“DON’T you know what time it is already?”
Zariyah nearly jumped out of her skin when she heard Grey’s voice. Abala siyang tapusin ang pinapagawa sa kanya ni Mr. Laxamana kaya siguro hindi niya napansin ang pagdating nito.
“I really admire your dedication in your work but Ms. Castañeda you shouldn’t overwork yourself. It’s already lunch time.”
She glanced at her wristwatch and gasped when she saw it was already twelve in the afternoon. Sa sobrang busy niya ay hindi niya namalayan ang paglipas ng oras.
“Anyway, what brings you here Mr. Grey?” pormal niyang tanong dito. Hindi niya pinansin ang nauna nitong sinabi. “Wala dito ang ama mo. He’s in a meeting.”
A chuckle escaped his lips. It was deep and warm. “I wouldn’t have come if I knew my dad was here,” anito at ngingiti-ngiti pa sa kanya.
Tumayo siya para magtungo ng cafeteria. Ngayon lang din niya napansin na kumakalam na rin pala ang sikmura niya.
“Hey, hey, hey! Where are you going?”
Nakakunot ang noo niyang napatingin dito. “Well, obviously sa cafeteria para kumain.”
“You don’t have to,” wika nito at itinaas ang dala-dalang tinake out na pagkain. “Let’s have our lunch here.”
“No,” mariin niyang sagot. Akmang aalis na sana pero biglang hinawakan ni Grey ang braso niya at hinila siya nito pabalik sa upuan niya. Ipinatong nito sa ibabaw ng desk niya ang dala nitong pagkain.
“Well, it would be a waste kung hindi natin ’to kakainin,” ang sabi nito at naupo sa silya sa harapan ng table niya. “And we’ve got enough space para magsalo dito sa desk mo.”
Hindi siya kumibo at napabuntong-hininga na lang. Kinuha niya ang inabot nitong pagkain at tahimik na kumain. Pero nakakailang subo pa lang siya ay napahinto rin siya kaagad. Paano ba naman siya makakain ng maayos kung ramdam niyang sinusundan ng tingin ni Grey ang bawat kilos niya.
“Will you please stop staring at me?”
“Am I not allowed to stare at you?”
Pinanliitan niya ito ng mata pero hindi na siya umimik pa.
“You know I really don’t understand why you are being hostile towards me. I just couldn’t think of any reason.”
“Well, that’s easy,” she said and gave him a saccharine smile, then added, “It’s because I don’t like you.”
“As far as I know, wala akong masamang ginawa sa’yo para hindi mo ako magustuhan.”
Napaangat ang kilay niya sa sinabi nito. “It’s your personality that I don’t like,” she explained.
“What about my personality?” balik-tanong naman nito.
She sighed. Iniisip niya kung manhid ba ito o sadyang nagmamaang-maangan lang. Napasandal siya sa upuan at matiim na tiningnan si Grey. “If ever you’re given a last chance to be with the person you love, will you grab the chance?”
Sandali itong natahimik at nag-isip ng isasagot. Her dark eyes roamed his face. She hated to admit it but she now understood why those women always flocked around him. Grey was… he had this kind of face that would definitely make you stop in your tracks. And the jerk knew well how to use his charm. She wondered how many women have fallen victim to that killer smile of his.
“Well, I haven’t been in that position yet,” he said after a few moments. “Since hindi ko naman kailangan maghabol,” mayabang na dagdag pa nito.
She rolled her eyes. Nakalimutan pala niya ang tungkol dun. Hindi na sana siya nag-abala pang tanungin ito. Maybe she could ask Nadia about it later.
“But since you asked, of course I would grab that chance. Who wouldn’t, right? Kahit ba sabihin natin na maliit lang tsansa.”
“But wouldn’t that make me selfish?”
He chuckled, “Honey, love is the most selfish of all the passions. And besides, I don’t think there is anything wrong wanting to be with the person you like, right?”
Her lips curled in a barely perceptible smile. She couldn’t believe that she’s having this kind of conversation with Grey. Maski ang mga sinabi nito ay hindi niya akalain na maririnig niya mismo mula sa labi nito.
“Well, you got a point in there, Mr. Love Guru,” she teased at saka ulit nagpatuloy kumain.
He grinned, “Does this mean that I don’t stand a chance now?”
Isang kibit balikat lang ang isinagot niya sa tanong ni Grey.
LABIS ang pagtataka ni Zariyah nang makita ang isang itim na kotse na nakaparada sa tapat ng bahay nila. Ang isa sa mga kapitbahay nila na kanina pa nakikiusyoso ay lumapit na sa kanya.
“Oy, Zariyah! Yayamanin ang bisita niyo. Ang gara ng kotse, oh. Kaano-ano niyo yung bisita?”
Hindi niya pinansin ang tanong nito sa halip ay dali-daling pumasok sa loob ng bahay nila. Ganun na lang ang gulat niya ng maabutan sa sala ni si Mr. Fontanilla.
“Oh, Zariyah!” Ngumiti ito pagkakita sa kanya.
Ang ama niya ay napalingon rin sa kanya. “Nakauwi ka na pala, anak.”
“How…” Hindi niya magawang ituloy ang sasabihin. She was confused. Wala siyang natatandaan na may sinabi siya rito kung saan sila nakatira nung huli silang magkita.
“I have my ways,” ani Mr. Fontanilla na tila ba nabasa ang nasa isip niya.
Napalunok siya at pagkaraan ay binati rin ito. Sandali muna siyang nagpaalam para magtungo ng kwarto at makapagpalit ng damit. Pagbalik niya sa sala ay naabutan niya ang mga ito na nagtatawanan. Napangiti siya.
‘Just like the old times,’ she thought to herself. Only the difference was that Kylian was not here.
Hinayaan niya na lang ang dalawa dahil matagal na rin naman ng huling magkita ang mga ito. Dumiretso na lang siya sa kusina para magluto ng hapunan.
Iniisip niya kung kaya ba naparito si Mr. Fontanilla ay dahil gusto na nitong malaman ang sagot niya sa alok nito. Ilang gabi rin siyang hindi nakatulog ng maayos sa kakaisip sa isasagot niya. Pero ngayon ay nakapag-isip-isip na rin siya at alam na niya ang sagot na ibibigay rito.
PAREHO nilang mag-ama na inihatid sa labas si Mr. Fontanilla. Lagpas alas nuebe na rin ng gabi. Hindi nila namalayan ang mabilis na paglipas ng oras.
“Thanks for the dinner,” ani Mr. Fontanilla. Nasa loob na ito ng kotse nito. “Ang sarap mo pala magluto, hija. You’ll definitely make a good wife,” he added na ikinagulat naman niya.
Tumawa naman ang kanyang ama sa sinabi nito. “Naku, ilang beses ko ng sinabihan yang anak ko, Dan pero hindi ko pa rin mapilit. Eh, paano ba naman ba—” Napahinto ang ama sa pagsasalita at nagkatinginan sila. Napabuga na lang ito ng hangin.
“Sa susunod ulit.”
A frown creased her forehead. Kanina pa niya inaantay na banggitin ni Mr. Fontanilla ang tungkol sa pabor na hinihingi nito. Pero paalis na lang ito ay wala pa rin itong binabanggit. Nagbago na ba ang isip nito?
She panicked. Bago tuluyan makaalis ay agad niyang kinatok ang bintana ng kotse. Mabilis naman nitong ibinaba ang bintana ng sasakyan.
“Bakit, hija?”
She gulped nervously. Hindi na siya nagpaligoy-ligoy pa at ibinigay na niya ang sagot rito. It’s now or never. “The favor you asked… I accept it.”
ABALA si Kylian sa pagbabasa ng ilang dokumento nang marinig niyang bumukas ang pintuan ng office niya. Napaangat ang tingin niya at ang kaibigan na si Dylan ang nakita. He frowned at him, “What are you doing here?” he asked. Tumuloy-tuloy ito ng pasok sa loob ng office at naupo sa couch na nasa harapan ng desk niya. “And what do you think? Binibisita—damn! Why do you have dark circles under your eyes? That’s not the kind of look I was expecting from someone who just got engaged.” He looked at Dylan with his eyebrows raised questioningly, “What kind of look should I have?” Ikinibit nito ang balikat. “I don’t know. Siguro yung mukhang motivated man lang. Not unlike your look right now. Dinaig mo pa ang kakaga
NERVE WRACKING—that’s what Zariyah was feeling right now. Kaya kanina ay nagpunta siya sa powder room ay para pakalmahin ang sarili niya. She was able to but only for a bit. Hindi niya inaasahan na sa pagbalik niya sa mesa nila ay naroon na si Kylian. Inilahad niya ang kamay rito. “Hi, I’m Zariyah,” she greeted with a smile on her face. May ilang sandali nitong tinitigan ang kamay niya bago tinanggap iyon. She could her own heart pounding fiercely out of her chest as she took the seat beside him. When Mr. Fontanilla called her early this morning at inaya siya nitong kumain sa labas kasama si Kylian ay hindi na siya nagdalawang-isip pa. Isang mabilis na oo ang ibinigay niya. She was excited at nagpaalam pa siya kay Mr. Laxamana na mag-u-undertime siya. “By the way, I already ordered Zariyah. Maya-maya ay darating
PINATAY ni Kylian ang makina ng sasakyan at napasubsob sa manibela. He had never been this exhausted before. Right now he just wanted to take a rest without his dad bothering him. And there’s only one place he thought he could go to. He took out his phone from his pocket and called the first person in his contact. Nakaka-dalawang ring pa lang ay agad din sinagot ang tawag niya. “Hey,” bati niya. “I hope I’m not disturbing you.” Lexie chuckled softly on the other line, “Why, of course no. You know I’ve always looked forward to your calls.” Napangiti siya sa sinabi ng kasintahan. For a moment he was silent at nanatiling nakatitig lang sa gate. But his sudden silence made Lexie worry, “Kylian, are you still there? Did something happen?” “No, nothing,” he replied, shaking his head. “I… I’m in front of your house right now.” “Wait, you are?” “Yes.” Ibinaba agad ni Lexie ang tawag niya. Ipinatong naman niya sa ibabaw ng dashboard ang phone niya. He clos
“THIS is not the file that I asked for, Zariyah.” Inihagis ni Mr. Laxamana sa ibabaw ng conference table ang file na dinala niya. “Hindi mo ba narinig ang sinabi ko kanina? I said I need the file of Legazpi Mall pero ibang file naman itong dinala mo. What is wrong with you? Kanina ka pa nagkakamali.” Zariyah bit her lip at nakaramdam ng matinding pagkapahiya. Bukod sa kanilang dalawa ay naroon din sa loob ng conference room ang ilan sa architect at engineers nila. “I’m sorry, Mr. Laxamana. I’ll bring the file right away.” She hurriedly left the room to look for the file of Triangle Heights. Nang mahanap ay bumalik agad siya sa conference room at inabot kay Mr. Laxamana ang hinahanap nito. It was forty-five minutes later when the meeting was adjourned. Isa-isang nagsilabasan ang mga empleyado sa conference room at tanging sila na lang ni Mr. Laxamana ang naiwan. Abala siya sa pagsasalansan ng ilang mga gamit nang tinawag siya nito. Isang malalim na buntong-hininga
RAMDAM ni Lexie ang mga matang nakatingin sa kanya. Ang ilan naman sa napapadaan sa hotel lobby ay napapalingon sa direksyon niya. Inayos niya ang suot na sunglasses at tiningnan ang suot na relo. Since she didn’t have any schedule for today, nagpasya siyang bisitahin ito sa opisina nito para na rin yayain kumain sa labas. She decided to wait for him at the lobby at tutal naman ay malapit na rin ang lunch break nito. “H-Hello.” Napatingin siya sa babaeng nasa harap niya. Isang alanganin ngiti ang ibinigay nito sa kanya. Bumaba ang tingin niya sa kamay nito na hawak-hawak ang phone. Napansin rin niya ang dalawang babae sa gilid nila na sa tingin niya ay kasama rin nito. “You’re Lexie Cuenca, right?” She nodded. The woman squealed, then she turned to look at her two friends who were also thrilled seeing her in the flesh. “Can I take a picture with you?” “Sure, why not,” she replied, smiling sweetly at her. Tinanggal niya ang suot na sun
KYLIAN slammed his hand down on the table, thus drawing his dad’s attention. “Why did you tell Lexie about the marriage?” he asked, anger burning through him. His dad looked up at him; his gaze was calm and steady. “Why not? She would eventually learn about it. Anong pinagkaiba ng ngayon niya malaman o sa susunod na araw?” “But still, ako dapat ang nagsabi sa kanya noon,” he said through gritted teeth. Hindi niya gustong pinangunahan siya ng kanyang ama. “Why do you do things without asking me first? Wala na ba akong karapatan magdesisyon?” “Did she break up with you?” his dad asked instead, ignoring what he just said.
TAHIMIK na tinanggal ni Zariyah ang ipit ng buhok niya at hinayaang bumagsak ang alon-alon niyang buhok. Sa gilid ng mga mata ay nakita niyang tinanggal ni Kylian ang suot nitong tuxedo. “It’s funny how in just a short amount of time, dad was able to prepare these things—starting from the wedding venue, lists of guests, the invitations. Walang pinalagpasan na kahit anong maliit na detalye. He even booked a nice place for our honeymoon.” Humarap si Kylian sa kanya at ang tingin nito ay tila ba nang-aakusa. “Hindi ko tuloy maiwasan mag-isip na para bang matagal ng naka-plano ito.” Muli ay hindi siya nakakibo. Hindi alam kung anong maaaring sabihin dito. Kumuha si Kylian ng damit at pumasok ng banyo. Pagkalabas ay isang puting t shirt at ripped jeans ang suot na nito. “T-teka, sandali.” Hinawakan niya ang braso nito. “Saan ka pupunta?” Hinigit nito ang braso mula sa pagkakahawak niya. “It’s none of your business.” “But it’s our honeymoon!” Ipinagdiinan pa n
NATIGILAN bigla si Zariyah nang makitang hindi nag-iisa si Kylian ng umuwi. He had brought with him the person she least expected to see—si Lexie. At sa bahay pa mismo talaga nila. Nang makabawi mula sa pagkagulat ay pinilit niyang ngumiti at sinalubong ang mga ito. “I didn’t know that we had a guest,” she spoke, thankful that her voice didn’t crack. Lexie flashed her a smile, but it wasn’t a genuine one. Ang ngiti nito ay tila ba nang-iinis. “Kylian invited me,” sagot nito. “Ang sabi ko ay gusto kong makita sana ang bagong bahay na tinutuluyan nito.” Bumaba ang tingin niya sa kamay nito na nakahawak sa braso ng asawa. Her gaze shifted then t