Chapter twenty-two

Namilog pa ang aking mga mata nang maramdaman ko pa ang malabot niyang pwet sa mismong mukha ko pa talaga!

At maging si kurimaw ay hindi rin nagawang makapagsalita. Marahil sa gulat niya rin sa mga nangyari sa amin. Bakit naman kasi sa pwet pa? Hindi man lang sa likod niya.

"Waaaaaaaaahhh!" At mabilis akong tumakbo pabalik kay Vienna dahil sa kahihiyan na inabot ko. Bakit naman kasi sa pwet niya pa tumama ang mukha ko! Ang dami pa naman tao roon! Lahat ng friends niya ay nakita ang nangyari sa akin! As in lahat sila.

Kulang na lang talaga ay lumubog ako sa kinatatayuan ko kanina! Pwede lang sana na lamonin rin ako ng lupa ay baka nagpalamon na lang ako. Bakit ba sa tuwing magkikita kami ng kurimaw na ito ay palaging riot. At kamalasan na lang!

Inis na inis ako habang naglalakad upang magsumbong kay Vienna sa kalapastangan ni kurimaw sa akin.

"Oh, bakit galit na galit ka dyan? Pati yang mukha mo ay pulang-pula rin? May nangyari ba sa'yo?" kaagad niyang usisa sa akin.

"W-wala! Meron, w