Project na naman ang gagawin namin. Sa lumipas na araw at linggo ay mas lalo kaming naging abala. Ang sabi ng isa sa mga guro namin ay mas magiging mahirap daw sa mga susunod na grading.
May mas ihihirap pa pala ito. Ang sabi nila ay mas madali daw ang math ngayong grade 10 pero parang hindi. Ewan ko ba kung bakit parang wala akong naiintindihan sa mga itinuturo nila ngayon.
Pabagsak kong inihiga ang sarili ko sa damuhan. Kailangan ko ng kaunting katahimikan dahil ang sakit na ng ulo ko. Punyetang ulo 'to, eh. Laging sumasakit.
Hindi ko alam ang dahilan ng pagsakit ng ulo ko sa t'wing marami akong nalalaman dahil sa pag-aaral. Dati naman akong hindi ganito.
Hindi alam nila mama 'to, dahil hindi ko sinasabi. Ayoko na dumagdag pa sa isipin nila. Kahit kela kuya. Magka-away sila nung mga girlfriend nila kasi nga lagi silang busy sa ML.
Nawalan na sila ng time sa mga jowa nila kaya ayun, nagalit sa kanila mga jowa nila. Humaling na humaling kasi sa ML, eh.
May naramdaman akong presensya sa tabi ko kaya nagmulat ako ng mata. Si hagdan lang pala. Akala ko kung sino na.
Humiga din siya sa tabi ko at ginawang unan ang braso niya. Ngayon ko lang napansin na mas gwapo pala si hagdan sa malapitan.
"Anong ginagawa mo dito?" Tanong ko sa kaniya.
"You? What are you doing here?"
'Tong mga taong 'to talaga, eh. Kapag nagtatanong ako, tatanungin din ako pabalik. Mga punyeta eh.
"Nakahiga." Sagot ko.
"Same."
"Tss."
Nanatili kaming nakahiga sa damuhan. Walang nagsasalita sa amin at pareho lang naming pinagmamasdan ang ganda ng langit.
Kulay asul na asul ito. Ang ganda ng langit. Ang sarap pagmasdan.
"Sumasakit pa rin ba ang ulo mo?" Biglang tanong niya.
Suminghap muna ako ng hangin bago sumagot. "Minsan." Sagot ko.
"Marami ka sigurong iniisip, that's why your head aches." Aniya.
Sobrang dami nga ng iniisip ko. Hindi ko alam kung ano ang uunahin para mabawasan iyon. Isa siguro iyon sa dahilan kung bakit madalas na sumasakit ang ulo ko.
"Bakit nga pala nandito ka? Bakit hindi ka kumain kasabay nila Lexa?" Pag-iiba ko sa usapan.
"I don't have an appetite." Sagot niya.
"Wala kang gana kasi wala ako?" Pang-aasar ko.
"Tss. I just don't have an appetite."
"Tss."
Hindi na madalas gumanti si Alistair sa mga pang-aasar ko sa kaniya. Hindi na din kami madalas mag-away. Kung noon ay nag-aaway kami sa tuwing magkasama kami, ngayon hindi na.
Nakakapag-usap na kami ng ayus, minsan. Minsan kasi ay napipikon siya sa nga pang-aasar ko sa kaniya. May pagka pikon nga siya noong mga nakaraan gaya ng sabi ko noon.
"Why don't you have a boyfriend? You're pretty."
'Yan na naman ang tanong na 'yan. Ano naman kung wala akong boyfriend? Dami nilang problema sa buhay.
"Kasi ayoko." Sagot ko.
"Why?" Tanong niya.
Bakit? Dahil wala akong pake sa ganun. Gastos lang 'yun, ako nga ay wala ng pera tapos paglalaanan ko pa 'yung magiging boyfriend ko. Tss.
"Nagsisimula ka na namang maging bading, eh." Ani ko saka naupo.
Tinignan ko siya na hindi na maipinta ang mukha dahil sa sinabi ko. Napikon na naman siya.
Naupo din siya at saka ako tinitigan sa mga mata. Maganda rin pala ang mga mata niyang kulay brown. Ang sarap pagmasdan.
"Do you want me to kiss you to prove to you that I'm not a gay?" Sumilay ang ngisi sa labi niya saka inilapit ang mukha sa akin.
Nai-atras ko tuloy ang mukha ko dahil sa ginawa niya. "Lumayo ka nga." Itinulak ko siya papalayo sa akin dahil kaunti nalang ay mahahalikan na niya ako.
Tumayo ako saka ko siya sinamaan ng tingin. Ang loko ay ngingiti ngiti lang na animong bata na nakuha ang gusto niya.
Iniwan ko siyang mag-isa doon dahil baka masapok ko pa 'yun ng isa. Ang balak kong pagpapahinga ay naudlot dahil sa kaniya.
MAPEH na naman ang subject namin. Nakakasawa na, punyeta. Sana naman ay may bago siyang ituro sa amin ng hindi boring.
"You know a lot of self defense, right?" Tanong niya sa isa sa mga kaklase ko na pinapunta niya sa harap.
"Yes, sir." Sagot nito.
Tumingin siya sa 'kin kaya binigyan ko siya ng nagtatanong na tingin. Napabuntong hininga ako noong papuntahin niya ako sa unahan.
Ano na naman kaya ang balak niya? Ako na naman ang ginawang halimbawa. Dapat ay si Jake ulit ng may masaktan ako.
"Try to defense yourself from Smith. Ilagan mo ang bawat atake na ibabato niya sa 'yo. Show us what you've got."
"Bakit hindi nalang ikaw ang umatake?" Tanong ko kay sem.
"It's better if student vs. student." Sagot niya.
May ganun pa siyang nalalaman eh.
"Pasensyahan tayo kapag hindi ka nakailag. Masasaktan ka, kaya ipakita mo ang natutunan mo." Sabi ko sa kaharap ko.
Wala talaga akong magagawa kapag hindi siya nakailag. Hindi ko na kasalanan 'yon. Masasaktan talaga siya sa 'kin. Walang exception kahit na hindi ko siya kilala.
Naghanda siya at titig na titig sa akin. Inaabangan ang gagawin kong atake. Sumuntok ako na inilagan niya. Sumuntok ako ng isa pa na inilagan niya lang muli.
Nagpatuloy ang ginagawa namin na puro atake ang ginagawa ko siya naman ay panay ang ilag. Minsan ay natatamaan siya minsan ay nakakailag siya.
Sumuntok ako ng isa sa mukha niya na nagawa niyang ilagan ngunit hindi niya inaasahan ang pagsipa ko sa tiyan niya kaya natamaan siya at napaatras.
Hinihingal man ay hinamon niya ulit ako na sumugod sa kaniya. Hindi siya marunong sumuko. 'Yan ang gusto ko. Nginisian ko siya saka ako tumalon sa ere at sinipa siya sa balikat.
Balak kong sa mukha siya sipain kaso naisip ko na baka makatulog pa 'to dito. Kawawa naman. Marunong pa rin naman akong maawa kahit papaano.
Sumuntok at sumipa ako na iniwasan niya. Noong sumipa ulit ako ay sinangga niya iyon gamit ang kamay niya.
Pagkasipa ko ay siniko ko siya sa mukha na hindi niya inaasahan kaya natamaan siyang muli.
Puro sakit ang natamo niya mula sa pag-ilag sa akin. Kawawa niya. Kung hindi kami pinatigil ni seonsengnim ay wala siyang balak na sumuko. Determinado siya.
Nasa rooftop kami at nagpapahinga. Wala kaming klase ngayon dahil wala ang teacher namin sa English.
"Bakit naman hindi ka nag dahan-dahan sa pag atake kanina?" Tanong ni Jake sa akin.
"Oo nga naman, Andrea. Ang sakit ng body niya because of what you did." Ani naman ni Lexa.
"Don't you know how to control your moves and strength when your attacking someone?" Tanong ni Raia.
"Hindi ako makikipaglaban sa iyo, kay Jake nalang ako." Ani naman ni Tris.
Wala akong balak na bawasan ang lakas na ginagamit ko sa pakikipaglaban kahit na sa eskwelahan pa iyon.
Kung ang kapatid ko ay hindi ko pinalampas, sila pa kaya? Kung gusto talaga nilang matuto ay titiisin nila ang sakit ng katawan.
"You know how to control your strength but you don't want to do it." Ani Alistair.
"Tama." Saad ko.
Nahulaan niya 'yon.
"Why?" Takang tanong ni Lexa.
"Dahil kung gusto talaga nilang matuto..."
"Titiisin nila ang kahit ano." Sabay naming sabi ni Jake.
'Yon ang sabi sa amin ni seonsengnim. Noon ay ganoon din ang ginagawa niya sa amin. Kahit na nasasaktan kami ay wala siyang pake.
Tiniis namin ang mga sakit ng katawan na iyon habang nakikipag laban kami sa kaniya. Determinado kaming dalawa ni Jake noon na matuto, kaya kahit na kulang sa tulog at masakit ang katawan namin ay hindi kami sumusuko.
Kanina rin habang naglalaban kami nung kaklase ko ay hindi siya nakikielam dahil nga siya mismo ang nagsabi noon nung salita na iyon.
"Kung gusto niyong matuto, tiisin niyo ang mga sakit at pagod. Kung determinado kayo, hindi kayo susuko at magpapatuloy kayo sa pag-aaral na ito."
'Yan ang lagi niyang sinasabi sa amin araw araw sa tuwing nakikita niya na parang nanghihina na kami.
Naglalakad ako habang pauwi. Kasabay ko kasi sila kuya kanina at ngayon ay nauna silang umuwi dahil maglalaro na sila ng ML.
Mga mukhang ML ang mga 'yon.
Habang naglalakad ako ay may bumusinang sasakyan sa gilid ko. Tinignan ko iyon at si Alistair lang pala.
Binuksan niya ang bintana ng kotse niya at binagalan ang andar ng sasakyan. "Do you want me to give you a ride?" Tanong niya.
"Hindi na." Sagot ko.
"C'mon." Aniya.
Makulit din ang isang 'to at hindi niya ako titigilan hanggang sa pumayag ako kaya sumakay nalang ako sa kotse niya.
"Bakit naglalakad ka lang?" Tanong niya.
"Eh, kasi hindi ako tumatakbo." Sagot ko.
"Kailan kaya ako makakakuha ng matinong sagot mula sa 'yo?" Nakangiwi niyang tanong.
"Sa parke mo ako dalhin." Saad ko.
Hindi siya matahimik sa buong byahe namin habang papunta kami sa parke. Naging madaldal din siya. Parang si Ash, eh.
Pagdating namin sa parke ay agad akong bumaba ng sasakyan niya. Gusto kong ma-refresh.
Sumunod siya sa akin at naupo sa tabi ko sa isang bench. Gaya nang nakikita sa t'wing nagpupunta ako dito ay narito ang mga bata na naglalaro.
May mga magulang sila na nanunuod sa kanila. Masaya din silang nagku-kwentuhan habang pinapanuod ang nga anak nila.
Ang sarap pagmasdan kapag ang nga ngiti ng bata ang makikita ko sa araw araw. Laging mawawala ang init ng ulo ko.
"Mahilig ka sa bata?" Tanong sa akin ng katabi ko.
"Hmm." Maikling sagot ko.
Naglalaro sila ng habulan habang tumatawa. Ang taya ay hinahabol ang mga kalaro niya para palitan siya bilang taya.
Lumipas ang mga oras na naroon pa rin kami ni hagdan. Umalis na rin ang mga bata pero kami na nandoon pa rin. Sariwa kasi ang hangin dito kaya ayoko pang umalis.
Andrea Sinundo ako ni Alistair sa bahay namin kanina kaya sabay kaming pumasok ngayon sa school. Alam na rin nila mama na kami na. Sila Lexa nalang ang hindi nakakaalam. Hindi mawala wala ang ngiti sa mga labi ni Al habang nasa byahe kami. Problema nito? "Baka mapunit 'yang labi mo?" Tinignan niya ako saglit saka ibinalik ulit ang tingin sa daan. "I'm just happy." Aniya. "Bakit?" Tanong ko. "Because you're mine now." Nakangiting sagot niya saka ako tinignan muli. "Tss." Nginitian ko rin siya. Ang saya niya masyado, hanggang umabot sa punto na hindi na mawala ang mga ngiti sa labi niya. Kanina pa 'yan mula nung sinundo niya ako sa bahay namin. Pagdating namin sa school ay pinarada niya ang sasakyan niya sa parking lot. Lalabas na sana ako nung pigilan niya ako. "Wait. Stay sti
Andrea Kaarawan ni Madam Arcardia ngayong araw at imbitado ako sa selebrasyong magaganap mamaya. Kailangan daw ay pormal ang suotin naming damit at hindi ko alam kung ano ang isusuot ko. Sasamahan daw ako nila Raia at Lexa na humanap ng damit na susuotin ko mamaya. Paniguradong sila na naman ang pipili ng damit. "Oyy, pikon." Tawag sa akin ni Jake. Nasa garden kami ng eskwelahan namin at nakaupo sa isang bench habang pinagmamasdan ang mga halaman sa paligid. Siya ang kasama ko ngayon dahil may inaasikaso si Al na project nila. Hindi kasi sila gumawa sa bahay kaya sa library sila gumagawa ngayon. Hindi pa nila tinapos sa bahay, mga tamad kasi kaya ngayon ay nagmamadali silang tapusin ang ginagawa nila. "Bakit?" Tanong ko. "Sa tingin mo, matatapos nila 'yun ngayon?" Tanong niya na ang tinutukoy ay a
Andrea "Saan tayo pupunta?" Tanong ko kela Lexa dahil sila ang sumalubong sa akin kanina pagkagising ko. Sabado ngayon at wala kaming pasok, wala din kaming napag-usapan na lakad ngayon kaya ang akala ko ay tahimik ang araw ko. Nagkamali ako sa akala ko dahil nandito sila at sinusundo ako dahil may pupuntahan daw kami. Hindi ko nga lang alam kung saan. "Malalaman mo rin, don't be impatient and wait until we reached our destination." Sagot niya. Binigyan ko siya ng nanunuyang tingin bago sumakay sa kotse na dala nila. May dala pa talaga silang kotse at si Raia daw ang magda-drive. 'Wag lang sana kaming bumangga o mabangga habang siya ang nagmamaneho. Hindi ko pa siya nakakasama sa sasakyan na siya ang driver kaya wala akong tiwala sa kaniya. Ayon din sa kanila ay ito ang unang pagkakataon na magmamaneho si Raia kaya wala pa akong tiw
Nagtungo siya sa rooftop at doon niya inilabas ang sniper na dala niya. 'Yun pala ang laman nang bitbit-bitbit niya. Ang tanong ngayon ay kung sino siya. Malalaman ko rin 'yan. Umalis na ako doon nang makahingi ako nang kopya nang mga footages. Pag-aaralan ko itong muli pag-uwi ko sa bahay. Sa ngayon ay si hagdan muna ang aasikasuhin ko. Sa susunod na kami magtutuos nang kung sinumang taong nasa likod nito. Bumalik ako sa ospital at dumeretso ako sa kwarto ni hagdan. Ang sabi daw nang doktor ay kailangan pa daw nang mahabang pahinga ni hagdan. Marami rin daw ang nawalang dugo dito kaya mas lalo niyang kailangan nang pahinga. Stable naman na daw ang kondisyon niya, ang kailangan nalang ay pahinga at i-monitor ang lagay niya. "Nalaman mo ba kung sino ang culprit?" Tanong ni Alexa sa akin. Umiling ako. "Hindi pa, sa susunod ko pa pag-aaralan ang mga fo
Nagpasalamat muna ang mga pamilya ko bago umalis ang doktor. "Ano bang nangyari?" Nag-aalalang tanong ni papa. Ano nga ba ang nangyari? Inalala ko ang mga nangyari kanina bago ako magising. Pero nawala ako sa konsentrasyon nang makaramdam ako nang gutom. Bakit dito sa ospital ay nagugutom ako? Ang sabi nila ay kahit hindi na daw kumain basta naka dextrous ka. Sinungaling ba sila? "Pwede bang mamaya ko na alalahanin ang nangyari? Nagugutom na ako. Gusto ko nang makakain." Sabi ko. Dali dali namang lumapit si mama sa isang table at kumuha nang pagkain mula sa container na nandoon. "Gutom na gutom ka 'no? Ang haba naman kasi nang tulog mo. Ano kayang napanaginipan mo at nahimbing ka." Saad ni Andrei. "Anong oras na ba?" Tanong ko. Anong oras na ba? Madaling araw na ba? Lumapit sa akin si mama
Andrea Mga sigawan nang tao ang narinig namin mula sa labas nang kwarto. Lahat kami sa loob ay yumuko at nagtago sa lugar kung saan kami maaring magtago. Inalalayan nila ako dahil nga naka dextrous pa ako at kagigising ko lang. Napaka gandang bungad nito sa akin ngayon. Nang matigil ang pagbabaril nang kung sino man sa labas ay dagling tumakbo sila kuya palabas at iniwan kaming dalawa ni Andrei. Hindi maaari na tumunganga ako dito. Tinanggal ko ang dextrous na nakakabit sa aking kamay saka tumakbo palabas. Ang sakit din pala nun. Akala ko ay hindi dahil sa mga pinapanuod ko ay hindi sila nasasaktan. Mga peke talaga at wala man lang kahit kaunting katotohanan ang pinapalabas nila. "Ate!" Tawag sa akin ni Andrei na sumunod din sa paglabas. Tumakbo kami sa hagdanan at doon dumaan dahil kung sa elevator kami sasakay ay kailangan pa nami
Andrea Nang magising ako ay nakita ko sila mama at papa na nakaupo sa sofa at natutulog. Bakit hindi sila umuwi para matulog? Hindi maganda ang posisyon nila para sa pagtulog. Dapat ay humiga sila. Anong oras na ba? Tinignan ko ang oras na telepono ko at 4 am na pala. Umaga na nang magising ako mula sa pagtulog. May nakita akong message mula sa mga kaibigan ko, isang message na nakapagpagaan sa loob ko ang sinend nila sa akin. Halos lahat sila ay iisa lang ang message na gustong sabihin sa akin. Gusto nilang pagaanin ang loob ko at magsabi ako nang problema sa kanila. Natawa ako nang bahagya sa sinabi ni Jake na nagtatampo daw siya. Loko loko talaga. Pasensya na kayo sa mga pangalan nila sa contacts ko. Natripan ko lang 'yan nung mga araw na wala akong magawa. Si Alexa si Ms. Softhearted, si Raia si Sungit. Si Tris
Andrea What a great morning. Hindi ako nakatulog nang ayus dahil sa mga pesteng hayop na may sala sa mga nangyari. Tinatamad akong pumasok ngayon kaya hindi muna ako papasok sa school. First time kong tamarin na pumasok. Ngayon lang ako tinamad sa tanang buhay ko. Lumabas ako nang kwarto ko nang hindi nagpapalit nang damit. Naka panjama at oversized shirt lang ako. Tinatamad din akong magpalit nang damit kaya hindi na ako nagpalit. Wala na akong taong nakita sa loob nang bahay dahil anong oras na din. Malamang ay nasa eskwelahan na sina kuya at nasa restaurant naman sila mama. Kumuha lang ako nang cereals sa ref at gatas. Hindi ko talaga trip ang mga gatas pero wala akong choice dahil wala namang pagkain dito na nakahain. Matapos kong kumain ay bumalik ako sa kwarto ko at inilock ang pinto nito. Ayokong maistorbo habang nagtatrabaho.