Chapter 21I was stunned by his actions. I don't know what to do while he's hugging me right now. Ramdam na ramdam ko ang mainit niyang hininga sa balikat ko. Hindi ako makahinga ng maluwag at hindi makapag-isip ng matino."C-Carl," utal na sambit ko kaya dahan-dahan niyang inalis ang pagkakapatong ng baba niya sa balikat ko. I met his serious gaze. At sa puntong ito ay hindinko alam kung tama ba ang nakikita ko sa mga mata niya.I am seeing care, and kindness and love? "Bake some cookies for me, Max," he said like he's begging so I swallowed.Mas humigpit ang pagkakahawak niya sa baywang ko kaya mas lalo akong nahirapan na huminga."W-what—""Please," he said so I sighed. Marahan akong tumango kaya marahan niya ring inalis ang kamay niya sa baywang ko. I thought he's going upstairs but he snatch the paper bag and the book that I'm holdinh.Napaawang naman ang mga labi ko dahil ang sumunod niyang ginawa ay basta niya itong tinapon sa couch at mabilis niya ring inalis ang itim na coat

Chapter 23Namumutla, nanlalamig at halo-halo ang emosyong nararamdaman ko habanag tulalang nakatingin sa isang milyon na cheque na binigay ni Don Sarmiento sa akin bago siya umalis kanina. He told me to start for a new. He told me to leave.Ramdam na ramdam ko ang pagtulo ng mga luha ko kaya tuminghala ako ng bahagya bago naglabas ng mga maleta para mag-impake ng mga gamit.I am not married to Carl so staying here is so shameful. Hindi mawala ang galit at sakit sa dibdib ko pero wala na akong magagawa dahil ito na talaga. Wala akong magawa para baguhin ang mga pangyayari. All I need to do is to accept it and live a peaceful life away from them.Pero saan ako pupunta?Walang hinto na tumutulo ang mga luha ko habang nag-iimpake ako ng mga gamit ko. I don't know where to go. Pero isa lang ang nasa isip ko ngayon, ang umalis dito sa bahay ni Carl kasi una pa lang ay hindi na dapat ako nandito.I packed my old clothes. At dahil hindi naman karamihan ang mga gamit ko ay madali akong natapo

Chapter 25I just can't believe that Carl is here.Hingal na hingal akong huminto nang medyo makalayo na sa simbahan. My heart is beating so fast. Nanlalamig rin ako. Gusto kong paniwalain ang sarili ko na hindi si Carl iyon pero ang hirap. I know that it's him.Pero bakit siya nandito? Posible bang negosyo ang ipinunta niya dito? Bakit dito pa? Bakit kailangang makita pa naming muli ang isa't-isa?Pinilit kong paniwalain ang sarili ko na baka ngayong araw lang siya dito. Sana, sana ay umalis na rin siya. I am trying to forget everything. Kinakalimutan ko na ang lahat ng sakit. Kung mamamatay man ako. I want to die at peace. Iyong wala akong galit, lungkot at kung anong hindi magandang nararamdaman."It's gonna be fine," sabi ko sa sarili ko.Kung magtatagal si Carl dito ay dapat wala na akong pakialam. I don't own this place. At base sa nangyari kanina ay tila nakalimutan o kinakalimutan niya na rin ako.Napangiti na lang ako ng malungkot saka pumunta sa bakery para bumili na ng tina

Chapter 27Tulala ako nang maabutan ako ni Aling Mirna. "Max, ubos na kaagad ang mga paninda natin?' manghang tanong niya kaya ngumiti ako ngilit saka dahan-dahan na inabot sa kanya ang limang libo na bayad ni Carl."Bumalik po ang bumili sa atin kahapon at inubos niya po ulit ang paninda," sabi ko kaya napatalon si Aling Mirna sa tuwa."Panginoon ko, salamat po!" masayang sabi ni Aling Mirna saka mabilis na sinilip ang laman ng paper bag na iniwan rin ni Carl. Mas naging masaya siya at napapalakpak.I wanted to say something but in the end I chose to stay silent."Kay bait naman ng lalaking iyon. Sa kanya rin galing ito? Nagustuhan niya yata ang sariwang mga paninda natin. Magugustuhan ito ng apo ko panigurado!" I swallowed hard before looking at the paper bag then nod."Magugustuhan niya po iyan," matamlay na sabi ko. I can't reciprocate Aling Mirna's happiness. Binigyan niya man ako ng medyo malaking pera dahil sa pagtulong ko ngayon ay matamlay pa rin akong umuwi.I sighed when I

Chapter 29We stared at each others eyes for how many seconds until I decided to avoid his gaze. Muli akong napalunok at kalaunan ay peke akong ngumiti."I-It's fine," I said because what's inside my head is that he'll say that his words last night were not true. At hindi pa man niya sinasabi ay tanggap ko na kaagad."I kneeled," he said. Tila na binibitin niya ang mga sinasabi niya kaya muli akong tumingin sa mga mata niya. This time I saw how serious he is. He is seriously staring at me like his world depend on me.I swallowed hard. Hindi ko alam ang susunod na sasabihin niya."I begged," he added.Mabilis naman akong nag-iwas ng tingin dahil ramdam ko ang pamumuo ng mga luha sa mga mata ko. Bakit niya ngayon sinasabi sa akin ang mga katagang ito? May plano na naman ba siya? Is he playing? "Carl—"Hindi ko nagawang tapusin ang gusto kong sabihin dahil mabilis niyang nailapit ang sarili niya sa akin kaya tininghala ko siya habang pilit kong kinokontrol ang mabilis na pagtibok ng pus