Chapter 102.7

“Ano ang pag-uusapan natin, Ethan?”

Kasalukuyan kaming nasa garden ngayon, kitang-kita ko ang nagniningningang mga bituin sa langit at ang liwanag ng buwan. Napakaganda nito.

“Uhmm…”

Napalingon ako sa kaniya, halata sa kaniya ang kaba at di rin ito mapakali. I don’t know what’s wrong with him, kanina pa siya ganiyan.

“Anong problema?” tanong ko sa kaniya.

“Wala naman, I’m sorry…” Tinitigan lang niya ako kaya nakaramdam ako ng ilang.

“May sasabihin ka ba talaga? Kung wala ay babalik na ako, Ethan. Baka hanapin tayo ng mga kaibigan natin,” saad ko sa kaniya. Napahinga siya ng malalim na para bang humuhugot ito ng lakas sa pamamagitan no’n.

“Ang laki na ng pinagbago, Dahlia…” Napataas ako ng kilay sa kaniya at napailing.

“Ako pa rin naman ito, Ethan. Ano ka ba?” natatawang saad ko sa kaniya ngunit tiningnan niya lang ako ng seryoso.

“Alam ko, ikaw pa rin ang Dahlia-ng kaibigan ko noon, pero ang laki na ng pinagbago