My friends visited me on the following days. Pati parents ko ay binibisita ako from time to time. Si Forth naman ay halos roon na manirahan sa ospital sa sobrang pagbabantay sa akin. Umaalis lang kapag may pasok sa eskwela. Nagpatuloy ang ganoong eksena hanggang sa gumaling ako at nakalabas ng ospital. As for the one who shot me, my parents don't want me to know about the investigations. Ayaw raw nilang ma-stress ako habang nagpapagaling. Until now, they are mum about it. Hindi ko tuloy alam kung nahuli na ba o ano. "You think nahuli na ang ang mga taong iyon?" wala sa sarili kong tanong kay Forth habang nakahiga ako sa kaniyang dibdib. We just finished making love and we are tangled on his sheets, recovering from the strenous high we had. Uminit ang pisngi ko nang maalala ang mga sandaling iyon. "They are still investigating," he simply answered. "Are you involved with the investigations, too?" tanong kong muli. Mariin niya akong tinitigan bago tiim bagang na tumango, tila nagpip
Naligo ako at nagbihis bago bumaba. Pagtatalo nina Mom at dad ang nabungaran ko nang makababa ng hagdan. Lalo lamang sumakit ang ulo ko sa naririnig. "Ang sabihin mo, gumagawa ka lang ng paraan para hindi umuwi! I've had enough of your bullshits, Sergio! Kung gusto mong sumama sa babaeng iyon then go! Maghiwalay na tayo!" "What are you saying? I'm not having an affair, Cecelia! Kung mayroong nangangaliwa rito ay ikaw 'yon!" "He's my friend, for goodness sake!--" "And you really think I'll believe you?!" sigaw ni Dad. "The rumors are everywhere! Kaya huwag mo akong pagbibintangang may kabit dahil ikaw naman ang may lalaki!" When will all of these stop? Pagod na pagod na ako. I just want all of these to end. Gusto ko nang patahimikin ako ni Safrianna. Ayaw ko nang nag-aaway ng ganito ang parents ko. Gusto ko nang bumalik kami ni Forth sa dati. Hindi ba pwedeng bumalik na lang sa normal at ayusin ang lahat? Why do we have to break our broken pieces even more? Why are we rubbing s
Come to think of it. Hindi katulad niya ang tipo ko. Alam ko na ang reputasyon niya pagdating sa mga babae, pati ang mga bisyo niya at pakikipag-away pero tinanggap ko siya. I gave him a chance to prove himself to me! But he just wasted it and went back to his shitty habits! Wala lang ba sa kaniya ang pinagsamahan namin? Madali lang ba talaga sa kaniyang lokohin ako? What are those promises for, then? Pinalis ko ang mga natuyong luha sa aking pisngi at tumayo ngunit nakakailang hakbang pa lamang ay may humarang na sa akin. Two tall men stood before me. Ngumisi ang mga ito sa akin. Ngunit base sa paraan ng pagtingin nila sa akin, alam ko nang hindi maganda ang sadya ng mga ito. "Excuse me?" naiirita kong saad. "You're blocking my way." Napasipol ang isa at pinasadahan ng tingin ang kabuuan ko. I shivered on disgust and fear. The other man went near me. Alarmed and scared of what might happen, I took a step back. "Ang kinis, bro," ani isang lalaki. "Ang sarap tignan." I gritted my
Malaki ang utang na loob ko kay Arce at sa taong nagligtas sa akin mula sa mga lalaking iyon. Tatanawin kong malaking utang na loob iyon sa kanila. Something bad might have happened if that person didn't came to save me. Ngunit sana pala...hindi na lamang ako umuwi. Sana nakiusap na lamang akong manatili roon at hindi na bumalik pa. Sana nagpakalayo-layo na ako. In this life, we can never hold everything. If something is bound to fall apart, it will. No matter how you try to grasp it tight with your hands. Tulala ako habang binabasa ang headlines ng balita tungkol sa aming kompanya. The monitor showed the people who gathered outside our building, condemning the founders of Zulueta Group of Companies for its malfunction and negligence of their issues. "Zulueta Foods Incorporation allegedly distributed defective and expired goods to charities and foundations. Four elders and ten children confined on the hospital." "CEO of ZGC, Gyron Skyler Zulueta was held accountable for the vict
Madali lang sabihing lilipas rin ang lahat ngunit sobrang hirap umusad. Lalo na't lugmok na lugmok ako. Pakiramdam ko, hindi na ako makakabangon. Masama ang pakiramdam ko nang magising kinabukasan. Mabilis akong napatakbo sa banyo nang bumaliktad ang aking sikmura. I threw my guts off the toilet bowl. Hinang-hina ako habang dumuduwal. Bumalik ako sa kama nang matapos sumuka at nahigang muli. Maybe I ate something? Or I was too stressed out and tired kaya ako nagsuka? Pinilit ko ang sarili kong kumilos para pumasok sa school. Ayaw ko na nga sanang pumasok muna ngunit ayaw ko ring magkulong dito. Isa pa, abala kami sa mga school works ngayon at ayaw ko namang ipagpaliban ang mga 'yon. Nasa hallway pa lamang ng campus, samu't saring bulungan na ang naririnig ko. Mapanghusga at nandidiring mga tingin ang ibinabato ng mga estudyante sa akin. Napayuko ako at diretso lamang na naglakad kahit pa gusto ko nang tumakbo palayo dahil sa kahihiyan. "Siya yon diba?" "Kadiri akala mo kung sinon
Halos mabingi ako sa kumpirmasyon ng doktor. I heard Jayle's gasps. The doctor left us to give us time while I remained in extreme shock. Tulala ako habang ipinoproseso ang lahat ng narinig. Buntis ako. There is a life inside my womb. Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko. Magulo pa ang lahat at marami akong pinagdaraanan ngayon. This is not the right time to have a child. I don't want to have a child in this kind of situation. But there is an overwhelming feeling on my chest when I think about my baby. Hindi ko pa siya nakikita ngunit mahal ko na siya. At magulo man ang mga pangyayari ngayon, sisiguraduhin kong kahit anong mangyari ay gagawin ko ang lahat para protektahan siya. "Oh my God," si Jayle. "I can't believe this! Oh my gosh! You're a mother now!" she exclaimed. "Anong plano mo?" "I will keep the baby. I will raise my child, Jayle," sagot ko. Ngumuso siya at lumapit para yakapin ako. I smiled and hugged her back. I'm so lucky to have a friend like her. She's been with
Tulala ako buong maghapon dahil doon. Melizza's words kept on playing inside my mind like a broken disc. Halos hindi na nga ako makasunod sa mga pinag-aaralan kung hindi lamang ako tinutulungan ni Jayle. "Kaya mo na ba?" nag-aalala niyang tanong nang sumapit ang uwian. "Sorry babe, hindi talaga kita masasamahan ngayon. Dad needs me right now. Inatake siya sa puso kanina lang. Nasa ospital siya." I smiled and hugged her. I can't help but be sad. Hindi ko siya madamayan ng maayos dahil masyado akong tutok sa mga problema ko. I feel bad. "I'll be okay. Please take care of yourself, too. Call or text me when you need anything. I'll visit Tito tomorrow." Ilang sandali pa kaming nagpaalam sa isa't isa bago siya umalis. Nagtext na rin naman si Manong na on the way na siya kaya hindi na rin mag-aalala si Jayle na mag-isa lang ako. Wala nang dumaraang sasakyan at medyo madilim na. I hugged myself when the breeze blew gently. Wala na rin halos mga estudyante sa labas dahil nag-uuwian na. B
"Carson! Naku ikaw na bata ka!"Napalingon ako sa labas nang marinig ang boses ni Nana Lena na pilit hinahabol ang makulit kong anak. Napabuntonghininga na lamang ako at napailing saka iniwan ang niluluto kong almusal para daluhan siya.My four-year old boy is running around the grassy yard of the house. Siguro'y inabot na naman ng kapilyuhan at pati sa matanda ay nakikipaglaro. He is always like this when it's bath time."Hijo! Halika na't lalamig na ang pampaligo mo!" Nana Lena called again."Ayaw! I want to play!" my son exclaimed.Lumabas ako at nagpakita sa dalawa. Tumigil si Nana Lena sa paghabol kay Carson nang makita ako at lumapit sa akin. I smiled apologetically."Pasensiya na, Nana. Ako na po ang bahala.""Wala iyon, hija. Sige na't ako na ang bahala sa niluluto mo," she smiled gently."Salamat po," I muttered softly and turned to my son who is now playing with the ducks. Napasapo ako sa aking noo at nilapitan siya. Nang makita ako ay agad na nagliwanag ang kaniyang mga mat