Kabanata 34Dropped   “Why did you even tell him? At kailan ka pa nagkaroon ng number niya?” puno ng iritasyon na tanong ko sa kaniya nang sagutin niya agad ang tawag ko. I heard he chuckled kaya mas lalo ang naramdaman kong iritasyon sa kaniya. Tila inaasar pa ako nito lalo. “I just told him you left the city. Hindi ko naman sinabi kung saan kayo nagpunta,” Levi simply answered. Umikot ang mga mata ko sa ere. “Kahit na! Hindi mo na lang dapat sinabi. Si Kiel iyon! Lahat gagawin no’n mahanap lang kami—”

Kabanata 36War  Everything was so fast. Na sa sobrang bilis ay halos hindi ito maproseso ng utak ko. Na sa sobrang bilis ng lahat ng pangyayari ay hindi iyon pumasok sa utak ko kaya nanatili akong tulala. Ilang minuto ako nakatitig sa duguang si Kiel bago ako tuluyang gumapang patungo sa kaniya. Dinig ko pa rin ang putok ng mga baril. Tila marami iyon at kung sino man ang target no’n ay wala itong balak na buhayin iyon. “K-Kiel!” nanginginig kong sigaw nang makalapit ako sa kaniya. Nakahiga ito. Nakapikit ang mga mata. Kumalat sa buong katawan niya ang dugo kaya hindi ko malaman kung saan ito tinamaan. Kasabay ng pag bilis ng tibok ng puso ko ay ang mabilis na paghawak ko sa kaniya. Pansin ko ang matinding panginginig ng mga kamay ko.

Kabanata 38Line  I clearly remember what it feels to be left alone, clueless, and more than a stupid being. Naalala ko pa kung gaano ko hinahangaan ang buong pamilyang mayroon ako dahil talaga namang may mga sari-sariling pangarap ang mga ito na kahit mahabang panahon na ang lumipas ay mahal na mahal pa rin nila ito.Not like me. I was unable to find my own dream when I started to put myself in chaos. I started to feel off and out of place to my own family when I learned about their history. I started to doubt everyone when I found out how they made me feel more than a stupid eversince when I was a child. That because of this war between my family and his family, I am unable to hear myself laughing again because of too much

Kabanata 40Traumas  Memories are funny how they can bring you back to a place in your mind. Sometimes it can feel like you're actually back in time. The emotions are so real. The lines of the past and present blur ever so slightly. You can feel the sharp pain of loss as it hits you like a tidal wave of grief. All the emotions come rushing back like you were there in that moment.I still remember when I first heard a gunshot. Those bloods and screaming. I don’t know if how many years would it take for me to endure it alone but my heart broke like it has so many times before. It was the scariest thing that ever happened to me. Not until tonight. I’m not scared or any

Special Chapter VIISinundan ko ng tingin si Aya na naglalakad patungo sa locker room kasama si Asher at Miko. Bigla na naman akong nainis nang makita ko ang lalaking 'yon. Likod pa lang niya ang nakikita ko pero inis na inis na ako.Bakit? Kasi ginugulo niya ang utak ko. Ginugulo niya ang buong pagkatao ko. Hindi ko maintindihan kung bakit. I just can't believe it! Wala pang apat na buwan kaming magkakilala, kaya na niyang guluhin ng ganito ang sistema ko?Mabilis akong naglakad papunta sa kanya saka binatukan siya ng malakas. "What the hell?!" sigaw niya at bumaling sa'kin.Hindi na kami napansin ng dalawa dahil nakapasok na sila sa locker room. Nakita ko ang pagbabago ng ekspresyon niya. Mula sa galit ay lumambot at bumalik na naman sa makulit na ekspresyon. "Justine! Ano na naman 'yon?" natatawa niyang tanong sa'kin.Tumaas ang kilay ko nang lumapit siya sa'kin kaya hinila ko na agad siya sa tainga niya. "Aray! Jus