"Are we there yet?" nababagot kong usal, he chuckled.
"Malapit na," nanatili ang isang kamay niya sa likod ng ulo ko, hinahawakan ang makapal na piring. Habang ang kabila ay inaalalayan ako.
"Para sa'n ba kasi 'to? Pwede mo naman sabihin na lang sa'kin, e."
"Relax, baby!" tumawa siya, simimangot ako. Ilang segundo lang ay nakaramdaman ako ng mga bato, may ingay din na para bang nagkikiskisang bakal.
"Are you ready?" I nodded, lumuwag ang piring ko. Hindi ako nakapaghintay at dali ko itong tinanggal.
"Xav," tawag ko. He hugged me from behind. Tanaw namin ang construction workers na abala sa kanilang ginagawa. Sa harap ay ang tatlong palapag na bahay, hindi pa ito tapos pero nakikita ko na ang disenyo.
That means, matagal ng sinimulan ang paggawa ng bahay.
"We're going to live here," sumandal ako sa dibdib niya.
"Let's go inside, baka may gusto kang ipabago?" naglahad siya ng kamay na maagap kong tinanggap. Ang ibang manggagawa ay binati kami, harap pa lang ng bahay ay namamangha na ako.
"Gusto kong makilala ang architect," sabi ko.
"Hmm, hahanapin natin."
Dinala niya ako sa bandang likuran ng bahay, doon nakatayo ang dalawang rebulto. Nakatalikod sila sa amin at kapwa may hawak na papel.
"What!? Ako ang architect dito! Mas alam ko 'to kaysa sa'yo!"
I was surprised when I heard Collete's voice. The guy beside her is probably the engineer, he looks so done!
"La? I'm just trying to help, dude!"
"Then help me!" nasapo ng lalaki ang noo.
"Oh god, tinotoyo na naman siya," the guy uttered, sinamaan siya ng tingin ni Collete. This is my first time seeing Collete like that. He raised his hands up on the air.
"You win, wife," bahagya pa itong umatras. My eyes widened, that's why he looked familiar.
"Whatever, engineer," umirap si Collete. Xavion cleared his throat, their eyes drifted to us, awkward akong kumaway sa kanila.
"Yvonne!" Collete immediately ran towards my direction and gave me a tight hug.
"Sana all. Nakakainggit naman. Bakit gano'n? Kapag siya yumayakap sa'kin parang bata lang na pinilit ng nanay?"
Xavion laughed with him. Napasimangot si Collete. Naninibago ako, hindi naman ganito si Collete sa kaniya, e. Hindi kaya?
"Are you pregnant?" sinilip ko ang kabuuan niya, ngayon ko lang napansin na nakabistida siya. Hindi gano'n halata ang umbok sa kaniyang tiyan, kailangan ko pang kapain para makumpirma.
She nodded. "Yes, nurse."
"Congratulations!" niyakap ko siya sa labis na tuwa.
"Anyways, we came here to see the designs," panimula ni Xavion.
"Here," tinignan namin iyon ni Xavion. Everything looks good, parang wala ng dapat baguhin.
"It's perfect!" pumalakpak ako, bumelat si Collete sa asawa.
"See? I told you!"
Napailing na lang ako. "Don't forget our wedding!"
"Right! Pupunta kami!"
Hinatid ako ni Xavion sa bahay, kailangan ko pang ayusin ang mga natira pang gamit. Sayang ang mga furnitures, ang sabi ni Lyndsey, pwede naman daw ipagbili ang mga gamit sa taas. Pwede naman namin hayaan ang nasa baba dahil babagay iyon sa café na ipapagawa ko. Naging mahirap sa'kin ang pag alis, napakaraming memories ang maiiwan.
After that, we fetched Xarina.
"Why are you so nervous? It's not your first time meeting them?"
"Natatakot ako sa sasabihin ng papa mo."
"Hindi sila pwedeng tumutol, may anak na tayo, Yvonne. We're getting married," he said, trying to calm me down.
We arrived at their house, sobrang laki ng bahay. Even Xarina was stunned. Iginaya kami sa loob ni Xavion, the interior design is very classy. Parang reyna at hari ang mga nakatira.
"Sit down, I'll call them," umupo kami sa couch. Xarina was biting her nails habang iginagala ang paningin sa loob.
The maids served us, naglapag sila ng juice at sandwich sa maliit na lamesa.
"Ate Yvonne!" kumaripas ng takbo papunta sa akin si Xashna. Nakipagbeso siya at tumili, natigil lang ito ng bigla siyang batukan ni Xion.
Xashna pouted. "You non–loveable moron!" she hissed.
"Hi!" Ate Xyrile showed up, buhat niya ang maliit na bata habang ang isa naman ay nakakapit sa kamay niya. We hugged each other, binati ko rin ang anak niya.
"Mimi," may humawak sa baywang ko, nagtago si Xarina sa likod, I chuckled. All of them are looking at her.
"Uh, guys. This is Xarina, our daughter," ngumiti ako.
Tumili muli si Xashna, walang pag-aalinlangang binuhat niya si Xarina kahit pa malaki na ito. Halatang nagtataka ang anak ko.
"Baby, they're your father's siblings."
Agad niya naman naintindihan kaya napatango siya. Pumunta kami sa dining room, doon na lang daw namin hintayin ang mga magulang nila. They were busy talking to Xarina, habang ako naman ay nakatingin sa lamesa.
"Yvonne," narinig ko ang boses ni Xavion mula sa likuran, kasama ang mga magulang niya. I stood up to greet them, pinadausdos ni Xavion ang kamay sa aking baywang.
"Looking good, hija," ngumiti sa akin ang mommy niya.
"Kayo din po," she nodded, dumako ang paningin ko sa papa ni Xavion, I gulped.
"It's nice to see you again, happy," panimula nito, naramdaman ko ang mahinang pagpisil ni Xavion sa baywang ko.
"I'm sorry, hija. Naging handlang ako noon, gusto kong makabawi," he held his arm with a smile. Ngumiti ako pabalik at yumakap.
"Thank you for accepting me."
"Where's my apo?" itinuro ko si Xarina. Masaya silang lumapit sa kaniya, mas lumawak ang ngiti ko.
"I love you," Xavion whispered.
"I love you too," mabilis ko siyang hinalikan sa labi.
We ate dinner, nagpasya kaming dito matulog. Nanonood ng movie si Xavion pagkalabas ko sa banyo. Tumabi ako sa kaniya, we cuddled.
"Are you happy?" tumango ako.
"Ikaw?"
"As long as I'm with you," hinawakan niya ang kamay ko at pinasadahan ang singsing gamit ang daliri.
"I'll be a good husband to you and a father to Xarina," hinalikan niya iyon.
"I'm proud of you," usal ko. He lips parted, kalaunan ay ngumiti rin.
"I'm nothing without you, Yvonne. Ikaw ang lagi kong iniisip noon, kahit ngayon. I made my dream come true for you, itinatak ko sa isip ko noon na kailangan kong maging doctor para makasama kita. You're my goal at the whole time."
"You did a great job, I'm proud of you too. You raised our child all by yourself," ngumiti ako.
"Hindi ka ba nag-aalala sa mga mangyayari? What if something came up again?" I asked.
"I am not."
"Why?" hinalikan niya ako sa noo bago sumagot.
"Because we're together. I know you'll be there, I know I have someone like you."
Noong nakilala ko siya, hindi na maalis sa isip ko ang pagnanakaw ko ng halik. I remember how she flinched, tila binaliw ako ng labi niya. I was busy walking when I heard a loud voice, nahanap ko kung saan ito nanggagaling. They looked like a couple, para silang nag-aaway. Palapit ako nang palapit at naging mas klaro sa pandinig ko ang pinaguusapan nila. I noticed that the girl is not comfortable. Saka ko lang nakita ang babae nang makalapit ako. I know it's her."May problema ba dito?" lumapit ako sa kanila, the girl flinched, nakita ko pa ang pagtingin nito sa kabuuan ko. ."Yvonne, kilala mo ba siya?""Hin—"I cut her off. "Kaibigan, bro. What's the matter?" her eyes widened when I placed my arm around her shoulders."Yvonne bakit hindi mo sinabi sa'kin?""D–Do I have to
MENTAL ILLNESS AND DISORDER SERIESThis fictituos story contains words nor true statement. Names, places,occasions/events, dates, incidents are based on the author's concept. It contains foul languages and any other inappropriate actions. Any resemblance to actual persons, living or dead is purely coincidental.PLAGIARISM IS A CRIME.Note: Hi, this is a letter from the writer, I'm Ysa. I am a Filipina writer and I hope Filipino readers from this app will support me. First of all, I have no experience sa field na' to, this is my first time writing a teen fiction story, so please, I'm sorry for unnecessary and unformal format. This story contains, grammatical errors, typos and wrong spellings. We all commit mistakes, bare with me please. This story is for practice only! I accept criticism and ready to be educated by others.Ito ang unang teen-fiction story na isusulat ko at series pa nga, I usually write actions and fantasy storie
Namayani ang malakas na palakpakan at hiyawan matapos ang outro ng kanta. Hawak ang bass guitar, binigyan ko ng isang tango si Collete.“Good evening po, pwede na po kayong mag-request ng song,” ani Collete gamit ang tinig niyang kay lambing sa pandinig. Ngunit kahit gano’n ang paraan niya ng pagsasalita, kahit pa kasing buti ng anghel siya makisama sa lahat. Gagawa ng paraan ang isip ko upang makahanap ng butas na maaaring magpahamak sa akin. All this time, everything seems fine to their eyes. I guess I'm the only one who's fighting my cloud of thoughts. Dark thoughts that keep on bugging me, waiting for my body to collapse before dragging me down to my fears.I tried my best to clear my negative thoughts. I tried to be strong even though I was feeling the strike of nervousness and fear again.Collete pointed her fingers at the audience. She was describing the girl she wants to ask. Dahan-dahan naman itong lumapit at nags
I was catching my breath but that didn’t stop me from running. I have to get away, I don't want to get lost in this world. I’m not ready to leave everything yet. I almost broke down screaming, my leg aches and my stomach seemed to be turning upside down. My eyes were wide open but I could only see pure black.May nagbabadyang sanhi ng aking kamatayan at hindi ko alam kung saan ito nagmula. I tried to run but I noticed that I'm not even moving from my position.Saan ba talaga ako tutungo? Hanggang saan nga ba ang kaya ko?The moment of silence was slowly making me crazy. Dahil minsan ay nagsisilbing palatandaan ng gulo at disgrasya ang katahimikan.I was busy running for my life when the surface started swallowing my feet. May kamay na humawak sa aking binti at tinutulungan ang kadiliman na ako'y lamunin. I tried to reach the unknown surface but the darkness kept on dragging me down.One last time, I screamed, begging the darkness
Mali ako sa inaaakalang magiging magaang lang ang simula namin sa college dahil sa pangalawang linggo pa lamang ay binigyan na kami ng gawain. Kailangan pa naming i-cancel ang gig noong sabado para lamang magawa at makapag-submit. Dahil nga sa sobrang busy ay nagpasya muna kaming mag-post ng isang cover sa aming page at YouTube channel upang makabawi."Arat, night club?" aya ni Devika. "Relax muna tayo, wala namang masama sa pag-e-enjoy kahit saglit.""Dito na lang kami, may tatapusin pa akong kanta," sagot ni Eleanor."Collete, ano sasama ka?"Colette shrugged her shoulders. "Why not? Maiwan na lang sila dito, saglit lang naman tayo.""Ikaw, Eve? Sasama raw sila Adiel." Lumipat ang atensyon sa akin ni Devika.Naibaba ko ang ballpen na hawak matapos marinig iyon. "Totoo?""Oo nga!"Napatingin ako sa kisame at sinimulan ang paggawa ng desisyon. Marami pa akong gagawin at magsusulat p
Chapter4 I recoiled as my forehead started to gain cold sweat. I also felt a lump inside my throat preventing me from freeing my agony. Suddenly, all the sacrifices I made for him became radiant in my mind and the happy memories with him slowly altered. Hindi ko na mahanap pa ang saya at tanging pighati ang kumakatawan sa akin. I was staring at the door of the cubicle. Should I wait for them to come out?But why should I wait for them to finish? Mas lalo lang akong masasaktan. “Saglit lang naman ‘to, I can endure it,” I whispered to myself, being a fool again. “Matatapos din ‘to. The pain will fade..” Para akong asong naghihintay sa kanyang amo. Waiting for the moment when it’s my time to receive a treat no matter how long the time escapes, even if I have a rival to his heart. Bigla na lamang bumukas ang katabing cubicle at iniluwa no'n ang lalaking nagligtas sa akin na abala sa pag-bubutones ng kanyang polo.
Chapter 05 "Bakit nakasimangot ka, Eve?" I rolled my eyes and snorted, making Eleanor chuckle. I thought everything would be alright after the embarrassment I made. I thought buying him lunch would ease the awkwardness between us and would lessen the debt I have committed. But seeing him here, inside the fast food chain sitting in front of a girl, eating and ignoring the paperbag beside him which was the lunch I bought created madness of thunder. "Tangina niyo," usal ko at saka sumubo ng fries. Add the fact that he said that Adiel would never appreciate my efforts. All I could feel right now was anger. How could he say something offending? Hindi niya ba iniisip ang kalagayan ko? I have paranoia at the same time, I am secretly loving my boy bestfriend. “May problema ba?” Colette pressed her body on mine. I groaned. “I’ve just wasted my money, I should’ve kept it.” “Oh, I thought it’s about a guy.”
Hindi ka dapat magpatalo sa kalungkutan. It can kill you inside. At kapag tuluyan ka na nitong sinakop, mahihirapan ka ng maging malaya muli. Tinignan ko ang lalaking kasabay ko sa paglalakad. He has soft features and can tease or laugh at me the whole day. But who wouldn't though that he hides enigmas.It must be so hard to fight. Tunay ngang hindi lahat ng masaya sa paningin mo ay masaya hanggang sa pag-uwi nila.He was there, he was always saving me from my fear but he was also there, finding someone who'll help him escape his cruel sadness.Sinong mag-aakalang ang isang katulad niya ay nakakaramdam ng lungkot?"Where do you want to eat?" He asked, I didn't answer instead I remained staring at him. Naglalaro sa utak ko kung paano niya nagawang maka-survive. Siya na rin mismo ang nagsabi, unti-unti na niyang natatanggap ang lahat ng mga nangyari ngunit hindi pa rin naman mawawala ang alaala na iyon, nasasaktan pa rin siya.