Eksaktong nasa may punong hagdanan sa itaas si Skyler nang bumukas ang pinto ng silid na inilaan niya kay Samuel. Iniluwa niyon si Adreianne.
“He’s asleep now?” he asked.
Tumango ito. She intertwined her hands while walking towards him. Larawan sa mukha nito na kinakabahan.
“We could talk now.” Nagpatiuna siyang maglakad patungo sa ipinalaan niyang opisina sa bahay na iyon. He opened the door wide. Pinauna niyang papasukin ang nag-aalinlangan pa ring si Adreianne.
“Sit down,” alok niya rito bago naupo sa swivel chair sa likuran ng kulay kapeng lamesa, na nasa gitna ng malaking silid na iyon.
Kulay beige ang kabuuang kulay ng kaniyang opisina. May mga bookshelves siyang ipinalagay at mga libro na rin— na halos lahat naman ay pambata. Isa rin sa dahilan kaya sa itaas niya inilagay ang kaniyang opisina-library ay dahil sa anak. Doon ni
Mabigat ang katawang bumangon si Mhia. Ilang araw na ganoon ang pakiramdam niya at palagay niya’y mas lalo pa iyong tumitindi sa paglipas ng mga araw.Kaagad siyang napakapit sa gilid ng kaniyang kama nang biglang umikot ang kaniyang paningin. Muli siyang naupo habang sapo-sapo ang ulo.It was really getting worst. Baka nga kailangan na niyang magpatingin sa doctor.“Mhia, apo—” Mabilis na napapasok sa loob ng silid niya ang kaniyang lola. “Anong nangyayari sa iyo? Masakit na naman ba ang ulo mo? Namumutla ka,” punong-puno ng pag-aalalang wika nito.Tumango siya. “Magpapatingin na ho ako.” Inunahan na niya ito. Alam kasi niyang iyon ang sasabihin ng kaniyang lola.“Mabuti pa nga at baka kakaiba na iyan. Maputlang-maputla ka na. Halata rin ang pagkahulog ng katawan mo. You’re not eating well, Mhia. Baka dahil doon kaya ka
Mhia let out a sigh. She grabbed the phone from her grandmother’s hand. “Are you sure?” Mabilis nitong pinigilan ang kamay niya nang pipindutin na niya ang answer button. Tumango siya. “This will be the last, Lola,” aniya saka tuluyang sinagot ang tawag. “Hello?” “Thanks God! Ilang araw na kitang kinokontak hindi ka man lang nagpaparamdam. Where are you?” bungad ni Adreianne sa kabilang linya. “Sorry. . . I took a vacation. Nandito ako ngayon sa San Marcelino. Why? May problema ba? Hindi ka pa ba kinakausap ng asawa mo?” She deliberately off her phone before leaving the Metro. Kanina niya lang binuhay iyon bago sila magtungo ng kaniyang lola sa ospital. “No! It’s not that. In fact, nakalipat na kami. We are now living together. Kaya nga kita tinawagan,” masiglang kwento nito. Wala ng mababakas na pag-aalala sa tinig nito sa mga sandaling iyon. Big
“Relax. I’m here.” Pinisil ni Lola Gloria ang palad niya.Nagpilit siyang ngumiti rito. Hindi niya ito gustong pag-alalahanin pa. Masyado ng maraming nangyayari. Alam niyang ipinakikita lang nitong matatag ito, pero sobra-sobra na rin itong nasasaktan.“Kung gusto mong umatras, wala namang problema. Just say it,” anito.Umiling siya. “I’m really fine, Lola. I really do.” Siya naman ang pumisil sa palad nito.Ilang minuto pa ay natanaw na niya ang signage ng Green Sky Village. Kakabog-kabog ang kaniyang dibdib habang pumapasok ang sinakyan nilang taxi roon. Tumigil muna ito sa may guardhouse.“Saan po sila, Ma’am?” magalang na tanong ng gwardiyang nakaposte roon sa kanila.“dela Merced residence po,” tugon niya sabay hinga nang malalim.“Sandali lang po, ah
Bago maupo sa pinakasentro ng lamesa si Skyler, ipinaghila niya muna ng upuan ang mag-ina niya. Sa gilid ng kaniyang mga mata ay nakasunod ang tingin nina Lola Gloria at Mhia sa kanila, partikular sa kaniya.He knew Mhia was hurting deeply inside. Halata sa itsura nito iyon dahil bahagyang nahulog ang katawan nito mula noong huli silang magkita. Nangangalumata rin ito, pero hindi naman iyon nakabawas sa angkin nitong ganda. And his guilt was eating him.Kung pwede nga lang na—Ipinilig niya ang ulo. He should avoid thinking about it. Iba na ang buhay niya sa mga oras na iyon. And they both agreed that he will do the right thing for Samuel.“Nay Yoling, pakilabas na ho ang mga pagkain,” aniya sa kasama sa bahay.Isa-isa namang dinala ng mga ito ang mga niluto niya. He didn’t want to make it obvious, but sure it already does. Dahil kakaiba na ang tinging ipi
“Daddy!” masiglang salubong sa kaniya ni Samuel sa entrada ng kanilang bahay pagbukas niya ng pinto. Agad nitong inilahad ang kamay sa kaniya.Napangiti siya. “I thought big boys don’t want to be carried by their fathers. What changes your mind?” tanong niya habang binubuhat ito.“I don’t. I just wanted to.” Ngumuso ito.Napataas ang kaniyang mga kilay. “Contrasting, but it means the same.” Ginulo niya ang buhok nito. “What did you do while daddy is in the office?” pag-iiba niya ng usapan. Naglakad siya patungo sa sofa habang karga-karga pa rin si Samuel at naupo.“I just play the whole day. But I also read and sleep po,” sagot nito.Napangiti siyang muli. Sa loob ng kulang-kulang dalawang taon, mabilis na natuto ang kaniyang anak sa kultura ng mga Pilipino. Hands on sa pagtuturo ng mga magagandan
Mabuway na bumaba ng kotse si Adreianne. Agad niya itong inalalayan dahil halos hindi na ito makalakad nang maayos. “Hmmm. . . I should get drank always. Mas nadidikit ako sa iyo kapag lasing ako,” anito bago inihilig ang ulo sa kaniyang dibdib. Hindi siya umimik. Inalalayan niya itong makaakyat sa itaas hanggang sa silid nila. Iniupo niya ito sa kama. Akmang tatayo na siya nang haklitin nito ang suot niyang necktie, pagkuwa’y siniil siya nito ng nagbabagang halik. Ramdam niya ang pananabik nito sa ginagawa.Nagpaubuya siya sa gusto nitong mangyari. Noon pumasok sa isip niya ang mga sinabi nito kanina. He realized that it’s been a while since they had s*x. Regular nila iyong ginagawa noon, hanggang sa parang nawalan na sila pareho ng gana. And he couldn’t even remember when they had their last contact. Basta ang alam niya, they were fine about that.Well, iyon ang alam niya. Not until Adreianne said those words. At bigla siyang nakonsensya.Adreianne’s hands roamed around his body.
Flowers started to bloom everywhere. Humahalimuyak ang napakabangong amoy niyon sa buong paligid. Aside from making the whole place beautiful, it also gave colors and life to the whole city. Idagdag pa ang napakasarap na simoy ng hangin. It’s cold but not chilly in Cordoba, Spain. A good time to spend some time outside with a book and good music.“Spring. . .” Huminga nang malalim si Mhia, pagkuwa’y napangiti. Naroon siya sa may bintana at pinanonood ang napakagandang tanawin sa labas.“Hola, preciosa!” (Hello, beautiful!) anang may-edad na lalaking naka-bike at padaan sa kinaroroonan niya.“Buenos días, Augusto! Hoy llegas temprano.” (Good morning, Augusto. You’re early today.) Nginitian ito ni Mhia. Sanay na siya rito na laging bumabati sa kaniya sa umaga. Ilang blocks lang ang layo nito sa tinutuluyan nila sa Cordoba.“Sí. Sí.” (Yes. Yes.) Tumango-tango ito. “I need to go to market early. I. . . I need to buy fresh milk and queso,” dagdag nito na medyo namimilipit pa ang dila sa pa
Mhia was smiling ear to ear while watching Kaia playing on the park. Katatapos lang nilang magsimba at doon nila naisipang magpunta kagaya ng dati. Ang Lola Gloria naman niya ay dumeretso ng palengke pero sinabi nitong antayin nila ito roon.Her daughter was never afraid to strangers. Isa sa mga bagay na ikinababahala niya. Hindi ito ilag sa mga tao, lalo na sa mga batang kagaya nito. Kaia is friendly and lovable. Kaya marami ang natutuwa rito. Palabati rin ito at laging nakangiti. Madaldal na rin kahit madalas ay bulol.“Mama!” tawag nito sa kaniya. May pinulot itong kung ano sa lupa.“Yes, baby.” Mabilis siyang napalapit dito.Ipinakita nito sa kaniya ang pinulot. “Iwan ’to?”Kinuha niya ang nasa kamay nito. Isa iyong blue na wallet na may tatak na Boss. “Yes, baby. Naiwan siguro ng may-ari o baka nahulog niya.” Luminga siya sa paligid. Walang ibang tao roon kun’di sila at ilang mga bata. Ang mga magulang ng mga ito ay nasa isang kainan sa gilid.“Nino ’yan?” tanong ni Kaia sabay ti