Chapter 11
Nagpatuloy ako sa paghahanap ng biktima. Kung saan-saan na ako napadpad, at sa tingin ko'y benteng babae na ang nakuha namin. Sapat na bilang na 'yon ngayong araw, kaya babalik na ako sa venue ng interview.
Kasalukuyang sumasagot ang aking anak sa mga tanong na ibinabato sa kaniya. Naupo ako sa gilid, pinanood ko lang siya.
"Bukod sa pagiging businessman, ano pa ba ang iba mong gustong propesyon? Pwede kang mag-artista."
Napangisi akong mag-isa. Pinoprotektahan ko ang totoong pagkatao ni Caden dahil ayaw kong maging sentro na naman siya ng pangungutya at issue. Minsan nang nasangkot sa bullying ang anak ko, at hindi ko na hahayaang mangyari pa ulit 'yon.
Kahit sadista at strikta akong ina, sobrang mahal na mahal ko sila Charlene at Caden. Ginagawa ko lang naman ang mga bagay na ito upang mas mahubog sila bilang bampira. Gusto ko silang maging malakas at matapang, dahil hindi habangbuhay kaya ko silang protektahan.
Dinampot ni Caden ang microphone atsaka siya tumingin sa direksyon kung saan ako nakaupo't nanonood sa kaniya.
"Wala na. I just want to be a businessman forever so that I have a normal and peaceful life. Ayaw kong ma-expose ang mga loved ones ko." tugon ng aking anak.
Napangiti naman ako. Matalinong bata si Caden, he's independent and strong. Hindi kami nagkamali na hirangin siyang Prince of Red Mansion. Kaya hangga't nabubuhay kami, hindi ko hahayaang mapabayaan niya ang titulong hawak niya.
****
|Brielle's POV|
Kanina pa ako nakatunganga rito sa balkonahe ng kwarto ni Caden. Wala pa rin akong maisip na alternatibong paraan upang maipadala ko kay Grace ang mga dokumentong hawak ko. Hindi naman ako makakalabas ng mansyon dahil nasa liblib itong lugar, wala rin akong makakasama umalis. Tsk! Naiinip na ako.
Ilang sandali pa ay dumating si Caden, napatayo ako mula sa aking kinauupuan.
"Kanina ka pa nandyan?" tanong ko sa kaniya.
"Hindi naman. Kamusta ka?" ani niya.
"O-Okay lang, medyo naiinip lang ako." tugon ko.
Bigla niyang hinawakan ang aking kamay at sinama ako pababa sa kanilang hardin. May lamesa't upuan na nakahanda sa ilalim ng malaking puno.
Ang galing naman. Paano niya naayos ang mga ito gayong busy siya kanina sa launching ng magazine? Hays, kakaiba talaga si Caden.
"Para saan 'to?" tanong ko sa kaniya.
Sa wakas ay nasilayan ko rin ang kaniyang mga ngiti.
"Masaya lang ako na nandirito ka sa aking kaharian. Dahil dyan, kakain tayo ng masasarap na pagkain ng totoong tao."
Nagulat ako.
"H-Huh?" nagtataka kong tugon.
"Wala. Ito, buksan mo." binigay niya sa akin ang isang box.
Niyaya niya akong maupo upang buksan ang regalo na binigay niya para sa akin.
Isa ..
Dalawa ..
Tatlo ..
Isang cellphone. Isang maganda, maayos at bagong cellphone. Napangiti ako sa tuwa't saya na aking nadarama. Tumingin ako kay Caden na pinapanood lang akong kalikutin ang regalo niya.
"Do you like it?" he asked me.
"Of course! This is the very first time na may isang lalaking bumili ng cellphone para sa akin bukod sa Papa ko." masaya kong tugon.
"Ayaw kasi kitang ma-homesick at maging malungkot, kaya naisip kong bilhan ka ng bagong cellphone. Atsaka sabi ni Charlene sa akin madalas daw niyang napapansin na parang naiinip ka palagi sa kwarto." sabi niya.
OMG. Nakakahiya naman.
Paano napansin ni Charlene 'yon? Sana hindi niya rin mahalata na may kababalaghan akong binabalak!
"Pasensya na." sabi ko.
"No, it's okay. Mahirap talaga kapag wala kang mapaglilibangan." saad naman ni Caden.
Habang nag-uusap kaming dalawa ay nakarinig ako ng malakas na paghagulgol at pagsigaw, napatingin ako sa bandang likuran kung saan ako nakaupo. May umiiyak at tila nanghihingi ng tulong, hinawakan naman ni Caden ang kamay ko at para siyang nababahala sa ekspresyon ng kaniyang mukha.
Nakaramdam na naman ako ng takot at kaba. Ano na naman kaya ang nangyayari? Saan nanggaling ang ingay na 'yon? Pati ako ay nababahala na rin.
"S-Saan 'yon?" natatakot kong tanong.
"Dito ka lang, I'll check for it. Please lang Brielle huwag kang susunod." pakiusap ni Caden sa akin atsaka siya nagmadaling umalis.
Hindi ko siya kayang habulin dahil dinaig pa niya si Flash sa bilis nitong tumakbo. Hindi bale, susundan ko na lang ang ingay na 'yon.
Napatigil ako sa paglalakad dahil nakarinig na naman ako ng pagsigaw, nanginig ako bigla. Sa tingin ko talaga ay may hindi magandang nangyayari sa lugar na 'yon. Mas binilisan ko pa ang paglalakad dahil palala nang palala yung ingay. Maya-maya pa ay may babaeng nahulog mula sa ika-apat na palapag ng mansyon.
Kitang-kita ng dalawa kong mata kung paano siya bumagsak sa sahig at kung paano sumabog ang ulo niya dahil sa pagkakahampas nito sa bato. Hindi na naman ito kinaya ng aking sikmura. Wakwak ang dibdib ng babae, iniangat ko ang aking ulo at tumingin kung saan nanggaling ang patay na babae.
Kailangan kong ma-imbestigahan ang lugar na iyon mamaya. Kinuhaan ko ng litrato ang bangkay gamit yung regalo na cellphone ni Caden sa akin.
Bumalik na ako sa kinauupuan ko kanina. Hays! Nakakatakot na talaga sa mansyon na 'to. Hindi ako ligtas dito, hindi magiging payapa ang buhay ko rito.
"Are you o-okay?" hinihingal si Caden at may mantsa pa ng dugo sa leeg.
Tumungo ako, kulay pula rin kasi ang kaniyang mga mata. Alam kong nagalit siya.
"S-Saan ka galing at ano ang ginawa mo?" lakas-loob kong tanong sa kaniya.
"Nasugatan kasi yung isang maid, isinugod na siya ngayon sa ospital." tugon ni Caden.
Mas lalo akong kinakabahan. Malamang ay may ginagawa na namang kababalaghan ang isa sa miyembro ng kanilang pamilya. Dinampot ko yung kutsara, kumain na lamang ako maski hindi kinakaya ng aking sikmura.
Ayaw kong makahalata si Caden na may nalalaman ako.
"Mas mabuti pang bumalik ka muna sa kwarto." pinatayo na ako ni Caden.
Sinasabi ko na nga ba at may tinatago siya sa akin. Naglakad na ako palayo sa kaniya, hinawakan ko ng mahigpit ang cellphone upang simulan ang pag-vivideo. Iniba ko ang direksyon ng aking daraanan.
Natunton ko ang pinagmumulan ng ingay, nasa baba lang pala 'yon. Kung gayon, bakit tumalon yung babae mula sa ika-apat na palapag?
"Tulong! Tulungan ninyo kami!"
Nanlaki ang aking mga mata at nagsimula na naman akong mag-panic. Naka-record pa rin ang mga nangyayari, sinilip ko ang isang pintuan na bahagyang nakabukas.
I saw Amanda and Dylan torturing a woman. Nagmamakaawa ito sa kanila, itinapat ko ang cellphone camera sa kanila. Nakakaawa! Nakaluhod yung babae, naghihingi ng tulong, pero si Amanda ay walang habas siyang pinapalo ng kahoy sa ulo.
Nakarinig ako ng footsteps na tila papunta rito kung kaya't tumakbo na ako paalis.
"Muntik na ako." hinihingal kong sabi.
Nakarating na ako sa kwarto at agad kong pinasa kay Grace ang mga footage pati na rin ang litrato ng mga dokumentong nakuha ko.
Nag-email na rin ako kay Rex upang ipa-review sa kaniya ang video. Sakto talaga at ngayon din ako binigyan ng cellphone ni Caden. Mabibigyan kasagutan na kaya ang mga tanong ko? Sana nga talaga heto na 'yon!
Muntik ko nang mabitawan ang cellphone dahil sa malakas na katok na bumalabog sa akin.
"Brielle!" isang galit na galit na boses ng lalaki.
Kabado kong tinungo ang pintuan atsaka ito binuksan.
"Caden. B-bakit?" sobra akong kinakabahan.
Hingal na hingal siya, at may mantsa na naman ng dugo sa leeg.
"Umalis ka muna rito." saad niya.
"H-Huh? Bakit?" nagtataka kong sabi.
May babae na namang humiyaw at tila nasasaktan, lilingon dapat ako pero bigla akong hinila ni Caden. Hindi ko alam kung nasaan kami, hindi ko alam kung saan niya ako dadalhin.
Madilim.
Sobrang dilim.
Ano na naman ba ito? Inilawan ni Caden ang lugar kung saan niya ako dinala gamit ang isang kandila. Lumang bahay. Nakakatakot. Sa tingin ko'y hindi ako ligtas dito.
"Magulo sa mansyon." saad ni Caden.
"A-Ano ba'ng nangyayari?" sabi ko.
"W-Wala, basta magulo. Dito ka lang, huwag kang lalabas." sabi pa niya atsaka mabilis na umalis.
Naupo ako sa isang tabi, pilit kong nililibang ang aking sarili upang hindi ako makaramdam ng takot. Bigla kong naalala yung mga files na tinago ko sa ilalim ng kama. Baka mapatay ako ni Dylan kapag nakita nila 'yon doon.
Maya-maya pa ay umilaw ang cellphone ko.
- you recieved an email from Grace -
Agad ko itong binuksan.
( From: Grace// It's nice to know that you're doing fine and safe, Brielle. )
Gustuhin ko mang tawagan siya at makausap ng maayos, hindi ko 'yon magagawa dahil nasa liblib na lugar ako. At isa pa, nakakaramdam na ako ng takot dahil kanina pa may umaaligid dito. Mabilis siyang kumilos, sa tingin ko'y may hinahanap siya.
Sinet ko sa 'silent' mode ang cellphone ko. Malakas ang sense of hearing ng mga bampira, so it's bette for me to stay quiet hanggang sa maging okay ang lahat.
"Aaahhh!"
Halos mapatalon ako sa bintana na nasa likuran ko, isang nakakatakot na nilalang ang biglaang lumitaw sa harapan ko. Duguan ang mukha, galit na galit at parang gusto niya akong kainin.
Tinulak ko siya at pinilit kong tumakbo ng mabilis sa abot ng aking makakaya.
"Lagot na!" napatigil ako sa pagtakbo.
Nakaharang ang isang malaking pader. Naku, wala na akong ibang daraanan. Katapusan ko na ata, mamamatay na ba ako?
Nilingon ko yung humahabol sa akin. Malapit na siya. Malapit na malapit. Isip Brielle, umisip ka ng paraan kung paano mo siya matatakasan. Argh! Natataranta ako. Malapit na siya! Naiiyak ako sa takot.
"Hanggang diyan ka na lang."
Dahan-dahan akong lumingon. Huh? Pamilyar sa akin ang isang 'to.
"Brielle, huwag kang aalis diyan." ani niya.
Sumandal ako sa pader at pinanood siyang labanan ang halimaw na humahabol sa akin.
Nakita ko kung paano sila nagsuntukan, naghagisan, nagtulakan at kung anu-ano pa. Nakakatakot, kinakabahan ako. Maya-maya pa ay napahiga siya sa sahig, nag-akma yung halimaw na dudukutin ang puso niya pero mabilis ko itong tinulak.
"Umalis na tayo!" pakiusap ko.
Si Kent pala 'to?
"I want to kill Leo!" saad niya.
Huh? S-Si Leo? Si Leo ang halimaw na kanina pa humahabol sa akin? Nag-akma akong tutulungang makatayo si Kent pero nakaramdam ako ng malakas na pagtulak dahilan upang humampas ako sa pader. Biglang nanakit at nanghina ang aking katawan, hindi ko alam ang gagawin.
I end up watching Kent fighting with monster Leo until my eyes shuts down.
~
🖊 author_mj
Chapter 12|Caden's POV|"Hindi pa ba sapat 'to? Benteng babae na ang napatay natin." sabi ko."Hindi ko rin alam." tugon ni Mommy.Napaupo ako sa sahig habang pinagmamasdan ang aking ina na isinasalin ang mga dugo sa isang lagay para sa gagawing ritwal upang muling mabuhay ang Lolo't Lola ko.Pero matapos ang ritwal na ginawa ni Mommy, wala namang nangyari. Nanatili silang nakahimlay at hindi nabuhay. Walang gana akong lumbas ng kwarto at nagtungo sa sala."Yaya, paki-linis ang kwarto nila Lola." utos ko kay Yaya Neri.Naupo ako sa sofa. Akala ko epektibo ang ideya ni Mommy. Gusto kong maiyak, gusto kong magalit, pero wala pa rin naman akong magagawa kung nakatadhana na talaga silang mamatay.Teka—Nakalimutan kong balikan si Brielle s
Chapter 13Isang araw na ang nakalipas magmula nang magkasagutan kami ni Charlene. Sa tuwing papasok siya rito sa kwarto upang maghatid ng pagkain ay nag-iiwasan kaming dalawa. Hindi ko naman ginusto yung nangyari, nabigla lang ako dahil sabik na talaga akong makita sila Mama at Papa.Baka sobra na ang pag-aalala nila sa akin. Halos hindi ko magalaw ang pagkain na inihanda nila para sa akin. It's three-layered pancake topped with strawberry syrup. Red? Tss! Ang hirap magtiwala sa kanila pagdating sa pagkain. Mayroon ding strawberry juice na tila nakapagtataka rin ang pagkakatimpla."Brielle." bumukas ang pintuan."Yaya Neri." tumayo naman ako upang salubungin siya.May dalang mga damit si Yaya Neri at mukhang bagong laba."Pinalabhan ni Sir Caden ang mga damit mo, nag-bilin din siya na pwede kang gumala
Chapter 14|Caden's POV|Hindi ko ginusto ang mga nangyari, hindi ko rin kontrolado na nakita ni Brielle ang ulo ng kaniyang Papa. Wala akong magagawa, dahil hindi ko hawak ang buhay ng bawat isa. Kaya minabuti kong dalhin si Brielle sa pinagtataguan ng kaniyang mga magulang. At hindi ko inaasahan na mangyayari na pala ang oras ng kamatayan ng kaniyang Papa.Habang nag-uusap ang mag-ina ay sinundan ko kung saan naganap ang insidente. Umuulan ng malakas, madulas ang daan. Walang kontrol sa pagmamaneho ang driver kung kaya't bumangga sila sa isang poste dahilan upang humampas ang ulo ni Mr.Mendoza, duguan ang dalawang biktima.Gustuhin ko mang buhayin siya, pero hindi ko naman 'yon kayang gawin. Nagkakagulo sa lugar na pinangyarihan ng aksidente, may mga pulis, imbestigador at ambulansiya. Nakatitig lang ako sa kaawa-awang lalaking naliligo sa sarili niyang dugo habang hawak ang litrato ni Brielle noon
Chapter 15Bumuhos na naman ang luha sa loob ng kwarto kung saan naka-himlay ang mahal kong Papa. Parang kailan lang nagbabalita pa siya, tapos ngayon tatahimik ang aming telebisyon dahil wala na kaming aabangan na idol reporter namin.Dahan-dahan akong lumapit sa kabaong niya. Pero habang papalapit ako nang papalapit ay nakararamdam ako ng panlalamig, kaba at takot. Hindi ko maintindihan ang aking sarili, pero may something talaga na bumabagabag sa akin.Nagsimula nang tumulo ang luha mula sa aking mga mata. Lakad. Dahan-dahan."Anak."Napatigil ako. Lumingon ako sa likod, nakita ko si Mama na nakikipag-usap sa mga bisitang nakikiramay sa amin. Nagtataka akong tumingin sa kabaong ni Papa. Sino naman kaya ang tatawag sa akin ng ganun.Nagpatuloy ako sa paglalakad at nang marating ko ang pwesto ng kabaong ay biglang namatay ang mga
Chapter 16|Caden's POV|Pumatak na ang alas syete, naisip kong puntahan si Charlene sa basement. Kahit galit ako sa kaniya, obligasyon ko pa rin ang alagaan siya. She's still my sister after all. Naabutan ko siyang nakayuko, lumapit ako sa kaniya upang tanggalin ang lock ng kadena."Kumain ka muna." sabi ko.Naupo siya sa lumang sofa. Salubong ang kilay niya at parang gusto niya akong labanan."Naisip mo pa palang gawin 'yan." saad ni Charlene sa galit niyang tono.Hiniwa ko ang paborito niyang atay sa maliliit na piraso."Kahit papaano naman ay may awa pa akong natitira para sayo. Magpasalamat ka na lang." sabi ko.She smirked. Aish! Masyadong mataas ang pride niya. She has no right to be angry because it's her fault that I'm punishi
Chapter 17Hindi ako nakatulog ng maayos dahil pilit kong iniisip kung sino ba talaga ang batang 'yon. Kaya maaga akong nagising. Naalala ko rin na kailangan ko pa palang ihatid si Grace sa condo na kaniyang tinutuluyan. Maiiwan muna si Rex upang samahan si Mama habang namamalengke ako.Habang nasa byahe kaming dalawa ni Grace ay hindi ko mapigilang mag-isip tungkol sa kaligtasan niya."Okay ka na ba?" tanong ko sa kaniya.Tumingin si Grace sa akin."May takot pa akong nararamdaman. Pero kailangan ko lang talagang lakasan ang loob ko." tugon niya."Tawagan mo lang kami ni Rex kapag kailangan mo ng kasama." saad ko.Tumango naman si Grace. Makaraan ang ilan pang minuto ay nakarating na kami sa condo kung saan siya tumutuloy. Hindi na ako sumama sa kaniya, kailangan ko na
Chapter 18"Grace?" hindi ako makapaniwala sa aking nakita.Nakagapos ang kaibigan ko habang nakaupo sa bathtub na puno ng dugo. Gustuhin ko man siyang alisin sa kaniyang kinalalagyan ay pinipigilan naman ako ni Caden. Kung nandito si Grace sa loob, e sino yung nalaglag sa baba? Ano ba'ng gulo 'to?!Sumilip ako sa balkonahe, wala na roon ang bangkay. Malinis na rin. Muli akong bumalik sa cr upang tingnan ang bangkay ni Grace."Sino ba talaga sa kanila ng kaibigan ko?" tanong ko kay Caden.Naka-pamulsa lang siya at nakatitig sa katawan ni Grace. Sinilip ko sila Tito at Tita, umalis na sila. Kaming dalawa na lang ni Caden ang tao dito sa unit."Sabi ko sa 'yo, makapangyarihan si Leo kung kaya't pati ako
Chapter 19|Caden's POV|Naabutan ko si Brielle na nakatayo sa labas ng chapel at tila natutuliro. Gustuhin ko man siyang lapitan, pero mas pinili ko muna ang hayaan siyang mapag-isa dahil alam kong may pinagdaraanan na naman siya ngayon. Nakatitig lamang ako sa kaniya, namumugto ang kaniyang mga mata at hindi siya mapakali.Maya-maya pa ay dumating ang Mama niya na umiiyak atsaka siya niyakap."I knew it." tugon ko sa aking sarili.Si Leo na naman ang may gawa nito. Nag-akma akong aalis ngunit biglang sumalubong sa akin si Charlene.