Axel & Thalia 38

Thalia's POV

ILANG araw na akong nananatili rito sa bahay at inaalagaan si Axel. Kahit papaano, hindi na siya masyadong nagsusungit sa akin. Pero mailap pa rin.

Hindi man kami madalas mag-usap dahil ako lang ang panay daldal, at least, nakikinig siya sa mga kuwento ko at hindi ako binabara katulad noong mga naunang araw na inaalagaan ko siya.

"Gusto mo bang lumabas tayo?" Lumipat ako sa harap niya at malapad na ngumiti.

"Hindi tayo puwedeng lumabas," bored niyang sagot.

"Dyan lang sa garden, para maarawan ka naman at makalanghap ka ng fresh air. Gusto mo iyon, di ba?"

Matagal siyang natigilan sa mga sinabi ko. Alam kong gusto niya rin lumabas dahil madalas siyang nakaharap sa bukas na valcony.

Hindi siya um-oo pero hindi rin tumanggi kaya ako na mismo ang nagtulak sa wheelchair niya. Nang makalabas kami sa garden, dinala ko siya malapit sa mga tanim na bulaklak.

"Hawakan mo, oh. Mga gumamela ito." Pumitas ako ng kulay pulay at dinala sa kamay niya.

Hinawakan niya iyon at pinakiramdam