงได้ชอบซูหว่านเอ๋อร์อะไรขนาดนั้น?” เยว่ชิ่วหรงถามขึ้น

“ถึงยังไงหลังจากที่ผมได้เจอกับเธอก็ได้หลงรักเธอเข้าแล้ว ต้องเป็นเธอเท่านั้น ตอนนี้แค่ไม่ได้เห็นเธอวันเดียว ตัวผมก็ทุกข์ทรมานมากเลยครับ” เยว่ยี่เฟิงพูดขึ้น

“งั้นก็ได้ ขอแค่หลานชอบก็พอ แต่มีอยู่อย่างหนึ่งก็คือหลานเล่นกับเธอได้ แต่ห้าม