2 -Basura

2 

Affeya's POV

I let myself focus on the person who is talking in front of me, but I can't give my focus completely because, after a few minutes, when we arrive here, he arrives too, using that emotionless expression. 

Mabuti na lang talaga at nagawa kong makaiwas agad ng tingin sa kanya bago niya ako tignan. Ang pinakaayaw kong mangyare ngayon ay magtama ang paningin naming dalawa. Tignan ko na ang lahat, huwag lang ang mata niya.

"Kuya!" Janica called her Kuya, so I tried to just look in front of me and pretend to be listening seriously to the person who is now talking.

"Shut up, Janica," ramdam ko agad ang lamig sa boses ni Yrony kay Janica. Anong problema niya at ganito siya nakipag-usap sa kapatid niya?

Napabuntong hininga ako. At wala naman dapat akong pakealam.

"Because you are a granddaughter of Don Alvarez, we are trusting you for running the company, Mrs. Bueno," sambit ng isa sa nandito sa conference room, so I smiled at him.

"Of course we are trusting you, especially since you are Ivo's wife and it is certain that he will guide you properly," sambit pa ng isa sa kanila na nagpakilala sa'kin kanina, but I can't remember his name already because there are so many of them who introduced themselves to me.

"You are not good in this position if you still need a guide. You should train first before holding that position." Even if I didn't look, alam ko at kilala ko na agad ang nagsabi non.

I know his voice. I know it very well because I once loved to hear that, I once wanted to hear that every minute, and I once wanted to hear that when I was so sad and broken. Natahimik ang lahat sa sinabi niya at ang iba ay nag-iwas ng tingin sa kanya.

Bumuntong hininga ako at kahit ayaw ko ay tinignan ko siya ng buong tapang, pero bago pa ako makapagsalita ay nagsalita na si Ivo. Muli tuloy akong nag-iwas ng tingin sa kanya at hinayaan na lang si Ivo aa pagsasalita.

"She will be good in this position, Mr. Delazardo. The board already trusted her, and as his husband and businessman, I also trust her," seryosong sambit ni Ivo kay Yrony.

Mas lalong naging sobra ang tahimik ang namuo sa ang buong paligid. Wala man lang nagsalita, kung hindi si Yrony at Ivo lang.

"Husband, huh?" Napalunok ako sa sinabi ni Yrony. Sarkastiko ang pagkakasabi niya. Ano bang problema niya?

"K-Kuya," rinig ko ang pagsaway ni Janica sa kuya niya, pero mula sa gilid ng mata ko ay nakita ko ang pagtayo ni Yrony at walang sabi-sabi na umalis na sa conference room, padarag pa nga ang pagsara niya sa pinto at walang pakealam sa makakita sa ginaw niy.

Tsk! Ano iyon? 

I haven't heard about what happened to him in five years, and one of the reasons is that I don't want to hear anything from him anymore; whatever happens in his life, I shouldn't care.

After that meeting, I received several congratulations for being CEO.

 Akala ko nga ay wala nang natira sa conference room maliban sa'kin at kay Ivo nang makita ko ang paglabas nila, pero nagulat ako nang makita si Janica sa inuupuan niya at hindi man lang tumayo.

"I want to talk to you. Can I?" Mahinahon na tanong niya sa'kin kaya napasulyap ako kay Ivo. 

He didn't say a word and just left the room. Napalunok ako nang kami na lang ang naiwan doon. Tumayo siya at lumapit sa'kin. Gusto ko diyang kamustahin, pero pakiramdam ko, hindi ko kaya.

"Congratulations. Huwag mong intindihin ang sinabi ni kuya kanina. I know that you can—"

"Hindi ko naman iyon iniintindi," mabilis na sambit ko. 

Natigilan siya at napayuko. Napasulyap ako sa kamay niya at kumunot ang noo nang makita ko na para bang medyo nanginginig iyon.

"I-I'm sorry for what I did 5 years—" Mabilis ko siyang pinutol sa sasabihin niya. Takot akong buksan ang buksan ang nangyare 5 years ago.

"Pasensya na, pero kung iyon lang pala ang sasabihin mo ay mas mabuti kung mauna na ako," seryosong sambit ko at tumalikod na, pero nagsalita siya ulit.

"I'm really sorry!" Mabilis na sambit niya bago pa ako makahakbang. Bumuntong hininga tuloy ako at tinignan siya.

"Ang mga nangyare 5 years ago, kinalimutan ko na, so you don't need to say sorry," muling seryoso na sambit ko at tuluyang lumapit sa pinto, pero narinig ko pa ang huli niyang sinabi bago ako tuluyang nakalabas.

"Please, maghire ka ng bodyguard mo!" Pahabol na sambit niya na hindi ko maiwasang ikataka, pero kinalimutan ko rin naman agad dahil may dapat pa akong gawin ngayon bago umuwi.

Ivo was waiting for me outside the conference room and immediately guided me to my future office here, sa babang palapag lang iyon ng kinaroroonan naming floor, kung baga, ang office ko ay nasa pangalawang pinakamataas na floor ng building na ito.

 The office was already plain, so I really need an interior designer for this. There was only a chair and a table.

I will start next week, so I still have time to organize my office. I need to do this quickly so that I can go home with my twins.

"Want me to call an interior designer?" Ivo asked while looking around.

"Not anymore. I can do it. Lolo's secretary already gave me contacts and portfolios of interior designers," I said. Lolo's secretary, na magiging secretary ko na rin.

"Okay," he said. 

Lumabas muna siya saglit nang magsimula na akong tignan ang mga portfolio ng mga interior dahil may aasikasuhin pa raw siya. Hindi ko maiwasang mapasinghab sa mga magagandang nakalagay sa mga portfolio nila at medyo nahirapan pa nga ako sa pagpili, pero sa huli ay agad na lang akong pumili dahil sa sa jollibee ng kambal ko.

Inaayos ko na ang portfolio na tinignan ko dahil natawagan ko na ang isang interior designer para makipagmeeting bukas.

While fixing the papers on my plain table, the door opened. Thinking it was Ivo, I immediately called his name, but I was shocked when I saw who that was. I even stood up in shock.

Teka? Anong ginagawa niya rito?

"So this will be your office?" Tanong nito at nilibot pa ang buong tingin, pero tumigil iyon sa'kin. Subrang lakas ng kabog ng dibdib ko nang makita ang titig niya.

"Why are you here?" Seryosong tanong ko sa kanya.

"Visiting my ex," simpleng sambit niya kaya gustong-gusto ko na siyang batuhin.

"Anong kailangan mo," mabilis na sambit ko pagkatapos niyang magsalita.

"Saka ko na sabihin," tamad nasambit miya kaya napasinghab ako.

"Leave. You are not welcome here," seryosong sambit ko na, pero parang wala siyang narinig sa sinabi ko at agad na kinain ang buong distansya namin.

"Ano ba!" Kabadong sambit ko sa kanya.

"Aalis ako kung gusto ko," seryosong sambit niya. Lalayo na sana ako, pero agad na iniharang niya ang upuang kinauupuan ko kanina para pigilan ako sa pag-alis.

He looks so dangerous now. His eyes were full of seriousness and darkness. Nakakpanghina ang buong tingin niya. When I tried to walk to the other side, he quickly grabbed my hand and made me sit on the chair.

"Ano bang problema mo!" Inis na sambit ko, pero natigilan ako nang makitang nakatingin ito sa daliri ko, kung nasaan ang wedding ring ko.

Seryoso siyang nakatingin doon at nakaigting pa ang panga, hanggang sa mapapikit siya ng mariin.

Hindi ko na alam kung paano tatayo nang hindi ko masasagi ang katawan niya. Nasa mismong harap ko siya kaya nakakainis siya! Subrang nakakainis siya!

"Bakit ka ba nandito? Anong problema mo at–" natigilan ako nang iangat niya ang tingin sa'kin. 

I can clearly see how bloodshot his eyes are. I was stunned and didn't know what to say to him. I was so surprised by what I saw in his eyes that all I could do was swallow.

"Just wait, and I'll replace that with our wedding ring," he said in a baritone voice that made my whole chest shake. I was silenced by what he said, but I also came to my senses immediately.

Nilabanan ko ang titig niya sa'kin. Nakayuko siya dahil nakaupo ako, habang ako naman ay nakatingala dahil nakatayo siya.

"I don't know what's with you or why you are acting like this, but I will never let a cheater replace the ring in my finger. Masyado na akong maswerte kay Ivo para palitan siya sa basurang tulad mo," matapang na sambit ko, pero napalunok na lang ulit ako nang binaba niya ang sarili at inilapit niya ang mukha niya sa mukha ko.

Halos pigilan ko ang sariling huminga nang itagilid niya ang mukha at kaunti na lang ay mahahalikan na niya ako. Umigting ang panga niya. Ang matang nakatingin sa mata ko ay bumaba sa labi ko, pero agad din namang binalik sa mata ko.

SHIT! Ano bang problema talaga niya!

"Maswerte? Basura?" Nakita ko ang galit sa kanya nang itanong niya ang dalawang salitang iyon sa'kin. 

I did my best to push him and stand up. Hindi ko alam kung nagpatulak ba siya o wala siyang gaanong lakas, pero naitulak ko siya at nang makakuha ng tyempo ay agad akong umalis at tinungo ang pinto.