Chapter 6

Chapter 6

Unti-unti akong tumigil sa pag-iyak pero hindi pa rin nawawala ang takot at panginginig ko. Tinalasan ko ang pandinig ko at nnag mawala ang ingay ng pagbabasag sa labas ay doon ako bahagya gumalaw. I swallowed hard and I slowly stood up.

Nanginginig ako sa takot pero kung may pagbabasag akong narinig kanina ay siguradong maraming kalat sa labas. 

Dahan-dahan akong similip sa pinto ng kwarto ko at nakita ko na kaagad ang mga basag na vases sa hallway. Wala na si Carl doon at siguradong nasa loob na ng kwarto niya kaya lumabas naman ako sa kwarto ko. Nang makalabas ako ay doon ko mas nakita na halos lahat ng mga palamuti dito sa ikalawang palapag ay nasa sahig na. Ang mga vases ay basag, ang mga paintings ay sira pati mga lamesa.

Nanubig ang mga mata ko sa nakita at unti-unti kong pinulot ang mga iyon para linisan. Dahan-dahan ang pagpulot ko dahil hindi ko gustong makagawa ng ingay at dahil na rin sa panginginig ng mga kamay ko na halos hindi makahawak ng mabuti.

Tuloy-tuloy ako sa pagpulot ng mga basag na gamit ng walang ginagawang ingay. Pero sa kalagitnaan ng paglilinis ko ay biglang bumukas ang pintuan ng kwarto ni Carl kaya napatayo ako ng tuwid at takot na tumingin dito.

Magkahalong galit at inis niya akong tiningnan kaya mabilis akong tumabi.

"Get out off my face," umiigting ang panga na sabi niya.

"S-sorry, nililinis ko lang—" nanginginig na sabi ko na hindi naman natuloy ang sasabihin ko dahil inis niya akong tinulak. Napadaing naman ako dahil sa bigla kong pagdapa sa tulak na iyon. Ramdam ko ang sakit ang kanang paa koero hindinako makasigaw o makapagreklamo para hindi siya lalong magalit.

"Umalis ka sa harap ko? F*ck you, b*tch!" He shouted and he even kicked me. Nanlilisik ang mga mata niya at kitang-kita ko ang ugat niya sa leeg sa sobrang galit. Na parang bang ano mang oras ay susuntukin niya ako ng buong lakas kaya sumabog ang takot sa buo kong katawan.

After that he went to his room. Pabagsak niyang sinara ang pinto.

Napadaing naman ako dahil sa sakit nang paa ko na mukhang may naipit na ugat. Gumapang ako ng bahagya para kumapit sa pader dahil hindi ko kayang tumayo sa sobrang sakit. Nang sinubukan kong tumayo ay nadapa ako sa sobrang sakit gawa nang naitapak ko ang napilayan.

"Ahh," naiiyak na d***g ko sabay pikit nang mariin dahil sa sobrang sakit.

Sanay na ang katawan ko sa sakit sa palaging pambubugbog pero kailanman ay hindi naging manhid ang katawan ko. 

"F*ck!" malakas na sigaw ni Carl mula sa loob ng kwarto nito kaya nahulog ang mga luha ko.

Sa takot na muli siyang lumabas at saktan ako ay buong lakas akong gumapang papasok sa kwarto ko kahit na hirap na hirap. Nang makapasok sa loob ay doon ako buong lakas na tumayo. Nang sumakit nang sobra ang kanang paa ko ay doon ko iyon nilingin. 

Napakagat na lang ako sa pang-ibabang labi ko nang makita ang kaunting bukol doon. I slowly walked towards my bed and sat on the very corner. Dahan-dahan kong hinilot ang paa kong napilay pero labis lang iyong sumakit na halos mapasigaw ako.

I spend the rest of the night trying to massage my aching foot but I fell asleep without me noticing. Nang magising ako kinabukasan ay kaagad kong nakita ang liwanag na sumisilip sa kurtina sa bintana ng kwarto ko. Mabilis akong bumangon sa sobrang taranta pero kaagad rin akong napadaing ng medyo malakas nang maramdaman ko ang sakit sa bukong-bukong ko.

Sinilip ko iyon at halos lumuwa ang mga mata ko nang makitang spbrang nangingitim na ito. Pero hindi ko na ininda pa iyon dahil malalagot ako kung hinfi pa ako magluluto ngayon at siguradong magigising na si Carl mamaya.

Paika-ika akong naglakad patungong banyo para maghilamos at kaagad rin akong lumabas. Pero sa paglabas ko ay nakita ko kaagad ang mga nagkalat na sirang gamit kaya iyon muna ang inuna kong linisan bago ako tuluyang bumaba para makapagluto na.

Madali akong nagluto dahil saulado ko na ang gising ni Carl kaya alam kong hindi magtatagal ay bababa na siya.

Tanging hotdog, ham at sunny side up egg lang ang niluto ko dahil iyon ang pinakamabilis. At tama nga ako dahil ilang sandali pa ay nakita ko na si Carl na bihis na bihis na ng itim na tuxedo.

Pilit ko namang inayos ang paglalakad ko saka ko dinala ang mga niluto ko sa dining table.

"What's this?" masungit na tanong niya nang makita ang mga niluto ko.

"I'm sorry, ito lang ang naluto ko—" hindi ko natapos ang sasabihin ko dapat kasi pindaanan niya ng kamay niya ang mga niluto ko na kaagad naman nahulog sa sahig.

"Those are gross!" sigaw niya saka padabog na tumayo.

Nanginginig naman akong umatras at gusto kong tumakbo para magtago sa sobrang takot na baka saktan niya na naman ako. Walang kurap niyang binuhos ang isang pitsel ng malamig na tubig sa akin kaya napasinghap ako.

"Eat everything. Nakakasuka ka," nandidiring sabi niya saka siya umalis na tila sobrang nandidiri sa itsura ko at sa mga niluto ko.

Bigla namang tumulo ang mga luha ko nang makaalis siya at wala sa sarili kong niyakap ang basang sarili. Kumakain naman siya ng mga ganoong agahan pero baka hinfi lang naging maganda ang gising niya ngayon kaya ako ang napagbuntunan ng galit niya. Lalo na dahil sa nangyari kagabi.

Dapat pa nga ako magpasalamat dahil binuhusan lang niya ako ng tubig. Hindi niya ako sinampal o ano mang paraan ng pagbubuhat ng kamay.

Dapat akong magpasalamat.

Huminga ako ng malalim saka dahan-dahan akong umupo para pulutin ang mga tinapon ni Carl. Sayang ang mga pagkain at kung hindi lang ito tuluyang lumapat sa sahig ay hindi ako magdadalawang isip na kainin ang mga ito. Pero nadumihan na ito at nabasa ng tubig.

Habang pinupulot ko iyon ay bigla akong napapikit at napigilan nang mahilo ako bigla. Napadaing ako ng mahina saka dahan-dahan kong hinawakan ang noo kong biglang sumakit na tila binibiyak ang ulo ko.

Habng dinadama ko ang sakit ay unti-unti kong naramdaman ang pagdaloy ng parang tubig sa ilong ko kaya humawak ako doon. Nagmulat ako ng mga mata at doon ko nakita ang maraming dugo na nasa kamay ko na siyang galaing sa ilong ko.

Nanlaki ang mga mata ko sa nakita. At mas lalo akong natakot nang magtuloy-tuloy ang pagdaloy ng dugo hanggang sa pumatak ito sa sahig.

Mabilis akong tumayo saka kumuha ng table napkin sa lamesa at iyon ang ginamit para mapigilan ko ang tuloy-tuloy na paglabas ng dugo ko. Kumapit ako sa lamesa sa sobrang sakit ng ulo ko at bigla rin sumakit ang tiyan ko na parang may s********p na kung ano sa loob.

"Ahhh!" malakas na sigaw ko dahil sa sakit. Nabitawan ko ang table tapkin na hawak ko saka ako mahigpit na humawak sa tiyan kong hindi ko mapaliwanag ang sakit.

Tuloy pa rin ang paglabas ng dugo sa ilong ko at ilang sandali pa ay naramdaman ko ang kagustuhan na sumuka. Mas lalo kong naramdaman ang sakit saka mas lalo napasubsog na ako sa lamesa. 

Unang beses kong maramdaman at maranasan ang ganito. At hindi ko inaasahan ang pagsuka ko pero ang mas lalong nagdala ng takot at pangamba sa akin ay ang dugong naisuka ko. Nanginig ang buo kong katawan pero kalaunan ay nakahinga ako ng maluwag dahil nawala ang buong sakit matapos ang pagsuka ko.

Halos puno na ng dugo ang damit ko at nagkalat rin ang dugo ko sa sahig.

Umatras ang luha ko at mas bumilis ang tibok ng puso ko habang tinitingnan ko ang napakaraming dugo na galing sa katawan ko.

Isa akong nursing student noon at alam kong hindi ito basta-basta. Pero sa sitwasyon ko ngayon ay mas mabuti pang huwag ko na lang itong pagtuonan ng pansin.

Huminga ako ng malalim at kahit hirap na hirap dahil sa pilay at sa nanginginig kong katawan ay pinilit kong kumuha ng gamit panlinis para malinis ko na ang mga dugong naisuka ko. Matapos kong linisin ang lahat ng iyon ay nawalan ako ng ganang kumain pa kaya dahan-dahan akong lumabas at pumunta sa garden.

Noong makita ko ang mgagandang bulaklak na itinanim ko ay malungkot akong ngumiti at umupo sa damuhan para pagmasdan sila lalo.

Hanggang ngayon ay hindi pa rin nawawala ang kagustuhan kong maging bulaklak. Para kasing saya at ang simple lang ng buhay nila. Parang ang saya nila at wala silang problema.

Hindi tulad ko na araw-araw kong dinadama ang sakit. Araw araw akong may dalang bigat na pasanin. Walang araw na hindi ako lumuluha.

Kaya sana, sana sa susunod kong buhay hindi na ganito ang sitwasyon ko. Or maybe, if multiverse really exist I hope my other self is happy. I hope she's contected and she's living her life to the fullest unlike me. Sana kahit siya na lang masaya. I hope she's a nurse now. And already planning to study he doctorate which I also dreamt.

Pero nang umulan ang kaswertehan ay siguro hindi pa ako lumalabas sa tiyan ni Mommy o kaya ay tulog ako. How ironic that I'm thinking these kind of things right now. This is so impossible. Pero ito lang kasi ang kaya kong gawin.

I have nothing to do. I can't do anything.

I can't even feed myself without my husband's money. I can't even pay my father's debt.

Malungkot muli akong ngumiti dahil sa naisip.

"In another life, Maxine. Maybe you will be happy," I said while staring at my lovely sun flowers. I envy them a lot. I am envious because they look so beautitul, healthy and happy. 

Dahan-dahan kong inabot ang ilang bulaklak ng sun flower. I smiled.

"I hope I'm as happy as you," I said before I stood up.

Kumuha pa ako ng maraming bulaklak at paika-ika kong nilagyan lahat ng vases sa loob ng bahay para magkaroon naman ng kulay. Dahil kahit puno na ng galit, pait, sait at kalungkutan ang bawat sulok ng bahay na ito ay nagmumukha naman itong maaliwalas dahil sa mga sun flowrers.

Iyon ang pinagkaabalahan ko kaya bandang tanghali na ako nakaramdam ng gutom. At dahil ako lang naman ang kumain ay isang pritong itlog lang ang niluto ko saka kanin na kasya lang rin sa akin. Matapos kong kumain ay naglinis ako kahit pa malinis naman ang buong bahay.

Hindi na ako pumasok pa sa kwarto ni Carl at sa opisina niya dahil natatakot ako na may gamit o papeles na naman akong aksidenteng masira. Naging kuntento na lang ako sa paglilinis sa bawat sulok at sa pagtingin sa mga tanim kong bulaklak.

Nang bandang alas sinko at doon na ako unti-unting naghanda para magluto para sa dinner. Ngayon ay sinigurado kong kakain si Carl ng lulutuin ko. At dahil puno naman ang fridge ay nagluto ako ng buttered shrimp saka crabs. Kahit ako ay natakam sa niluluto ko kaya kumain ako kaagad nang maluto ko iyon para matutulog na lang ako mamaya pagkatapos kong maghugas ng plato.

At saktong-sakto dahil pagkatapos kong kumain ay narinig ko kaagad ang tunog ng kotse ni Carl. Mabilisan akong tumayo at napadaing pa ako sa sakit ng bukong bukong ko.

Sinalubong ko siya sa main door at halos gusto kong magtago nang makita na magkasalubong ang kilay niya na lumabas sa kotse niya. Tumabi ako at dumikit sa hamba ng pinto nang mahagip niya ako ng tingin.

"Get out, mas lalo mong pinapainit ang ulo ko," galit na sabi niya saka dumiretso siya kaagad sa itaas. Ang tanging nagawa ko lang ay titigan ang pag-akyat niya gamit ang malungkot kong mga mata.

Hindi ko alam pero parang gusto kong umiyak. Pero pinigilan ko iyon sa pqmamagitan ng paghinga ng malalim saka pumunta na ako sa dining area para ipaghanda si Carl ng makakain.

Habang naghahanda ako ay siya namang pagbaba niya. Padabog siyang umupo sa pakagi niyang inuupuan kaya tuwid naman akong napatayo sa gilid.

"Sa kusina lang ako. Tawagin mo na lang ako kapag may gusto o kailangan ka," maingat at kalkuladong sambit ko. Hinintay ko ang sagot niya pero makalipas ang ilang minuto ay hindi siya sumagot kaya dahan-dahan na lang akong naglakad pabalik sa kusina at doon tulalang naghintay hanggang sa matapos siya.

Muli dito sa kusina ay kitang-kita ko siyang kumakain sa dining. At hindi ko namalayan na titig na titig na ako sa kanya na halos ang pagsubo at pagnguya niya ay alam na alam ko. At habang nakatitig ako sa tahimik niyang pagkain ay iyon din ang paglakas ng tibok ng puso ko na hindi ko maintindihan.

Just like how the wind touches the sunflowers, Carl touches my heart that it beats for him in no reason. Is it nervousness? Sadness? Anger? I don't know.

Basta ang alam ko lang nakatitig ako ngayon sa kanya na tila isa siyang anghel na bumaba sa lupa kahit kabaliktaran naman ng anghel ang pagtrato niya sa akin.