Chapter 27

Chapter 27

Mapanglaw ang buong lugar. Makulimlim ang langit at mahihinuha mo ang sakit sa mga puso ng taong naroon.

Lahat ng tao ay nakasuot ng kulay itim, nagsisilbing senyales nang kanilang pagluluksa sa yumaong kapamilya.

May ilang nakapayong sapagkat walang tigil ang pagambon mula sa langit, habang ang ilan ay hinayaan ang sariling mabasa kasama ng kanilang mga lungkot.

“H-Hindi . . . hindi p’wede. Bakit mo naman ako iniwan ng ganito?”

Walang humpay ang naging pagpalahaw ni Nerissa Hernandez habang nakayakap sa puting kabaong na nasa harapan ng lahat. Hawak naman ng umiiyak na si Luna ang balikat nito para bigyan ng kaunting suporta ang kaniyang ina.

“Mario! Mario!” patuloy na sigaw ni Nerissa.

Napatingala si Luna para pigilan ang sariling umiyak. She have cried enough, simula noong malaman niya ang pagkamatay ng kaniyang ama.

Wala ang kaniyang Ate Misha sapagkat nasa ospital ito at hindi pa rin nagigising.

“Shh tahan na, ma,” mahinang wika ng kaniyang kuya Mico na katabi