Tiffany and her attitude

“Oh, hubby? Bakit ang tagal mo?” bungad ko kay Dreyk. Ipinark lang naman niya ang sasakyan pero inabot na siya ng halos 20 minutes bago nakarating sa silid ni Tiffany.

Narito na naman nga ulit kami sa Ospital para sa daily dalawa kay Tiffany. Hindi naman kami nagtatagal kapag napupunta rito. Two hours ang pinakamatagal na stay ko para lang matulungan si Tiffany. Hindi naman sa hindi niya kaya pero gusto ko kasi ang ginagawa ko. Isa pa, naging mabuti rin naman si Jeriko kahit na ano pa ang nangyari.

“Ah, sorry wife, dumaan lang din kasi ako sa nurse station para i-settle ang bills. Mamaya ay puwede nang makauwi si Tiffany,” aniya.

Napangiti ako, pero hindi si Tiffany.

“Huh? Uuwi ako? Pero saan?” tanong naman niya. Nangunot ang noo ko. Wala ba siyang matitirhan talaga As in?

“Sa dati niyong tinutuluyan ni Jeriko-”

“NO, Dreyk! Ayaw ko do’n, paano kung bigla na lang siyang mapunta doon? Tapos ay saktan na naman niya ako? No, paano naman ang anak ko?”

Nakaramdam ako ng awa sa kaniy