Chirping sounds, soft breeze, and sun rays from the windows woke me up. It's Monday and back to work again after weekends. Mukhang male-late na naman ako sa work dahil 7:30am na! My goodness kailan ba ako magiging early bird? Sermon na naman kay boss nito.
Nagmadali na ako kumilos para mag-asikaso. I do my morning routine and take a shower for 10 mins. Amazing right? That's my talent. After fixing myself ay bumaba na ako para mag-almusal at as usual bubungangaan na naman ako.
"Ayan magaling late na naman! Sana kada late mo ay bawas sa sahod mo ano? Para madala ka"
Every morning ganyan siya sa 'kin kapag nale-late ako ng gising. Kaya nasanay na lang ako at di siya pinapansin. She's always energetic na parang laging full charge at hindi nalo-lowbat. Ako ang napapagod sa kanya kapag kasama ko siya sa totoo lang.
She cooked fried rice, hotdogs, and eggs for our breakfast. I don't know how to cook kaya siya ang nagluluto rito sa bahay. At isa pa, hindi ko naman hahayaan ang sarili ko na maki-live-in sa hindi marunong magluto. Ano na lang mangyayari sa 'kin diba? Like for sure, we will eat at fast-food restaurants always or maybe we will buy a stock of hotdog, ham, egg, noodles, and can foods. Nai-imagine ko pa lang ang unhealthy na.
Habang kumakain ako ay nonstop pa rin siya sa pagdada n'ya. Hanggang sa naging seryoso siya sa huling sinabi n'ya.
"Nabalitaan mo na ba na tatlong araw nang nawawala si Dina? Yung classmate mo noong 4th year high school. Ang ganda no'n diba? Kaso low IQ lang"
"Grabe maka low IQ ha? Matalino ka?" pambabara ko sa kanya.
"Duh, oo naman no! Ikaw lang naman sa angkan natin ang hindi." Binato ko sya ng tinidor pagkasabi niya no'n. Salutatorian kaya ako. Pero naka-recover din naman siya agad sa pagbato ko kaya naging seryoso uli siya.
"Huwag ka nga mambato! Baka mamaya ikaw na susunod na mawala!" biro nya.
Inirapan ko na lang siya dahil wala na akong oras para makipagchikahan sa kanya dahil late na talaga ako. Mananalangin na ako na sana late rin si boss.
Dali-dali akong lumabas ng bahay at nagpaalam kay Ginger. Wala siyang trabaho kaya nagii-stay lang siya sa bahay namin. Yung bahay na 'yon is binili nila tita para sa kanya kasi nga isa siyang huwarang anak na gustong lumayo sa magulang para ma-experience kung paano mamuhay mag-isa na WALANG TRABAHO! Medyo baliktad utak nitong pinsan ko.
Pagdating ko sa office ay nag-iisip na ako ng dahilan na pwede kong sabihin. What if sabihin ko na namilipit ako sa sakit ng tyan kaya di ako agad nakabangon? At least may consideration 'yon kase sumakit ang tyan ko. Alangan namang makatayo ako na masak---
"AUTUMN YOU ARE LATE AGAIN! ANO NA NAMAN ANG REASON MO HA?!"
Ito na nga ba sinasabi ko eh, hindi dininig ang panalangin ko. Wrong timing pa kasi parang beast mode agad si sir. Wala na akong nagawa kaya niyuko ko na lang ang ulo ko at nag-sorry. Hindi ko na tinuloy ang rason ko dahil baka mas lalo lang magwala 'tong taong 'to.
"FINISH ALL YOUR PAPERWORK TODAY! THAT'S YOUR PUNISHMENT, UNDERSTAND?" he shouted angrily.
Napatango na lang ako sa sinabi n'ya. Ano pa nga ba ang magagawa ko? E kahit naman na hindi ako ma-late, e isang katerba ng mga papel ang nasa table ko para i-proofread.
Overtime na nga ako lagi e. Kung bakit ba naman kase sa 'kin lang pinapagawa yung mga naiwang gawain ni Jeniffer na nag-resign last week. Parang ako lang ang nagtatrabaho rito. Mag-resign na lang din kaya ako? Hindi nga pala pwede dahil hindi na ako sinusustentuhan nila mommy.
Dumeretso na ako sa table ko at napa-wow ako. Daming papel at folders. Grabe naman si Sir Rogue parang may galit sa 'kin. Akala mo di n'ya ako naging estudyante dati noong 2nd yr. college. Terror na noon pa man, hanggang ngayon terror pa rin! Sayang ang kapogian ni sir sa totoo lang.
I sighed after seeing these papers and folders. I have no choice kundi gawin na lang ang lahat ng 'to.
Padabog kong kinuha ang mga folders at chineck ko muna ang loob no'n. Naging busy ako dahil sa sobrang daming ie-edit. Ang sakit na ng daliri ko kata-type. Samantala mga ka-officemates ko ayan tamang kwentuhan lang, sagap-sagap lang ng chismis at syempre ako para hindi outdated e nakiki-eavesdrop na lang.
Hanggang sa napunta ang usapan nila sa kaklase ko. Si Dina Wei. So totoo nga na nawawala na siya three days na?
"Ang ganda pa naman nung babaeng 'yon. Baka ano na ang nangyari do'n," rinig ko sa pag-uusap nila.
Dina is my former classmate way back in my 4th yr. High School at maganda talaga ang babaeng 'yon. She looks like a model for her height and skin kaso gaya nga ng sabi ni Ginger kanina, medyo mahina siya sa klase. Napunta lang naman 'yon ng section 1 dahil anak siya ng teacher sa school.
"Sabi nila e anak daw 'yon ng isang teacher sa kilalang school sa Lillesville. Kaso bulakbol daw tapos walang utak. Sayang nga raw ang ganda eh." Grabe naman 'tong mga 'to makahusga. May utak naman 'yon si Dina kasi naging close ko rin naman 'yon dati pero slow lang talaga 'yon ano.
Gusto ko sana sila i-interrupt sa pagchichismis nila kaso napatingin ako sa folders at papers na nasa harap ko. Okay, wala akong oras para makipagchikahan sa kanila. Kung gusto ko makauwi nang medyo maaga e kailangan ko nang tapusin lahat 'to.
.
.
.
.
.
It's 8:30pm and I was left alone here in the office. Iniwan na ako ni Sir Rogue dahil kailangan n'ya na raw umuwi at tutal malapit naman na raw ako matapos kaya di na n'ya ako hihintayin. Last paper na lang at matatapos na ako. Gustong-gusto ko na umuwi dahil nanlalabo na ang mata ko at sobrang nangangawit na ang likod ko. More than 8 hrs. na kasi akong nakaupo at puro type rito sa table ko. Takot din ako kapag mag-isa kaya minadali ko na talaga matapos 'to.
9 pm na ako natapos at lumabas ng office. I waved goodbye to the guard on duty and told me to get home safely. Pagkababa ko ng jeep sa kanto ay nagsimula na ako maglakad nang mabilis dito sa street namin dahil madilim na at tanging street lights na lang ang nagsisilbing liwanag. I hate this when I'm going home kasi mag-isa lang ako naglalakad tapos anong oras na.
Kinalma ko ang sarili ko habang naglalakad papuntang bahay.
When I am almost near at my house, nadaanan ko ang isang abandunadong bahay and I felt something strange. Biglang tumaas ang mga balahibo ko na parang may nakakatakot na bagay sa bahay na 'yon.
Nagmadali na akong maglakad pero bago ko malampasan ang bahay na 'yon ay nakarinig ako ng sigaw na humihingi ng tulong. And it was from the abandoned house! Teka… iyon ba ang dahilan ng nararamdaman ko kanina? Something is wrong with that house and then now there's a voice of a girl screaming for help.
“Heeeeeeelp! Pleaaaaaaaase!”
Hindi ko alam ang gagawin ko. Kung papasok ba ako sa bahay na 'yon para i-make sure na may nanghihingi ng tulong? O uuwi na lang ako. The scream stopped and I have a terrible feeling about this. Kaya napatakbo na lang ako papunta sa loob ng bahay na 'yon para tingnan kung anong nangyari.
I entered the house and it was dark. My knees start to tremble dahil sa takot. Bakit ba kasi ako pumasok pa rito, baka mamaya hindi naman dito galing 'yong sigaw o kaya nagkamali lang ako nang narinig tapos multo pala 'yon.
In-on ko na lang ang flashlight sa phone ko para magkaroon ng liwanag. Hindi naman masyado malaki ang bahay. Pagkapasok ko ng bahay ay sala agad ang bungad, tapos kitchen then may ilang doors na siguro ay para sa kwarto o kaya C.R. May pintuan sa likod ng bahay pero mukhang sira na. Sino kaya ang tumira dito dati at hindi tinirhan uli? Medyo maganda naman ang structure ng bahay.
Inikot ko ang flashlight ko sa buong bahay kahit pa takot na takot na ako rito sa kinatatayuan ko. I standstill here in my position dahil nanghihina talaga ang tuhod ko sa hindi ko alam na dahilan. The living room is so serene and empty. Tanging sofa lang ang makikita at pagdating naman sa kitchen ay medyo makalat. May mga tulo pa na parang tubig sa kitchen. Nakapagtataka naman. Saan kaya galing 'yon e wala namang tao rito. Naisipan kong maglakad papuntang kitchen kahit na nanginginig ang tuhod ko. And as I reached the kitchen, tuluyan nang bumagsak ang tuhod ko sa nakita ko.
BLOOD. KNIFE. DEAD BODY.
BLOOD. KNIFE. DEAD BODY.I almost drop my phone out of fear. My knees are trembling and my hands are shaking. I don’t know what to do now. Naitutok ko ang flashlight sa katawan ng taong nasa harap ko na duguan. Hanggang sa tumapat ito sa mukha n'ya at doon na ako napaupo at nawalan nang lakas.It's Dina Wei! My friend and former classmate that been missing for three days. Nabitawan ko ang phone ko at napatakip ng bibig sa takot. She was murdered, and I am here in front of her. Hindi ko kayang magsalita at tumayo. I want to run pero ni pagtayo ay di ko kaya.I stayed here in front of her dead body and silently crying. My body is shaking at parang nawawala na ang senses ko! I can't take to see a dead body in front of me at duguan pa. The killer lunged her throat kaya maraming dugo ang nawala sa kanya. Her eyes are still open in shock at puro pasa ang mga braso n'ya.I blankly stare at her body for how many hours. I lost my mind, my senses, and myself
Matapos kong magmukmok sa sulok ay inutusan ako muli ni ateng chubby na imasahe ang paa n'ya. At syempre wala na naman akong magawa. Siguro kung 'yong utak ko lang ang bibig ko, malamang kaya ko ipaglaban ang sarili ko kaso hindi eh, lagi ako inuunahan ng takot.Minasahe ko siya sa paa kahit di ako marunong. Panay lang ang himas ko sa paa n'ya at hindi ko alam kung masahe ba ang tawag do'n."Ayusin mo naman! Tanga ka ba? Pagmasahe lang di alam!" sigaw nya sa ’kin. E kung bibig n'ya imasahe ko nang matigil siya?Nahihirapan na ako rito. Feeling ko bumalik ako sa high school na lagi akong binu-bully at hindi man lang lumalaban. Kaso ang pinagkaiba nga lang, mas matindi rito kasi may pisikal. Sa inis kasi ni ateng chubby e napapadyak siya at tumama sa mukha ko ang paa n'ya. Sobrang sakit pa no'n dahil ang bigat ng paa n'ya. Feeling ko magkakaroon 'to ng pasa."Walang kwenta! Lumayas ka nga sa harap ko!" sigaw pa uli nya sa ’kin. Kaya naman lumayo
Dumating ang umaga at laking pasasalamat ko na nakakain ako nang maayos. Tinabihan ako ni Alvin habang kumakain kaya naman hindi ako nagawang lapitan nina Helen. Naglibang muna ako habang walang ginagawa. Niligpit ko ang ibang higaan nila na iniwan lang nilang makalat. Feeling ko talaga mga bata kasama ko rito tapos 'yong mga ugaling brat. Nilinis ko na rin ang C.R para manahimik naman si Helen. Ilang minuto rin akong naglinis dito at sakto naman na pagkatapos kong maglinis ay may bantay na tumawag sa akin. "Nasaan si Autumn Bender? May gustong dumalaw sa kanya," tanong nito. Sigurado akong si Ginger na 'to. May nahanap kaya siyang abugado? Sana naman meron para makaalis na ako rito. "Ako po." Sabay taas ko ng kamay. Tumayo ako para pagbuksan ng bantay at saka n'ya ako hinatid kung
We are here at the dining area and of course, Alvin is also here. Tapos na raw 'yong task nila, though hindi ko alam ano 'yon at wala rin ako balak na magtanong. Baka isipin pa niya na interesado ako sa ginagawa niya.Tahimik lang akong kumakain. Walang gana, malungkot at nakatulala. Nagri-replay pa rin kasi lahat sa utak ko ang mga nangyari sa 'kin. Parang hindi pa rin ako makapaniwala na nangyayari sa 'kin 'to.Sa lalim ng iniisip ko, hindi ko napansin na nakatitig na pala sa 'kin si Alvin."Ayos ka lang ba?" tanong niya. Halatang nag-aalala siya sa tono ng boses niya.Hindi ko alam kung sasagutin ko ba ang tanong niya dahil sa totoo lang ayoko ng kausap ngayon. Gusto ko mapag-isa pero hindi ko magagawa 'yon rito.
Two weeks had passed, but I'm still here and still no progress to my case. Madalang ko na lang din nakikita si Alvin dahil marami raw pinapagawa sa kanila. Si Ginger naman hindi na ako nadalaw matapos ako hatiran ng mga gamit. Busy raw siya sa pag-asikaso ng case ko kasama si Wade.Natawa nga ako noong sinabi niya 'yon, e. Hindi ko ma-imagine na magkasama silang dalawa. Napapaisip tuloy ako kung paano kaya naha-handle ni Wade ang babaeng 'yon.Another thought, nami-miss ko na ang outside world. Ano na kaya ganap sa trabaho ko after ko mawala. Hindi man lang ako dinalaw ng magaling kong boss. Sa totoo lang, kung hindi niya ako binigyan ng maraming gawain hindi sana ako nakauwi ng gabi. Tapos parang wala pa siyang pakielam sa 'kin ngayon.Pero in fairness nakakamiss din pala ang mga pape
"May namatay na naman kaninang umaga. Ganon pa rin, gabi raw pinatay dahil matigas na ang bangkay nang nadatnan nila." Muling dumalaw si Ginger para sabihin sa 'kin ang masamang balita. Halatang malungkot siya sa rito. Kahit naman ako ay malungkot at the same time ay natatakot. "Ginger, please lagi ka muna sa tabi ni Wade. Hindi natin alam kung sino ang gustong patayin ng killer. Nag-aalala lang ako sa 'yo." Totoong nag-aalala ako para sa kanya. Paano kung siya ang next victim? E, wala pang nahahanap na information ang mga pulis kung ano ang pagkakatulad ng mga biktima. Mas mabuti nang maging handa. "Oo sinabi na rin sa 'kin 'yan ni Wade. Kahit ayaw ko, pumayag naman ako. Kahit mainit ang ulo ko ro'n, alam ko naman na mapagkakatiwalaan ang impaktong 'yon." Natawa naman ako bahagya s
TW: Physical Abuse "May dumi pa rito! Dalian mo naman!"sigaw ni Helen. Kasalukuyan akong naglalampaso ng sahig dahil sa utos ni Helen. Tinutulungan na rin ako ni Nanay Fely sa paglilinis para mabilis ako matapos. Pero paano ko matatapos 'to kung panay kalat siya? Kada punas ko, magkakalat siya. Kada linis ko, magdudumi siya. Halatang sinasadya niya mga ginagawa niya at hindi na ako natutuwa. I want a peaceful life, an ordinary life, but why this happened to me? I want to fight back, but all the courage I have disappeared. I want to pull her hair, want to soak her in the drum, to mop her on the floor, just like what she did. But I know it's wrong. I know there's something wrong with me if I would do that. I'm mopping the floor endlessly. Panay ang kalat niya sa tuwing mapupunusan ko ang sahig. Para akong tanga rito na naglilinis sa wala. Hinihintay ko na lang na magsawa siya sa ginagawa niya para makapagpahinga na ako. But the ques
The night is cold. The sky was dark and low. The air was so chilled it hurt to breathe. The pale crescent moon shines like a silvery claw in the night sky. A woman in a yellow dress is walking home alone. It was so peaceful and calm. She walks freely, not minding the dangers that might appear around her. She's so lovely and innocent. But as she walks freely and peacefully, someone pulled her and held her wrist tightly. She screams. Fear struck over her body. "Tulong! tulungan niyo ako!" She continues screaming and asking for help. However, no one was around, but this man who hides behind his mask. "Sssssshhh. I won't do anything harmful to you. Trust me," the man said in a monotone voice. This unknown man is wearing a black hoodie jacket with a face mask and black pants paired with black sneakers. "Bitawan mo ko! Sino ka ba?!" The woman tries to free herself from the grasp. The man then let her go and removes his mask