Chapter 32

DAHAN-DAHAN akong naglakad sa hallway habang ang mga mata ko'y nakapako sa kanyang kinaroroonan. The wind coming from the river blew some of her hair strands. Habang pinapanood siya, nadarama ko rin ang sakit na nararamdaman niya. The city lights beyond expressed the irony of a woman sitting lifelessly beside a garden of lively green shrubs. Noong makarating ako sa bukanan ng balkonahe, I sat beside her with my hands clasped to each other. 

"Even if I asked if you're okay, you still don't look fine," bungad ko. Ang pagsama ko sa kanya rito ay isa sa mga paraang naiisip ko upang bayaran ang buhay kong sinagip niya. 

"I'm sorry my friend hurt you without him knowing it," I said while staring at the imperceivable darkness. Nakita kong gumalaw nang babahagya ang ulo niya, so I thought this was the right time to take a fair