CHAPTER-42

HOPE

Halos ayaw kong kumurap habang pinagmamasdan ang napakagandang tanawing iyon sa Germany.

Lumapag ang chopper na sinakyan namin sa ibabaw ng isang gusali.

When I looked around, halos malula ako sa mga nakikita. Sa napakagandang tanawin.

Tanawing kakaiba sa nakagisnan ko. Maririnig mo ang maliliit na ugong mula sa mga sasakyan.

Ang mga beep nito. Ang tanawin ng mga maraming naglalakad at tila may kaniya kaniyang lakad.

Kahit pa nang makapasok na kami sa isang presidential suite room na siyang tutuluyan namin ng isang linggo ay ang malapad na glass wall agad ang unang nilapitan ko.

Awang ang labing pinagmasdan ang syudad na iyon. Pati ang mga palad ko'y hindi ko napigilan sa paglapat sa malapad na salamin na akala mo'y mahahawakan ko ang mga iyon sa palad ko.

Nangatal ang labi ko at hindi mapigilang maging emosyonal.

Ito ang mundong naipagkait sa aking makita sa loob ng maraming taon.

Nangilid ang mga luha ko pero hindi ako kumurap.

Tila bigla akong nangamba na maglaho ang