"Widmark ..." Nasapo ko ang noo ko. Hindi ko pala katabi ang anak ko. Kaagad na kasi akong lumabas sa kwarto ni Fred, kagabi matapos ko siyang hampasin ng unan. Loko-loko siya. Akala niya, payag akong tumabi sa kanya. Asa siya.Matamlay akong lumabas ng kwarto. Nag-message na kasi si Tonyo na parating na sila Opaw. Mabuti na lang at maagang umalis si Fred. Kinatok nga niya kasi ako kanina bago umalis. Kung saan man siya nagpunta. Hindi ko alam at wala akong balak malaman.Gano'n din ang mga amo ko, nagpaalam din na ipapasyal nila si Widmark, gusto nga sana nila akong isama, pero tumanggi ako, sinabi kong pagod at antok pa ako. Mabuti naman at hindi na nila ako pinilit.Pero ang totoo, talagang naiilang ako na makasama ang mga amo ko. Bukod do'n, takot din akong malaman ng ibang tao na anak namin ni Fred si Widmark.Matamis na ngiti ang bumungad sa akin nang marating ko ang living room. Kararating lang din kasi nila Opaw at Tonyo. "Opaw, maraming salamat, pasensya na talaga, at pati

FRED POV Nanlamig ang buong katawan ko nang biglang yakapin ni Patrick si Gwin. Gusto ko siyang hablutin palayo. Pero sabi nga ni Gwin, wala akong paki' kung lumandi man siya sa ibang lalaki dahil tatay lang ako ni Widmark. Ang sakit marinig ng salitang 'yon mula sa kanya sa totoo lang. Pero umasta ako na parang hindi nasasaktan.Tatay ako ni Widmark, pero hindi magawang makialam sa buhay ng ina niya. Matalik niya rin naman akong kaibigan, pero hindi ko magawa sa kanya ang bagay na nagagawa ng iba sa kanya. Maski ang mahawakan siya, hindi ko magawa, lalo na ang mayakap siya. Maski nga ngiti lang, hindi niya pa maibigay. Miss ko rin naman siya. Gusto ko rin iparamdam sa kanya na nandito pa rin ako sa tabi niya, hindi lang bilang papa ng anak namin. Kung hindi bilang kaibigan niya rin o mas higit pa. "O, Fred, saan ka ba galing?" tanong ni daddy. Sabay bumaling ang tingin nilang lahat sa akin pagpasok ko. "Magandang gabi, Mom, Dad," matamlay kong sabi, kasabay ang pagkarga kay Widma

Lumipas ang ilang araw na hindi man lang kami nagkikita ni Gwin. Nagsimula na kasing mag-aral si Widmark. Wala siyang ibang ginawa kung hindi ang alagaan ang Anak namin at umastang hindi ako nag-eexist sa buhay niya. Mabuti na lang at kahit galit siya sa akin. Binibigyan niya pa rin kami ng oras ni Widmark na makapamasyal. Every other night ay katabi ko rin sa pagtulog si Widmark. Masaya naman ako kahit paano dahil nagagawa ko ang tungkulin ko bilang ama ng Anak ko. Pero nangingibabaw pa rin ang lungkot dahil hindi pa rin kami magkasundo ni Gwin. Galit pa rin siya sa akin.Ang masama, mas napapalapit pa siya sa pinsan ko. Madalas ko nga silang datnan na magka-usap sa hardin at wala akong magawa, kung hindi ang sekretong sulyapan lang sila. Kahit nga ang batiin sila ay hindi ko pa magawa. "Papa, ilang araw ko na po napapansin na malungkot ka. Dahil po ba kay Mama? Hindi ka pa rin po ba niya pinapansin?" malungkot na tanong ng Anak ko, nakahiga na kami pareho. Mapait akong ngumiti. "M

Hindi na ako nagkaroon ng pagkakataon na magtanong kay Tonyo. Kaagad na kasi nitong sinara ang pinto. Napatayo ako. Nag-iisip kung sino ang magsusundo sa Anak ko. Si Gwin ba o si Patrick? Alam ko naman kasi na ayaw lumabas ni Gwin ng mansyon. Takot siya na may makakita sa kanya na kakilala. Takot din siya na malaman ng ibang tao na may Anak kami.Hindi ko rin maintindihan ang babaing 'yon minsan. Dapat ako 'yong umaakto ng gano'n kasi pagnalaman ng iba na may Anak na ako. Hindi na ako makaporma sa iba. Ang problema naman kasi kanya, mas binibigyan niya ng importansya ang sasabihin ng ibang tao. Hindi ko naman maaalis 'yon sa kanya. Pero kasi, handa naman akong itama ang pagkakamaling nagawa namin. Pero ayaw niya akong hayaan. Ang arte, ang OA, pero gusto ko nga siya. Kaya kahit maarte at praning siya, hindi ko na siya aatrasan. "Papa Fred ..." Kaagad akong napatayo nang tawagin ako ng Anak ko. Lumapit ako sa couch kung saan siya nakahiga. "Anak, do you need anything?" tanong ko.

GWIN POV Hawak ko ang kamay ng Anak ko at kalmadong naglakad sa malawak na lobby ng hotel. Mangilan-ngilan lang din ang mga tao na nakikita namin. Kaya kampante akong walang makakakilala sa akin. 'Tsaka balot nga ang mukha ko at naka-sunglasses pa. Nilibot ko pa ang paningin sa paligid. Ang dami na ngang nagbago sa loob sa hotel. Pati ang mga empleyado ay hindi ko na kilala maski ang mga mukha nila. Walong taon na nga rin kasi ang lumipas mula no'ng huling tapak ko rito. Napatingin ako sa Anak ko at napangiti. Dito nga kasi siya nabuo. Dito ko nagawa ang isang pagkakamali na sinubukang kong takasan. Pero ngayon, alam ko na kailanman ay hindi ko na magagawang takasan pa ang nangyari."Anak, ngumiti ka naman." Pinag-swing ko ang kamay namin ng Anak ko. Sinubukan ko siyang lambingin. Nakasimangot pa rin kasi. Ayaw pa nga kasi sana niyang umuwi. "Magkikita pa rin naman kayo ng Papa mo mamaya pag-uwi niya, Anak, ngumiti ka na please—""Sorry—" bulalas ng babaing nakabangga sa akin."O