Bago pa nila ako mahuli na nakikinig sa pinag-uusapan nila ay mabilis na akong umalis sa tabi ng pintuan. Lumabas na ako ng palasyo at sa labas ko na lang napagpasyahan na hintayin si Dean.
Habang hinihintay ko silang matapos ay nag-isip isip ako. Pupunta ba ako sa East District? At papayag naman kaya si Dean eh rinig na rinig ko kanina ang matindi niyang hindi pagsang-ayon.
But we need more forces. Hindi lang isang Distrito ang sasalakay dito kundi dalawa na parehong malalakas ayon na rin sa mga naririnig ko sa kanila.
Aminin ko man o hindi ay hindi sapat itong pagsasanay na ginagawa ng lahat.
In the battle, skilled and knowledge is important and so the numbers of the soldiers too. Dehado kami dahil ang dalawang yun ay gipit kami na siyang meron ang mga kalaban namin. We need more allies and Dean knows that more than anything else.
Hindi nagtagal ang paghihintay ko dahil wala pang limang minuto ay lumabas na sila.
Kinawayan ko si Dean
"Damn baby, open your legs wider," Dean moaned as he goes deeper inside of me. "Oh. Dean!.. Ahh." Ever since we started, the only thing that I'm able to say is his name as he thrust inside me continuously. His rhythm now is different from before. It was slow yet hard that I can't stop myself from moaning and screaming. He's really too big for me to handle but Dean always assuring me that I'm gonna able to take all of him. "Damnit Lauren. Your so f*cking tight for me," Dean cursed as he continue to move on top of me. I closed my eyes tightly, cling to his shoulders as I feel the sensation of what he's doing to me. The pleasure is blinding. My mouth was in O as I felt my incoming explode. Dean captured my hands and pinned them on top of my head. He lift up a bit as he watch me loosing myself with his every move. I screamed when I felt him gets bigger as he thrust faster. "Dean! Shit!" I exclaimed whe
"Dad... W-Why did you slap me?" garalgal ang boses na tanong ko sa kanya. I was happy and excited to see him pero ito ang pambungad niya? Wala naman akong galit na nararamdaman kundi labis na kalituhan at pagtataka kung bakit niya iyon nagawa. Hinarap niya ako sa nagngingitngit na ngipin. Kahit sa mga oras na ito ay hindi ko pa rin maiwasan ang hindi mamangha. Sa nakikita ko ngayon na itsura niya, wala man lang isang bakas na nagkasakit siya. "Magtapat ka nga sa akin Lauren, noong sinabi mong babalik ka sa apartment na tinirhan mo noon, doon ba talaga ang punta mo? Misyon ba talaga bilang sundalo ang ginawa mo o ibang misyon yung sinasabi mo noon?" tanong niya sa galit na galit na tono. Napipilan ako. Bakit niya tinatanong ang mga bagay na iyon ngayon eh tapos na? "Misyon po talaga sa army—" "Magkakaila ka pa?" putol ni Dad sa mga sinasabi ko. Nakapinta sa istrikto niyang mukha ang galit niya. Hindi ko talaga si
Pagbaba namin ng barko ay bumungad sa amin ang napakaraming kumpol ng mga tao dito sa pantalan at sa bayan na tinigilan namin. Maggagabi na pero madami pa ring mga tao ang nasa labas. Ang iba ay tulad naming kabababa ng barko habang ang iba naman ay pasakay at bibyahe pa lang. Madami rin ang mg nagtitinda sa gilid gilid, pagkain, pasalubong at iba pa. "Dito na tayo magpalipas ng gabi sa bayan. Agahan na lang natin bukas ang pag-alis para mas maaga tayong makakarating doon," ani Caleb na siyang nauunang naglalakad. Base sa mga kilos niyang walang pag-aalangan ay mukhang kabisado niya ang mga pasikut-sikot sa lugar na ito. Kumuha siya ng murang kwarto na tutuluyan namin tutal ay magpapalipas lang naman kami ng gabi dito. Matapos naming makuha ang susi ng tutuluyan namin ay ang agad naming ginawa ni Caleb ay linabhan namin ang aming ilang mga damit na nagamit namin doon sa barko. Pagkatapos naming mag-ayos ay saka kami lumabas upang humanap ng lu
Ang mga mata ng lalaki ay dumako sa akin. "Sino ka—" Bago ko pa matanong kung ano ang pangalan nito ay hinablot ni Caleb ang kamay ko at walang paalam na kinaladkad ako palabas ng kainan. "Ano ba Caleb! Hindi man lang tayo nakapagpasalamat sa kanila!" wika ko pero wala siyang pinapakinggan. Nang nasa labas na kami ay hinila niya ako sa madilim na eskinita at doon ako pinagalitan. "I didn't like what you did there! Paano kung sinaktan ka nila?!" galit niyang sigaw sabay suntok sa pader. "I know what I'm doing Caleb! Isa pa, paano kung nalaman nila na isa kang lobo? Eh di napahamak ka?" sagot ko naman. "I can take care of myself Lauren! I can protect you! Paano kung ginalaw ka ng mga iyon? May mukha pa ba akong ihaharap kay Dean pag nangyari iyon?" "Eh wala namang nangyaring masama sa akin ah," wika ko upang pakalmahin siya. "That's not the case here! Kasama mo ako Lauren. Alam mo ba ang dahilan kung bakit m
Nasa mundo pa ba ako ng mga tao? Bakit parang lahat ng mga naririnig at nasasaksihan ko ay puno ng mga mahika at hindi makatao? At ang tulay, how in the earth did it appear out of nowhere? The design and details of the bridge is the same as the Mordul's, old yet strong and sturdy. Sobrang kapal at lapad din nito na pwedeng daanan ng sampong tao na magkakatabi. Sa kakaisip ko at dami ng mga katanungan ay hindi ko napansin na tumigil na pala si Caleb sa paglalakad kaya nauntog ako sa likod niya. Tumingin ako sa aming harapan at doon ko napansin ang isang malaking lalaki na walang suot na damit at nakayapak lang din na naglalakad palapit sa amin. Ang kapansin-pansin pa dito ay ang mahaba at sobrang lambot nitong buhok na sumasayaw sa bawat hampas ng hangin. Kulay puti na ang mga buhok nito dahil sa kabila ng tikas ng katawan nito ay mahahalata ng matanda na ito. Malawak ang pagkakangiti niya sa amin habang nilalapitan kami. Para siyang nilalang n
Malayo pa kami sa pintuan ni Caleb pero agad na kaming sinalubong ng mga kasambahay na nakauniporme, pati mga damit nila na pangkatulong ay sobrang elegante rin.Apat silang sumalubong sa amin at halos hindi sila magkandaugaga kung paano kami aasikasuhin."Magandang araw po sa inyo," sabay-sabay nilang wika habang nakapalibot sa amin.Merong kumuha ng duffle bag na nakasukbit sa mga balikat namin, meron ding kumuha sa hawak kong paper bag samantalang ang isa naman ay pinatungan ako ng malaking tuwalya."Naku miss, baka malamigan kayo niyan. Bakit ganyan lang po ang suot niyo?" wika ng pinakamatanda sa kanila.Nagkamot lang ako ng batok. Ganito ba sila dito? Masyadong maalaga sa mga bisita nila?"Pasok po kayo sa loob. Nakahanda na po ang kwartong gagamitin ninyo. Maligo at magpahinga po muna kayo, gigisingin na lang po namin kayo kapag handa na ang hapunan," anila na nauunang maglakad sa amin.Namamangha kong inilibot ang aking mga ma
Nakatingin ako ngayon sa kulay itim na silk dress na nasa ibabaw ng kama.Ibinigay kanina ito ng isa sa mga katulong at sinabing ito raw ang susuotin ko para sa hapunan. Katatapos ko lang maligo and I still have 3O minutes to prepare before the dinner.Sa tingin ko ay sobrang garbo ng magiging hapunan na ito na kailangan pang magsuot ng ganitong damit.Hindi naman ito masyadong magarbo. Simple lang itong tingnan pero sobrang elegante pa rin ang pagkakatabas nito.Kinuha ko na ito at sinuot na. Ayon sa katulong na nagdala sa akin ng damit ay nakauwi na raw ang mga Vaughan. At isa pa sa mga kabilin bilinan niya ay bawal daw ang malate sa hapunan dahil isa raw iyon sa pinakamahigpit na batas dito sa kastilyo. Kaya kahit na madami pa akong oras ay natataranta pa rin ang mga galaw.Never pa akong nalate buong buhay ko. Kung merong mga okasyon ay ako lagi ang unang darating sa event. I'd rather wait than being late. Mas nakakahiya iyong nandun na silang
Tensyonado ako habang mag-isang nakaupo sa napakagandang hapagkainan. Punong-puno ito ng mga iba't-ibang mga klase ng masasarap na mga pagkain na kulang na lang ay kumislap ang mga ito sa ganda ng mga pagkakaplating.Sa gilid naman ay ang mga tagapagsilbi na diretsong nakatayo at handang mag-asikaso sa mga kakain. Liban sa mga sumalubong sa amin kanina na mga katulong na masayahin, ang mga ito ay wala man lang bahid ng ngiti sa kanilang mga mukha at diretso ang tingin sa hangin na siyang lalong nakadagdag sa tensyon na nararamdaman ko.Huminga ako ng malalim dahil parang kinakapos ng hangin ang dibdib ko.Bakit ang tagal namang magbihis ni Caleb? I looked at the time. There's still five minutes before the assigned time of the dinner.I put my phone in silent mode. Sinabihan ko na kanina si Dean na huwag muna siyang tumawag o magtext dahil kakain na kami pero mas mabuti na yung mas sigurado dahil kahit sabihan ko pa siya ay wala rin siyang pinakikinggan mi