Dahil nagmamadali ako’y hindi na ko na natawag pa ang akig driver upang ipagdrive ako patungong Condo Unit na tinutuluyan ni Tiffany. Nagpara na nga lang ako ng taxi para mas madali. “Ano naman kaya ang nangyari kay Manang Myrna? Hindi pa siya nag-iisang araw sa poder ni Tiffany ha,” sambit ko sa sarili habang nasa loob ng taxi. Sinubukan kong i-dial ang numero ni Manang pero hindi na ito sumagot pa. Kaya naman nakiusap ako sa driver na baka puwedeng pakibilasan dahil may emergency lang ako na kailangang mahabol. “Ano ba ‘yan.” Napapatagsik ako sa inis dahil sa unreachable na tawag. Sa pagkataranta ko nga’y napatuwid na ako ng upo’t tumutok sa kalsada, panay ay pagkilos ng tuhod ko hanggang sa makarating kami sa Condo. Dali-dali akong nagtungo sa elevator nang makalagpas na sa guwardiya. Panay ang pagbilang ko ng numerong nagf-flash sa itaas na bahagi ng elevator upang medyo malibang. Ting! Buti naman. Ilang minuto din ang itinagal bago ako makarating sa harapan ng Uni
Lumabas ako ng Veranda para sundan ang pag-alis ni Selene, ngunit dahil sa nasa mataas na palapag ako’y halos hindi ko na nga maaniag pa kung nasaan na ito. Tinandaan ko lang ang kulay ng suot niya, para kapag may lumabas na sa Exit ay malaman ko na siya na ‘yon. Narinig ko kanina ang sinabi niya sa katulong na ibinigay niya sa akin, pinipa-una na niiya ito kasama ang driver nila, at siya ay magco-commute na lang. Tamang oras na ito upang isagawa ang plano ko para pag-awayin ang mag-asawa. Kaagad kong tinawagan ang aking kontak upang abangan ang pag-alis ni Selene sa Hewington. Ang balak ko ay ipadampot ang babae at saka dalhin sa kung saan, gusto kong pag-away nila ako. Dahil once na kidnapin nila si Selene ay tatawagan ko naman si Dreyk upang mag-inarte sa kaniya. Alam ko naman na hindi matitiis ni Dreyk kapag usaping tungkol na sa pinagbubuntis ko na. “Kayo na ang bahala sa kaniya, gawin niyo kung ano’ng gusto niyo. Basta ang akin lang ay abutin siya ng kinaumagahan na bago m
Nangangatal ang katawan ko sa mga oras na ito. Tatlong armadong kalalakihan lang namana ang biglang humila sa akin papasok sa isang kotse. Hindi ko sila kakilala at mas lalong ayaw ko silang makilala pa. Nagwawala nga ako at pilit na sumisigaw kahit na alam kong wala namang makakarinig sa akin mula sa loob ng kulob na puting kotse. Ang isa sa kanila’y ang driver, nasa 40’s na ito, ayon sa pagkagaspang ng kaniyang mukha. Habang ang dalawa naman sa kanila ay napapagitnaan ako, tahimik lang sa umpisa angn mga ito hanggang sa may tumawag sa isa sa kanila. “Hello? Boss? Oho, nakuha na namin siya. Sige kami na ang bahala sa kaniya. May ipapadala pala kaming litrato sa ‘yo, Boss. Send ko na lang ho.” Pagkatapos ay agad din naman nitong ibinaba ang cellphone na hawak. “Alam niyo na ang gagawin ha?” Hindi ko gano’n ka-gets kung para saan ang usapan nila, hind ako makapagreact masyado gawa ng takot ko nga. Bigla kong naalala ang senaryo noon, ganitong-ganito rin ‘yon. Dinampot ako ng ilang
‘The number you are calling is under un-attended or out of coverage area, please try your call later’ Hindi na naman ako mapakali. Halos mapudpod na kasi ang daliri ko kakadial sa numero ni Dreyk ngunit hindi pa rin siya sumasagot. Kailangan ko siyang makausap para makaalis na kaagad ako sa madilim ay nakakasulasok na warehouse na pinagdalhan nila sa akin. Sinipat ko ang oras sa cellphone na hawak ko, nine pm na, almost three hours na ako sa kako-kontak sa kaniya’y hindi pa rin siya sumasagot. Hindi man lang ba siya nag-aalala sa akin? Hindi man lang niya ba ako hinahanap sa ganitong oras? Dreyk, please, answer the phone. “Ano, ilang oras ka na sa ginagawa mo pero hindi mo pa rin makontak ang sinasabi mong mayaman mong asawa? Kami ba pinagloloko mo ha?” Napapikit na lang ako sa boses ng isa sa mga goons na kumidap sa akin, nasa likuran ko lang siya kanina pa. Binabantayan niya ang mga numerong idina-dial ko sa kanilang cellphone dahil baka iba naman daw ang tawagan ko. Matata
Inabot na ako ng umaga pero hindi ko pa rin mahagilap ang asawa ko, isa itong cellphone ko na kahapon ko pa hinahanap. Suki na nga kami ng Ospital, kung hindi dahil kay Selene ay dahil naman kay Tiffany. Ngayon sa isang malapit na private Hospital sa Hweington ko na dinala si Tiffany, ang sabi ng Doktor ay okay naman siya. Ngunit si Tiffany pa rin ang nagpursigi na magstay nga siya sa Ospital at baka raw sumakit pa rin ang tiyan niya. What a clingy. “Have you not really saw my phone?” For a hundred times I asked her. “I didn’t saw it, Dreyk. Maybe, you left it somewhere,” she replied. Siguro nga, kaso sa kakaisip ko kung saan ay hindi ko nga malaman. “Hindi kaya sa Condo mo, naiwanan?” sabi niya. Nilingon ko siya’t tinitigan, busy ito sa pagbabalat ng oranges para sa sarili niya. “You think so?” “I am not sure, but maybe you can check it out. I did not answer back at her, instead I got out of the room and hurriedly go bact to the Condo. And Tiffany’s assumptions are correct
“Sir Dreyk, nandito na po si Ma’am Selene.” Nagmamadali ako sa pagbaba mula sa kuwarto ng malaman na nakauwi na siya. Alas onse na nang tanghali at halos apat na oras na akong naghihintay sa kaniya. Sinubukan ko nang ireport ang pagkawala niya pero sinabihan lang ako na hindi pa raw 24 hours kaya hindi ko pa siya maide-declare na missing. “Selene? Where have you been?” Kamuntik na nga akong madapa pa sa pagdudumali na makalapit sa kaniya. Mabilis ko siyang sinapo sa magkabilang pisngi niya’t tinanong kung saan ba siya nagpunta. Ngunit hindi pa man nagtatagal ang kamay ko sa kaniyang mukha ay agad na siyang umiwas sa akin. Hindi ko alam kung nagkamali lang ba ako sa nakita ko, pero nangatal ang kaniyang labi at kamay na animo’y natatakot siya sa ginawa ko. “Wife, is there any problem? You are not answering any of my calls,” sabi ko. Sa totoo lang ay kinakabahan ako ngayon. Alam ko kasi na may mali akong ginawa kaya naman hindi kong magawang magtaas ng boses o di kaya’y magalit sa
Lumapag na ang plane na sinasakyan ng bagong mag-asawa na Liset at Patrick. Nakabalik na sila sa Pilipinas sa loob ng halos magtatlong linggo na honeymoon sa France. Hindi na blonde ang buhok ni Liset. Balik itim na iyon at hindi na rin gano’n kahaba tulad ng dati, pinaputulan niya na abot hanggang balikat lang at medyo wavy ang datingan. Pinaghahandaan niya ang pagbabalik sa Ospital, nakuha na niya ang recommendation na hinihintay upang makapasok sa Saint Luke’s Hospital, kung nasaan ang kaniyang tunay na kapatid. Tunay na kapatid dahil umpisa pa lang ay alam naman niya na hindi siya birth child ng kaniyang pinakamamahal na ama. Hindi naman lingid sa kaniyang kaalaman na ampon siya, naaalala pa naman niya ang lahat noong four years old siya at kunin ng tinuring na ama sa ampunan. Nahanap niya ang kapatid mag-aapat na taon pa lang ang nakakaraan. Namukhaan niya ito nang makita ang news all about a hero doctor who save many lives in an accident of a falling bridge. Kaya magmula no’n a
Wala ako sa huwisyo habang nagd-drive galing sa Hewington, napanood ko na ang CCTV mula sa loob ng Condominium. Lumabas si Selene bandang five-thirty pm at hindi na siya muling bumalik pa nang mga oras na tinawagan ko siya upang sabihin na papunta nga ako’t ‘wag na siyang umalis pa. Wala na ‘kong ibang nakitang kahina-hinala pa sa footage kaya umalis na lang din ako. Ngunit hindi maalis ang pagdududa ko sa nangyari magdamag sa kaniya, pero hindi ko rin naman magawang magreact ng hindi maganda dahil may mali naman ako sa nangyari, unreachable ako nang mga oras na ‘yon. Ring… Sinulyapan ko kung sino ang tumatawag, si Mom. “Yes, mom?” bungad ko. “Where are you, Dreyk?” iyon agad ang tanong sa akin ni Mama. “Pauwi po ng bahay, mom, why?” “Your dad want you to come in our house, right now to discuss some reports from the Company.” Nangunot ang noo ko sa sinabing iyon ng aking ina, what reports is she talking about? “What do you mean mom?” Bumuntong-hininga si Mama mula sa kabil