Thank you for reading... Salamat sa paghihintay at pagbibigay ng gems.
ICE Kung ano man ang gumugulo sa isipan ni Mayumi ay kitang-kita sa anyo niya. She will surely say she’s fine if I ask what’s the problem but it’s obvious she’s not. I followed her making steps in the ice above the waters of the place. Inangat ko ang tingin ko at tinanaw ang pupuntahan namin. We were nearing it. Natatanaw na ang buong mansion ni Sloane na ginawang orphanage mula sa kinatatayuan namin. Kung paanong si Sloane Siegel ang nagtago sa kambal ay nakakapagtaka talaga sa akin. Sloane is my cousins’ friend dahil iisa lang ang psychiatrist nila nina Lash at Thea. Trace accidentally helped her when she tried to kill herself was another thing. Ang nakakagulat lang ay ang pagiging malapit ng triplets kay Sloane at doon naiwan ang kambal sa teritoryo nito. “I haven’t seen Sloane personally. Is she pretty? Did her photos do her justice?” tanong ni Mayumi na hindi ko maiwasan na hindi mapangiti. “Ikaw man lang ang maganda sa paningin ko,” biro kong totoo, maraming maganda but Ma
YUMI Sylvia-ip Pissutigineq. I am having a hard time reading the Kalaallisut language used for the name of the orphanage. Nakarating na ako noon dito pero wala akong ideya sa lengguwaheng gamit nila at ng mga ninuno man nila mula pa noon. Ang sabi ni Ice, na hindi rin makasalita ng Kalaallisut o Greenlandic na salita, ay baka ang ibig sabihin ay Sylvia’s Children Home o baka naman Sylvia’s Orphanage. Sylvia kasi ang pangalan ng mama ni Sloane. Ang salitang ‘pissutigineq’ ay sabi ni Ice ibig sabihin ay salitang ‘orphanage’ o ‘children’s home.’ Napabuntong-hininga ako. I am a skilled one, a top agent of Incognito, a special Sicarius alright, but I admit, I am not a total linguist. I can speak some languages, but not all. Inilibot ko na lang ang paningin ko sa loob ng orphanage na mas mukhang palasyo. Nandito kami sa lobby at tama ang hinala ko kanina pa na mas mukha nga itong palasyo noong panahon ng Renaissance Era. Napakaganda. Classic style at mukhang masasaya ang mga bata.
ICE Absent-mindedly ay kanina pa ako napapangiti habang nakatingin kay Mayumi at sa mga anak namin. Mabuti na lang at magagaling sina Ebony at Ivory magsalita ng English kahit ang mga kasama nila ay Greenlandic ang gamit na salita. Kanina pa na sila lang ang iniintindi ni Mayumi. At ang dalawang bata na kahit ngayon lang kami nakita ay agad nakagaanan ng loob ang mama nila. And who wouldn’t? Mayumi is a lovable person. Kahit sino ay madaling nakakapalagayan ng loob nito. Kung hindi nga raw siya pinalaki sa Incognito ay siguradong isa siyang preparatory teacher o pediatrician, she love kids. Iyon din ang rason kaya napalapit siya sa triplets, the three were her only family in Incognito before. “Mama…” narinig kong tawag ni Ivory sa atensyon ni Mayumi. “Where are we going to live after we leave here?” Napalingon sa akin si Mayumi. Nasa mga mata niya ang kalituhan sa isasagot. “Your… your father will surprise us,” she smiled to remove her worries at muli akong tiningnan. “Tama ba a
YUMI One month later… Rio de Janeiro, Brazil “You are perfectly beautiful, hija.” Nakangiti na lumalapit sa akin ang mama ni Ice. Si Doña Lavinia Andrade Ferreira. Napakaganda niya at hindi ko akalain na matatanggap naman niya ako agad para sa unico hijo niya. Doña Lavinia is already in her middle fifties but she aged like a fine wine. Kamukha niya si Ice at maging ang bunsong anak niyang prinsesa. Malapit na siya sa akin nang sumulpot sa likod niya sina Ivory at Ebony. They are the flower girls in the wedding. Yes, wedding. Today is my wedding to Ice. Sa wakas sabi pa nga ni Isidro kanina, sa wakas daw at matutuloy na rin. Biniro ko pa nga na pasalamat siya at napilit na niya akong pakasal. I never thought that I will be this happy. Tama nga naman. Paano malalaman kung hindi susubukan? Nang dumating kami rito sa Brazil ay nakita ko ang pagkagulat sa mukha ng mga magulang ni Ice. Umalis siya ng bansa dahil sa sinasabi niyang misyon na kailangan niyang unahin. Nagtalo pa si I
ICE Today is the day. I take another look at the mirror to check my suit and it fits perfectly. Gusto ko nang makita si Mayumi pero ayaw pumayag ni Mama na puntahan ko siya sa kuwarto kung saan siya inaayusan at kinukuhaan ng mga pictures at video. Kanina ay may mga photographer at videographer din dito pero saglit lang naman ang pagko-cover sa akin. “Masyado ka nang guwapo. Bigay ko na ang araw na ‘to sa ‘yo.” Napalingon ako sa nagsalita. I chuckled at lumapit siya sa akin. He hugged me and I hugged him back. “Thanks, Patricio.” I tapped his back. “Salamat at dumating ka.” “Yeah, hindi kita matiis.” Natawa ako sa biro ni Trace sa seryosong tono. Gusto ko siyang kumustahin kaso baka imbes na okay pa ang mood niya ay mawalan na naman ng gana. Siya pa naman ang best man ko. “I’m with Paige.” “Nice. And Freya?” “Nauna kaming umalis ng Pilipinas ni Paige. May meeting pa siya sa Malacañan Palace ang kapatid mo. Prinsesa nga naman.” I smirked with that. Totoo naman na masyado
YUMI Kanina pa ako palakad-lakad sa labas ng operating room. Wala na akong luha na mailabas pa. I am worrying for Ice. Binalikan ko ang nangyari kanina. Ang masayang okasyon na ginulo ng mga taga-Incognito. Bakit ba ayaw nila akong tigilan? Matagal na akong nanahimik pero ayaw nila akong tigilan at ngayon ay lahat dinadamay na nila. “Mayumi…” lumapit sa akin ang mama ni Ice at hinawakan ako para maupo sa tabi niya. “We need to trust God and pray for Ice to survive. And I know my son, hindi ka niya iiwan nang gano’n na lang. Lalaban ‘yan para sa ‘yo.” Trust and pray to God? Napatitig ako kay Mama Lavinia. Gusto ko na itanong kung totoo ba talagang may Diyos? Naalala ko kasi noong bata pa ako… sa paniniwala ko na anak ako ng Diyos, na kahit anong hirap ko sa training ay ilang beses kong iniisip na nakaka-survive ako at patuloy na humihinga kasi anak nga ako ng Diyos, at may mga anghel na gumagabay sa akin. Paniniwala na habang lumalaki ako ay nawala unti-unti hanggang sa ayaw ko nang
ICE “What was that sigh for?” tanong ko kay Yumi na bumuntong hininga habang nakatingin sa ibaba. Lumakad ako palapit sa kaniya. Nakatingin siya sa kambal na nasa pool kasama ang mga yaya at naroon din sina mama at papa. May ilang tauhan ding nakabantay sa kanila. Ilang linggo na mula nang makalabas ako ng ospital. Nakakakilos na rin ako nang maayos at hindi na rin kumikirot ang inoperahan sa akin. Himala na nakaligtas na naman ako o siguro ay sadyang hindi ko pa talaga panahon. Pangatlong beses ko na ang mamuntikan mamatay. Una ay noong mabaril ako noong sixteen pa lang ako sa ambush na naganap sa amin ni papa. Pangalawa, noong nangyari ang pagsabog sa bahay ng mother ni Libby na nadamay sila ni Millie. At ito na nga ang pangatlo… I kissed Yumi's temple and pulled her closer to my body. "It's better if you share your thoughts with your gorgeous husband, I think," I said and Yumi chuckled, then gave me a side-eye glance. “Akala ko ay si Trace lang ang masyadong feeling guwapo sa in
YUMI “Mama, we like to eat fried chicken.” Ebony approached me, and Ivory followed next. “I will cook for you then.” I pinched their cheeks, and they pulled chairs and sat on it. Nasa kitchen kami at may ibi-bake ako. I will make a carrot cake at paborito nila iyon. “Where’s your papa?” tanong ko sa dalawa. “He was talking to Tito Trace with his phone and he seemed in a serious tone,” Ivory answered and smiled at me. “We decided to go here and help you instead of listening to Papa bantering and arguing with his cousin.” She giggled, and Ebony laughed with her, too. I smiled at them sweetly. Staring at them makes me want to give them a better life. At sa antas ng buhay na mayroon ang mga Ferreira ay kung materyal na bagay lang ay sobra-sobra na agad ang mayroon sila. I sighed thinking of Ferreira’s richness. Hindi ko alam kung ano ang trip ng mga byenan ko pero may tag-isang bilyon na agad ang mga anak ko na nasa pangalan nila. Hindi na sila maghihirap no matter what. But the