"Sir," katok ng staff sa opisina ko.
"Come in," tipid kong sagot habang patuloy sa pagb-browse sa laptop ko.
"Good morning, Sir. These listed will be your schedule for today." Si Rose pala.
"Okay, thank you, Rose," sabi ko nang hindi inililihis ang atensyon sa laptop.
"Ah, Sir. Bumisita po pala 'yong mother at mga kapatid mo kahapon. Hinahanap ka po at pinabibigay 'to," iniabot niya sa'kin ang isang maliit na paper bag.
"Ang bait po talaga ni Ma'am Sandra, binigyan din niya po kaming lahat ng tig-iisang calamay na nasa isang coconut shell," nakangiting sabi ni Rose.
Napadaan pala sila Mama rito. Sayang naman at hindi kami nagpang-abot.
"Ah sige, Sir. Labas na 'ko. Tuloy lang po kayo sa ginagawa n'yo," pagpapaalam niya.
"Salamat, Rose."
"You're welcome po, Sir."
Nakalimutan kong nag-message pala sa 'kin si Mama kahapon at sinabing may pupuntahan daw dito sa Manila, dito pala 'yon sa restaurant ko.
Ini-dial ko ka agad ang number ni Mama.
"Hello, Ma," bungad ko pagkasagot niya ng tawag ko.
"Hello, nak. Naabot na ba sa'yo ang pinabibigay ko?"
"Ah opo, Ma. Ngayon lang po," sabi ko habang tiningnan ang paper bag at inilagay sa table. Ni-loudspeaker ko na lang ang phone ko para 'di na 'ko mahirapan makipag-usap kay Mama.
"Bubuksan ko na po."
"Galing kasi kami ng Bohol, no'ng isang linggo. Pumunta kami dahil dumating na ang Auntie Melie mo at magre-retire na raw sa pagiging OFW."
Si Auntie kasi ay ang kapatid ni Mama na nanay ng pinsan kong si Gerome. Halos dalawang dekada rin siyang nagtrabaho sa ibang bansa bilang head cook sa isang pamilya. Sigurado akong ang nag-iisa niyang anak ang lubos na matutuwa sa balita.
"Talaga, Ma? Kaya pala mukhang masaya si Gerome nitong nakaraan."
Sinimulan ko nang tanggalin ang nakastaple sa bag. "Sa 'min 'to ni Gerome, Ma? Pero bakit apat to? Dalawa lang naman kami."
Apat na coconut shells kasi ang laman ng bag. For sure ito 'yong sinabi ni Rose na calamay. Ang sarap namang ipares nito sa tinapay at mainit na inumin sa umaga.
"Ikaw nang bahala, anak. Pinasobrahan ko talaga 'yan para sa inyo. Alam kong na-miss mo 'yan, lalo na ng pinsan mo."
"Sige, Ma. Makakarating 'to sa kaniya, salamat po. Nag-abala pa tuloy kayo."
"Nga pala, nakapasyal din kami sa Chocolate Hills at Tarsier Sanctuary," halata sa boses niya ang sigla at parang nagyayabang.
"Hala ang daya, 'di talaga ako inayang sumama," sabi ko at nagtunog nagseselos.
"Eh, busy ka raw."
"Hay, nakaka-inggit naman kayo. Send mo sa 'kin mga pictures ninyo habang nando'n kayo, Ma." Ilalagay ko lang kasi sa photo album namin na ginawa ko as remembrance.
"Oo, ipapa-send ko sa kapatid mo. Nagamit nga namin ang bigay mong camera, ang gaganda ng kuha namin."
Niregaluhan ko kasi ang kambal ng DSLR lalo na't gamit 'yon sa pagiging photo journalist ni Angelo.
"Mabuti naman, Ma."
"Sige, nak. Baka busy ka, nangangamusta lang naman ako. Ingat ka palagi at 'wag pabayaan ang sarili."
"Opo, Ma. Ay nga pala, baka bibisita kami ni Gerome sa inyo bukas."
"Talaga? Aasahan ko 'yan ha, bye."
Pagkaikot ko sa swivel chair, nakita ko si Angelie. Nagugulat pa rin ako kapag bigla na lang siyang sumusulpot sa harapan ko.
"Oh, I'm sorry. I forgot that you're there," sabi ko sa kaniya.
Sumunod pala siya sa'kin.
"What's that?" tingin niya sabay turo sa laman ng paper bag.
"Ah, this is a sweet delicacy from Bohol, somewhere in Visayas. This is called calamay," sabi ko, sabay hawak ng coconut shell na may calamay sa loob.
"Oh, I see. I think that's delicious and its packaging is quite unique," manghang sabi niya.
"What is it called again? Cal-calmey?" pagpupumilit niya. Ang cute naman ng pagkaka-pronounce niya. Ang sosyal masyado.
"Yes, so tasty. These are coconut shells that were shined. It is ca-la-may."
"I want to taste it but I can't," pekeng tawa niya at biglang lumungkot ang expression.
"I'm sorry, Angelie. I'm quite busy about some business matter. I still don't know how to help you right now." Binigyan lang n'ya ako ng tipid pero matamis na ngiti.
Hindi ko pa rin nagagawan ng paraan ang sitwasyon niya. Nakabuntot lang siya lagi sa 'kin pero walang imik. Nginingitian niya lang ako minsan.
"Tara na?" tanong ni Gerome sa 'kin habang inaayos ang mga food containers sa back seat ng sasakyan.
"Sure ka bang ikaw ang magd-drive? Mahaba-habang biyahe 'to?" kunot noo kong tanong dahil gusto niyang siya raw magdrive papunta roon.
"Oo naman, ikaw nalang magdrive pauwi. Deal 'yon," sabi niya at pumuwesto na sa driver's seat.
"Ah, sige ba," pagsang-ayon ko sa kanya.
Umabot din ng halos isa at kalahating oras ang biniyahe namin. Mabuti nalang at wala pang traffic dahil maaga kaming lumuwas. Sakto namang pagdating namin dito ay magtatanghalian na.
"Sinong kakatok?" sabi ko sa kasama ko habang dala-dala ang pinagpatong na tatlong food containers na may carbonara, lasagna, at maja blanca. Kanina pa kaming nagtutulakan sa mga gagawin namin.
"Sige na nga, ako na," sabi niya sabay hawak ng isang kamay lang sa dalawang patong n'yang dala na may lamang fried chicken at bihon.
Agad-agad din naman kaming pinagbuksan ni Mama.
"Oh, nandito na pala ang hinihintay nating lahat. Halina kayo mga anak, pasok." Kinuha ni Mama ang nasa pinakaibabaw kong dala at inilapag sa mesa.
Niyakap ko agad si Mama at sumali rin ang mga nakakababata kong mga kapatid. 'Di katagalan, dumating na rin sila Kuya upang personal na ianunsyo ang magandang balita kahit alam na naman ng lahat.
"Oh siya, tikman na natin ang idinala ng ating magaling na Chef Matteo. Lahat nang 'to ang lalantakan ko."
"Pakuhanin ninyo muna ang mga chikiting at parang nasasabik na silang matikman ang mga masasarap na pagkaing nakahain."
"Kuya, ano 'yang white na square? White brownies po ba 'yan?" bibong tanong ni Jyll sa akin. 'Yung maja blanca ang ibig niyang sabihin.
Napangiti na lang ako sa tuwa habang pinagmamasdan silang nag-eenjoy sa mga niluto ko.
Parang naging mini-reunion ang pagbisita namin ni Gerome kina Mama. Pa'no, ininvite ang iba naming mga kamag-anak sa kabilang barangay.
Buti na lang at nagsabi si Mama na marami siyang inimbitahan kaya mukhang halos kalahati ng menu sa resto ang nadala ko.
Kahit wala namang okasyon sa araw na 'yon, ini-celebrate na namin ang homecoming ni Auntie Melie, kaso sa videocall lang siya nakasali. Pati na rin ang paparating na new member ng family.
Excited nga ang ibang matatanda na pumunta sa Bohol lalo na't malapit na ang pista.
"Basta, sa nakagawian ha? Mas masaya tayong magdiriwang ng pista kapag marami tayo. Sana naman kayo, lalo ka na Matteo ha. Pumunta ka sa Bohol, magbakasyon ka roon. Kahit ilang araw lang para personal ka namang makita ng ibang pinsan mo. Ipatikim mo rin sa kanila ang mga specialty mo," pang-eengganyo ng isa kong tiyahin.
Nakakatuwa lang na lahat sila ay masasabi ko talagang masaya. Kahit sa kaunting salo-salo lang, alam mong na-appreciate nila ng sobra ang efforts ng bawat isa.
Kasi nga, genuine happiness comes from within, and often it comes in spontaneous feelings of joy. Na kahit saan o kailan, basta't kapiling mo ang mga taong mahalaga at nagpapasaya sa'yo. Wala naman kasing oras at lugar na pinipili ang chance na maging masaya. We could be happy if we want to be.
Dahil sa naging busy ako those past few day, ngayon ko sisimulang tulungan siya. Si lost Angelie. Nag-search ako ng kung ano-ano sa internet. May same cases kay Angelie pero nakakaalala pa naman sila sa past nila. Alam nila kung ano ang cause of death nila, may ibang cases ng mga spirits na bumabalik ay lost souls na may mga unfinished business. Some were victims naman who wants justice. May vengeful spirits din na gustong makaganti bago matahimik. Ewan, parang gawa-gawa lang 'yong ibang nababasa ko. Ano kaya si Angelie do'n? Mahihirapan akong alamin kung bakit siya nandito dahil wala akong alam tungkol sa kanya, maski siya walang alam sa sarili niya. Kumuha ako ng notepad at nagsulat ng Ways to help Angelie know herself as header. This will all be a secret, no one must ever know. No one, this will just between Matteo and Angelie. Puno ko sa isinulat kong note bago simulan ang list. I know th
Ngayon ang first day namin ng deal. She wanted it as soon as possible. Siguro nahihirapan na siyang kilalanin ang dating sarili niya. "What will we do first?" tanong niya sa 'kin habang nagtatali sa sintas ng sapatos ko. "I think we should start to know what you like and not," suggestion ko. Sa ganoong paraan naman kasi mas mapapadaling umusad sa isang desisyon. Kung gusto mo ba o hindi ang isang bagay o gawain. "Okay, these last few days since I'm with you, I love seeing colorful. Something lively. Every thing like on your restaurant," agad naman na sagot niya. Hindi ko alam ang dapat magiging reaksyon ko. Pero I will take that as a compliment sa efforts ko. "Rea
Natapos na akong kumain kaya naglakad-lakad ulit kami. Nakadaan kami ng arcade kaso pagkalagpas na namin, nilingon niya ito ulit. May gusto na naman ba siyang gawin? "Do you want to go there and have some fun?" tanong ko sabay turo sa palaruan. "Really?" excited niyang sagot. "Let's go!" Nauna na siyang pumasok at ako naman ay nagpapalit muna ng tokens. Parang bumalik ulit ang excitement ko no'ng una akong nakapunta sa lugar na kagaya nito. College na ako no'n pero hindi ko napigilang laruin lahat ng kaya kong malaro sa arcade. Gumagala sa mga gan'to sa tuwing matatanggap ko na ang sahod ko sa pagpa-part-time. "Can we play that one?" turo niya sa basketball shooting. Naghulog agad ako ng token at gumulong ang mga bola palapit sa amin, nag-start na ring umandar ang timer. Kukuha na sana siya ng bola nang tumagos ito mula sa k
Sabado ng gabi na ngayon. Time flies too fast. Kagagaling ko lang sa nakakapagod na sanitary inspection sa restaurant. Pagkadating ko ng condo, isang luggage at backpack ang sumalubong sa 'kin. Oo nga pala!"Ngayon na pala 'yong flight mo, Pre?" salubong kong tanong kay Gerome, bago umupo sa couch."Oo, nakalimutan mo ba? 'Wag kana mag-drama r'yan. Soon, magkikita pa naman tayo ulit," sabi niya at niyakap ko siya. Parang nakababatang kapatid ko na rin 'to. Siya ang pinaka-close kong pinsan dahil halos kasabay ko na rin siyang lumaki. Ma-mi-miss ko ang mokong na ito."Ihahatid na kita sa airport, baka ma-late ka pa kung magko-commute ka," alok ko sa kaniya. Para na rin makakuwentuhan ko pa siya sa biyahe."Uy gusto ko 'yan, pare! Makakatipid ako ng pamasahe," masiglang sabi niya."Siraulo ka talaga, pero pagbibigyan kita sa ngayon. Humanda ka na lang sa susunod nating pagkikita. B
Kumulo na ang isinalang kong sinigang, ibig sabihin, luto na ito.Kumuha ako ng mangkok at nagsandok ng ilang hipon at sabaw para sa aming dalawa ni Clarice.Pinuntahan ko siya sa sala ngunit parang may kausap siya sa phone."Hindi ko pa nga nagagawa, give me some time. Tinitiis ko lang naman dito ang mga ginagawa ko ah!" Parang may kaaway siya. Nakasigaw kasi."Oo, nasa condo niya, kani-kanina lang. Uuwi na rin naman ako pagkatapos nito. Oo sige, kita na lang tayo mamaya. Bye, mwa." Ako ba pinag-uusapan nila?Bumalik na lang ako sa kusina na parang walang narinig sa pakikipag-usap niya. Baka kaibigan lang niya 'yon. Mag-isa lang kasi siya rito sa Maynila at walang kapatid, kaya sarili na lang ang inaasikaso niya. Mabuti naman at may nagiging kaibigan na siya dahil sa dalang na rin naming mag-usap. I really need to catch up with her."Ah, babe tapos kana ba r
"Okay, sa common greetings muna tayo magsimula. First word is kumusta. Ku-mus-ta," pinaulit ko sa kaniya."Ku-mut-sa?" naguguluhang sambit niya. Natawa na lang ako ng kaunti ngunit hindi iyon ipinahalata. Baka akalain niyang pinagti-trip-an ko siya."No, follow me," utos ko."Ku.""Ku.""-mus.""-mus.""-ta.""-ta.""All together, kumusta.""Kumusta?" nakuha niya rin."Good! It is a common greeting, pertaining to how are you?" pag-e-explain ko."Oh, another please aside from kumusta. How about... thank you and please?" request niya.'Di ko akalain na hindi pala gano'n kadaling magturo ng salita sa iba. Mabuti naman at napagpapasensiyahan ng mga magulang ang kanilang mga anak sa pagtuturo, gayundin ang mga guro. "Patience is the ke
Bandang 1:45 na ng hapon nang napansin ko ang text messages ni Clarice na kaninang umaga pa niya pala ini-send at may ilang missed calls pa."Happy birthday, Babe. Dadaan ako sa condo mo mamaya. I have something for you.""Nandito na 'ko, nakalimutan mong e off ang TV mo.""Busy ka ba talaga? Ayaw mo kasing sumagot o baka naka silent mode na naman phone mo?""Nagdala ako ng strawberry cake, nilagay ko na lang sa ref. Sana magustuhan mo dahil favorite ko 'yon."Parang bigla akong na-offend sa last message niya. Hindi niya pa rin pala alam na ayaw ko sa kahit anong strawberry flavored foods dahil allergic ako ro'n.Last birthday ko, nag-celebrate kami together at nagdala rin siya ng strawberry cake. Kaya ayon, pagkauwi ko nangangati ang katawan ko dahil into contact ako sa strawberries. Hindi ko pala sinabi sa kaniya 'yon dahil akala ko 'di na niya gagawin. Per
Pagkabukas ko ng pinto, nando'n na si Angelie na nakaupo sa couch. "Teka, pa'nong nauna ka sa 'kin? Nag-teleport ka ba?" Posible ba iyon sa sitwasyon niya? O hindi kaya'y sa horror at paranormal movies lang talaga nangyayari. "Teleport? Maybe," tipid niyang tugon bago bigla na naman tumahimik ang paligid. Walang nag-imikan sa 'min. Para tuloy kaming mag-jowang nag-aaway at 'di nagpapansinan. Pero 'di ko naman siya jowa. "Hmm," siya ang unang bumasag ng katahimikan. "I am just... sorry for everything... those that I said earlier. I didn't think over of my thoughts at first. I was impulsive. I judged you, but it wasn't really my intention. Apologies for I misinterpreted your action and the blame is all on me. I'm so sorry to ruin your birthday, Teo. I really do," sunod-sunod niyang sabi while directly staring on my eyes. Sincerity are on those stares. Hindi ko alam kung anong dapat sabihin. 'Di naman ako galit sa kan