Kinabukasan nang mag umaga ay may order na galing sa doctor na puwede na akong umuwi. Ang kailangan ko lang ay magpahinga nang maayos. Habang papa-uwi kami, si Manuel ay panay nakaw ng tingin sa akin. Kada minuto rin siyang nag-tatanong kung may masakit ba sa akin o di kaya ay may gusto ba akong kainin. Nang mainip ako sa kaniya, ay saka lamang siya tumahimik. Ngayong alam niyang hindi lang pag-iinarte ang dahilan ng manipis kong pasensya ay agad na siyang nagpaparaya. Wala ng paligoy-ligoy pa. Ayaw niya atang kumalaban ng buntis. Nang may nakita akong isang bakeshop, natakam ako sa croissant na kinakain ng isang customer. Agad kong 'tong sinabi sa asawa kong nagmamaneho. Sinabi ko sa kaniya na i take out nalang namin at sa bahay na lamang namin kainin. Hindi siya pumalag sa gusto ko. Siya lamang ang hinayaan kong bumili dahil namangha ako sa mga design ng cake na dinidisplay. Pagkatapos niyang mag-order ay lumapit siya sa akin at laking gulat ko nang kay raming croissant ang binili
Aside sa morning sickness ko, isang masamang balita ang bumungad sa amin sa umaga. Ang pagkagalit ko kay Manuel ay napalitan ng kaba. Dahil si Honey, ang kaniyang pinsan, ay naaksidente ang sinasakyang kotse ngayon lang. Kasabay ng driver ng sinasakyan niya ay agad siyang isinugod sa hospital. Nang ma verify ng kompanya ang nangyari ay agad nilang tinawagan si Manuel upang ipaalam.Ngayon na sa Hospital kaming dalawa ni Manuel. Noong una ayaw niya pang pumayag na sumama ako at baka ano pang mangyari. Kausap niya ang dalawang tauhan niya sa kompanya habang ako ay na sa gilid ni Honey. Alam kong hindi maganda ang unang pagkikita naming dalawa noon, pero hindi naman iyon dahilan upang maging masaya ako sa kinalalagyan niya ngayon. “I don't need your sympathy, Violet. Stop that,” sabi niya sa akin habang nakatingin ako sa kaniya na nag-aalala ang hitsura. Kahit kailan talaga ang babaeng to. Bahagya na lamang akong napa buntong hininga sa sinabi niya. Hindi rin naman ganoon kalala ang nak
Kabanata 63Apat na oras ang nakalipas simula nang maka tanggap kami ng balita patungkol sa aksidenteng kinasangkutan ni Honey kanina. Mag-aapat na oras na rin simula nang nakauwi kami ni Manuel sa bahay. At sa loob ng apat na oras na iyon ay wala akong ibang magawa kundi ang paulit-ulit na pagsilip ko sa kaniya. Kanina pa siya seyosong nagbabasa sa mga papeles na nakalatag sa kaniyang mesa, hindi naman umuusad. Dahil hanggang ngayon ay na sa unang pahinga pa rin siya.He’s thinking so deep that he wasn’t able to sense my presence every time I passed by in front of our bedroom’s door just to sneak at him. Patuloy lang siya sa kaniyang ginagawa habang maayos na naka-upo sa kaniyang silya, kaharap ang kaniyang maliit na mesa.Napabuntong hininga na lamang ako. I can’t blame him tho, he’s probably thinking about his cousin Honey and the accident that happened a while ago. Come to think of it, the one who drove the big truck was an old man and a retired taxi driver. Ang sabi ng matanda ay
I woke up again with a doctor talking to my husband. Inilibot ko ang mga mata ko at gumaan ang aking loob nang pamilyar lamang sa akin ang kwarto. Na sa bahay lamang kami.“She’ll be fine, Mr. Villacura. She may encounter various circumstances that could trigger her trauma, but your presence can heal her. At least…that’s the possibility why her and the baby is safe.”Tumingin ako sa dalawang taong nag-uusap sa aking harap. Napahawak ako sa aking tiyan nang matapos iyong sabihin ng doctor. Tumango ang aking asawa at tinapik siya ng doctor sa braso.“Call me if something happens”“I will, doc.”Nang maakaalis ang doctor ay parang nawalan ng tinik ang kaniyang baga at nakahinga siya ng maluwag. Lumingon siya sa akin at bahagya pang nagulat nang makita akong gising. Ngumiti siya at lumapit sa akin.“You’re awake.” Aniya at hinalikan ang buhok sa aking ulo.Umupo siya sa aking gilid at marahang hinaplos ang aking buhok.“I’m sorry,” sabi ko.“Hmm?”“For putting our child at risk-”H*inali
“Fvck!” Hindi ko mapigilan ang mapa ungol sa ginagawa ni Manuel sa akin. Ang malaki niyang kamay na hawak hawak ang aking dalawang hita habang ang kaniyang dila ay hinay-hinay na binabasa ang aking pagka- babae.My back arched when he hardened his tongue and move side to side, enough for me to call holy names or whoever was there to help me get through this lust scorching throughout my whole stomach.I hate him for making me helpless but this is so good that I would ditch all the hatred and let this craziness eat me in whole. And I would beg him to make me feel this way, to be lost in mind and pleasure.Binabaliw niya ako. At mas nabaliw ang aking sistema nang mas naramdaman ko ang kaniyang mga kamay sa kailaliman ng aking hita upang pagbigyan ng mas maluwag na daan ang dilang nagbibigay sarap sa akin. He slowly licked me, and it slowed but the pleasure did not stopped there since his hands had have a bigger contribution for me wanting more.“Uhh…” I let out a soft moan. Manuel kissed
To my past that never withered and to myself that encounters violence that made her shivered. Whatever pain you encountered; I hope the burden of yesterday stays behind the new steps of our present. Napaka makasarili ko, oo. Pero sana, kung ano man iyong naranasan natin noon ay mananatili na lamang iyon sa ating kahapon.Ang malamig na bakal ng bibig ng kaniyang baril ay nagmistulang kuryenteng dumaloy sa aking buong katawan. Ang kaniyang boses na magaspang sa aking pandinig ay nagbigay lamang ng kasiraan sa aking sistema. Mas lalo akong nawalan ng lakas nang maramdaman ko ang kamay niya na hinawakan ang aking buhok.“Sweetheart, I miss you.”Agad akong humarap sa kaniya nang naramdaman ko ang paghalik niya. Umatras ako upang umiwas.Nagbago ang timpla ng mukha niya nang makita ang aking reaksyon. Pero agad din itong bumalik sa pagiging malambot at umabante papunta sa akin.“Hindi mo ba ako miss?” aniya sa malumanay na boses na siyang nagpabaliktad sa aking sikmura.Kung ang tangang V
Mabigat ang aking pakiramdam habang sabay kaming naglakad ni Alex patungong labas ng bahay. I looked around our house, walang mga nabasag na gamit. Walang mga nagkalat, at hindi magulo ang loob. Pasimple akong tumingin sa kaniya, paano niya nagawang makapasok dito? Matagal na niya ba kaming pinagmamasdan kaya alam na niya ang bawat sulok ng bahay?Huminga muna ako ng malalim bago umapak sa labas. Kahit gustuhin kong tumakbo at humingi ng tulong sa mga dadaang sasakyan ay hindi na kaya ng utak at katawan ko ang susunod na mangyari. May dinadala pa akong isang buhay sa akin, ayaw ko ng magpa dalos-dalos.Nang makalabas kami ay napaawng ang aking bibig sa aking nakita. Ang mga tauhan ni Manuel ay nakahandusay sa lupa, lahat sila ay walang malay. Napalunok ako nang may sumagi sa aking isip.Please no…“They are not yet dead. But if you’d trick me, Violet. I’m telling you burial is expensive.”I clenched my teeth in silence. My fist formed round and the senses for fear vanish as I welcomed
Lumalayo na kami sa city. It’s been almost an hour when we had pass through the border. Saan niya ba ako dadalhin?Ang pagka-antok ko kanina ay natabunan na ng pag-uugaling ipinakita ni Alex. Alam ko namang wala talaga siyang puso ngunit ‘di ko alam na ganoon na ka lala at kapangit ang pag-uugali niya.Nipatingin ako sa labas nang pumasok kami sa isang ‘di pamilyar na lugar. Naglalakihang puno ang pumapalibot sa amin. Pumasok ang kotse sa isang masikip na daan na sakto lang upang makadaan ang isang bus. Nang makalabas kami ay agad umagaw ng pansin sa akin ang malaki ngunit kinakalawang na gate. Bumukas ito at muntik ko ng masakal ang aking sarili nang mamangha ako sa bumungad sa amin.Shame on you, Violet!Mabuti na lang naalala ko ang kaitiman ng pagkatao niya. Nasusuka ako.Isang malaki at modernong bahay na kulay puti. Ngunit sa kabila ng kalakihan niya ay wala akong naramdamang tao na sasalubong sa amin. Sino ba naman kasi ang mag ta-trabaho sa isang katulad ni Alex? Patawa. Nilin