CHAPTER 29

Hindi malaman ni Kitana kung saan ibabaling ang kanyang mga mata maiwasan lamang ang malagkit na tingin ng pesteng si Luis na kanina pang hindi maalis-alis ang matamis na ngiti sa mga labi.

“What?”

Hindi na naka tiis na tanong ni Kitana sa binata, mas lalo lamang namang lumaki ang ngiti nito saka sunod-sunod na umiling.

Isang katakot takot na irap pa ang ibinigay dito ni Kitana bago muling nag salita.

“I just said I ‘might’ like you too, I am not sure about it so don’t smile like that, you are acting like a teen-ager and it irks me.”

Inis na sabi ni Kitana saka padabog na tumayo mula sa pagkaka salampak sa sofa.

“Saan ka pupunta?”

Mabilis na tanong ni Luis kay Kitana.

“Kahit saan basta malayo sa iyo.”

Walang ganang sagot ni Kitana saka agad na itong tinalikuran, at kahit hindi niya man ito tingnan ay alam niyang naka ngiti pa rin ito, at sa hindi rin malamang dahilan ay wala sa sariling napa ngiti na rin si Kitana.

Kilig?

If that is the right word to describe how she’s feeling right