Excited si John Carl sa pag-aayos ng kanilang mga pinamili sa loob ng kotse dahil muli silang pupunta ng kanyang mommy sa kapatid nito para maghatid ng mga grocery.At kahit pilit niyang ikala alam niya sa kanyang sarili kung bakit walang tigil sa malakas na pagkabog ang kanyang dibdib. Ang muling makita ang kanyang pinsan na si Bea."Anak, nailagay mo na ba diyan 'yong kalan pati 'yong mga tubig?" tanong ng mommy niya mula sa pinuan ng kanilang bahay."Opo! Nailagay ko na lahat!" pasigaw na sagot niya habang nasa isinasara ang trunk ng kotse."Okay! Magbibihis na 'ko! Magbihis ka na rin para makaalis na agad tayo!""Opo!"Pagkatapos ay naglakad na siya patungo sa pinto at halos patakbong umakyat ng hagdan para magtungo sa kanyang kwarto.Pagpasok ay nagtuloy siya sa banyo para maligo at habang naroon ay hindi na naman niya napigilan ang sariling isipin ang babae habang nakapikit at nakatayo sa tapat ng shower.Muling pumasok sa kanyang alaala ang mapula at makipot nitong mga labi na
***Biglang naalimpungatan si John Carl ng tumalbog ang katawan niya sa kinauupuan."O, nagising ba kita, 'nak?" tanong ng mommy niya ng makitang umayos siya ng upo."Hindi naman po. Nasaan na po tayo?" usisa niya habang iginagala ang paningin na may kasabay pang paghikab pero wala siyang ibang makita kundi mga puno at lupa."Malapit na tayo sa lugar nila ate. Medyo mahirap lang dumaan dahil sa nagkalat na bato at mga putik kaya maalog ang sasakyan.""Hmm..." Tanging nasabi na lang niya at hindi na umimik.Mayamaya pa ay huminto na sila sa gilid ng maputik at mabatong daan kasunod niyon ay ang paghugot ng kanyang mommy sa susi ng kotse."Nasaan na tayo, mom?" muling tanong niya na napapahikab pa nang makitang binuksan na ng mommy niya ang pinto ng kotse."Nandito na tayo. 'Yong daan sa may bandang unahan natin ay daan papasok patungo sa looban kung nasaan ang bahay ng tita mo," sagot nito na tuluyan ng bumaba kaya sumunod na rin siya."Paano mo nalaman kung saan ang bahay nila, mom?"
Hindi pa man nagtatagal na nakakalabas si Bea nang marinig niyang muling nagsalita ang kanyang mommy."Bakit hindi na lang kayo sumama sa amin?" singit ng mommy niya sa pag-uusap ng kanyang tita at tito.Tila saglit na huminto ang kanyang paligid sa narinig at agad na nakaramdam ng pagkasabik sa isiping makakasama niya si Bea sa iisang bahay at madalas nang makikita.Kaya pigil ang hininga na hinintay niya ang magiging sagot ng mga ito."Nina, 'di ba nasabi ko na? Na hindi kami maaaring sumama. Bukod sa wala kaming ibang alam na pagkakabuhayan maliban sa pagtatanim ay nag-aaral pa ang mga bata," sagot ng tita niya habang nakatayo sa tabi ng asawa nito na walang imik na nakatingin sa kanila."Pero ang hirap ng lagay ninyo rito. Kahit hanggang makabawi lang kayo, pwede naman ulit kayong bumalik."Matapos iyong sabihin ng kanyang mommy ay nakarinig siya ng isang mahinang singhap na nagmula sa pintuan kaya mabilis iyang napalinhon doon. Maging ang kanyang mommy at ang mga magulang ay napat
Napapikit na lang siya habang hinihintay ang pagbagsak niya sa maputik na lupa pero ang sakit na inaasahan niya ay hindi nangyari dahil naramdaman niya na lang na tumama siya sa kung saan kasabay ng pagpulupot ng kung ano sa baywang niya.Dahan-dahan siyang dumilat para alamin kung ano iyon. At nang makita ang mukha ni JC na ilang pulgada lang ang layo mula sa mukha niya ay wala sa sariling napatitig siya sa mga ito. Pakiramdam niya ay bumagal ang oras habang magkahinang ang kanilang mga mata pero ng marinig niya ang tinig ng iba pang kapatid na bumababa sa hagdan ay doon lang siya natauhan at mabilis na napatuwid ng tayo.At ang mga kamay niyang nahawak sa matipuno nitong dibdib ay mabilis niya binawi."Sorry, hindi ko sinasadya," nahihiyang sabi niya habang hindi malaman kung saan ibabaling ang tingin."Ayos lang. Tara, kumain na tayo," yaya nito at tila walang nangyaring hinawakan siya sa kanang braso bago marahang hinila patungo sa direksyon ng mesa at dahil nauna ng maupo si Cri
Limang araw na ang nakakalipas mula nang huling pumunta ang kanyang tiya sa kanilang bahay ay halos ilang araw na rin siyang walang maayos na tulog dahil araw-araw niyang naaalala ang naging usapang ng mga ito tungkol sa pagsama ng kanilang pamilya sa kanyang tiya.Dumagdag pa sa isipin niya ang nakalipas niyang kaarawan na tila hindi na naalala ng kanyang mga magulang at maging ng mga kapatid niya. Dala ng maraming peoblema na dulot ng bagyo ay halos hindi na napipirmi sa bahay ang mga magulang niya.Madalas na umaalis ang mga ito para humanap ng mapagkukunan ng pera o pagkain dahil hindi na sapat ang natira mula sa dalang pagkain ng kanyang tiya. Maging ang malinis na tubig na iinumin ay paubos na rin at wala pa silang makuhaan ng libre.Kahit nagdadamdam dahil sa pagkalimot ng mga ito sa pinakamahalagang araw para sa kanya ay hindi siya nagtanim ng galit sa mga ito dahil naiintindihan niya ang sitwasyon nila. Isa pa maging ang pasko na sumapit at lumipas ay tila naging isang ordina
"P're bakit ang gloomy mo ngayon? May problema ka ba?" usisa ng kaibigan niyang si Steven isang tanghali habang nasa school cafeteria sila at kumakain ng tanghalian dahil katatapos lang ng kanilang practice sa drama club. Pero hindi iyon rumehistro sa kanyang pandinig dahil sa naglalakbay niyang isip.Halos isang linggo na ang nakalipas noong huli nilang pagbisita sa kanyang pinsan. At hindi niya maiwasang isipin kung ano ang magiging desisyon ng magulang nito tungkol sa sinabi ng kanyang mommy na sumama ang mga ito sa kanila.At sa loob ng mga araw na lumipas ay halos hindi siya makatulog ng maayos dahil sa pag-iisip at kung minsan ay hindi niya napapansing natutulala na siya. At namamalayan lang niya iyon kapag may tumatawag na sa pangalan niya. Gusto man niyang usisain ang kanyang mommy ay pinipigilan niya ang sarili dahil baka magtaka na ang kanyang mommy na halos araw-araw siya kung magtanong.Kung pwede lang sana ay nagpaiwan na siya sa bahay ng kanyang tita kaya lang hindi maaa
Nang marinig niya ang tanong ng mommy niya ay mabilos siyang umayos ng upo at muling naging seryoso."Wala naman po. Naisip ko lang kasi na baka kulang iyong dinala nating pagkain sa kanila. Isa pa sigurado akong wala silang naihanda noong pasko tapos sasapit pa ang bagong taon.""Hmm, balak ko sa sabado sana at mamili na lang tayo ulit bago tayo pumunta para kahit papaano ay may maihanda sila kahit huli na. Bakit? Sasama ka ba ulit?""Yes, mom. Sa tingin mo papayag kaya sila tita na sumama sa atin pabalik?""Hindi ko alam, Carl. Sana lang makapag-desisyon na sila kung ano ang mas mabuting gawin..."Matapos iyong sabihin ng mommy niya ay hindi na siya muling nagtanong kaya binalot nang katahimikan ang loob ng sasakyan hanggang sa makarating sila ng bahay.Nang bumababa siya at pumasok ng bahay ay nakasunod sa kanya ang kaibigan na sapo pa rin ang tagiliran at pumasok rin hanggang sa loob ng kanyang kwarto at para bang pag-aari nito iyon na basta na lang humilata sa ibabaw ng kama niya
Bago pa man tumunog ang alarm ng cellphone ni John Carl na isinet niya sa alas-sais ay dilat na dilat na siya. Pero sa halip na bumangon ay nanatili muna siyang nakahiga at nakatitig sa kisame ng kanyang kwarto.Kahit halos ilang araw na siyang hindi nakakatulog at nitong nakaraang gabi naman ay ni hindi siya nakatulog dahil sa nararamdamang pagkasabik sa muling pagkikita nila ng pinsang si Bea ay nauna pa siyang nagising sa alarm niya.Hindi niya mapigilang mahiling na sana ay sumama ang mga ito sa kanila hindi lang para sa sarili niyang kagustuhan na makasama ang babae kundi pati na rin para maging maayos ang kalagayan ng mga ito kahit papaano. Dahil nakakaawa ang kalagayan ng mga ito matapos na salantain ng bagyo ang lugar na tinitirhan ng mga ito na naging dahilan para masira ang kubo at ang tanim na inaasahan ng tito niya.Natigil lang ang pag-iisip niya nang marinig na tumunog na ang kanyang alarm at doon na rin niya napagpasyahang bumangon habang kinakapa ang cellphone sa ilali