4 YEARS LATER NAPASIGAW si Nikole nang makita ang dalawang pulang guhit mula sa pregannacy test kit niyang hawak. Naroon siya sa loob ng banyo ng kwarto at mabilis pa sa alas kwatrong tumakbo sina Clive at Julian. “What is it?!” halos magkasabay na tanong ng dalawa na biglang sumulpot sa pinto ng banyo. “It’s positive! It’s a success, we’re having a twins!” Ipinakita niya ang resulta ng pregnancy test kit at hindi makapaniwala ang dalawang lalaki na nagkatingan. They even made a high five. Matagal na kasi nilang pinlano ito. Nikole had undergo in vitro fertilization to ensure she’d carry two babies with different fathers. Maraming prosesong pinagdaanan, even their first attempt had failed. Pero sa pangalawang pagkakataon ay mukhang nagtagumpay sila. Nagka trust issue kasi si Nikole noong hindi naging matagumpay ang unang subok kaya ngayon na isipan niya subukan ang pregnancy test para lang makumbinsi ang sariling mayroon na ngang buhay siyang dinadala sa kanyang sinapupunan. “Thi
“NO! You don’t need to do this!” mariing wika ni Nikole kay Julian. Naroon sila sa terrace sa ikalawang palapag ng bahay at nagpapadala ito sa kanya.“Hun, this will be the last. I have been working on this case for a few years now. This operation costs a million-dollar worth, and I’m heavily invested to cut the claws of this organized crime group. Malaki ang maitutulong nito sa kumpanya ko kung sakali lalo na at sa buong Asia nag-operate ang sindikatong ito. I can’t give you sensitive information but trust me, ito na talaga ang magiging huli.” Sinikap ni Julian na maipaliwanag nang maayos kay Nikole ang gusto niyang mangyari. Isang linggo lang naman iyon. “I have a bad feeling about this, Jules. Why do you have to go? You are the company’s CEO, give the task to your men! But if this is about money, hell! Are we poor? Why would you risk your life there? Nahihibang ka na ba? If something bad happens there, what would happy to me and Juliette?” marring napakapit si Nikole sa steel rail
KANINA pa tingin nang tingin si Nikole sa relong pambisig. It had been a week since Julian left. Naintindihan niyang hindi ito nakatawag nang nakaraang mga araw dahil sa sensitibong misyon nito. Pero inaasahan niyang babalik na dapat ito. “Darling, what’s wrong?” Napansin ni Clive ang pagiging aligaga niya. Kagagaling lang nito sa nursery at pinatulog ang kambal. “Jules should be arriving now.” She exhaled sharply.Hinawakan nito ang kanyang mga kamay. “For sure he’s on his way. Maybe he’d surprise you. Calm your mind.” Iginiya nito si Nikole sa mahabang sofa at pinaupo. “Relax, okay? Walang mabuting idudulot kung maiisip tayo nang masama.”“But there had been a typhoon. And it just landed near Julie’s area.” Nahilo niya ang sentido. Napapraning na ata talaga siya. Nitong mga nakaraang araw pa siyang hindi mapakali. “Jules know what he is doing. He is the best in his field.” Patuloy na kinalma ni Clive ang isip niya. He turned on the television at sakto ng breaking news ang tumapat
GRAND OPENING ng proyektong hinawakan ni Clive na isang malaking coliseum sa bicol. The architectural design was impeccable. Pero hindi niya masyadong na monitor ang structural section niyon dahil hindi naman siya Civil Engineer. Triple C had all the best designing professionals. Pero kahit gaano katatag at kaganda ng struktura ay walang panama iyon sa kalamidad na bigay ng kalikasan. There had been an earthquake around magnitude eight. Nagkataon itong sa grand opening ng natural gusali. Three columns had failed, and the trusses fell. Marami namang nakalabas agad kahit nagkaroon ng stampede. But the horror remained that around a hundred people died. Kung kailan unti-unti nang na tanggap ni Nikole ang pagkawala ni Julian, ngayon naman niya nasaksihan ang unti-unti ng pagkawala ni Clive. He was physically present, but mentally absent. “Clive, it’s not your fault. It was a natural calamity!” Paulit-ulit niyang pinapaalala rito iyon. It had been a month since that incident but there ha
NIKOLE’S world crumbled before her eyes. Tuluyan nang bumigay ang huling hibla ng kanyang kainuan nang makita ang katawan ng wala nang buhay na si Clive. She immediately went to the hospital when she received a call from the police that Clive had a motorcycle accident, and he was dead on arrival at the hospital. Nadaganan ito ng motorsikilo at tumusok ang isang matulis na parte mula sa nabasag na fairings sa dibdib nito. Clive even suffered a severe head interal injury despite him wearing a helmet because of the impact. His neck was heavily damaged.Iniwan niya sa mga babysitter ang mga bata. At sumunod naman si Kaden sa hospital nang nalaman nito ang masamang balita. Halos mapugto ang hininga ni Nikole sa pagpalahaw ng iyak. Hindi niya matanggap na si Clive ang nakahiga roon sa hospital bed na wala nang buhay. “No! This is just a nightmare. I should wake up!” umiling si Nikole at kinurot ang sarili. Pero damang-dama niya ang sakit sa kanyang balat ang kirot niyon. “That is not Cl
NIKOLE was back on her feet after she was consumed in grief for three long months. Hindi pa siya bumabalik sa trabaho pero unti-unti nang bumalik ang gana niya sa pagpipinta. Umuwi siya sa Marikina kasama ang dalawang bagong bodyguard para kunin sa roon ang ilang portrait panting na ginawa niya para kay Julian at Clive. Bahagya pa siyang napangiti nang makita roon ang malaking nude painting ni Clive na kinomisyon nito noon. Even Julian had one. Those were the times she’d had fun painting them. Nakaramdam na naman siya ng lungkot nang maalala ang dalawa. Mabilis siyang umuwi sa mansion dahil puno ng alaala nila itong bahay ay baka mapaiyak lang siya. Sometimes she’d wake up in the middle of the night crying. Pero nilalakasan niya ang loob lalo na at nakikita niya ang mga anak. Naabutan niya sa mansion si Kaden kasama ang anak nito. “Mama Niki!” masiglang bati ng bata. “Kiss! Kiss!”“Hello, baby boy!” ginulo niya ang buhok nito. Lumuhod siya para mahalikan nito sa pisngi. Matapos ay
THREE YEARS LATERKANE celebrated his seventh birthday. Malaki na ito at sobrang daldal. Malapit ito kay Nikole dahil siya ang kinikilala nitong ina. Ginanap sa isang hotel ang kaarawan nito dahil gusto talaga ni Kaden na bongga ang handa ng anak pagdating ng ikapito nitong kaarawan. Masayang nairaos naman iyon. Everyone had fun despite it was a children’s party. Naroon ang mga apo at anak ng mga business associates nila. Habang ang mga matatanda ay nagsasaya rin naman at nag-uusap tungkol sa negosyo. “Callie! Juliette! Behave!” pinanlakihan ni Nikole ng mata ang mga anak dahil panay ang takbo ng dalawa at baka madapa. Mag-aapat na taon na rin ang kambal at tinuturing na nilang nakatatandang kapatid si Kane dahil madalas silang magkakasama. Maya-maya pa ay tumatakbo sa gawi niya si Kane. Habang lumalaki ang batang ito ay lalong lumalabas na para silang pinagbiyak na bunga ng ama.“Mama Niki!” Kade shouted excitedly.“Kane, darling!” magiliw niya itong sinalubong.Humalik ang bata
DUMATING ang Mother’s Day. Nikole wore her best to make sure she’d stand out. Kitang-kita niya sa mukha ni Kane ang tuwa dahil kasama niya ito sa Montessori na pinapasukan. Kane was in grade two. Pawang may mga sinabi sa buhay ang mga naroon dahil isang ekslusibong paaralan iyon na mayayaman lang ang makakaafford. Proud na nakakapit si Kane sa kamay ni Nikole na wari ay dinidisplay nito sa mga kaklase na may kasama siyang nanay. There was a small program where Kane was tasked to recite a poem. Tuwang-tuwa si Nikole na kinunan ng picture ang bata. Just like his father, Kane was intelligent and advanced in his age. He spoke eloquently. Patunay roon na paborito ito ng Lolo nitong ibida sa mga kumpadre nito. “I think I shall never see, a poem lovely as a tree…” tuloy-tuloy na tumula si Kane ng pamosong tula ni Joyce Kilmer. Kay Nikole ang pinakamalakas na palakpak nang matapos ang bata. Sayang wala rito ang ama nito para masaksihan iyon. “Mama Niki, did I do well?” tanong no Kane na