'Omg. Sinasabi ko na nga ba. Kaya pala familiar 'yung lalaki sa post last last day, It was Anthony Montenegro naman pala! Swerte nila sa isa't-isa''Famous owner and famous CEO, accxkkk. Saan kaya ako makakakuha ng ganon huhu. Hirap naman ng requirement. Wala bang para sa mga tamad d'yan? Huhu''Congratulations, both!'I cannot help but to smile dahil sa nakikitang comments sa post ng nag interview sa amin. The comments, makes my heart flutter. Aliw na aliw ako habang nagsscroll sa internet nang maagaw ko ng pansin ang isang comment. 'You deserve all the happiness and love in the world, Marisse' komento ng isang netizen named Vanessa Dela Fuente. I made a fake laugh nang mabasa ang comment nito. Whatever. Ang comment na ito ng kapatid ko ay nareplyan ng maraming komento. Hindi pa rin pala nila nalilimutan ang inispill kong tea noong revealing day ko as a person behind this successful business. Habang busy sa pagsscroll ay hindi ko na namalayan na nakapasok na pala si Anthony sa o

Lumuluhang nakatingin sa akin si Are. "Marisse, I'm sorry. I know I hurt you in the past, and I regret it deeply. I want to make things right between us"Nang mapahid ang aking luha ay mabilis na akong humarap ng ayos rito. Ayos ka rin pala, ate. After how many years na pagdurusa ko, ngayon, ang lakas ng loob mo na magpakita sa akin para humingi ng tawad. The H*ll. Galit at may pait sa boses na sinagot ko ang kapatid ko. "Vanessa, I can't just forget everything you've done. You hurt me so much, and it's not easy to forgive and forget. Ang kapal ng mukha mo na magpakita sa akin. Para what? Humingi ng tawad?" Natawa na lamang ako sa nasabi. "Sorry, not sorry" ani ko pa. " I understand, Marisse. I know I can't erase the pain I've caused you, but I'm truly sorry" ani ni ate sa mahinang boses. "I'm willing to do whatever it takes to rebuild our relationship and earn back your trust" dagdag pa nito. Hindi ko maiwasang matawa. Did I hear it correctly???"E'di sana, inayos mo ang rel

“Levi Dion : A Journey of Hope and Determination”Kakatapos lamang ng parade. Lunes na ngayon kaya naman ang simula na ang pangangampanya ng bawat kandidato at kandidata para makuha ang puso at boto ng madla. I stood at the podium, facing a sea of eager faces nang tawagin na ako ni Levi para mag speech at ipangampanya sila ng mga kasamahan niya. Ngayon ay sa City lamang kami mangangampanya, bukas ay sa iba't-ibang baranggay at lugar na. Araw-araw ay isa o dalawang baranggay ang pupuntahan namin. The sun was setting, casting a warm glow over the crowd gathered in the town square. The air was filled with anticipation and excitement as I began my speech."I stand before you today not as just a girl from this town, but as a voice for change, a beacon of hope," My voice echoed passionately. "I believe in Mayor Levi. I believe in his vision for our city, and I believe that together, we can make a difference."The crowd erupted into applause, cheering and clapping for my powerful words. I

As Marisse grappled with the repercussions of the sabotage, a tempest of emotions raged within her. Anger, disbelief, sorrow – a tumultuous mix of feelings threatened to overwhelm her as she tried to make sense of the senseless act of destruction wrought upon her creations.But amidst the turmoil, a flicker of determination sparked in Marisse's eyes. She refused to be defeated by Glen's cowardly act of sabotage. She refused to let his jealousy and malice dictate the course of her career and her dresses. With steely resolve, Marisse made a decision – she would not let this setback define her. She would rise above the adversity, reclaim her strength, and emerge from this dark chapter stronger and more resilient than ever before."Fvcking Hell" inis na ani ni Marisse habang sumimsim ng wine. "Calm down, Babe. Hayaan mo muna sila na magsaya, bukas na bukas ay may kalalagyan sila" ani ni Anthony kay Marisse. Parehas nakaupo ang dalawa sa sala. Gabi na ngunit hindi pa rin sila natutulog.

"Guards, okay na. Kaya ko na mag-isa, dito na lang kayo" ani ko sa dalawa kong kasamang guards nang makarating na kami sa tapat ng pinto ng library ng mga Acosta. Matapos kong masabi sa kanila iyon ay mabilis ko na ring ipinihit ang pinto para pumasok na sa loob. "Have a seat, Miss" ani ni Glenn habang prenteng nakaupo sa kaniyang swivel chair, ang kaniyang paa ay nakataas pa sa mesa. Umupo naman ako sa upuan rito."First of all, nandidito ako para sabihin sa'yo na tigilan mo na ako. Hindi na ako ang dating Marisse na tinatapak-tapakan n'yo lang. Kayang-kaya ko na kayo" ani ko rito nang makaupo na ako. Mabilis namang umayos sa pagkakaupo si Glenn. Napatawa naman ang lalaki sa sinabi ko. "Anong nakakatawa?" Inis na tanong ko rito."Talaga? Kayang-kaya mo na kami? Kayang-kaya mo na ako?" Tanong nito habang natatawa pa. "Yes, hindi ko lang kayo napantayan. Nahigitan ko pa kayo" taas noong sagot ko rito."Because of what? Dahil ng boyfriend mong cheater?" Sunod-sunod na tanong nito