Kabanata 30

I don't know for how exactly long we stayed there but he patiently waited for me to stop crying.

Tinatangay ng hangin ang ilang hibla ng buhok ko at paulit-ulit niya ring inaayos iyon sa tuwing hahalik sa pisngi ko. Madalas nga lang ay nahaharangan ng buhok ko ang labi niya.

“This fucking wind,” aniya, nawawalan ng pasensiya.

Hindi ko na napigilang mapatawa sa gitna ng pagdadrama ko. This short tempered man!

He looked at me with both worried face and knotted brows. Pinagmasdan ko ang mukha niya sa ilalim ng liwanag ng buwan.

“Hindi ka nilalamig?” aniya makaraan ang ilang sandali.

“You're hugging me,” I understated.

Pinalis niya ang mga naiwang luha sa pisngi ko. Tapos na rin akong umiyak. The comfort he's giving me almost contained all of it at pakiramdam ko'y wala na akong mailalabas pa. Wala na rin ang sama ng loob na ikin