napahaba ako sa chapter na to huhu. masdayo kong na-daydream si Leon e huhu
“Will you be okay here?” malumanay na tanong ni Leon sa kanya. She forced herself to smile and nodded her head. “Yes, yes. Go ahead.” Tumango si Leon at iniwan muna siya. Nilibot niya naman ang kanyang mata sa buong paligid. Everyone looks so sophisticated. Lahat ay branded ang suot. Lahat sila ay mayaman. Napapatanong na niya ang sarili kung ano ang ginagawa niya rito at kung bakit siya pumaagad sa sinabi ni Leon na sasama sa birthday party na ito. “Chandria?” Wala sa sarili siyang napatingin sa nagsalita at bumungad sa kanya ang birthday girl. She’s smiling at her direction and walking towards her. Pinilit ni Chandria ang ngumiti. Nang makalapit si Crizel sa kanyang direksyon ay mas lalong tumamis ang ngiti nito. “Where’s Leon?” malumanay nitong tanong. Damn, even her voice sounds angelic. Tumikhim siya at pilit na ngumiti. “Umalis. May kakausapin yata.” She smiled. “It’s good to see him bringing someone now. Dati kasi, sobrang sungit niya, lalo na sa mga girls kaya naman tuw
Hindi siya mapakali. It’s almost been thirty minutes since his friend dropped her here, in his mansion. Ang maid ni Leon ay kanina pa hindi magkandaugaga sa kakatanogn sa kanya kung ano ang kanyang gustong inumin o makain. “Manang, ayos lang po talaga ako. Magpahnga na po kayo,” she said and smiled. Humugot ng malalim na hininga ang manang at tipid na ngumiti. “Iyan ang hindi pwede, hija. Hangga’t sa hindi pa nakakauwi si Leon, hindi kita pwedeng iwanan dito.” She bit her lower lip. “Manang, paano po kung may mangyari kay Leon? He was drunk. Baka mapano ‘yon sa daan. He’s even… with a gun.” Hanggang ngayon ay hindi pa rin mag-sink in sa utak ni Chandria na may dalang baril si Leon kanina. Sobrang lakas din ng music ng headphone na bigay ni Leon sa kanya na halos hindi niya marinig ang paligid niya. She’s confused. Why is he with a gun? Bakit parang palagi siyang may dalang baril? Is he a secret agent or something? O baka naman kabaliktaran? Is he a drug lord? A mafia thing? Hindi
Naranasan mo na bang gawin ang isang bagay na ipinagbabawal sa ‘yo ng mga magulang mo at nahuli kang sumusuway nito? Ganitong-ganito ang nararamdaman ngayon ni Chandria habang nakaupo sa tabi ni Leon at kaharap ang ama nitong si Don Leonardo. “Kaano-ano mo ang anak ko?” masungit at malamig na tanong ng Ginoo. She bit her lower lip. “Uhm… a-ano po─” “Why are you interrogating us?” masungit na tanong ni Leon. “I told you to give me some time.” “Did I approve that?” baling nito sa anak. Umigting ang panga ni Leon at bumuntong hininga na para bang kinakalma ang sarili niya. Hindi maiwasang mapuna ng dalaga ang resemblance nito sa isa’t isa. Pwera na lang sa kanilang mga mata. Pero sa hitsura at postura, malalaman mo kaagad na mag-ama sila. “Go upstairs, Chandria.” Napatingin si Chandria kay Leon at mukhang seryoso ito. Bumaling din siya sa ama ni Leon at mukhang wala itong pakialam kung aalis man siya o hindi. She immediately excused herself. Muli siyang umakyat sa second floor gami
“To be my wife.” Namilog ang kanyang mga mata sa narinig. “P-po?” Leon titled his head a bit and said, “Yes, to be an architect again. For another design.” Bahagyang humupa ang mabilis na pagtibok ng dibdib ni Chandria sa narinig. She took a deep breath. “I’m afraid I can’t be available after this contract, Leon. May mga nakapilang kliyente na ako mismo ang hinahanap. I can’t guarantee you that.” He’s just staring at her. Hindi tuloy siya mapakali. She wanted to know what he’s thinking. She wanted to know what’s running inside his head. Lalo na ngayong parang na sa malalim itong pag-iisip. Tahimik lang ito at parang hindi na niya kaya pa ang katahimikan ni Leon kaya tumikhim na siya. “Uhm, kailan tayo aalis?” she asked. He took a deep breath. “Wait for me here. I’ll go get my keys.” Nang makaalis si Leon ay agad niyang inalis ang towel na nasa kanyang ulo at natungo sa guestroom para kunin ang kanyang purse bag. Matapos ay bumalik siya sa sala at saktong pagdating niya ay siyang
“Kamusta na siya?” tanong ni Manang Anna na siyang katulad niya ay nag-aalala na sa binata.Tipid siyang ngumiti rito. “Medyo humuhupa na po ang mainit niyang temperatura. Sinubukan ko pong sabihin siyang magpunta ng hospital pero ayaw niya.”Mahinang napailing ang ginang. “Nako, ganyan talaga ‘yan si Sir Leon, ayaw niyang nagpupunta ng hospital. Hindi ko rin alam kung bakit. Kaya nga palaging may gamot dito para sa mga pangkaraniwang sakit tulad na lang ng lagnat at sipon. Mabuti na lang at napansin mo kaagad kanina.”She nodded. Nagpaalam na muna si Manang dahil bibili pa raw ito ng grocery dahil nauubusan na sila kaya siya na lang ngayon ang naiwang magbantay kay Leon. At sa totoo lang ay sobrang hirap painumin ni Leon ng gamot. Aayaw pa kasi mapait pero kapag alak, walang kisap-matang inuubos na mas mapait pa kaysa sa gamot.Humugot ng malalim na hiniga si Chandria at umupo sa couch dito sa sala. Hindi niya pa natatawagan si Eris na hindi muna siya makakatuloy. Nakakaramdam kasi s
Nagising siya nang maramdaman niya ang malamig na tubig na binuhos sa kanyang ulo. Malakas siyang napasinghap at agad na dinilat ang kanyang mga mata. She roamed her eyes all over the place and noticed she’s in an old, stinky, and abandoned room.“Anong… bakit ako nandito?!” singhal niya at akmang tatayo na sana nang maramdaman niyang nakatali pala sa ang kanyang kamay sa likuran ng kanyang upuan at ganoon din ang kanyang mga paa. “Ano ba?!”“Gising na ang mahal na reyna ng gagong ‘yon,” saad ng isang lalaki na puno ng patik ang katawan. “Akala niya siguro hindi natin mahahanap ang alas niya, ah.”She’s confused and nervous at the same time. Hindi niya alam kung ano ang dapat gawin. Kung sisigaw ba siya o iiyak. But both aren’t applicable. Ayaw niyang bigyan ang mga ito ng motibo na natatakot siya. She doesn’t want them to take advantage of her.Kaya naman tinapangan niya ang ekspresyon sa kanyang mukha at tinignan ang mga ito isa-isa. Minimemorya niya ang hitsura ng mga ito dahil isu
Lumipas ang tatlong araw matapos ng nangyar. Unti- unti na ring gumagaling ang gulat at mga pasa niya sa gabing ‘yon na siyang ipinagpasalamat niya. Nahihirapan kasi siyang itago ang mga sugat at pasa niya sa braso, palagi siyang naka-long sleeve para hindi ito mahalata.Magmula rin ng araw na ‘yon, maaga na silang pinapauwi ni Leon. When the clock ticks three in the afternoon, uwian na agad. Sang- ayon naman siya dahil nababawasan ang takot niyang umuwi. And unlike before na halos gabi- gabi siyang nagtatambay sa dalampasigan, ngayon ay kahit pagsilip sa bintana ay natatakot na siya.She’s just silent, but that caused her trauma. Mas lalo pa siyang nakakaramdam ng pagkabahala dahil wala si Leon, tatlong araw na para sa isang importanteng business meeting sa labas ng bansa.“Good for you, you look happy and healthy, not me, if you ever cared to ask!” malakas na pagkanta ni Kathy habang naglalakad sila sa dalampasigan. “Good for you, you’re doing great out there without me, baby. God,
“Hey.”Napatingin si Chandria sa nag-approach sa kanya at nakitang ito si Lavender. She’s smiling sweetly at her as she sat beside her. Tipid namang ngumiti pabalik ang dalaga.“Hey,” she replied. “Do you need anything?”Agad itong umiling. “No, no. I just approach you because you’re so silent. Are you feeling out of place or something?”Umiling din siya pabalik dito. “No. I’m just a little sleepy.”Totoo rin naman ‘yon. Inaantok na siya at gusto na niyang magpahinga dahil labis siyang napagod sa kanilang mga activities na ginawa ngayon araw. Parang gusto na lang niya mag-collapse sa kanyang kama.But then, that’s just a white lie. Busy ang utak niya kaka-overthink. Nagiging paranoid na siya dahil sa mga pinagsasabi ni Jeremie sa kanya kanina. Pero ngayong inoobserbahan niya si Lavender, mukhang hindi naman totoo ang sinabi nito.She walks like a queen, smiles brightly that would instantly lit up someone’s moode, and of course, her voice is soft. Iisipin mong galing siya sa isang mara