“You did not tell me you were the head secretary here,” usal ko kay Kito na ngayo’y busy sa pag-aayos ng mga papeles sa kaniyang mesa. Pinasadhan niya ako ng tingin at iginaya ako upang ma-upo sa upuang nasa tapat ng kaniyang lamesa at ipinasa sa akin ang isang folder.
“Iyan ang program at ang litrato ng venue, you could also go to the site personally to see it clearly, you could ask me for more details. Regarding the flowers please send photographs or bring samples here in the office. Or better yet, I can just make time and go to the shop,” propesyonal na sabi ni Kito.
“Hindi na kailangan, pupunta ako dito upang magdala ng mga litrato, hindi naman ako masiyadong busy sa shop dahil mayroon ng part-timer na tumutulong roon.” Bigkas ko bilang sagot sa kaniyang proposisyon.
Bumuntong hininga si Kito at sumandal sa kaniyang upuan.
“I did not tell you about my status in work simply because I forgot I haven’t got the chance to tell you yet,” paliwanag niya. He smiled weakly at me. Sasagot na sana ako na naiintidihan ko siya nang tumunog ang kaniyang telepono. Kagyat siyang nag paalam at sinagot ang telepono.
Sa gitna ng katahimikan ay napagtanto ko kung gaano ako naging distracted sa presensiya ng CEO na hindi ko namalayan ang mga palatandaan na si Kito ang head secretary ng White Swan. Kito Hiskien Balyurin, ito ang buong ngalan ni Kito. Kaya noong oras na binanggit ang mga pangalang ito ay dapat ko nang napagtanto na siya and head secretary ngunit parang nagulo yata muli ng preseniya ng lalaki ang nabuo kong tatag.
Nakamapaglaro nga naman ng tadhana at muli niya pang pinagtagpo ang landas naming dalawa. Tila hindi pa sapat na muling nagulo ang aking buhay dahil ni isang bahid ng pagkakakonsensya ay hindi makikitaan ang lalaking iyon. Sino nga naman ang makokonsensya kung hindi niya man lang maalala ang babaeng linapastanganan niya.
Hinilot ko ang aking sentido sa pagtatangkang mawala ang gulo at sakit sa aking ulo. I bit my lip to stop myself from tearing up. I know, kahit lumipas ang ilang taon ang sugat sa aking puso ay hindi parin nawawala. The pain was never gone, and I don’t know if it will ever be.
Paglipas ng ilang minuto ay bumalik na si Kito na may bahid ng pag-aalala ang mukha.
“I think I need to go see to my task given by the CEO again,” usal nito na tila nang hihingi ng paumanhin. Tumango ako upang ipakitang ayos lang ako.
“Babalik na ako sa shop, I’ll come back tomorrow with the designs, would you be here?” Tanong ko sa kaniya.
“Hindi pa ako sigurado, but if ever I’m not here just leave the photos in the secretaries’ office. Or you could just contact me, I can go get it at your house,”
“No, I’ll drop it here, I would like to separate work from personal matters,” paliwanag ko sa kaniya. Tumango si Kito at iginaya ako patungo sa pintuan.
“So I’ll see you soon, I need to go now,” paalam ni Kito. Bago siya tuluyang umalis ay tinawag niya ang isang sekretarya at inutusang ihatid ako palabas.
Nang makababa ay nag pasalamat ako sa sekretarya at nag kusa nang lumabas. I gave my visitor’s pass back to the guard and stepped out of the building.
Sinalubong ako ng sariwang hangin pagkalabas ko. Mataas na ang sikat ng araw at ang asul na langit ay walang bahid ng mga ulap. Nagsimula akong maglakad ng biglang may isang sasakyang humarorot at tumigil sa aking harapan. Bumaba ang wind shield ng sasakyan, peering at me was the CEO of White Swan.
“Miss florist, are you on your way back to your flower shop?” tanong ng lalaking huli kong gustong makita.
Walang bahid ng malisya ang pagkakatanong ng lalaki ngunit hindi ko maiwasang isiping may nakatagong intesiyon sa kaniyang pagtatanong, ngunit sa gitna ng aking pag-aalinlangan ay binigyan ko ang CEO ng aking praktisadong ngiti at kagyat na sinagot ang kaniyang tanong. Mas mabuti ng maka alis kaagad sa presensiya nito.
“Yes Mr. CEO, pabalik na po ako. So please excuse me,” paalam ko at nagbadya ng tumalikod.
“I’m on my way to a business down that street, would you like me to drop you by there?” Nag-oobserbang tanong nito sa akin.
Labis akong naguguluhan sa mga kilos ng lalaking ito. Halatang hindi ako nito naaalala, but why does he keep approaching me now?
“I’d like to refuse sir, I can go on my own,” tanggi ko rito.
“But I insist.” Lumabas ito ng sasakyan at tumayo sa aking gilid habang nakalahad ang mga kamay sa direksiyon ng sasakyan.
“The sun is scorching miss, I would not want our florist to have a hard time,” bigkas niyang muli.
Amusement was evident in his eyes, tila sayang saya ang lalaki sa pangyayaring kaniyang kinalalahukan. Sa kabilang banda, nagsisimula ng umusbong muli ang galit sa aking d****b. Ang mga emosyong pillit kong itinatago sa aking ngiti ay walang hirap na naipapalabas ng lalaking ito. Is this his talent? Ha, hindi ko alam kong dapat ko pa bang ipagpatuloy ang trabaho sa White Swan. Kung magpapatuloy ito, siguradong hindi ito ang huling pagkaktaong magkikita kami ng CEO.
Looking at his persistent eyes that were not about to yield at any argument, I sighed in resignation and entered the front seat of his car. Walang mga salitang namagitan sa amin sa loob ng unang mga minute ng byahe. Pasikreto akong tumingin sa CEO. Concentrate itong nag da-drive ngunit ang mga mata nito ay tila naguguluhan, nakakunot ang noo nito. Maging ako ay nagtataka sa kung ano ang nangyayari sa kaniya. After all, my safety in this ride lies on his hands.
“Miss florist have we really not met before? I mean other than the flower shop,” his attention was still focused on the road when he asked this.
Kumunot ang aking noo sa kaniyang tanong, talaga bang hindi niya ko nakikilala? Does he always ask me if we met before because I was familiar? Ha! If that’s the case, mas mabuti nang tuluyan niya na akong kalimutan upang matahimik na ang aking isip. Ngunit bakit tila may tumusok sa aking puso ng pumasok sa aking isip ang ideyang kailanman ay isa na lamang akong florist na minsang naging katrabaho niya sa isang event ang aking katauhan?
“Have you really forgotten me Juancho?” With weakened painful eyes I asked him. Sa kaunting oras na nakasama ko siya sa maliit sa espasyong ito ay naubos ang ilang taon kong naipong lakas. Hindi na kakayanin ng aking katawan ang mas marami pa.
Kita sa kaniyang mga mata ang bahid ng gulat sa aking katanungan, hindi ako sigurado kung dahil ba ito sa laman ng tanong o dahil gulat siyang walang takot kong tinawag ang kaniyang pangalan. He casted a glance on me ngunit agad niya rin itong ibinalik sa daan. Ngunit hindi nakatakas sa aking paningin ang pag-iiba ng ekspresyon sa kaniyang mukha, iba ito sa kaniyang ipinapakita sa kaniyang kompanya. This expression is what I’ve remember seeing eight years ago.
Isang lalaking mahimbing na natutulog sa katapat na bench ng duyang aking kinauupuan. Banayad na inililipad ng hangin ang kaniyang mahabang buhok. The Japanese features on his face were evident. Ang dalawang magkasunod na nunal sa ibaba ng kaniyang kanang mata ay labis na bumabagay sa kaniyang maamong mukha. Taliwas sa kaniyang mga salitang tila mayroong limit kada araw maraming magagandang salita ang maihahambing sa kaniyang mukha. At ng idinilat niya ang kaniyang mga mata ay parang sumisilip ito sa aking kaluluwa at nagreresulta sa pamumula ng aking mukha.
Bumalik ang aking ulirat nang tumigil ang sasakyan, the road came to a halt because of the red traffic lights. Ibinaling sa akin ng nagmamaneho ang kaniyang paningin. Iba sa mga matang nasa aking memorya ang mga matang kasalukuyang nakatitig sa akin. Mayroon mang gulo sa kaniyang mga mata ay hindi nawawala ang lamig dito. Magka-iba nga sila ng lalaking nasa aking memorya. Pareho man ang kanilang mukha ay magkaibang magkaiba ang paraan ng pagtitig nila sa akin. Malayo sa lalaking kaharap ko ang lalaking tahimik man ngunit may malambing na mga mata. Maybe that expression that reminded me of him earlier was just a mistake. Namalikmata lamang siguro ako.
“Tell me the truth, have we met before?” Pagod na tanong nito habang hinihilot ang kaniyang sentido.
Bahagya ko siyang tiningnan at saka ngumiti
“Yes mister, at the flower shop remember?” Inosente kong saad sa kaniya. He looked at me, irritated. Bumuga siya ng hangin at huminga ng malalim, pilit na kinakalma ang sarili.tumango-tango ito habang kinakagat ang kaniyang labi.
“I guess there’s no point,” usal nito sa kaniyang sarili at muling pinaharurot ang sasakyan.
Hindi na siya muling nagsalita pa sa buong byahe. Samantalang aking nilibang ang aking sarili sa mga taong nadadaanan ng sasakyan . Nang tumigil ang sasakyan sa tapat ng flower shop ay agad akong bumaba at nagpasalamat. I bowed to show my sincerity at hindi na hinintay na sumagot ito agad na akong tumalikod at pumasok sa flower shop.
Tumunog ang chime at binati ako ng part-timer na inakalang isa akong costumer. Nang makitang ako ang pumasok ay mas lumiwanag ang kaniyang mukha.
“Manager O,” maligayang tawag nito gamit ang kaniyang bansag sa akin. Sinagot ko siya ng ngiti at lumapit sa counter. Inilapag ko ang aking bag at ang folder na ibinigay ni Kito.
“Merdi, wala namang naging problema sa pag-alis ko right?” tanong ko ditto.
“Of course po wala Manager O, as you ordered ang for sale lamang noong wala ka ay ang mga pre-arranged bouquets.”
Dahil hindi pa dalubhasa sa pag -aarange si Merdi ay mga pre-arrange flowers pa lamang ang available sa shop sa tuwing wala ako. Mukhang marami akong I pe pre-arrange dahil sa mga susunod na araw ay magiging busy ako sa pag-aasikaso ng mga bulaklak para sa White Swan.
Nakatalikod ako sa pinto ng shop ng muling tumunog ang chimes. Hinayaan kong si Merdi ang bumati sa customer habang sinisimulan kong isuot ang apron uniform ng shop. Nagtaka ako nang binati ni Merdi ang customer ay kuminang ang mga mata nito. Puno ng paghanga ang kaniyang mga mata. Nang tingnan ko kung sino ang pumasok ay nagulat ako ng makitang ang CEO ito ng White Swan.
Ano na naman ba ito?
Ngunit napasobra yata ang aking pag-iisip dahil wala naman yata itong ibang intensiyon kundi bumili ng bulaklak. Wala na ang bahid ng mga emosyong nagpakita kanina sa kaniyang mukha. Ang tanging naiwan na lamang ay ang malamig niyang titig at ang walang emosyon niyang mga mata.
“A bouquet of baby’s breath please,” he swiftly said.
I wonder kung sino ang binibigyan niya ng mga bulaklak na ito, his wife maybe?After all it’s not strange for such a fine man to have a wife. I can even imagine an elegant lady standing by his side.
“Please wait a moment sir, your order will be done in a few minutes.” Magalang na saad ni Merdi. Tumingin sa akin ang dalaga at sinagot ko siya ng simpleng tango. Sinimulan ko kaagad ang pag-aayos ng bulaklak. Nang matapos ay inilahad ko ito kay Merdi na siyang nag bigay ng bulaklak sa lalaki habang pinoproseso ko ang cashier.
Pagkatapos magbayad ay agad nang tumalikodang CEO dala ang mga bulaklak. Ngunit nang tangka niya ng bubuksan ang pinto ay kusa itong bumukas at iniluwa nito ang maliwanag na mukha ni Sato kasunod niya ang tuwid na nakatayong si Lezzie habang yapos ang kaniyang bagong libro.
“Mommy!” Sigaw ni Sato at patakbong yumakap sa akin. Sumunod naman sa kaniya si Lezzie na nagmamadali rin yumakap sa akin.
“We missed you mommy,” malambing na usal ni Sato habang marahang kinukuskos ang kaniyang mukha sa aking pisngi. Just like a cat.
“Why are you here so early? Who dropped you of here?” tanong ko sa kanila.
Sinimulan akong kabahan nang makitang hindi pa tuluyang lumalabas si Juancho. Nakatayo lamang ito sa harap ng pintuan. Mistulang napako ito sa kaniyang kinatatayuan. Hindi ko makita ang kaniyang ekspresiyon dahil nakaharap parin ito plabas.
“We had an early dismissal mommy, Miss Cecile dropped us here, she also told us to tell you she could not stop by because she has some urgent matters to do,” explained Lezzie.
Tumango ako sa bata at marahang hinimas ang kaniyang buhok. Patuloy akong sumusulyap sa nakatalikod na lalaki. Kinakabahan sa mga maaaring mangyari. Bakit hindi pa siya umaalis?
“Sir? May nakalimutan po ba kayo?” tanong ni Merdi sa lalaki.
He flinched when he heard Merdi’s voice and shook his head. Tumungo ito, ang kamay na may hawak ng bouquet ay hinilot niya sa kaniyang ulo at kaliwang kamay nakahawak sa kaniyang baywang. Tila nag-iisip ito at saka huminga ng malalim. Kitang-kita ko ang pag galaw ng kaniyang balikat at kasabay nito ang pananalangin kong hindi na siya jumarap pang muli.
Nadinig yata ang aking panalangin dahil hindi pa lumipas ang dalawang minuto ay binuksan niya na ang pinto at tuluyan ng lumabas. Napahinga ako ng maluwag at yinapos muli ang mga bata.
“Ano kayang namgyari sa sa gwapong sir na iyon? Masakit kaya ang ulo niya?” Nagtatakang saad ni Merdi.
I don’t know Merdi, I don’t know. And I just hope that it was only a normal headache.
Isang mahiyaing ngiti ang lihim na nagdulot ng kilos sa labi ni Juancho, hindi niya namalayang napangiti narin pala siya ng dalagang masayang nakatitig sa kaniya. Ang banayad na sikat ng araw at ang hanging nagmumula sa mga puno sa paligid ay tila nakikisaya rin sa dalaga. Napakagandang tanawin nito para kay Juancho, sa magulo niyang buhay ang tanawing ito ang nagdadala ng kapayapaan sa kaniya.Hindi si Juancho ang klase ng taong hindi nagpapakita ng emosyon sa kahit nino man sapagkat sa kahit anong oras man hindi niya alam kung sino sa mga taong nakapaligid sa kaniya ang tauhan ng kaniyang mga kalaban. Ngunit maski ang sarili niya ay hindi niya maintindihan, bakit ganoon nalang ang kapayapaang kaniyang nararamdam kasama ang dalagang hindi niya pa lubos na kilala.Unti-unting idinilat ni Juancho ang kaniyang mga mata, nakapagtatakang kahit na kakagising pa lamang niya ay kay bigat ng kaniyang pakiramdam. Isa na namang panaginip tungkol sa baba
“It’s rare for you to come in the bar, here to watch my performance?” sambit ni ma’am Lony ng makitang akong papasok sa bar na pinagtatarabahuhan niya.Actually, hindi naman siya isang empleyado dito kundi isang mang-aawit. This is one of the places that their band have gigs in.“I just passed by ma’am and thought that I should come visit since it’s been a while,” tugon ko sa kaniya.Tiningnan niya ko ng may mga matang nagdududa. Halatang hindi ito naniniwala sa aking palusot. I smiled at here and ordered juice.“Who would come in a bar and order juice, anong drama ba kasi yan Orelia?” patuloy na pang-uusisa ni ma’am Lony. I sighed. She was indeed right.Ano ba naman kasi at ang lalaking hindi ko na gustong makasalamuha pang muli ay parang unti-unti na namang gumagawa ng daan upang makapasok sa aking buhay. Hindi niya pa ako naaalala sa lagay na iyan,
“Na close mo na ba ang deal na ipinunta mo dito iho?” tanong ni Don Salvador kay Juancho habang kumakain sila ng almusal sa hapag kainan.Si Don Salvador ay tiyuhin ni Juancho sa ina at ito ang may-ari ng hacienda Louisiana na kasalukuyan niyang pinanatilihan, mas ginusto nitong manatili sa probinsiya kasama ang kaniyang mahal na asawa upang lasapin ang tahimik na buhay dito.“Not yet tito, but I’m nearly done,” sagot ng binatang si Juancho.Pansin ni Orelia ang kalmado at magalang na tono ng boses ni Juancho sa pakikipag-usap nito sa kaniyang tiyuhin, iba ito sa kadalasang malamig na boses nito. Halata na mataas ang respeto nito sa tiyuhin.Unti-unting inilagay ni Orelia ang ulam sa mesa kasama ng iba pang mga katulong sa mansyon.“Won’t you really try and inherit your father’s company?” tanong ni Don Salvador kay Juancho.
“O, you’re back,” bati ni ma’am Lony pagkapasok ko sa shop. Nang makita niyang kasama ko parin si Juancho ay mas lumaki ang kaniyang ngiti.If only she knew. Kapag nalaman niyang ang lalaking ito ang dahilan ng aking mga problema say siguradong labis siyang magsisi. It seems like she thought this man was some kind of admirer.“By the way sir you’re bouquet is ready,” sambit ni ma’am Lony ng may ngiti parin sa kaniyang mga labi.“Ma’am Lony, this is Juancho Kirigaya, the CEO of White Swan. Mr. CEO, this is Lony Marquez, the owner of the Marquez Flowers,” simula ko sa pagpapakilala sa kanila.Biglang bumilog ang mga mata ni ma’am Lony, dali dali siyang lumabas sa counter at inilahad ang kamay kay Juancho upang makipag kamay.“Good morning Mr. Kirigaya. I’m glad to work with you. Please take care of us,” propesyunal na bati ni ma’am Lony
“Pinsan nandito ka lang pala,” biglang hiyaw ni Franco pagkakita sa pinsang si Juancho na naka upo sa bench katapat ng duyan sa likod bahay ng mansyon.Ang nakapikit na si Juancho ay unti unting idinilat ang kaniyang mga mata, sumulyap ito sa nagbabasang si Orelia at saka iritang tiningnan ang kaniyang pinsang si Franco.Tumayo si Juancho at kusa ng lumapit dito bago pa madisturbo ang pagbabasa ng dalaga.“Shut up Franco,” aniya kay Franco.“Sino yong nandoon sa duyan?” Nagtatakang tanong ni Franco sabay tagilid upang masilip ang taong nasa natatabunan ng nakatayong si Juancho.“What do you need?” Walang atubiling tanong ni Juancho sa pinsan na may tunong nagpapahiwatig na nais niya itong umalis.“Didn’t I tell you about the party?” sagot na tanong ni Franco na sa wakas ay sumuko ng tingnan kung sino ang kasama ng pinsan.Sa tuwing sumusubok siyang s
“Where have you been going to these past few days?” tanong ni Janice sa kaniyang anak pagkatapos itong datnan sa opisina matapos magpabalik balik sa kompanya ng ilang araw.“Why are you here mom?” balik na tanong ni Juancho sa ina.Lumapit ito at hinalikan sa pisngi ang kaniyang ina, matapos ay ginaya ito pauopo sa sofa.“Can’t I visit my son?”“You don’t visit me in my office unless it’s business matters mom,” walang duda sa kaniyang hinuhang sagot ni Juancho.Ngumiti si Janice sa pagkabisto sa kaniya ng kaniyang anak. Tama nga si Juancho at pumunta ang ina sa opisina ngayon dahil sa usaping pang opisina, ngunit ito ay bahid rin ng personal na usapin.“So where have you been these past few days?” muling tanong ni Janice sa anak.“You don’t need to know… for now,” walang atubiling sagot ni Juancho.Tumaas a
Habang tinitingnan ang mga bulaklak ay sinimulan kong kumpirmahin ang aking hinala kay Kito, “You knew, didn’t you?”Nagtataka akong tiningnan ng lalaki matapos ay muli niyang binaling ang kaniyang atensiyon sa mga bulaklak. Isa isa niya itong inenspeksiyon ang mga klase ng bulaklak.“These are all the colors?” balewala niya sa aking naunang tanong.“Yes, just white and red, the CEO told me he doesn’t like the colorful flowers, and it does fit the theme for party right? Iyong makukulay na bulaklak ay talagang hindi naman talaga bagay sa tema, it was good that he told me to change it,”“Indeed, these flowers are great. Won’t you have a hard time getting a large order of these in time for the party?”“No we won’t. Our supplier was already informed so next week a day before the party ay nandito na ang mga bulaklak.” Sagot ko sa kaniya.Tinitigan ko s
Ang tunog lamang ng ballpen habang nagpipirma ng mga dokumento ang naririnig sa loob ng opisina ni Juancho. Matapos utusan si Kito na pumunta sa flower shop ay muli niyang ibinaon ang kaniyang sarili sa mga papeles. Ngunit patuloy paring may bumabagabag sa kaniyang isip na pumunta sa flower shop. Iniling ni Juancho ang kaniyang ulo at pilit na ibinalik ang konsentrasyon sa mga dokumento.“Yow Jayto! I’m here to visit, I heard Tita and Tito went traveling?” Bungad na sigaw ng kaibigan ni Juancho na si Fushigiro. Napailing na lamang si Juancho sa ingay ng kaibigan.“What are you doing here?” tanong niya dito.“Can’t I visit my friend?”Sagot nito.Napataas ang kilay ni Juancho sa sagot ng kaibigan. It was a familiar response that he have heard days earlier.Patuloy lamang na tinitigan ni Juancho ang kaibigan, tumatangging paniwalaan ang rason ng kaibigan.“C’mon Jay