Everyone is in panic. Iyon na naman ang nadatnan nila sa shelter na iyon. Ang shelter kung saan nag evacuate ang mga mamamayan ng Nirvana.Takot at pag-aalala ang nakarehistro sa mukha ng mga taong naroroon. Mostly were women and children. Ang mga kalalakihan ay nasa labas at tumutulong sa pagbabantay ng shelter sa posibleng pag atake.It was built solely for that purpose. Pina evacuate na muna ng kaharian ang mga tao doon para hindi na dumami ang casualties. They were eight dead bodies recovered from the airport bombings. Marami rin ang sugatan, and some of them is severely injured. Kaya minabuti na ng palasyo na magpatupad agad ng agarang paglikas, dahil bukod sa pambobomba ay na-hijack rin ang dalawang cargo ship na nagdadala ng supply ng mga pangunahing pangangailangan sa bansa. It happened three days ago kaya mas lalong nagpanic ang mga tao.Nang mangyari ang bombings, sa mismong oras na iyon ay sandamakmak na mga sundalo at mga tagabantay ang dumating at pinalibutan ang buong
Gusto niya man sabihin na ayos lang siya, hindi iyon malabas-labas sa kanyang bibig. It won't come out because she's really not okay. Pinipilit niya lang na umaktong ayos lang siya nitong nakaraang mga araw. But deep inside she's already in the point of breaking down. Mas lalo niya iyon naramdaman ngayong palaging wala sa kanyang tabi si Dylan. Without him, she felt so alone. Hindi na rin sila nagkita pa ni Diane mula noong araw na kinompronta siya ng Reyna."Huwag mo silang pansinin." Puno ng simpatya na sabi ni Jervis.Nakagat niya ang kanyang labi. Hindi na siya makakapagkaila. Huling-huli na nito ang pamumuo ng kanyang mga luha. Kahit umiwas pa siya ng tingin ay nakita na nito.Pasimple niyang pinahid ang gilid ng kanyang mga mata. Maybe she really need someone right now to lean on. Masyado ng mabigat ang dalahin sa kanyang dib-dib. "Kasalanan ko ng lahat ng ito, Jerv. Totoo ang sinasabi nila na kasalanan ko ang lahat. Kung hindi sana ako nagpadala sa damdamin ko para kay Dylan,
She immediately shake her head as she stare at him in disbelief. "N-No..." She murmur.Wala sa sarili siyang napa-atras pagkunwa'y idinako ang mga mata sa army truck na nasa likod nito kung saan abala ang mga sundalo sa pagpapababa sa mga evacuees at sa iilang sugatan.Unti-unti niyang inihakbang ang mga paa papunta sa sasakyang iyon. The fear in her heart is already tearing her apart.She started to run. Run as if it was her last lifeline. Ngunit hindi pa man siya tuluyang nakakarating sa truck ay bigla siyang napahinto. Ini-angat niya ang kanyang mukha, at para siyang binagsakan ng langit ng makitang huling tao na ang ibinabababa ng mga sundalo. It was the last injured man. Isinakay ito sa stretcher. "N-No.." She murmur again. "Hindi ito maaari. He promised me that he will return with you. Kaya nasaan siya, Alistair? Nasaan si Dylan?"Bumaling siyang muli kay Ali para lamang mapuno ng panlulumo."I-I'm sorry, Serie. God knows I tried to look for him, bumalik ako at hinanap siya, p
Ikiniling niya ang ulo. "Oo Serie, gusto ng hari na ituloy pa rin ang kasal. Mahal na mahal niya si Prinsesa Reighanna, at gagawin niya ang lahat para sa kanyang unica iha. Nong magtangka itong magpakamatay ay takot na takot si king David. Kaya kahit galit na galit ito kay Dylan sa ginawang pagtalikod sa engagement ay nagbigay ulit ito ng pagkakataon. Para sa anak. Para kay Prinsesa Reighanna.""I-Iyon din ba ang gusto ni Prinsesa Reighanna? Ang ituloy ang kasal nila?" "Iyon ang kanyang kahilingan sa ama."She closed her eyes. Noong una, inakala niya talaga na mabait ito. She has that aura of being nice, pero may dilim pala itong itinatago. Naalala niya ang lamig at talim ng tingin nito sa kanya noong araw na nabulgar ang relasyon nila ni Dylan sa lahat.Sinansala niya rin ang nasa isip. Baka sobra lang talaga nitong mahal ang binata kaya ayaw nitong pakawalan. "Umalis kami ng hindi pa nakakapagdesisyon si Dylan. Nang sabihin niya at ipagtapat sa akin ang lahat, sinabi niya na gaga
Mariin siyang napalunok pagkunwa'y naglapat ng labi. She look at him in daze as her tears starting to form on the corner of her eyes. Ilang saglit pa ay tuluyan ng lumabo ang kanyang paningin. "D-Dylan.." She muttered again in disbelief.Kahit na halos masakop na ang buong mukha nito sa balbas at bigote, magulo ang buhok at hindi ganoong kaayusan ang pananamit, hindi pa rin maikakaila na ang lalakeng kaharap niya ngayon ay ang lalakeng labis niyang minamahal. She can tell it from the loud and fast beating of her heart. Ang tibok na tanging rito niya lamang naramdaman."Hindi mo ba ako yayakapin, Serie?" He smile gently and raised his arms wide open, waiting for her to run to him.Sunod-sunod ng naglandas ang luha sa kanyang mga mata. She take her step again and like what he urge her to do, she run towards him at kasabay ng impit na iyak, isang mahigpit na yakap ang agad niyang ginawa rito. She hold him tight as if he was her lifeline. Hindi na niya inalintana ang paligid. Ang tangin
When she open her eyes, she was already lying in a bed in an unfamiliar room. She's alone. Bahagya pa siyang nahihilo kaya dahan-dahan lang ang ginawa niyang pagbangon.Inikot niya ang mga mata sa kabuuan ng silid only to widened her eyes as she remembers Dylan. Hindi na niya alintana ang nararamdamang hilo, mabilis siyang bumaba sa kama at sinuot ang kanyang tsinelas pagkunwa'y patakbong tinungo ang pinto para lamang magulantang.Hindi niya mabuksan ang pinto! Pinihit niya muli ang seradura. She did that with panic starting to consume her being."Hello.. is there someone outside? Please open the door.." sabi niya. Ngunit nakakabinging katahimikan lamang ang sumalubong sa kanya. It seems like nobody heard her. Or maybe, they're just pretending they don't hear her."Open the door! Someone please open the door!" Sumigaw na siya, at kasabay ng sigaw ay ang pagbayo niya ng sunod-sunod sa pinto. "Buksan ninyo ang pinto! Buksan ninyo to!" She continues her plea, she screamed, ngunit nap
Sabi nila, bago ka pa man isilang sa mundong ito, nakatadhana na ang mga mangyayari sa buhay mo. Nakatadhana na ang mga taong makikilala mo at nakatadhana na ang isang taong mamahalin mo at makakasama sa buhay. Everything about your life was already written in a book. In your book of life.Pero para kay Serene, hindi siya naniniwala sa kasabihang iyon. She always believed that people make their own destiny, can live their own lives and choose their own path. Everything wasn't fated, even in love. Until she met him... "Anong nangyari?" Puno ng pag-aalala ang boses ni Emily matapos nitong malaman ang nangyari sa kanya. "Okay ka lang ba? Hindi ka ba nasaktan? Hintayin mo ako, pupuntahan kita diyan." She said urgently.Na agad naman niyang sinansala."H-Huwag na, okay na naman ako. At hindi naman ako nasaktan." She said trying so hard to calm her voice, sa kabila ng hanggang sa mga sandaling iyon ay nanginginig pa rin ang kanyang mga kamay. "Hinde Serie, pupunta ako diyan." Pagpumil
"Dumating ka rin sa wakas. Kanina pa kita hinihintay. Akala ko nga, may nakita ka ng chikababes sa bayan kaya inindiyan mo na ako. Bakit ba ang tagal mong bumalik?" Tanong ng lalakeng napagtanungan niya sa lalakeng tumulong sa kanya. Hindi ito sumagot. Nanatili lang ang mga mata sa kanya. At napansin iyon ng kaharap. "Ah, papunta sana sa Isla. Kaso naiwan ng bangka. Na-lobat rin ang cellphone. Inaalok kong gamitin niya ang cellphone ko para tawagan yung kaibigan niya, pero sa malas hindi niya memoryado ang numero.""Sa Isla Paraiso pala ang punta mo?"Inignora nito ang sinabi ng lalakeng kaharap at itinuon ang pansin sa kanya."Taga roon ba ang sinabi mong kaibigan mo?" Nakagat niya ang labi saka kiming ngumiti."Ahm, Oo. Pero gaya ng nakita mo, naiwan na ako ng bangka. Kaya bukas na siguro akong--""Teka, magkakilala kayo?" Kapwa sila bumaling sa lalakeng nagsalita. Nakataas ang kilay nito habang nakatingin sa lalakeng katabi niya. Hindi siya sigurado, pero parang may multo ng