KABANATA 34.2 — PAGTANGGAP

“Mahal sigurado ka na ba sa desisyon mo?” wika ni nanay Rosa sa asawang kumakain.

Bahagyang napatigil si tatay Alberto at sumagit. “Oo mahal. Hindi ko na babawiin ang sinabi ko kay Armando!” wika nito.

“Tay...” mahinang pagtawag ni Spencer sa ama. “Sorry po.”

Hinawakan ng kaniyang ina ang kamay ng binatang sinisisi ang sarili.

“Anak, Spencer. Wala kang kasalanan. Desisyon ko ang pagre-resign sa kompanya ng tito Armando mo. And besides pwede pa namang humanap ng trabaho si tatay, hindi ba?” pagpapagaan ng ama sa kalooban ng anak.

“Pero tay, kung hindi dahil sa akin sana masaya ka ngayon sa unang araw mo bilang vice-chairman—”

“Spencer, anak.” pagputol ni tatay Alberto. “Hindi naman ako malungkot ha? Masaya akong aalis sa kompanyang 'yun dahil naipagtanggol ko ang anak ko. At alam mo ba? Ang mas-ikakasaya ni tatay, namin ng nanay at ate mo. Na makita kang nakangiti kagaya ng dati.” saad nito sa anak.

<