CHAPTER 39

Sa gitna ng kalmadong gabi, habang ang kaladilim ay sumisilay sa paligid, si Rose ay nakaupo sa isa sa mga upuan doon sa terasa habang ang ukulele na bigay ni Nikolas ay nakapatong sa kanyang kandungan. Tinitingnan niya ang mga nagkikislapang bituin. Ang mahinang pagtugtog ng mga kuwerdas ay nagpaparamdam ng kalinawan sa katahimikan ng silid, a soothing melody that matched the rhythm of her thoughts.

She couldn't shake off the heaviness in her heart from the earlier conversation with Nikolas. Ang bawat salitang binitawan nito ay malinaw pa sa kanya, stirring up a whirlwind of emotions that she struggled to make sense of.

Gusto niyang maniwala, pero binabagabag siya ng kanyang puso. Bakit napakahirap magdesisyon?

Napabalik siya sa kanyang kamalayan nang marinig ang pagbukas ng pintuan at nang lingunin niya iyon ay nakita niya si Xavion, ang kanyang pagdating ang nagpabasag sa katahimikan. Nakatayo lang ito roon, ang kanyang mga braso ay nakalapat sa kanyang dibdib. Malamig ang ekspresy