ayan na. malapit na hihi
He wrapped her in his arms and kissed the top of her forehead. Pinikit niya naman ang kanyang mga mata at bumuntong hininga. Hindi niya alam kung anong oras sila natapos. But she’s here, comfortably lying beside him. “This will remain between us, right?” mahinang tanong niya rito. It took Leon moments to answer her question. “Well, yeah. It will.” That made her smile. “That’s good to hear.” Hindi niya alam kung ano na ang mangyayari sa kanila ngayon. Something happened between them and none of them are drunk. In other words, pareho nilang ginusto ang nangyayari ngayon. And she’s scared. She’s scared not because of her secrets, but because of her heart. It’s beating. Hindi siya tanga para paulit-ulit na i-deny ang mga nararamdaman niya. She can feel it. Alam niya kung ano ang rason ng pagbilis ng tibok ng kanyang dibdib. Alam niya ‘yon. At ito ang kanyang kinakatakutan. “You’re silent… again,” he said. Dinilat niya ang kanyang mga mata at nag-angat ng tingin kay Leon. “Mahal mo
Days passed by like a blink of an eye. Napapadalas ang pagsasama nila ng binata. He sometimes sleeps on her place and so does she. Masasabi niya ring unti-unti na niyang nakikilala si Leon. Kung paano ito mag-isip at kung paano ito magsalita.Leon is also being nice to her. Sa bawat sandalling may nangyayari sa kanila ay napapansin niyang mas nagiging malapit sa kanya ang binata. And at this moment, alam na niya kung bakit at kung paano siya nahulog dito.It’s a good news that she fell in love again. But the bad news is… she fell in love with a broken hearted man.Alam niya. Hindi siya tanga para hindi mapansin ang bagay na ‘yon. Kaya naman kahit alam na niya sa sariling nahulog na ang loob niya rito ay hindi niya magawang aminin ito sa binata.“Mommy, are you okay? You keep spacing out,” saad ng anak niyang si Leil na titig na titig sa kanya ngayon at mukhang nagtataka kung bakit tulala siya ngayon.She bit her lower lip hard and kissed her baby’s forehead. “Mommy’s fine, baby. Just
Chandria is patiently waiting for Leon on the lobby. Naibigay na niya ang kanyang exact address at hinihintay na lang niya ngayon ang strawberries na dala ng binata. Hindi niya maintindihan ang sarili kung bakit gustong-gusto niya ng strawberries ngayon kahit na hating-gabi na. What on earth is happening to her?Napatingin siya sa isang staff na kanina pa abala. Panay kasi ang sulyap nito sa kanyang pwesto dahilan para makaramdam siya ng consciousness sa sarili, sa hitsura at kanyang postura.“Uhm, are you okay?” hindi na niya mapigilang pang magtanong sa staff na kanina pa palakad-lakad sa harapan niya.Tumigil ito at pilit na ngumiti sa kanya. The woman is pretty in front of her. Medyo chinita ito at Morena. “A-ayos lang po ako, Ma’am. How about you po? Kanina pa po kayo rito naghihintay.”She smiled at her. “I am fine, Miss.”“S-sige po. Aalis na po ako.”Nangunot ang kanyang noo. That woman looks weird. Mariin niyang kinagat ang kanyang ibabang labi at sinundan ng tingin ang babae
“Mommy will leave now. Behave, okay? I’ll see you on Saturday,” nakangiting sambit niya sa kanyang mga anak na mukhang wala pa rin sa huwisyo dahil sa labis na antok.Walang ni isa sa mga ito ang sumagot kaya naman hinalikan na lang niya ang noo ng mga ito saka siya bumaling kay Eris na katulad ng mga bata, inaantok din dahil sa biyahe galing Manila patungo rito sa Boracay.“I have to go now. Thank you for the effort. I’ll be back on Saturday night,” she said and smiled.Matapos niyang magpaalam ay agad na siyang umalis at pumasok sa loob ng elevator. She glanced at her wristwatch and yawn. Kulang siya sa tulog kakaisip sa pinaggagawa ni Leon sa kanya kagabi.How can she sleep with all the butterflies in her stomach keep flying and flipping? Ito ang pinakaiinisan niyang parte kapag nagmamahal. They make you feel butterflies in the stomach at first, but ends up in trauma. At ‘yon ang pinakaayaw niya sa lahat.Paniguradong darating ang araw na ‘yon.‘Darating ang araw na ‘yon kapag hind
She looked away. Ramdam na ramdam niya ang pagkahiya matapos ng kanyang sinabi. Agad niya naman itong pinagsisihan at minumura ang sarili sa kanyang isipan. Mas lalo pa siyang nakaramdam ng pagkahiya nang marinig niya ang mahinang pagtawa ni Leon.Hinawakan siya nito sa braso at pinilit siya nitong iharap sa kanya. Kahit ayaw niyang tumingin sa binata ay wala siyang magawa dahil sa pamimilit nito. She bit her lower lip and took a very deep breath as she looked at him.“B-bakit ba?” kunot noong tanong nito. “And stop laughing! It’s not funny, Mr. Farris.”Agad na nawala ang ngiti sa labi ni Leon sa sinaad ni Chandria. It seems like he suppressed his laughter because he knows it pisses her off. Tumikhim siya tinaasan ito ng kilay.“I didn’t know you don’t like it when I frown. Why?” he asked. His voice turned soft this time. “Tell me, what happened? What makes you hate my frown.”She looked away. “Hindi ko alam. I just… I just don’t want to see you looking frustrated in front of me. Esp
“You’re so silent. What are you thinking about?” tanong ni Jeremie sa kanya dahilan para mapatingin siya rito.She bit her lower lip and smiled. “Hey, Jeremie. Good morning. Anong kailangan mo?”She’s disoriented. Hindi siya maka-get over sa nangyari sa kanila ni Leon ngayong umaga. She’s feels so embarrassed and she wanted to forget it. It feels like he’s making fun about her inside his head which is she’s not comfortable with.Or maybe she’s just overthinking.“Nothing,” Jeremie answered. “I was just wondering why you’ve been spacing out since this morning. Is there something wrong or you’re not just in the right mood?”Pilit siyang ngumiti rito at umiling. “H-hindi naman. Bakit mo naman natanong?”Nagkibit-balikat si Jeremie at ngumiti. “I don’t know. Maybe it’s because I didn’t see you smiling the whole day. You keep frowning as if somebody’s pissing you off.”Hindi siya makapagsalit. Paano ba naman kasi i-deny ang katotohanan, ‘di ba? Hindi niya halos o magawa man lang ngumiti sa
Her eyes widened in delight the moment she saw the person behind her. Wala sa sarili sayang tumayo at agad na dinambahan ng mahigpit na yakap. Sinagot naman ng kanyang Kuya Zayn ang yakap at naramdaman niya ang paghalik nito sa kanyang buhok.“I miss you,” she chanted at parang naiiyak siya. “Akala ko hindi na kita makikita pa.”Zayn chuckled and hugged her even tighter. “I miss you more, Raia. Habang buhay pa ako, makikita at makikita mo pa rin ako.”Sa sinabing ‘yon ng kanyang kapatid ay tuluyan nang tumulo ang luhang ilang beses na niyang pinipigilan. She bit her lower lip and buried her face on his chest. Miss na miss na niya ang kanyang kapatid. Ang amoy nito at kung paano siya nito itratong prinsesa.“It’s been decade, Raia. You’re still a crybaby,” saad nito.Mariiing kinagat ni Chandria ang ibabang labi at kumalas sa kanilang yakapan. She wiped the tears on her cheeks and forced a smile. “No, I’m not. Hindi ba ako pwedeng maiyak sa pagka-miss?”Zayn chuckled and tapped her hea
Buong araw na sa isip ni Chandria kung paano niya ipapakilala si Zayn sa kanyang mga anak. But this is better than to think of introducing Leon to their twins. And speaking of Leon, hindi niya ito nakita sa buong araw. Wala man lang itong pinadalang text o ano pa man.Maybe he’s really busy? She doesn’t know.Nang tumunog ang alarm clock ay ibig sabihin nito’y tapos na ang office hours nila. Agad niyang niligpit ang kanyang sketchpad na puno lang naman ng doodles niya. Walang kung anong ideyang pumapasok sa isip niya kaya naman puro kengkoy lang ang na sa sketchpad niya.“Chandria,” tawag pansin sa kanya ni Aaron. “Are you okay?”Tinignan niya ito ng diretso at walang pagdadalawang isip na umiling. “No, I’m not. How about you? How are you feeling right now, Aaron? Are you okay? Are you fine with what happened?”Bago pa man makasagot si Aaron ay dumating si Miss Julie Bautista. Tumigil ito sa harap niya at tinaasan siya ng kilay. “Mr. Farris wants to talk to you.”Tumango lang siya at