Shiro
The side of her lips go up. She smirked devilishly. "I'm a mind reader.”
"Y-you got to be—" I was interrupted when I heard my mother's furious voice. I automatically looked at my back."What is she doing here, Shiro? I told you not to let anyone in!” she said in a very furious tone. Napatayo si Liam at tumabi sa akin. Mas lalo akong natakot nang maglakad ang ina kong papalapit sa pwesto namin. Using my peripheral vision, I saw Liam remained calm. Can't she feel the tension or is she just not really scared? My heart beats again and I felt my body getting cold. "It's my fault, Mrs. Taranza—""I'm not talking to you." She averted her eyes from me. "We will talk, Shiro,” she said and eyed at me. "I'll make some snacks for your visitor."I took a deep breath and sighed in relief when she stepped out of my room. Nakahinga ako nang maluwag ngunit hindi pa rin nawawala ang takot ko. I felt my knees getting weak.Hinarap ko si Liam na ngayon ay tila nagulat pa rin sa nangyari."Your mom was a bit scary yet mysterious... I can't read her mind. It's like there's a barrier, a strong barrier na naghaharang—" I cut her off, throwing her a glare."You know what? Stop this nonsense capabilities you were talking about. That's not true nor even exist!" I said; half shouted.Natahimik si Liam dahil doon. Mabilis at malalim ang aking paghinga dahil sa pinaghalong inis at takot mula kanina. Gusto kong mag-sorry. pero huwag muna ngayon, naiinis pa ako. Hindi ko naman gustong magalit.Nakita ko ang pasimpleng ngiti na kumawala sa kaniyang labi. Hindi ko ito pinansin at inayos na ang kwarto bago kami tuluyang lumabas. Naabutan ko sa kusina ang aking mga magulang.Si Mama ay naghahanda ng snacks at si Papa naman ay umiinom ng tubig. May pinag-uusapan sila ngunit sa sobrang lapit nila sa isa't-isa ay mistulang nagbubulungan na lang sila kaya hindi ko marinig."Ako rin, 'di ko marinig ang pinag-uusapan nila,” rinig kong sabi ni Liam. Kumunot ang noo ko. Binabasa niya ang isip ko? Pero paa—aist, nevermind na nga lang.When we reached the table, Liam sat in the vacant seat beside mine. "May kaibigan ka na pala, 'nak. Mabuti naman at mayroon ka ng kaibigan." Napangiti ako sa sinabi ng papa ko. Nabawasan ng kaunti ang takot ko. "Kumain ka lang, Hija. ‘Wag kang mahihiya."Liam smiled softly. "Thank you po sa pagkain."Nang balingan ko ang aking ina ay walang emosyon ang kaniyang mukha. Hindi ko tuloy mahinuha kung masaya ba siya na nagkaroon na ako ng kaibigan o baka galit pa rin siya. Katabi siya ni papa sa lamesa at nananatiling nasa plato ang kaniyang tingin.Muntik ko ng makalimutan. Mag-uusap pala kami mamaya. Biglang nanuyo ang lalamunan ko at gumapang ang takot sa buong katawam. I don't know why, but I feel so scared."How old are you, Hija?" tanong ni papa. "I'm seventeen years old. Just call me Liam, Mr. Taranza. " Nagpatuloy ako sa pagkain. Sinulyapan ko ulit si Mama ngunit nakatuon pa rin ang mga mata niya sa kaniyang kinakain. I averted my eyes from my father and Liam, who were comfortably chatting.I shook my head to get rid of all my thoughts. Ako lang yata ang nag-iisip ng hindi maganda ngayon. "Same lang pala kayo ng anak kong si Shiro." Bumaling sa akin si papa. "Anak, kamusta ka naman dito habang wala kami?" I gulped. "I'm fine papa. I read a lot of books while waiting for both of you and... Liam is here. Kaya hindi ako nabagot." He slowly nodded his head. "Anyways…” Napabaling ako kay Liam. "Mr. and Mrs. Taranza—" my mother cut her off."Just call us Tito and Tita... you're our daughter's friend after all." Banayad lang ang pagbigkas ni mama. Hindi mababakasan ng galit pero nakapagparamdam naman sa akin ng takot.Medyo nagulat ako sa sinabi ni Mama. Hindi ko akalain na papayag siyang tawagin ni Liam na tita. Siguro nga talaga ay nag-o-overthink lang ako kanina. Hindi naman talaga galit si mama. Pero kanina kasi…Ngumiti si Liam. "Tito and Tita, bilang parte ng Supreme Student Government ng academy, require ang lahat ng bata na pumasok sa school and no one is exempted." My eyes widened as I looked at her with a confused and inquiring stare. Napabaling ako kay mama ng maramdaman ang mga titig niya sa akin. She raised her eyebrow at me, waiting for answers."Ahh hmmm..." I tried to utter some words. "Kung hindi po makapapasok si Shiro ay baka puntahan—"Lumipat ang tingin ni mama kay Liam. "Sino ang nagsabi na hindi ko siya papapasukin?" Mas lalong nanlaki ang mata ko dahil sa sinabi ng aking ina. Does she mean na mag-aaral ako sa school? "I know the rules here..."Pumalakpak si Liam. "Great! Dont worry, Tito and Tita kung sakali man na may mang-bully kay shiro ay ako ha ang bahala, I'm the SSG Vice President after all. " pagmamayabang nito. My father chuckled. "So... you will gonna use your power?""Yes, Tito, sometimes using your power once in a lifetime wasn't bad at all. Para saan pa ang posisyon na mayro’n ako kung hindi ko gagamitin sa oras ng pangangailangan?"I can see that my father was really amazed with her. His eyes were twinkling and full of amazement... that I never saw every time he looked at me. Hindi naglaon ay napagpasiyahan na ni Liam na umuwi sa kanila, tumulong ako sa pagligpit ng kinainan namin. Tahimik pa rin si Mama at si Papa naman ay nasa sala habang nagbabasa ng diyaryo. Ilang beses kong sinubukan na magsalita at kumpirmahin kung tama ba ang narinig ko kanina na papayagan niya ako ngunit dama ko pa rin ang kaba sa aking dibdib."Mama, papasok na po ako sa kwarto—""Mag-uusap pa tayo." Napayuko ako. Tinuro niya ang silya at inutos na maupo ako roon, na agad ko namang ginawa. Umupo rin siya sa harapan ko. Mula sa sala ay pumasok ang aking ama sa kusina at tumabi kay mama. Medyo gumaan ang pakiramdam ko nang bahagya dahil nandito si papa ngayon, kung sakali man na magalit si mama ay nasisigurado ko na mapapakalma niya si mama."Ayaw ko na pumasok ka sa school," diretsong saad niya.Tumango ako at napalunok na lang. "Okay lang po—""'Di pa ako tapos…" bumuntonghininga siya at napasintido. “Ayaw ko na pumasok ka, pero wala akong magagawa kung ito ang batas dito. Nakausap ko ang head, provided nila lahat ng mga kailangan mo. Ang gagawin mo na lang ay ang mag-aral nang mabuti at makapasok sa top 10 ngayon sa unang semester. Kapag hindi ka nakapasok ay kailangan natin magbayad sa susunod na semester.”Tumango ako. I wanted to giggled but It is too early to celebrate. I bit my bottom lip to prevent myself from smiling. Bigla naman nagsalita si papa. "Alam kong kaya mo, anak. ‘Wag kang ma-pressure. May tiwala kami sa iyo.”Nag-angat ako ng tingin. Nagsimulang mamasa ang mga mata ko habang nakatingin sa mga magulang ko. "T-thank you po..." Umalis ako sa kinauupuan ko at lumapit sa kanila upang mayakap sila. Hindi ko alam kung ano ang dahilan ng mga luha ko. Dahil ba sa makapapasok na ako sa school o dahil sa sinabi ni papa na may tiwala siya sa akin? Hindi ko na alam. My heart feels like going to burst because of overflowing happiness. I looked at them and wipe my one tears. "Pangako, gagalingan ko po. Makapapasok ako sa top 10.”***
Kinabukasan ay nagpunta ulit sa bahay si Liam. This time, nagpaalam siya na isama ako sa labas. Ang akala ko nga ay hindi ako papayagan ng magulang ko, pero nagulat ako nang walang kurap-kurap na pumayag sila. Hindi pa rin naman nagbago ang pakikitungo ni Mama— tahimik siya at walang kibo. Si Papa naman ang ganadong-ganado na pumayag sa pagsama ko kay Liam. Suot ang sweater ko ay sabay kaming lumabas sa bahay ni Liam. Parehas pa kaming naka-beani, itim ang kaniya at pula sa akin, angat na angat ang kulay dahil sa kaputian ko habang ang aking buhok ay nakaladlad. Puti rin ang kulay ng aking sweater at kayumanggi ang pang-ibabang pants. Napapatigil pa ang mga tao at napapatingin sa akin habang naglalakad kami. Dahil sa nahihiya ako ay nanatiling nasa baba nakatitig ang mga mata ko. Sa ilang linggo mula ng makarating kami dito ay hindi ako lumalabas, kaya siguro gayon na lang ang pagtataka nang makita ako. Hindi ko alam kung ano ang nasa isip nila, baka mamaya ay kinukutya na nila ako.I held Liam's hands as tightly as I could. I lifted my gaze to her when she squeezed my hand and I caught her smiling at me, telling me not to be nervous. I smiled back and nodded my head."Nandito na tayo.” Napaangat ako ng tingin sa hinintuan naming store ni Liam. “Bookstore?” pagbasa ko sa nakasulat "A-anong ginagawa natin dito?" tanong ko kay Liam.Instead of answering my question, she dragged me inside the store. I was amazed when I saw a lot of books and high bookshelves. Maayos ang pagkakalagay at nakasalansan nang mabuti. Hinawakan ko pa ang kalapit na shelf at dinama ang bawat libro na madampian ng aking balat.My lips parted in awe. Napakabango. Ang daming libro—as in sobrang dami! This is my dream: a house full of books!“Tulo mo lumalaway,” napabaling ako sa boses lalaki na tila nang-aasar. "Hi, bago ka?" Biglang tanong nito.Hindi ko alam ang sasabihin ko. Natuod ako habang nakatingin sa maganda niyang ngiti at malinis na itsura niya. Hindi naman ito ang unang beses na makakita ako ng lalaki na kasing edad ko, pero iba ang dating niya. Plantsado ang tela ng kaniyang damit, maayos ang buhok kahit mabuhaghag at bagsak, at higit sa lahat ay mukha siyang masiyahin dahil sa kaniyang makinang na kulay kapeng mata.Ang linis niya, ang ayos, ang bango. Nakaka-turn on."Nariyan ka pala, President!" Napalingon kami kay Liam. “Oh, nagkita na pala kayo ni Shiro? S'ya ‘yong kinukwento ko sa'yo kahapon, ’yong bagong lipat dito.”Dahan-dahan na tumango ang lalaki at tinignan ako mula ulo hanggang paa. Napatuwid ako ng tayo, nahiya ako bigla sa ayos ko. Dalawang beses na lumakas ang tibok ng puso ko dahil sa hiya at kaba. Paano kung hindi niya rin magustuhan ang itsura ko?"Hi, again. I'm Tres, the SSG president of Blue Stone Academy. Nice to meet you, Shiro.” Naglahad siya ng kamay sa akin at ngumiti.Tinitigan ko ang kaniyng kamay at nagdedebate ang isip ko kung tatanggapin ko ba o hindi. Sa huli, dahan-dahan kong inabot ang kaniyang kamay at nakipagkamay rin."I'm… I’m Shiro," pagpapakilala ko ng aking sarili at nang mag-angat ako ng tingin ay nakita ko ang pagkunot ng noo niya."What's your ability?" I frowned because of his question. That ability again. I couldn’t help it but to roll my eyes. "Hindi mo alam?"Umiling ako. "Wala akong ganon... ano bang sinasabi mo?""You're so mysterious. I can't... I can't see your past. All I can see is a white wall and—" Agad ko binawi ang kamay ko dahil sa takot. Tumabi sa kaniya si Liam. "I can't read what's on your mind, either. Kahapon naman nababasa ko pa," saad niya na mas lalong nakapagpagulo sa akin.Hindi pa pala siya tapos sa biro niya. Pati ang lalaking ito ay dinamay niya pa."Tigilan n'yo nga ako. Hindi ako nagbibiro," sabi ko."We're not joking, Shiro. Totoong may abilidad kami na gano'n. I can read minds while Tres can see the past," sabi ni Liam na nakaragdag sa kaguluhan ng isip ko "You're one of a kind, Shiro," saad ni Tres."Shiro..." he uttered. "White in Japanese. Shiro, as white as milk. So beautiful yet mysterious, you caught my attention from the moment I laid my eyes on you.”Shiro"Shiro!"Dinig ko ang bawat pagtawag nila sa pangalan ko ngunit hindi ako nag-abalang lumingon. Mga baliw! Anong akala nila sa akin? Uto-uto? Mukha lang akong inosente at walang alam, pero hindi ako mangmang!I gritted my teeth while running away from them. They were all insane!Those abilities they have were talking about was pure lies—at hindi makatotohanan. Walang tao na nakababasa ng isip! Walang tao na nakakikita ng nakaraan! Walang ganoon sa mundong ito. Balak ba nilang higitan ang Diyos?Nagkamali ako na isipin na maayos ang mga nakatira rito, ang mga tao pala dito ay mga baliw! Akala ko ako lang ang hindi normal dito, pero iba sila."Shiro, sandali! Let us explain.” Naramdaman ko ang paghatak sa braso ko dahilan upang mapatigil ako. "Shiro, maniwala ka—"Iwinaksi ko ang kamay niya dahil sa inis. Bumalatay ang sakit sa mga
ShiroThe loud sound of crickets in the middle of the night while rain is falling from the clouds, cold weather equals a cup of hot chocolate made by my mother is one of the best memories I have from my previous room and house. We have an old cassette and my mother always uses it every morning with her favorite songs.The sounds of raindrops are like a lullaby in my ears that can make me fall asleep in an instant, with a thick blanket covering my body and listening to my mother’s favorite music. I am always left in awe when I see water droplets on my windows. However, this place is different. I didn’t experience rain, but the weather was always cold. Even if it’s sunny, the weather doesn’t change. It is colder at night. Maybe, in this kind of place, it is possible to rain snow.I get my favorite books and also a ton of clothes that can be used inside the
Shiro"Help..." I uttered I'm not sure if my conclusions are right, but this is the only reason I know. "I think he was poisoned... help him before he died!" I shouted.Nagka-gulo sa loob ng bus dahil sa sinabi ko. Hindi ko na rin alam ang gagawin ko, bigat na bigat na ako sa kaniya at hindi na rin ako komportable sa position namin ngayon. Kung saan-saan na din napupunta ang walang buhay niyang kamay na mas lalong nagpapailang sa akin. Mukhang hindi na niya alam ang ginagawa niya.Sigurado ako na kapag hindi siya naagapan, maya-maya lamang ay mamamatay na siya. Depende sa lason na nakain niya.Isang marahas na paghatak ang dahilan kung bakit kumawala ang lalaki sa pagkaka dagan sa akin. Bumungad sa akin ang nag-aalalang mukha ni uno habang naka tingin sa akin, kapagkuwan ay nilinggon niya ang lalaki at dahan-dahan na inihiga sa
ShiroKinuha si Marga at hindi na pinatuloy pa sa academy. Hindi ko alam ang gagawin sa kaniya matapos nito at hindi rin sinabi sa akin ni Prof. Wyatt, pero sinugurado niya sa amin na magiging maayos si marga. Naka-hinga ako ng maluwag dahil doon. Nakakaawa nga lang ang kalagayan niya ng kinuha ng otoridad, nagmamakaawa at umiiyak. Hindi ko man gustong kunin siya pero kailangan niyang pagdusahan ang ginawa niya.Buhay ang kinuha niya kaya kailangan niyang pagyaraysn ito, pero… sapat ba itong kabayaran?After the incident, all of us became silent and no one dared to talk about what happened. Tres and Liam were silent and in deep thoughts while Leora fell asleep in Uno's arms. Sobrang dinibdib niya ang pagkawala ng buhay.Leora has a pure heart, I guess.Bahagya akong pumaling sa likuran upang makita si leora ngunit hindi ko inaasahan ang sumalubong sa akin. Nakatulala si uno sa
ShiroHindi pa sumisikat ang araw ngunit mulat na ang aking mata dahil sa ingay na naririnig ko na nagmumula sa kusina. For Pete's sake, isang pader lang ang pagitan ng kusina at kwarto. Hindi naman pangit ang boses niya. She actually owns an angelic voice, but damn, she's so clumsy. Ilang ulit na ba niya nabagsak ang pitchel, kawali at sandok na stainless? Those sounds echoed throughout the whole room. I felt like my eardrums were going to break sooner or later.Mariin akong pumikit at saka tumayo sa kama. Inayos ko muna ang higaan ko saka lumabas sa kwarto na may dalang tuwalya at hygiene kit. Maliligo muna ako and since Leora woke up early, I assume that she had already taken a shower. When I stepped out of the room, her bright smile was the first thing I saw. "Hey, good morning Shiro! Nagluto ako ng fries. " Sinakop niya ang takas na buhok at isinabit sa tainga. "Let
ShiroIlang beses kong binukas sara ang aking mga mata upang makumpirma talaga na naka balik na ako, baka isa nanaman itong ilusyon sa pagsusulit. Hindi pa rin ako maga moved-on sa pagsusulit kahapon, especially the scene in the room with Uno. I slapped my cheeks. Ramdam ko ang panlalamig ng aking katawan pati na ang mga pawis na nansisibagsakan mula sa aking noo. Bakit may ganong pagsusulit? Parte ba talaga iyon at pati ang inosenteng tao ay nababoy sa aking isipan— hindi naman iyon pambababoy iyon, pero bakit kasi nandoon si Uno! I gasped. Hindi naman siguro, baka talagang ginamit lang si Uno at naging parte lang siya ng pag susulit. I creased my forehead as I lifted my gaze when the door slowly opened. Napapikit ako dahil sa liwanag na bumungad sa akin. Ngunit hindi nag tagal ay nasanay rin ako. "You can leave now. Thank you."
Shiro"Faster! Walang pa bagal-bagal! "Walang magpapahinga at lalong walang hihinto sa paghakbang ng mga paa. " Even though it was an open field, Prof. Wyatt's voice thundered throughout the whole place. "Another lap!" he yelled. I felt my feet getting numb as I continued moving. Hinihingal at naka-awang ang aking labi upang maka-kuha ng hangin. Kakaumpisa pa lang ng klase ngunit ito agad ang bumungad sa aming lahat. Kaya pala ang iba kong classmate ay dismayadong dismayado ng makitang pumasok si Prof. dahil alam nila na ito ang ipagagawin niya. Bahagya kong tinaas ang pants na nalalaglag na dahil sa aking pagtakbo. I think I can no longer make it. Ubos na ubos ang energy ko! This... is the reason I'm losing weight!Unti-unti akong humina sa pagtakbo at handa ng mamahinga ngunit biglang sumigaw ulit si Prof. Na ikinagukat ko."50 push ups for those who can't make 20 laps!"
Shiro"Leora..." I uttered. I closed my eyes and opened them again, wondering if I was dreaming or hallucinating. Leora is really awake?! "You're awake!" I said, happily. She giggled and took the apron off. "I'm awake!" Pag-uulit niya. "Na miss ko ang french fries— nakaka pagod pala matulog." I was shocked when I woke up and found Leora in the kitchen. She was finally awake, thank God.Agad ako lumapit sa kaniya at pinag-aralan ang buong katawan.Halos isang linggo na nakaratay sa kama si leora at medyo nangayayat siya. Siguro kailangan ko ng gawin ang mga tinuro ng luto sa akin ni Uno— and Nero. Isang beses rin ako naturuan ni Nero noong unang pagkikita namin sa silid nila.Great, I should make delicious meals for Leora and for her fast recovery. "How was the fear test? Bakit raw inabot ka ng ganon ka tagal?" I ask worriedly.Naglikot ang kaniyang mga mata na n