“Oh, boss, is she with you? Pasensiya na I held her up because of my clumsiness,” paumanhin ng lalaki ng makita si Juancho na nakatayo sa kaniyang likod. “Mr. Lorenzo, you have a meeting today, why are you dawdling here?” giit ni Juancho “Just a little late boss, I’m going now. Chill boss,” magaang sambit ng lalaki.“I’m Michael Lorenzo miss, I’m sorry for bumping to you, and you are?” Bigla niyang baling sa akin at pasimpleng inilahad ang kaniyang kamay.Sasagot na sana ako ng may humila sa aking kamay na patanggap sa nakalahad na kamay ng lalaki. Diretso akong hinila ni Juancho ng may katamtamang bilis upang maka sabay ang mga bata. Naiwan ang lalaking ngngangalang Michael Lorenzo doon na sigurado ay nagulat sa mga nangyari.“Hey, the man was being courteous,” sambit ko.Juancho did not even look back, sa halip ay binigay niya sa akin ang mga katagang, “No need
“Took you long enough,” bungad sa akin ni Juancho pagkapasok kong muli sa kaniyang opisina.I saw the kids sleeping on the couch with blankets laid over their bodies.“They fell asleep while waiting for you to come back. Lezzie was especially sleepy after eating ice cream,” wika niya. Ang kaniyang mga mata ay nasa mga bata and the warm smile smile on his face was back once again.“How about you? Not sleepy?” mahna kong tanong sa kaniya at naglakad pa papalapit papunta sa kaniyang mesa.“I am, but I was waiting for you to come back,”“You could’ve just sleep,”“I’m afraid that if I sleep I’ll wake up without you again,” diretso ang tingin niya sa aking mga mata.The erratic thumping of my heart came into the scene once again. This man really has the ability to make me lose my cool.“So what did you and Hiskien talked about?” he aske
“Wow! So big daddy! This is really your house?” labis na paghangang turan ni Lezzie.Sinalubong kami ng tahimik at magarang bahay, mas tama yatang sabihin na isa itong mansiyon. Ngunit sa pagpasok palang ay napansin ko nan a walang tao dito maliban sa amin.“Wala bang mga katulong?” tanong ko sa kaniya.“I can hire one if you want it,” aniya na agad ko namang inilingan.“No, nagtatanong lang ako dahil parang walang tao dito,” paliwanag ko sa kaniya.“Yes, I’m usually the only person here during the night, the cook goes home and the cleaner comes every three days,” paliwanag rin niyaTumango ako saka lumapit sa mga batang naglilibot sa sala ng mansiyon.“Hey babies, let’s take a bath na, so you can sleep you have school tomorrow pa,” wika ko sa kanila.“But mommy, just another hour pleash…” ngusoo ni Lezzie. Hinil
I don't really care about the relationship of the two. Pero nakapagtatakang labis akong nainis sa aking narinig."It's none of my business. Wear your clothes now babies," baling ko sa mga bata at binalewala ang turan ni Juancho."Can you please not apply that 'none of my business' to me?""It's really not of your business to restrict me," laban ko sa kaniya habag binibihisan ang mga bata."I'm not restricting you, I'm pleading," aniya"Really? Then pleading rejected."Sekreto akong napangiti ng makita ang pag buntong hininga ni Juancho. I totally won this argument.Pagkatapos bihisan ang mga bata ay itinuro ni Juancho ang isang kwarto na maaaring gamitin namin ng mga bata sa gabing iyon. The room was strangely perfect for the kids. As if it was meant for them.Well, hindi narin nakakapagtaka kung naipaayos niya ito ng malaman niyang anak niya ang dalawang bata.Ilan
Kabanata 31Inayos ko ang marigold at cypress sa vase na nasa counter. Malaki ang aking problema ngayong araw, isang dahilan ay dahil sa bahay parin ni Juancho uuwi ang mga bata dahil hindi pa raw sigurado kung ligtas na nga bang bumalik sa bahay at siyempre dahil pupunta ang mga bata ay otomatiko ring doon ako uuwi. Ngunit hindi ito ang pinakamalaking dagok ngayon.“Mahihigop na ako sa lalim ng mga buntong hininga mo Orelia,” usal ni ma’am Lony sa kaniyiang paglabas mula sa storage room.Tumingin ako sa kaniya at muling bumuntong hininga. I sprayed water on the marigold.“Ano pa kasi ang problema?” tanong niya, ngunit ng makitang wala akong balak magsalita ay dinagdagan niya ang kaniyan turan.“So I know for a fact that you are now living with the CEO of White Swan, iyan ba ang problema mo?” Lumaki ang aking mata sa mga salitang lumabas sa kaniyang bibig.“Pano mo po nalaman?” may himig ng pan
“Anong ibig mong sabihin Juancho? You said everything was fine!” nagsimula akong maging hestirical sa sinabi ni Juancho.“Calm down Orelia, I’m doing everything I can and I assure you that they are okay,” hindi na makikita ang ekspresiyon sa kaniyang mukha pagkabigay niya ng balitang nawawala ang mga bata. It is back to its usual.“Nasaan sila? Paano sila nawala sa paningin mo? If anything happened to them…”“My men were in surveillance outside the school when it happened, the teacher said somebody called saying you wanted to see the kids. She was suspicious but she went and see the person anyway, that’s when it happened. The teacher was knocked out and the kids were taken, everything happened inside the school campus, my men noticed the speeding van and it was too late. But they followed it and they’re on their trail now, so don’t worry okay?”His pleading eyes s
“But kailangan kong magtrabaho Juancho,” pangangatwiran ko sa kaniya.“And I told you it’s not safe for you to be so far away,” paninindigan rin niya.Nais ni Juancho na tumigil muna ako pansamantala sa pagtatrabaho sa Marquez Flowers, dahil nga sa panganib na maaari kong kaharapin. Kunumpirma niya rin ang hinala kong hindi aksidenta lamang ang muntik kong pagkabangga. It was too coincidental with the children’s accident too kaya hindi niya nais na magpatuloy ako sa pagtatrabaho sakaling maulit muli ang pangyayaring iyon.“But I need to work Juancho, paano ko susuportahan ang mga bata?” ng binigkas ko ang mga salitang iito ay dumaan ang pagkadismaya sa mukha ni Juancho.“Do you think I can’t provide for you?”“No, hindi iyan ang ibig kong sabihin. But I can’t just leech on you especially that we don’t really have…” bumuntong hininga
“Nang bumalik siya sa hacienda Louisiana, we were already planning on going back to the city. Ang aking asawa ay may kinahaharap ring problema sa kaniyang negosyo ng mga panahong iyon. Hindi ko nais na iwanan si Ofelia ngunit kinumbinsi niya akong sundan nan ang aking asawa at wag mag alala sa kaniya, since she was in the hacienda I did not worry much. Pero mali ako, nabalitaan ko na lamang dalawang taon ang nakalipas, that Ofelia was gone.”Nanginginig ang aking mga kamay na nakakuyom, kinagat ko ang aking labi at pilit na pinipigilan ang aking mga luha.“She was gone, ano ang ibig niyong sabihin sa linyang iyan?”Mabilis ang tibok ng aking puso, lumaki akong walang kaalam alam sa mga pangyayaring ito sa buhay ko, sa buhay ng aking ina. Gaano kasakit ang kaniyang mga dinanas? Is she alive? Pilit akong kumakapit sa kaisipang ito, but I know…“She died.” Ang mapait na katotohanan ay umatake sa