“Follow me,” sambit ni Leon.Mariing kinagat ni Chandria ang kanyang pang-ibabang labi at tumango. Lihim at abot-abot ang kanyang pasasalamat sa kanyang boss. Leon walked past her and she was about to turn around to follow Leon when Marco held her wrist.“No,” mariing saad ni Marco. “She’s an architect, Leon. Hawak niya ang oras niya.”Tumigil sa paglalakad ang binata at nilingon ang pinsan. Chandria’s heart is beating rapidly. Ramdam na ramdam niya ang mahigpit na pagkakahawak ni Marco sa kanyang pulso kaya hindi niya mapigilang tignan ito.“I do,” sambit ni Leon. “I decide what she should do while staying here. Now, let’s go, Chandria.”Leon held her arm and pulled her away from Marco. Kung gaano kabilis ang tibok ng puso niya habang hawak ni Marco, ngayon ay kulang na lang ay sumabog ang kanyang dibdib dahil hawak na siya ng dalawa.The hell is happening right now?“I was the one who asked you to call her.”“You said you just wanted to see her. I called her because we have a lot of
I want you to heal.Paulit-ulit itong nag-re-replay sa kanyang isipan na parang sirang plaka. Hindi niya makuha-kuha kung ano ang nais sabihin ni Mr. Farris. She’s confused. He wants her to heal from what? From her past? For what? Gustuhin niya man itong tanungin kanina ngunit mas nauna pa itong umalis sa kanya.Yes, you heard it right. Mas nauna pa itong nag-walk out sa kanya kahit siya ang naunang magpaalam na aalis kaya hindi na siya nakakuha pa ng pagkakataong makatanong kung ano ang ibig nitong sabihin.She rolled to the other side of the bed. Muli na naman niyang narinig ang pag-ring ng kanyang phone na kanina niya pa hindi pinapansin. Alam na niya kung sino ang caller at wala siya sa mood na sagutin ito. She doesn’t want to talk to the caller.‘I’ve been hiding from him for two years! Tapos magkikita pa kami?’ tanong niya sa kanyang isipan.Malaki at malawak naman ang pinas pero bakit pakiramdam niya ay sobrang liit lamang nito? Of all the people from her past that she’ll meet
“Leon?”Napaangat ang kilay ng dalaga at agad na nilingon kung saan ito nakatingin. Ngunit mas lalo lamang nangunot ang kanyang noo nang makitang wala namang Leon sa likuran niya.“I thought it was Leon,” sambit ni Marco kaya muling binaling ng dalaga ang kanyang paningin dito.Tipid na ngumiti si Chandria. Hindi niya alam kung paano patakbuhin ang usapan na dahilan kung bakit gusto niyang ngumiwi ngunit dahil nakatitig si Marco sa kanya ay hindi niya ito magagawa.“Chandria,” sambit ni Marco na mukhang naging seryoso na ang tinig. “I just wanted to say sorry.”Ang ngiting pilit niyang pinapanatili ay unti-unting nawala. She looked at him and saw guilt in his eyes. And guilt is the very last emotion she wanted to see in those eyes. Ayaw niyang makaramdam ito ng guilt dahil sa mga nangyari noon. Kasi tapos na ang lahat. Lumipas na.“For what?” she asked and then chuckled to light up the mood. “May nagawa ka bang mali sa ‘kin?”“Nothing. I just want to say sorry,” he said. “Solene keeps
There’s a long silence between them. Hindi alam ni Chandria kung ano ang dapat sabihin para kahit papano ay gumaan ang atmosphere nilang dalawa. She wanted to talk. Curiosity is slowly killing her inside after hearing what he said. Napupuno ng katanungan ang kanyang isip at gusto niyang malaman pa ang tungkol sa nasabi ni Leon.Kasi hindi naman halata sa mukha ng binata na ipagpipilitan nito ang sarili sa isang babae, e. He’s handsome as hell. Napakaimposible. Women flock on his feet just for him to notice them. Wala sa hitsura niya ang maging patay na patay sa isang babae.But who is she to judge, right? Everyone falls in love. Even those people who claimed to have a philophobia. Everyone falls in love. At minsan, ito na ang kanilang greatest love. A love that once fell out, it won’t happen again. Just like the blue moon. Kaya wala siya sa katayuan para sabihing wala sa hitsura ni Leon ang mahulog at maging hibang sa isang babae.“You still love him, do you?” he asked, breaking the s
“I knew it!” nakangiting saad ni Kathy habang naglalakad sila palabas ng conference room. Tipid na ngumiti ang dalaga at bumuntong hininga. “Thank you, Kathy.” Tumango si Kathy at ngumiti. “You just have to believe in yourself, Chandria. Your company won’t send you here if they ever doubt your skills and creativity. Looking forward to work with you.” She just nodded her head. She’s out of words. Ngunit nang palabas na sana sila ng main entrance ay mayroong tumawag sa kanyang panagalan. Kinakailangan niya pang lingunin kung sino ito at nakita niya si Miss Bautista, ang babaeng laging nakataas ang kilay. “Mr. Farris wants to discuss something with you for a moment. Please follow me,” she said and raised a brow before turning her back at her. Nagkatinginan silang dalawa ni Kathy at mukhang napnsin ni Kathy ang pagtataray ng sekretaya. Kathy whistled and laughed. “That girl is an attitude,” she said. “I can see the raw jealousy in her eyes as she looked at you.” “What are you talkin
She roamed her eyes all over the place and sighed. Busy ang lahat. Lahat ay may kanya-kanyang ginagawa. Habang siya ay nakatunganga lang. Walang ideya ang pumapasok sa isipan niya ngayon at ang tangin nais niyang gawin ay ang matulog. Ngunit paano niya ito magagawa kung halos bawat sampung minuto ay rumoronda si Miss Bautista? Chandria took a very deep breath and looked at her paper sketch. Ang ginuguhit niya ay hindi patungkol sa kanyang trabaho kundi mg doodles lang. Mga cartoons dahil wala siyang ibang maisip na gawin sa kanyang sketchpad bukod sa tumunganga. “Hey, are you alright?” pagbati ni Kathy sa kanya nang makalapit ito sa kanyang mesa. Bumaba ang tingin nito sa kanyang ginagawa at muling nagtanong. “Huh? What are these? Spongebob and Patrick??” Ngumuso si Chandria at tinignan si Kathy. “Wala akong maisip.” “Huh?” Kumunot ang noo nito. “I’m sorry?” “I mean…” She tilted her head. “My mind’s not functioning right now.” Muntikan na niyang makalimutang hindi pala ito nagsas
Kabanata 25Lumipas ang ilang linggo at habang tumatagal ay mas lalo siyang napapalapit sa binata. Kapag lunch time ay lagi silang magkasabay. Minsan ay napapatanong na lang si Chandria kung paanong naging ganito sila sa close. Leon is starting to be open with her, especially his feelings. Hindi tanga si Chandria para hindi mapansin ang pagiging vulnerable nito.“Hey, Miss Cutie.”Napaangat ang kanyang tingin at agad na gumuhit ang ngiti sa kanyang labi. For the past weeks, she can say she’s woking harmonious with them, except Architect Sarah Davis na hindi pa rin tumitigil kakairap sa kanya. But the rest, they’re all good.She also found out that Engineer Aaron is not weird at all. Ganito lang talaga ang personality niya, hyper and talkative. At dahil nga talkative ito katulad ni Kathy ay naging malapit din ang loob niya rito. He’s like a male version of Kathy.“Hey,” she greeted back. “What’s up?”Ngumisi lang si Aaron sa kanya kaya’t napaangat ang kanyang kilay. “Are you up for ton
Muling nilibot ni Chandria ang paningin sa buong paligid. Hindi niya inaakalang may ganitong klase ng club dito sa Boracay. This is a province and having this kind of club makes her think that a lot of things changed when she left the country. Provinces are now affected by modernization.“Come and have another shot, Chandria!” pasuray-suray na lumapit sa kanya si Kathy. “Come here.”Hindi umimik si Chandria at tinanggap ang shot na binigay sa kanya ni Kathy. It’s bee thirty minutes since she arrived here. Kanina pa raw nine sila Kathy at Aaron dito sa club habang siya ay kakarating pa lang. Inakala nga ng iba sa mga nakasama niya ay hindi siya tutuloy. But then a promise is a promise. Kailangan niyang pangatawanan ang mga salitang binitiwan niya.“Hey, Ria.”Napatingin siya sa tumawag sa kanya at tipid na ngumiti. “Hey, Jeremie. What’s up?”Engineer Jeremie Gonzales, isang mechanical engineering. Katuwang ni Aaron sa trabaho. Hindi naman kasi silang lahat ay kasing ugali ni Architect