Chapter 6

“They live happily ever after,” huling mga salitang sinabi niya bago isara ang libro. Tumingin siya sa akin at hinawakan ang buhok ko na para bang isa akong mamahaling bagay na iniingatan niya. Eto na naman siya, ang sweet na naman niya.

“Ah- goodnight,” medyo kinabahan ako at gusto ko na lang matulog agad pero napasigaw ako nang hatakin niya ako palapit sa kaniya ng walang pasabi.

"What are you doing?" tanong niya. Malamig ang mga mata habang walang emosyon ang mukha.

“I’m g-going to sleep... l-love,” nauutal kong sabi.

“Oo pero bakit mo ako iniiwasan? Akala mo ba hindi ko napapansin yun?” Napabuntong hininga ako. Hinawakan niya ako ng mahigpit. Malamang mag-iiwan ito ng pasa bukas.

“Masakit,” pagkasabi ko ng mga katagang iyon ay nanlaki ang mata niya. Sa wakas binitawan na niya ang kamay ko. Takot na takot ako sa kaniya ngayon sa totoo lang.

“I’m sorry love,” sinubukan niya ulit akong hawakan pero umatras ako. Ayokong hawakan niya ako. He’s a monster. I really hate him.

"Love... I'm sorry,"

I glare at him.

"Sino ka?" Sabi ko.

Parang hindi siya nabigla na tinanong ko siya kung sino siya, kaya alam na niya na kilala ko siya sa simula pa lang. Alam niyang alam ko na hindi siya si Liro.

Bumuntong hininga siya at saka tumingin sa akin. For the nth time, iba't ibang emosyon ang nakikita ko sa mga mata niya.

"Love come here," sabi niya pero hindi ako gumalaw. Takot na takot ako. Paano kung saktan niya ako at ang anak ko? Ayos lang akong magpanggap na walang alam pero sinadya niyang sabihin sa akin na hindi siya si Liro.

Gusto niyang sabihin sa akin ang totoo.

Pero ewan ko kung bakit.

"Stay there," sigaw ko.

"Sino ka?" Inulit ko ang tanong ko sa kaniya kanina.

"Masaya ba?" Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. Napaatras ako ng konti habang hawak ng mahigpit ang bed sheets.

"Alam mo na kung sino ako kanina pa pero nag kunwari kang hindi mo ako kilala." So tama nga ako. Sinadya niya ang mga iyon para malaman ko kung sino siya.

 "Bakit ka nagpapanggap na asawa ko?" 

Hindi siya sumagot. Tumayo siya at ni-lock ang pinto ng kwarto. Nang lumingon siya, malalim at taimtim na nakatitig sa akin ang mga mata niya. Sa sobrang lalim, parang nalulunod ako.

"Kasi in the first place dapat ako ang asawa mo at hindi siya," dumilim ang mukha niya at umigting ang panga. Kitang kita ang galit sa mukha niya. Natatakot at kinakabahan ako sa bawat sa lita na lumalabas sa bibig niya. I am so afraid of him to the point na nangingig na ako sa takot.

"You're kidding me. Hindi ikaw ang magiging asawa ko!" sigaw ko. Hinawakan ko ang tiyan ko. Natatakot ako na baka may gawin siyang masama sa amin, sa baby ko.

"Why not? Ako ang ama ng anak mo," sabi niya at agad nanlaki ang mata ko. Anong ibig niyang sabihin? Hindi! hindi ako naniniwala sa kaniya. Siguradong nagsisinungaling siya.

"Ano?" Don’t believe in him. He’s such a liar, Cassandra.

Napabuntong hininga siya at humakbang palapit sa akin. Wala na akong maaatrasan dahil babagsak ako sa sahig kung aatras pa ako papalayo sa kaniya.

"Don't hurt me," nanginginig kong sabi dahil sa takot.

"Shh .. Don't be scared love. I won't hurt you," dahan dahan siyang lumapit sakin habang yakap ko ang mga tuhod ko.

Napayuko ako, wala akong lakas ng loob na tingnan siya pabalik sa mga mata niya.

Naramdaman kong lumubog ang kama. Umupo siya sa tabi ko. Nagulat ako nang hawakan niya ang braso ko ng buong pag-iingat, yung may paggalang.

"Love look at me," hindi ko siya sinunod. Natatakot akong tumingin sa kaniya. Hindi ko kayang salubungin ang mga mata niya.

"Please," pagmamakaawa niya. Sobrang malumanay ang boses niya pero natatakot pa rin ako.

"Please, promise hindi kita sasaktan." Mahina ang boses niya at nagmamakaawa na sundin ko siya. Inangat niya ang ulo ko at marahang nilagay ang kamay niya sa buhok ko at hinaplos iyon. Mukha siyang pagod at, at the same time ay, malungkot.

Niyakap niya ako. Binaon niya ang mukha niya sa leeg ko kaya hindi ako makagalaw. Natigilan ako sa ginawa niya bigla.

"Sino ka ba?" tanong ko ulit.

"I'm sorry love but I can't tell you right now," sabi niya sa mababang tono. Pero bakit? Bakit hindi niya sabihin sa akin ngayon? Ano ang dahilan?

"Bakit mo ginagawa ito? Bakit magkamukha kayo ni Liro? Kapatid ka ba niya?"

"Hindi pa panahon para malaman mo ang lahat. Isa lang masasabi ko sayo, poprotektahan ko kayo ng anak ko. I’m going to get you no matter what."

"Anong sinasabi mo? Hindi mo anak ang anak ko," galit kong sabi sa kaniya. Kumalabog ang puso ko dahil may parte sa akin na nagsasabi na may posibilidad na totoo ang mga sinasabi niya.

"Okay, kumalma ka lang please.. I won’t hurt you," sabi niya. 

"Huwag kang matakot. I'm sorry, I promise I won’t hurt you,” ulit niya sa sinabi niya kanina.

I did nothing but to cry. Sobrang nalilito ako. Siya ba talaga ang ama ng anak ko? Gusto kong malaman ang lahat.

"Kung sino ka man, sabihin mo sa akin ang totoo. Deserve ko ang katotohanan,"

“Sasabihin ko sa’yo balang araw. Please, go to sleep. It’s getting late. You need to sleep for the baby."

Pinunasan ko ang luha ko at humiga sa kama. Matutulog ako ngayon para sa baby ko. Tumalikod ako sa kaniya. Naramdaman ko ang mga kamay niya sa bewang ko. He’s gently caressing my tummy as he kissed my shoulder up to my neck. I feel nervous and I should feel disgusted by his kisses but it’s telling me the opposite. It feels so warm and comforting. Isang oras na ang dumaan, nawawala na ang kaba ko pero hindi pa rin ako makatulog.

Napapikit ako at hinayaan siya sa ginagawa niya. Hinila niya ako palapit sa kaniya at iginiya niya ako para harapin siya. Natakot ako kanina pero ngayon, parang hindi na. kumalma ako. Tinulungan niya akong kumalma. 

"Will you let me to kiss you?" My answer is no, but his voice sounds so sweet. Si Liro pa rin ang nakikita ko tuwing nakikita ko siya.

"You’re not my husband," dahil may asawa ako at si Liro yun, hindi ikaw.

“I will be your husband. I am your king and the only father of your child,” pagkatapos non, he slams his lips against mine and gave me a kiss. I tried to push him but he's strong enough para muntik na akong bumigay.

Nagising ako ng madaling araw. It's still 4 in the morning at ang lalaking katabi ko ay mahimbing na natutulog. Dapat umalis na ako ngayon din. Kailangan kong puntahan si Kevin. Hihingi ako ng tulong sa kaniya.

He’s hugging me from behind kaya dahan-dahan kong tinanggal ang kamay niya sa bewang ko. Nang matagumpay kong nagawa, lumabas ako ng kwarto nang hindi gumagawa ng anumang ingay.

Pumunta muna ako sa mini bar ng asawa ko para kunin yung susi ng kotse niya na naiwan niya dun. Mayroon kaming apat na kotse sa garahe kaya gagamitin ko ang puti na halos hindi niya ginagamit. 

Nang matagumpay kong nakuha ang susi, pumunta agad ako sa garahe para kunin ang kotse at bumaba sa bahay ni Kevin. Malapit na ako sa pinto pero napasigaw ako sa takot nang makita ko siya sa pinto na halatang naghihintay sa akin.

Madilim ang mukha niya. Nakaigting ang panga at napahilot sa sintido. Napaatras ako agad.

"Saan ka pupunta, misis?" His smiling and it’s scary. What the hell is he thinking?

"Hindi mo ako asawa!" bulalas ko.

"Huwag mong subukin ang pasensya ko, Cassandra. I’m noy good at it."

“Umalis ka sa daraanan ko. I’ll go to Kevin,” umigting ang panga niya. Hindi niya nagustuhan ang sinabi ko. Humakbang siya papalapit sa’kin kaya napaatras ako.

"Para kanino?" he speaks with authority.

"Kay Kevin," gusto kong tumakbo pero nanginginig ako sa takot. Hindi ko nagawang ihakbang ang mga paa ko papalayo sa harapan niya. Not when he is mad.

“Did I tell you that I don’t want you to see that man again?”

“You’re crazy. Kevin is my best friend. Why would you forbid me to see him? Besides who are you to say that? You’re not even my husband.”

He laughs. But I know he’s very mad.

“Oh yes love. I’m crazy,” after he said that he runs towards me and hold my hand tightly. He then pull me back to the room. I tried to get my hands from him, but he didn’t let go.

I started to cry asking for some help.

“Come with me love. Do not resist.” 

I almost forgot that I’m pregnant. My tears, it keeps on falling. Why my life is like this? Do I really deserve this?

"Just kill me," he stopped. He turned his back to face me.

“The words that I wanted to say but I can’t because of my baby. When will this misery end? I didn’t do anything wrong. My parents abandoned me because they taught that I steal Liro from my sister and my husband, treated me like a trash and now, you? Was it fun to give me an unending misery?” 

Nanlalaki ang mga mata niya habang nakatingin sa’kin. As my tears keep on falling, the guilt in his eyes is visible.

"What did you say?" he asked in disbelief. “Oh my God! I’m so so sorry love. What have I done?” last words he said before pulling me close to him. Naramdaman ko nalang ang mainit niyang yakap na kailanman ay hindi nagawa ni Liro.