Chapter 92

NADATNAN niya nasa private nasa private room ng hospital si Don Hector. Nakahiga ito at natutulog.

Naawa siya habang pinagmamasdan ang matandang Sandoval. Nasa primer age pa lang ito at hindi dapat ganito ang maging sitwasyon nito. Kung titingnan si Don Hector, walang bakas na may malubhang karamdaman ito.

Sa dalawang taon nakalipas ay pinaramdam nito sa kanya ang pagmamahal ng isang ama sa anak. Gayon din siya rito at hindi niya kakayanin kung pati si Don Hector ay mawawala na rin sa kanya. May ilang butil ng luha na umalpas mula sa sulok ng kanyang mga mata.

“Huwag mo akong titigan ng ganyan Yzabelle,” angil ni Don Hector. “Hindi pa ako mamatay!” matigas nitong sabi.

Pasimple niya pinunasan ang mga butil ng luha niya nasa gilid ng kanyang mga mata. Atsaka tumikhim para tanggalin ang tila bara sa kanyang lalamunan. Tinitak niya rin na huwag gumaragal ang boses niya kapag nagsalita na siya.

“Gising ka na pala?” aniya na may ngiti nakapaskil sa kanyang mga labi ngunit hindi iyon abot