Chapter 18I like this version of Carl. Sana hindi bumalik ang Carl ma mapanakit at bayolente ngayong uuwi na kami sa Manila.Like what he had said, bumyahe kami pabalik ng Manila pagkatapos ng tanghalian. And at exactly twelve and thirty in noon time I am sitting in the passenger's seat and he is driving. We are both silent. At ako ay hindi gaanong makagalaw.Nakakabingi ang katahimikan sa pagitan namin. I wanted to just close my eyes pero kahit iyon ay hindi ko magawa. Ang init ng nasa labas ay parang umeepekto rin sa akin. I am not comfortable."You can sleep," biglang sambit niya kaya mabilis akong napalingon at naabutan ko ang bahagya niya ring paglingon sa akin.I did not sleep. Sa labas na lang ako tumingin at binusog ko ang mga mata ko sa nakikita ko. At ilang sandali pa ay hindi ko namalayan na nakarating na kami sa labas ng bahay namin. Our automatic gate opened and I saw some unfamiliar cars in the garage."Mom is here," Carl said. Kaagad akong umayos ng upo at namuhay ang
Chapter 19"Carl, you are here atlast. Come here," Mrs. Sarmiento happily said. She even stood to guide Carl. Pinaupo niya si Carl sa tabi ni Shane at si Shane naman ay kaagad nq humalik sa pisngi ni Carl.Napakqpit ako ng mahigpit sa damit ko sa sobrang hiya. Don Sarmiento is instructing a made. At si Mr. Sarmiento at ang Daddy yata ni Tim ay magkausap. While the other woman which is I think Tim's mom looked at me curiously.Parang gusto ko na lang kainin ng lupa sa mga oras na ito. Hindi dapat ako nqndito. Gusto kong tumakbo palabas at hindi ko inaasahan na manggigilid ang luha ko sa sobrang hiya at pagkapahiya dahil parang wala ako dito. Parang hindi ako tanggap dito."Max, come here beside me," Tim suddenly said. Kaagad siyang tumayo saka lumapit sa akin.Kaagad akong napaatras at umilis pero mabilis na hinuli ni Tim ang siko ko kaya hinila niya ako papunta sa isang bakanteng upuan na nasa tabi ng inuupuan niya kanina. And I accidentally met Carl's eyes. Masama ang tingin niya sa
Chapter 20Carl's jaw clenched even more. Mas humigpit ang pwgkakahawak niya sa steering wheel at hindi ko masukat ang takot ko dahil sa nandidilim na mga mata niya sa sobrang galit."F*ck," muling mura niya bago muling pinaandar ang kotse. And this time he drives slowly. We are both silent. Nang lingunin ko siya ay nakita ko na diretso lang ang tingin niya sa daan. My heart ache because of that so I chose to just watch the cars outside. Hindi ko na alam ang pinag-usapan nila kanina. If his grandfather let him divorce me then I will be counting my remaining days in his house and in his life.Nang makarating kami sa bahay ay tahimik lang siyang lumabas sa kotse kaya lumabas na rin ako. Dire-diretso siyang pumasok at tinatanaw ko na lang siya hanggang sa makaakyat siya sa itaas. I sighed before starting to go upstairs too.Tuloy-tuloy akong pumasok sa kwarto ko saka matamlay na umupo sa kama. I slightly roam my eyes around my room. I will surely miss this place when I leave.I smiled s
Chapter 21I was stunned by his actions. I don't know what to do while he's hugging me right now. Ramdam na ramdam ko ang mainit niyang hininga sa balikat ko. Hindi ako makahinga ng maluwag at hindi makapag-isip ng matino."C-Carl," utal na sambit ko kaya dahan-dahan niyang inalis ang pagkakapatong ng baba niya sa balikat ko. I met his serious gaze. At sa puntong ito ay hindinko alam kung tama ba ang nakikita ko sa mga mata niya.I am seeing care, and kindness and love? "Bake some cookies for me, Max," he said like he's begging so I swallowed.Mas humigpit ang pagkakahawak niya sa baywang ko kaya mas lalo akong nahirapan na huminga."W-what—""Please," he said so I sighed. Marahan akong tumango kaya marahan niya ring inalis ang kamay niya sa baywang ko. I thought he's going upstairs but he snatch the paper bag and the book that I'm holdinh.Napaawang naman ang mga labi ko dahil ang sumunod niyang ginawa ay basta niya itong tinapon sa couch at mabilis niya ring inalis ang itim na coat
Chapter 22The next day Don Sarmiento visited. Wala si Carl dahil maagang pumasok sa trabaho kaya buong lakas ko siyang hinarap."Maxine," he called so I look at him even when I'm trembling."Po?" mahinang sagot ko habang nakatayo sa harap niya na parang tagasilbi ng isang hari."Tell me, kung bibigyan kita ng opsyon na iwan si Carl ay gagawin mo ba?" tanong niya habang seryosong nakatingin sa akin. Napapunok ako ng dahan-dahan saka nanuyo ang lalamunan ko.Hindi ako nakasagot. Ang daling sabihin na 'oo' pero hindi ko nasabi. Hindi ko nasabi ang katagang iyon dahil ayaw ko. Ayaw ko. Nakakabaliw pero hindi ko gustong isipin na iwanan ni Carl. Nasasaktan ako sa ideyang iyon. Nasasaktan ako at hindi ko alam kung bakit.Yumuko ako."I see," he said and I don't know what he meant by that.After that he dismissed me like I am his employee. Instead of jailing myself inside my room I decided to make him a snacks. At hindi ako mapakali habang naghahanda ng pagkain. Don Sarmiento's presence gav
Chapter 23Namumutla, nanlalamig at halo-halo ang emosyong nararamdaman ko habanag tulalang nakatingin sa isang milyon na cheque na binigay ni Don Sarmiento sa akin bago siya umalis kanina. He told me to start for a new. He told me to leave.Ramdam na ramdam ko ang pagtulo ng mga luha ko kaya tuminghala ako ng bahagya bago naglabas ng mga maleta para mag-impake ng mga gamit.I am not married to Carl so staying here is so shameful. Hindi mawala ang galit at sakit sa dibdib ko pero wala na akong magagawa dahil ito na talaga. Wala akong magawa para baguhin ang mga pangyayari. All I need to do is to accept it and live a peaceful life away from them.Pero saan ako pupunta?Walang hinto na tumutulo ang mga luha ko habang nag-iimpake ako ng mga gamit ko. I don't know where to go. Pero isa lang ang nasa isip ko ngayon, ang umalis dito sa bahay ni Carl kasi una pa lang ay hindi na dapat ako nandito.I packed my old clothes. At dahil hindi naman karamihan ang mga gamit ko ay madali akong natapo
Chapter 24Isa lang ang dapat kong gawin kung at iyoh ay tanggapin ang lahat. This is life. Hindi naman lahat ng oras pabor sa atin ang mga pangyayari. Surely, there is a hardship in the lives of every individuals. And we can't do anything but to accept it and to embrace it because it's part of us.I havve a stage four cancer and I am dying. So I want to treat my cancer?Of cource yes, I want to but I can't. Kaya sa ngayon ang kaya ko lang gawin ay namnamin lahat ng nangyayari sa buhay ko. I don't care if I die alone in this small house. I don't care. Tanggap ko na ang lahat.May God give me soon the second life that I really dreamt of. The life with no pain, worries and sadness.This is life. I am living not to get stucked but to continue.My one month away from Manila feels so good. I have a cancer yet I am living my best life. I love how simple my life is, right now.Nagtanim ako ng maraming gulay. Ang iba ang binebenta ko kaya nagkakaroon ako ng kita kahit kaunti. Punong-puno na r
Chapter 25I just can't believe that Carl is here.Hingal na hingal akong huminto nang medyo makalayo na sa simbahan. My heart is beating so fast. Nanlalamig rin ako. Gusto kong paniwalain ang sarili ko na hindi si Carl iyon pero ang hirap. I know that it's him.Pero bakit siya nandito? Posible bang negosyo ang ipinunta niya dito? Bakit dito pa? Bakit kailangang makita pa naming muli ang isa't-isa?Pinilit kong paniwalain ang sarili ko na baka ngayong araw lang siya dito. Sana, sana ay umalis na rin siya. I am trying to forget everything. Kinakalimutan ko na ang lahat ng sakit. Kung mamamatay man ako. I want to die at peace. Iyong wala akong galit, lungkot at kung anong hindi magandang nararamdaman."It's gonna be fine," sabi ko sa sarili ko.Kung magtatagal si Carl dito ay dapat wala na akong pakialam. I don't own this place. At base sa nangyari kanina ay tila nakalimutan o kinakalimutan niya na rin ako.Napangiti na lang ako ng malungkot saka pumunta sa bakery para bumili na ng tina